Wij hadden het ook echt niet verwacht. Was 9 mnd met de pil gestopt en het wilde maar niet. Net afgesproken dat we er deze maand niet aan zouden denken en daarna naar de huisarts zouden gaan. Op donderdag had ik wat bloedverlies dus dacht weer ongesteld te zijn. Maar dat was alleen die dag. Maar niet echt daarover nagedacht, dacht gewoon dat het even stopte en de menstruatie na een paar dagen wel weer door zou zetten. Had nog een test liggen, die toen gedaan, niet met het idee zwanger te zijn. Maar meer met het gevoel, dan is die ook weg en ga ik er de komende tijd niet aan denken. Toen de test heel licht positief was wist ik eigenlijk wel wat dat betekende, maar wilde het nog niet geloven. Mijn vriend durfde ook nog niet blij te zijn. heb de volgende ochtend opnieuw een test gedaan, toen die heel duidelijk positief was mijn vriend bijna uit bed getrokken, was zo hyper. We zijn zo blij en dankbaar dat we zwanger zijn! Kunnen het nog steeds niet echt geloven. Donderdag de eerste echo, nog zo spannend! Leuk om al die verhalen te lezen hier. Heb vaak het gevoel dat we de enige zijn die dingen zo beleven. Leuk om te zien dat dat eigenlijk bij iedereen zo is. (en dan bedoel ik ook de angst en kwaaltjes enz)
Nou ja.... ik was heeeeeeeel erg verbaasd! Wij hebben al 2 kindertjes, waren eigelijk al klaar. Mijn man zou zich laten sterilliseren, ik was aan de pil. Toen ik eind novembber ziek werd, had ik niet verwacht dat dit invloed zou hebben op mijn pilgebruik. Ik had immers niet overgegeven of diaree gehad. Mijn vriendinnetje dacht dat ze weleens zwanger kon zijn, mijn menstruatie deed een beetje vreemd. Dus hebben we samen een test gedaan.... Zij helaas niet zwanger, ik viel bijna flauw! Hoe kan dit nou weer, ik had het niet verwacht en nog voor ik klaar was met plassen stond er al een dikke vette + op de test... Ja ik was echt heeeel blij, het wastotaal onverwacht maar O zo welkom.. Dus nu is het wachten op nr3! Liefs
ach ja tjemig lijkt alweer zo een tijd geleden. en ja wat er aan vooraf ging......heel veel verdriet en pijn en in 2003 vreugde bij het in de armen sluiten van ons (adoptie) dochtertje, na 5 jaar wachten. en ja dan komt het brusje verhaal. adoptie was geen optie meer ( ja regeltje van de nederlandse overheid werken behoorlijk tegen als een van de twee 'te oud' is ) dus de mmm in gegaan ( 2de keer, met eerdere relatie ook al, toen niet gelukt) en nu was het dus ICSI. 1 achter de rug en daar van nog een cryo terugplaatsing helaas allebij niks en gestart met ICSI 2 word er niet jonger op en ja dan kom je op een punt dat je de waarheid onder ogen moet zien, dat er nooit meer een kindje zal komen, en was dus in mijn hart bezig met afscheid nemen van een droom. terugplaatsing gehad en toen was het 2 weken wachten en dan in ziekenhuis bloed laten prikken. we hadden de ochtend ervoor wel een testje gedaan maar dat was zo vaag dus daar kon ik niks mee. en om half 2 smiddags zouden we gebeld worden. man was net weg, boodschapjes doen! telefoon hallo, nou ( na de gebruikelijke 'met dok. huppelepup van het ivf centrum') hCG is 141 dus gefeliciteerd............ ik was in shock en kon niks meer behalve piepen en toen tranen, tranen en nog zo veel meer tranen man kwam binnen en zei met serieus gezicht 'weer niet gelukt zeker?' en ik kon alleen maar knikken van ja ja wel wel gelukt! hij helemaal stomverbaasd, nee echt, echt waar oh wat geweldig en viel op zijn knieen voor me op de grond hahahaa mijn moeder ( die in spanning zat te wachten) viel stil toen ik haar belde ( en dat wil wat zegggen want ze kan kletsen voor 10 hahahahaha en het heeft zo lang geduurd voor ik het echt kon geloven en nu nog word ik soms wakker en denk dat ik het toch gedroomd heb maar dan voel ik iemand ronddraaien in mijn buik en dan maakt mijn hart een sprongetje ik voel me zo gezegend dat we dit wonder mogen ervaren in ons leven kan het soms nog niet helemaal bevatten. en dat terwijl je eigenlijk afscheid neemt van je droom je plots toch die droom in je leven mag verwelkomen
Hoi Kaatje, Heb met tranen jou verhaal zitten lezen. Heel mooi dat jullie ook en wondertje mogen verwachten! Als ik jou verhaal zo lees schaam ik me een beetje . Wij waren al zo wanhopig na 8 mnd proberen. gefeliciteerd!
ik dacht yes yes ik ben weer zwanger toppie geweldig en zo dankbaar dit is mijn vierde wondertje ik voel me onwijs gelukkig wat een fijn gevoel
het geeft toch niet dat je na 8 maanden al wanhopig was? dat was jouw gevoel op dat moment... je moet altijd maar afwachten of het mag lukken. en het verhaal hiervoor......... echt kippevel... wat geweldig! gr jose
wij waren aan t einde van de 1ste icsi behandeling, hadden de twee wachtweken achter de rug en wisten dat we de bewuste dag van de test zwanger zouden zijn, dat gevoel hadden we beide zo sterk. we gingen voor een bloed test en zouden s'middags de uitslag horen. en ja hoor mijn vriend belde in de middag met de mededeling dat we zwanger waren..... gelijk na de eerste behandeling, ik was vol ongeloof en stond helemaal te trillen en erg te huilen. is nu alweer 8 weken en 1 dag geleden en geniet nog steeds met volle teugen. we hebben t hartje al gehoord! kleintje je bent zo welkom(na 3 jaar )
Enorm hysterisch We waren al 8 rondes bezig, en ik had de dagen daarvoor de hoop opgegeven. Waren helemaal niet bezig geweest met zwanger worden die maand, hadden maar 1 keer sex gehad en dat 4 dagen voor mijn eisprong. Gingen op vakantie een week en vond al dat ik veel afscheiding had, maar dacht dat het weer niet was gelukt. De dagen ervoor heel jankerig, en zat er een beetje doorheen. Iedereen om mij heen werd zomaar zwanger en wij zaten al in ronde 8. Dus ik chagerijnig tegen iedereen en alles en had ook het gevoel dat ik ongesteld ging worden. Op mijn nod kwam het maar niet, maar ik had ook wel eens langere cycli gehad, dus keek er niet van op. 2 dagen overtijd kwam het ook niet. Wel erg het gevoel dat het zou komen, dus ik wachtte het maar af. 3 dagen overtijd..nog niks! Mijn vriend was toevallig vrij die dag (ik zeg: toeval bestaat niet ), hij een test halen, ik zeg nog: nee het kan niet raak zijn hoor, zal straks wel ongesteld worden. Hij geloofde er ook al niet meer zo in. Werd dat ding ineens in no time positief! Ik zat op de wc, ik zeg: ik ben zwanger! Echt niet, zegt mijn vriend. Ja echt echt echt! Helemaal gillen en huilen. Ik heb echt de hele middag zitten shaken.. Vreemde was dat ik de nacht voordat ik ging testen niet op mijn borsten kon liggen omdat mijn tepels best pijn deden, maar ik dacht dat ik me dat zat in te beelden. Ineens kwam er zo'n gevoel van: ik ben zwanger. Maar stopte het ook snel weer weg. Toch een voorgevoel!
Wij ook hoor! Vind ik niks raars aan, je wilt toch allemaal graag een kindje en als het langer duurt dan gemiddeld (gemiddelde is geloof ik 6 maanden) dan ben je al snel bang dat er misschien iets niet goed zit ofzo..
Kaatje, wat een ontroerend verhaal meid! En wat fijn dat je zwanger bent geworden. Ben echt heel blij voor jullie!
ja geen schaamte nodig hoor kan me heel goed voorstellen juist omdat je toch ook veel leest over dat het bij mensen niet lukt dat je dan na 8 maanden in de stress gaat schieten....... ik wens niemand de mmm toe super al die verhalen hoor zo veel verschillen en zoveel overeenkomsten en als je jong bent zul je vaak te horen krijgen 'ach je bent nog jong je moet er niet zoveel mee bezig zijn' wat dan ook weer heel frustrerend is ( heb het toen ik jonger was ook vaak genoeg te horen gekregen!) want ja je kan er beter jong mee bezig zijn dan te wachten tot je misschien te oud bent
Dat vind ik zo'n achterlijke opmerking he als mensen dat zeggen. Het zal vast goed bedoeld zijn, maar alsof je als je jong bent niet graag een kindje wilt ofzo
ik had al 2 keer een test gedaan en die waren licht positief. Maar omdat ik het niet echt geloofde omdat het pas de eerste maand was had ik zo een cleurblue test gehaald waar alleen zwanger of niet zwanger op stond. Dus ik die test gedaan en moest een minuut ofzo wachten. Mijn man had diarree en hij had net een aanval dus wilde naar de wc rennen toen "zwanger" in beeld kwam. Dus ik ren naar hem toe om het te laten zien en toen hield hij het niet meer en poepte in zijn broek. Echt hilarisch. We waren allebei wel heel erg blij (vooral mijn man want die wilde het al heel lang) maar vooral ik moest in het begin nog ff wennen omdat ik niet dacht dat het zo snel raak zou zijn.
Ja idd. Of als je jong bent en een miskraam krijgt wordt er wel eens gezegd `och joh, je ben jong zat om nog een keer zwanger te worden` Ja dus? Net of het dan niet erg is om een kindje te verliezen?!
ja superfrustrerend hoor dat weet ik ook nog wel en ja goed bedoeld dat ook weer wel dus ik hield aldoor wijselijk mijn mond maar dicht en ach achterlijke opmerkingen ha wat denk je van 'he je hebt nu een nieuwe vriend, nou zal je zien dat je zo zwanger bent en dan hoef je helemaal niet door te gaan met die adoptie !' achterlijke gladiool maar goed das weer een ander verhaal.......... mensen die zich niet beseffen hoe pijnlijk het allemaal kan zijn als je zo ontzettend graag een kindje wil. ( en ja maakte mij niet uit hoe,........ze mochten het ook voor mijn deur neerleggen hoor ) solly beetje off-topic
Zit hier te genieten van al julie verhalen , en ik kan dus niet achterblijven! Het was voor ons pas ronde 1. We hadden allebei in ons hoofd dat het nog wel een tijdje zou kunnen duren voordat we echt zwanger zouden zijn; we hebben verschillende vrienden bij wie het lang-lang-lang duurde... Ik ben wel zo'n control-freak dat ik een ovulatietest had gekocht, terwijl ik een heel regelmatige cyclus heb. Die test op zich vond ik heel grappig, krijg je een lachebekkie op het scherm als je een LH-piek hebt en dus ovuleert. Na de tweede avond, toen ik bij wijze van spreken het bed uitstapte, wist een heel diep gevoel van binnen al dat ik zwanger was. Ik redeneerde dit gewoon weg, dat kon toch helemaal niet (tsja, vrouw van de wetenschap 8) ). Maar de dagen erop had ik een vreemd gevoel in m'n onderbuik (verstand zegt: krampjes voor ongesteldheid. Maar die had ik normaal nooit..). Misselijk (verstand zegt: zeker iets verkeerd gegeten). Supergevoelige borsten (verstand zegt: eughhh...). En ik had een bizar, energie-bal-achtig gevoel in m'n onderbuik! Plus superemotioneel, ik moest al huilen bij de Pampers-reclame (verstand zegt: je hallucineert omdat je heel graag zwanger wil worden). Ik was zo bang voor een teleurstelling, dat ik mijn intuitie met mijn vertand heb ondergesneeuwd. Ik ben zelfs alvast nieuwe ovulatietesten voor de volgende maand gaan kopen... Zelfs mijn ongesteldheidsdatum heb ik genegeerd. Tot we dinsdagavond 4 november aan het avondeten zaten, en mijn vriend zegt: en schat, ben je al ongesteld? Had die muppet ook een beetje mijn cyclus bij zitten houden! We hebben nog 1 dag afgewacht met testen (achteraf snap ik echt niet hoe ik dit heb kunnen volhouden). Woensdags had ik cursus, en ben daar wel 20 keer naar de wc geweest om te checken of ik al ongesteld was. Niet dus! 's Avonds hebben we samen De Test gedaan. Ik was nog niet klaar met plassen, maar zo bang voor die teleurstelling... Heb dus de test gelijk aan m'n vriend gegeven, en nog op de wc begon ik te ratelen over dat ik rode kool zou gaan koken.. Die blik van mijn vriend vergeet ik nooit meer. Hij stond maar naar die test te staren en kon geen woord uitbrengen. Ik raakte zelfs geirriteerd, en dacht dat mannen te stom zijn om zulke testen te lezen haha, dat hij zich vergiste met de controlestreep! Maar het was echt zo... We hadden allebei verwacht dat we dan zouden gaan gillen enzo, maar we konden alleen maar snikken en elkaar ongelovig knuffelen. Daarna zijn we meteen de deur uitgegaan om een flink stuk te wandelen. En een kaarsje aan te steken in het Maria Sterre der Zee kapelletje... Daarna hebben we echt nog dagen op wolkjes gelopen! * die ovulatietest ben ik maar gauw gaan ruilen voor zwangerschapsvitaminnen Liefs Monique
Jemig dat is ook erg zeg. Denk je dan gewoon niet na ofzo? Zulke opmerkingen zouden echt niet in mijn hoofd opkomen.. Ik heb die opmerking van je bent nog jong ook vaak gehad. Voor jou moet het helemaal frustrerend zijn geweest.
mijn verhaal: Ik was weer eens overtijd, like always. En mijn vriend zei: Doe een test, weet zeker dat je zwanger bent! Ik dacht daar heel anders over want sinds mijn aller eerste menstruatie ben ik élke maand overtijd geweest maargoed, manlief wilt een test. Nou vooruit dan doen we een test. Ik naar beneden test doen. 5min wachten. Ondertussen even wasmachine gevuld en aangezet, oja ik had test gedaan, even kijken. POSITIEF! huh nee dat kan niet?! nog een keer kijken. OMG POSITIEF ! Heb denk ik in 5min tijd wel 50x op dat ding gekeken. Ik loop al trillend naar boven waar mijn vriend wacht op de uitslag. En ik kreeg er bijna geen woord meer uit. Ik trilde als een gek dat was echt niet normaal meer. en mijn vriend heel rustig: Ik zei toch dat je zwanger bent. We zijn hier echt super blij mee want mijn grote wens komt uit! Ik word mama! Kan het na 17weken zwangerschap, 2x verloskundige en 1echo nog steeds niet echt geloven. Na 1x al raak, dat komt volgens mij niet vaak voor?! Ik las het verhaal van joseetje26 en moest toch even een traantje weg pinken. Meid ik ben super blij voor jullie! Veel meiden doen zoveel moeite, en zoveel tijd gaat erin zitten, en dan voel ik mij toch wel schuldig dat het hier in 1x raak was. Tja schuldig zou ik mij niet moeten voelen hoor ik vaak maar zo voelt het wel.