Ja ik heb alle tegenslag die er bestaat inmiddels wel gehad, dus ik ben ook wel een beetje boos dat er nu weer wat tegen zit. Door de pijnklachten zit ik vaak aan huis en dat maakt het afleiding zoeken moeilijk. Ik ben bezig met het schrijven van een verhaal, dat vind ik leuk om te doen. Maar het blijf moeilijk om er niet constant mee bezig te zijn. Ik hoop snel weer mijn werk te kunnen oppakken. Ik probeer positief te zijn het komt ooit goed en voor mijn vriend is het fijn dat hij nog even kan wennen aan het hele zwanger worden straks. We hebben toch ook besloten om pas vanaf september voor een kleine te gaan en misschien word het op deze manier nog wel later (als deze ellende achter ons ligt).. niet leuk maar ik denk dat er niets anders op zit.
Ik ben 27 jaar. Het is voor mij mijn eerste kindje. Voor mijn vriend niet. Hij is een stukje ouder als mij en heeft al 2 kinderen. Uhm ja... lastig onderwerp altijd dit. Liefde is gewoon iets wat je overkomt. En het is niet te sturen en mijn liefde ligt bij deze man. Hoewel ik me er niet voor schaam, vind ik het altijd wel "eng" om te vertellen. Omdat ik bang ben voor vervelende reacties. Ik snap heel goed dat jij wat anders aan je hoofd hebt. Ik hoop echt voor je dat er iemand is die je kan helpen hiermee. Dat je weer wat rust in je hoofd mag en kan krijgen. Het klinkt wel alsof je, voor jezelf, de juiste stappen maakt. Ook al is het totaal niet leuk wat er nu allemaal speelt! Hulp zoeken is beter dan er alleen mee blijven zitten en erin verdwijnen.
Helemaal met je eens hoor, maar ik probeer altijd te beseffen dat het nog erger kan om dingen te relativeren. Ik vond het vooral heel moedig en knap hoe die vrouw met deze situatie om ging. Ik dacht bij mezelf hier kan ik nog wat van leren... Ik weet dat wat ik voor mijn kiezen heb gekregen ook geen onder schattig voor mezelf moet zijn, maar gelukkig werken mijn hersenen nog wel. Voor de rest heb ik wel eens het idee dat ik alleen maar zieker en zieker word en de klappen steeds harder aankomen. Met de grote vraag: why me?? Maar ik wil ook niet blijven hangen in zelfmedelijden. En beseffen dat ik ook veel dingen waar ik dankbaar voor moet zijn, terwijl ik merk dat ik het steeds moeilijker begin te vinden.. @ Leraje, lekker hoor vakantie. Ik hoop dat je samen een baby kunnen maken op de vakantie of anders heerlijk kunnen genieten van jullie samen zijn.
Je moet doen wat jou gelukkig maakt meid en niet denken aan wat een ander daarvan vind. Ik en mijn vriend schelen ook 11 jaar (hij is wel jonger dan ik) en daar hadden mensen ook een mening over. Iemand zei zelfs tegen mij de kans van slagen met zoveel leeftijd verschil is wel heel klein. In onze relatie zijn weinig tot geen problemen, zelf ondanks alles wat er de laatste tijd is gebeurd en de problemen bij mij... dus ik denk dat wij juist een hele sterke relatie hebben en prima bij elkaar passen. Laat je dus niet van de wijs brengen over wat andere hiervan vinden, echt niet doen hoor. En mag ik vragen hoeveel ouder je vriend is??
@Leraje; Misschien is dat jou manier om ermee om te gaan? Dat het nog niet heel bewust elke keer aanwezig is, maar alleen op de momenten dat het ertoe doet? I.i.g. dat je er dan zo verdrietig van word zegt natuurlijk ook al heel veel. Ik denk dat het ook wel goed is om er niet al te veel druk op te zetten. Door elke maand testen te doen, uitrekenen wanneer je ovuleert of je temperatuur te meten. Ik denk dat ik zelf uiteindelijk wel iets zou doen, maar ik wil niet zo'n moeten erachter. Want ik heb altijd het idee dat als er een druk of een moeten achter zit dat het juist averechts werkt. Je lichaam zit dan ook in een soort stress en dat lijkt me ook niet bevorderlijk. Weet je ieder doet dit op haar eigen manier en als dit voor jou werkt en rust geeft, is het prima toch!? @Roseline; Lekker chips! Heb je zeker verdient hoor! Soms is het idd goed om te relativeren, als je maar niet het helemaal weg maakt. Want ook dat van jou mag er zijn. Dat is eigenlijk wat ik ermee bedoelde te zeggen. En een mens kan ook maar zoveel hebben he. Je zegt dat je het allemaal minder goed aankan. Logisch als alles achter elkaar blijft komen. Daarom is praten met iemand juist goed. Wie weet kan je het dan weer wat beter aan. Nou... mijn vriend is 26 jaar ouder... Hij is dus 52 en ik 27. (oke nu schaam ik me wel weer even) We hebben behoorlijk wat klappen gehad van onze families. Vrienden en omstanders waren mild en hadden zoiets van als jij er gelukkig van word moet je het doen! En die mensen waren ook degenen die vonden dat bv. mijn ouders wel erg heftig reageerden. En nog steeds reageren. Mijn ouders hebben het er nog het moeilijkst mee. Mijn vriend zijn kant van de familie is allemaal wel weer terug gekeerd. En ja, we hebben ook mensen verloren hierdoor. Dus best pittig allemaal. Maar ook wij hebben echt een goede relatie. Niet of nauwelijks problemen hierin. Het is gewoon zo fijn om samen te zijn en te wonen. Alleen de omgeving heeft er dus problemen mee... 8 maanden geleden hiervoor uit gekomen. We hebben inmiddels denk ik al 4 of 5 jaar iets. Maar omdat we hiervoor nooit uit konden komen weten we eigenlijk al niet eens meer wanneer het precies is begonnen. Lijkt wel alsof de liefde er gewoon in geslopen is ofzo!? Ach ja... dat ligt achter ons en wij willen bouwen aan onze toekomst. En hij wil net zo graag een kindje als ik! Hihi als ik dan lees dat jij en je vriend 11 jaar schelen denk ik al meteen "waar maken mensen zich druk over". Het kan toch allemaal prima gaan. Waarom is een leeftijdsverschil zo'n probleem? Thnx ik laat me inmiddels al een stuk minder van de wijs brengen. Ik weet voor mezelf dat ik echt de juiste keuze heb gemaakt. Maar toch zit er nog wel iets van schaamte als ik het iemand vertel. Omdat ik weet dat in onze maatschappij dit nog niet "normaal" is. Ik merk zelf dat hoe dichter ik bij het einde kom van het afbouwen hoe harder de vlinders in mijn buik fladderen en hoe groter mijn wens word. Ben er veel mee bezig op een positieve manier. Maar nu komt ook bv wel een beetje angst om de hoek kijken. Hoe moet dat met werk? (ik ben sowieso voor mijn gevoel niet helemaal op mijn plaats met werk) Hoe financieel? Blijven we hier wonen of niet? Is het groot genoeg voor een kindje? Maar ook hoe zal de omgeving hier op reageren? enz. Dus dat speelt nu vooral. Probeer me vooral te richten op al het positieve gevoel dat het me geeft. Foto's kijken op Pinterest, ideetjes op doen, ik ga een dagboekje kopen en daarin alvast opschrijven wat er nu allemaal aan vooraf gaat enz. Ik vind schrijven erg leuk en het geeft me gewoon heel veel kracht hiermee bezig te zijn. Medicatie afbouwen is ook niet altijd een pretje...
Lekker van genieten. Ik probeer andere nooit te veroordelen, omdat ik weet dat mensen dat ook bij mij hebben gedaan en ik dat niet fijn vond. Ik hoop dat jullie er manier in kunnen vinden om te accepteren dat jullie gelukkig zijn en de mensen om jullie heen dat uiteindelijk ook zullen doen. Het is natuurlijk lastig en ik snap je omgeving wel, maar het blijft uiteindelijk jullie keuze en daar heeft een ander niets over te zeggen (tenzij je niet goed behandeld zou worden ofzo). En je zeker niet schamen hoor. De maatschappij krijgt de mensen zo ver dat bepaalde dingen als 'raar' gezien word, maar uiteindelijk gaat het er om wat jou gelukkig maakt en niet over wat een ander daar van vind of mag vinden. Ik loop ook wel eens over straat en dan zie ik iemand kijken met een blik van zie haar lopen met dat 'jonge jongetje' (hij is gewoon 27 jaar hoor). Ik vergeet ook geregeld dat hij jonger is, maar de blik weet je precies wat hij/zij denkt. En dan voel ik me ook wel eens ongemakkelijk, terwijl ik/wij er totaal geen problemen mee hebben. Soms zo jammer dat het standaard er zo ingeduwd wordt door de maatschappij.
Welkom rozenquartz Wat spannend voor jullie. Hopelijk vliegen de twee maanden om Je moet je er niks van aantrekken hoor! Ik snap nooit waar mensen zich mee willen bemoeien met leeftijd verschil. Het gaat er om dat jullie gelukkig zijn. Mijn man is 11 jaar ouder trouwens Roseline jeetje wat een gedoe zeg. Juni is erg lang ik hoop dat t sneller kan voor je! Welverdiend zon zak dan vanmiddag! Programma heb ik niet gezien maar ik zag op fb t een en ander voorbijkomen dus ga t terugkijken Leraje lekker vakantie bijna! Na twee jaar kan je er echt naar uitkijken hè! Wij gaan over drie weken een weekje weg in Nederland en hebben totaal twee weken vrij en ben er echt aan toe! 1548 spannend zon test maar fijn dat de meting goed is. Hopelijk is de bloedtest ook goed!😊
@Suus83 en Roseline; Bedankt voor jullie lieve reacties! Inderdaad door deze maatschappij zijn mensen dit niet gewend en gaan ze zo naar je kijken. Wij hebben er ook al veel minder moeite mee als we over straat lopen, maar idd je herkent de blik. Ik vergeet ook zo vaak dat hij ouder is haha. Heerlijk Roseline en Suus dat jullie op vakantie gaan!
Pfff nou... ik heb hier last van afkickverschijnselen hoor. Het is bijna 02:00 en kan niet slapen. Dus maar me bed weer uit gegaan. Ook heb ik last van een soort van angsten. Je receptoren worden eigenlijk constant gedempt door dit medicijn. Je word er rustiger van enzo. En nu gaat dat lekker weer allemaal open staan en beleef en voel je alles anders/heftiger. Of misschien normaal, maar ben ik dat niet gewend. Hoop niet dat dat betekend dat dit voor altijd is.
Ik denk dat het wel 'normaal' is, maar dat je weer moet wennen aan die ups en downs. Je moet weer je eigen regulering gaan doen ipv dat het medicijn je reguleert. Ik zou trouwens als mijn broertje/schoonzusje met een partner met zo'n leeftijdsverschil aan komt, ook wel bezorgd zijn. Maar niet om de relatie nu, maar met name in de toekomst, als je zestig bent en de ander al in de tachtig, dat lijkt me wel heel lastig. Aan de andere kant mijn man is anderhalf jaar ouder dan ik maar hij kan net zo goed over een jaar een ongeluk krijgen en vanaf dan invalide zijn, je weet nooit hoe het loopt allemaal. Als jullie gelukkig worden van elkaar en je relatie is gelijkwaardig, dan is dat het belangrijkste... Bewaren
@roseline: Pff wat een klote nieuws ik snap dat je niet zomaar naar een ander wil maar zou je dit niet met je verzekeraar kunnen overleggen? misschien kunnen die met je meekijken naar een plek waar wachttijd niet zo lang is en ze echt kunnen kijken naar jouw klachten. Duim voor je <3 @rozenquartz: Welkom ! wat knap dat je zo aan het afbouwen bent en dat je je verhaal hier zo neerzet. Kan me voorstellen dat je veel over je heen hebt gekregen. Ik word soms doodmoe van de 'maatschappij' en wat 'normaal' is. Ik wens je heel veel succes en ik denk dat je klachten er inderdaad bij horen eventueel overleggen met ha?
@ leraja, Jij had toch laatst topic geopend over dat spotten ver voor je menstruatie? Ik moest volgende week toch naar de ha voor iets van mijn therapie nog. Ik heb gevraagd of ik ook nog een tijd kon krijgen voor vraag over mijn menstruatiecyclus want ik heb precies hetzelfde als jou. Ik ga aangeven dat we binnenkort willen beginnen met proberen en dat ik bang ben dat dit een teken is dat er iets niet klopt. Ik hoop dat ze me wat meer info kan geven. Ik zal het je laten weten
Ik had idd vannacht wel een Valdispert genomen. Daar zit ook valeriaan in. Dat maakte me wel wat rustiger. Misschien dat ik zo nog Valdispert voor de nacht ga halen.
Sommige dingen zijn normaal. Andere dingen zijn echt wel ontwenningsverschijnselen. Helaas... Maar daar moet ik doorheen. Het moet toch een keer gebeuren! Ja ik snap ook wel dat mensen zich zorgen maken. Bij ons was/is het wel echt tegen de relatie. Wat je zegt over dat hij straks al veel eerder 80 is heb ik ook al vaker door mijn hoofd laten spoken. Maar ja, er is idd geen garantie dat met iemand van je eigen leeftijd wel helemaal goed zou gaan. Ben daar wel nuchterder in geworden. Wij hebben hiervoor gekozen en we zien wel wat het ons brengt.
Dank je wel! Ik heb hier al vaker over gesproken met een specialist en die zegt heel simpel "hoort erbij". Dus daar moet ik het mee doen. En herken het ook al van eerder. Het is alleen héél erg frustrerend. Gisteren voelde ik me nog wel oke. Maar vannacht en vandaag is echt niet leuk. En ik weet dat het ook wel even zo zal blijven. Pfff alles voor het goede doel he! Van die pillen troep af en kindje!
Voor nu wel even besloten dat ik een half stapje weer terug ga qua medicatie. Neemt niet alle klachten weg, maar wellicht verlicht het iets. Ik moet er namelijk toch een keer doorheen. Heb ook mijn werk afgezegd voor vandaag. Mijn lichaam is erg in de war op het moment. Ik was vanmorgen echt gigantisch aan het twijfelen of ik wel of niet zou gaan. Toch maar besloten om een dagje voor mezelf te nemen. Hopelijk morgen wel weer. Ik voel me best wel vervelend vandaag. Eigenlijk gewoon een k-dag. Alles is te veel, maar niks doen is ook heel moeilijk voor me. Maar dat is toch wel het enige wat lijkt te kunnen. Dus doe het heel rustig aan. Oh ik hoop toch zo dat dit snel weg gaat! Op dit moment heb ik ook even niks aan mijn o-zo-grote wens om zwanger te worden. Die lijkt ook wat verder weg ineens. Wereld van verschil met 2 dagen geleden toen ik niet meer kon wachten... Hoop dat het met jullie wel ok gaat! Wat zijn jullie aan het doen vandaag?
Ik heb al een hele poos niet meer meegeschreven hier maar wil nu toch even inhaken op het stoppen met medicatie. Ik ben nu zo'n 3 weken geleden gestopt en ik herken hoe moeilijk dat is. De eerste dagen ben ik doodziek geweest (dat was ik al van het opbouwen van nieuwe medicatie, na een jaar andere) en daarom ben ik uiteindelijk gestopt. Na een week kreeg ik een opleving, voelde ik me even best heel goed maar dat duurde maar een dag of 5. Nu voel ik me lichamelijk heel vervelend maar emotioneel ook erg rot. Het zal tijd nodig hebben want ik heb meer dan een jaar geslikt (langer dan ik voorheen heb gedaan) en het gaat dan ook erg op en af. Maar uiteindelijk komt het goed, je lijf moet gewoon weer enorm terugschakelen naar normaal en dat is niet binnen een paar dagen gebeurd (ik ben eens eerder gestopt met andere medicatie en toen ben ik een maand lang enorm duizelig geweest). Geef jezelf de tijd en rust om te wennen en je lichaam het weer zelf te laten doen. Emotioneel heeft het ook tijd nodig, er is lange tijd vanalles onderdrukt en dat moet nu ook weer in balans komen (ik heb de eerste week erge paniekaanvallen gehad en heb erg veel gehuild). Het komt goed, het heeft denk ik zeker een maand nodig en dan word je vanzelf rustiger en voel je je fysiek ook weer beter. Ik slaap trouwens ook veel minder goed nu zonder medicatie dus misschien ga ik ook wel iets van valeriaan proberen ofzo.