Mijn moeder zit sinds kort in een rolstoel, maar mijn vader gaat nu ook vanalles mankeren en moet straks ook regelmatig op controle bij een specialist. Het gaat niet echt om levensbedreigende aandoeningen en ze zijn nog niet dement of hoogbejaard, maar ik voel me er zo slecht bij om ze alleen te laten gaan. Mijn vader kan momenteel geen autorijden en mijn moeder ook niet, dus ze moeten alleen met een (rolstoel)taxi Ik heb 2 kleine kinderen en werk ook nog 3 dagen, dus het is echt heel lastig in te plannen allemaal. Hoe doen jullie dit?
Mijn vader zit sinds kort ook in een rolstoel als gevolg van een progressieve vorm van afsterving van de hersencellen (lang verhaal). Omdat hier vrij weinig over te zeggen valt door de specialisten qua verloop e.d. gaan mijn broer en ik nu om de beurt met mijn ouders mee naar de afspraken. Mijn ouders zijn van het type 'ja, oke' en ze gaan weer. Omdat het allemaal onzeker en onduidelijk is willen mijn broer en ik graag ook op de hoogte zijn. We hebben een onrustige periode van ziekenhuis net achter de rug en nu wordt het wat rustiger gelukkig. De volgende afspraak is deze week. Mijn vader zit in een verpleeghuis en ik heb nu afgesproken dat mijn ouder vanuit daar met een rolstoeltaxi naar het ziekenhuis gaan en ik daar zelf heen ga. Dat kost mij veel minder tijd (minstens 2 uur) en ben ik even goed bij het gesprek. Maar het is soms erg lastig te combineren! In de ziekenhuis periode werden er afspraken 1 dag van te voren gemaakt met specialisten en dan moesten mijn broer en ik maar zien te regelen dat we er bij konden zijn. Nu hebben wij gelukkig beide een eigen bedrijf en kunnen we 'makkelijker' weg van het werk. Maar in die periode heb ik mijn werk in de avond moeten bijwerken en daarbij kost alle ziekenhuis ellende ook veel energie. Wij doen het dus om de beurt. We willen er gewoon bij zijn voor de informatie en dat we zelf ook dingen kunnen vragen die mijn ouders toch niet vragen.
Ik ga nooit mee, maar dat ligt ook aan de situatie, mijn ouders zijn nog heel erg zelfstandig, mijn moeder is 61 en werkt nog 4 dagen, mijn vader is 68, maar is nog heel erg fit.
Ja. M'n moeder is weliswaar nog niet zo oud, maar heel erg van het type Ja en Amen, want het is namelijk wel een arts. En die hoort schijnbaar op een soort voetstuk. Stelt niet veel vragen en vraagt ook niet door. Daardoor word ze vaak met een kluitje het riet ingestuurd. Idem met andere instanties dan alleen hulpverlening.
Op dit moment niet (vader wordt 75 moeder is 74), er is nu weinig aan de hand (alleen controle bij diabetenverpleegkundige). Mocht het wel nodig zijn dan moet er heel wat geregeld worden ben ik bang (en ik ben ook nog eens de enigste dochter die dit zou kunnen want mijn zus woont in het buitenland). Heb 2 kinderen met verschillende schooltijden, geen beschikking over een auto (en woon ongeveer 30 minuten snelweg rijden van hun af) en met openbaar vervoer wordt het al snel een hele onderneming (trein stopt hier 1 x per uur en ik ben gehandicapt)
Ja ik ga wel mee meestal maar mijn vader is overleden dus vaak is een 'extra oor' voor mijn moeder wel prettig.
Mijn moeder mankeert wat dingen en meestal gaat mijn vader mee. Maar als hij niet kan ga ik mee. Het voelt niet goed haar alleen te laten gaan.
Ik ga vaak met mijn oma mee, onder schooltijd, de oudste blijft dan over mocht ik het niet redden, de jongste gaat gewoon mee, ik plan het wel altijd in de ochtend, oudste naar school, meteen oma ophalen en door rijden naar het ziekenhuis.
Ik ga alleen mee als ouders daarom vragen, ze kunnen zich prima nog zelf redden. (zijn 50+) Zolang ze het mentaal goed aankunnen zou ik niet meegaan, zodra het lastiger is, of als ik zelf vragen aan de specialist zou hebben met betrekking tot hun medicijnen/zorg, dan zou ik wel meegaan. maar als ze iedere paar weken langs moeten voor een gesprek kunnen ze het ongetwijfeld zelf ook wel aan, ookal moeten ze dan met een (rolstoel) taxi. Misschien kun je vragen TS wat ze graag zouden willen, bijv. dat jij niet iedere afspraak maar eens in de zoveel tijd een keer zou willen rijden (misschien afgewisseld met een of meerdere andere familie leden).
Mijn moeder moet om de zoveel maanden voor controle naar het ziekenhuis, meestal ga ik even mee. mijn moeder is alleen, en heeft geen rijbewijs. in onze omgeving is het openbaar vervoer ook niet alles. nu werk ik zelf ook niet en maakt het mij dus niet zoveel uit. als ik straks weer werk heb zou ik het denk ik ook niet meer kunnen tenzij ze iets ernstig mankeert natuurlijk. dan zou ik proberen mee gaan. als het mooi weer is gaat ze trouwens gewoon zelf op de fiets.
Als mijn (schoon)ouders dit zouden vragen; zou ik mee gaan of mijn partner vragen of zijn broertje/zusjes. Maar gelukkig zijn beiden kerngezond en is het niet aan de orde. Eigen ouders heb ik niet.
mijn vader mankeert heel veel maar gaat alleen. ik was alleen mee toen hij daadwerkelijk in het ziekenhuis lag. mijn schoonouders gaan ook zelf 78 en 83 zij regelen of iemand die die dag vrij is om ze te brengen en halen en anders nemen ze ook een taxi. Het is in onze levens helaas niet mogelijk om altijd maar mee te gaan.
Mijn moeder is nog mobiel en jong genoeg. Mijn schoonouders zijn wat ouder, maar vooral ook heel eigenwijs. Naar de dokter gaan ze liever niet en als ze wel gaan dan doen ze maar half wat de dokter zegt. Eigenlijk zou het wel goed zijn als er iemand meeging met mijn schoonmoeder, die van alles begint te mankeren, maar haar mond niet open trekt bij de dokter. En mijn schoonvader zit er dan bij en zegt ook niets. Ja achteraf, tegen ons. Mijn vriend heeft het al aangeboden, maar ze zijn er niet op ingegaan nog.
Mijn ouders mankeren gelukkig niets maar mocht jet ooit zover komen dat ze behoeftig worden dan is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt ze het zelf op te laten knappen. Ze zullen niet snel om hulp vragen uit angst 'lastig' te zijn maar daar kan ik dan weer goed doorheen prikken. Druk (gezins)leven of niet, mijn ouders kunnen ten alle tijden op mij en mijn partner rekenen. En zo staan mijn broertje en vrouw er gelukkig ook in.
Mijn (schoon)ouders mankeren niks en gaan nog zelfstandig alle kanten op. Maar mochten ze ooit hulp nodig hebben, zou ik waar mogelijk ze zoveel mogelijk ondersteunen.
Nee. Ze wonen ver weg en zijn goed mobiel. Dus ook als ze dichterbij zouden wonen, zou ik niet meegaan. Ik heb trouwens ook geen eigen auto.
ja nu zijn mijn ouders nog erg mobiel maar mocht het in de toekomst nodig zijn maak ik daar zeker tijd voor
Mijn eigen ouders leven niet meer maar ik ga regelmatig met de ouders van mijn beste vriendin maar de specialist, de moeder heeft helaas Alzheimer's. Mijn bff vindt dat heel fijn want ze kan zelf héél moeilijk vrij krijgen en haar vader is niet zo assertief naar artsen toe. 😏 Dus ja ik zou het met mijn eigen ouders ook doen als het nodig is of ze dat als extra steun op prijs zouden stellen. 😊
Ja, ik ga altijd mee.. Mijn moeder heeft een aantal keer kanker gehad en ze kampt nu, al jaren, met huidkanker. Als ze plekken moet laten weghalen mag ze geen autorijden dus dan "moet" ik wel mee. Controles e.d. zou ze op zich prima alleen kunnen doen, maar dat vind ik geen fijn idee.