Ik zit er even doorheen en wil eigenlijk gewoon mijn hart even luchten. De achtergrond: In 2002 verloor ik mijn vader aan alvleesklierkanker en niet heel lang daarna leerde ik mijn man kennen. We gingen vrij snel samenwonen en in die periode kreeg ik mijn eerste depressie. In 2008, rond Kerst, werd ik suïcidaal en ik heb me toen op laten nemen op een gesloten afdeling. Een hele zware periode maar na 1.5 jaar intensieve therapie was ik redelijk bovenop. In 2009 kreeg mijn moeder voor de eerste keer borstkanker. Ze werd geopereerd en behandeld en het ging een periode heel goed. Half 2011 kreeg ze het opnieuw en helaas was er toen geen behandeling meer mogelijk. Mijn man ik hebben onze trouwdag heel snel gepland en ze heeft het nog net mee kunnen maken. We trouwden op 21 oktober 2011 en op 29 oktober 2011 overleed mijn moeder. In februari 2012 raakte ik in verwachting en op 17 oktober is onze dochter Faye na een goede zwangerschap maar bevalling met complicaties geboren. Inmiddels is Faye bijna 15 maanden en werk ik 36 uur. Gevoelsmatig zeker mijn keuze niet maar financieel gezien kan het helaas niet anders. Hoewel ik goed verdien, haal ik geen voldoening uit mijn werk en voel ik me heel erg schuldig omdat ik zoveel van huis ben. Ik werk niet voor een tweede auto voor de deur (we hebben de auto moeten verkopen omdat we het ons niet meer konden veroorloven), om drie keer per jaar op vakantie te kunnen of om een veel te dure hypotheek te kunnen betalen... Ik werk zuiver om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Nu het wat langer geleden is dat mijn moeder overleed, merk ik dat het echte rouwen nu pas begint. Ik mis haar enorm en hoewel ik mijn vader ook vreselijk mis, heb ik dat beter een 'plek' kunnen geven. De feestdagen waren erg zwaar en ik heb er niet echt van kunnen genieten. Daar komt bij dat Faye de afgelopen weken erg slecht slaapt en soms 3,4 keer per nacht wakker wordt. 's Morgens word ik gesloopt wakker, overdag ben ik moe en 's avonds maak ik me zorgen hoe de nacht nu weer zal verlopen. Daardoor heb ik heb huishouden laten verslonzen en ik kan me er gewoon niet toe zetten om ook maar íets te doen... Ik kan weinig hebben van mijn man en dochter, heb voortdurend een rothumeur en heb het gevoel dat ik in een cirkeltje zit waar ik moeilijk uit kom. Ik heb een schat van een man die enorm veel doet maar zelfs hij kan het momenteel niet goed doen. Ik voel me schuldig en ben heel benieuwd hoe jullie dat allemaal doen... Kindje, werken, huishouden, sociaal leven... Ik vind het allemaal best lastig!
O, in dit soort periodes is 'het huishouden doen' vooral: dat doen waar ik aan toe kom en altijd eerst datgene doen wat echt echt moet. We zitten hier ook alweer weken en weken in zwaar weer en we hebben gisteren voor het eerst in 4 weken gedweild.... ik stofzuig wel, (dat lukt met de jongste op m'n rug in de draagdoek), maar dweilen wordt me te zwaar en als zij overdag op bed ligt, ren ik door het huis om wassen in de wasmachine te gooien, de vaatwasser in en uit te ruimen, eten voor te bereiden, kortom: alles wat echt perse moet. Wat niet perse moet, doe ik niet. Ramen lappen: komt wel weer eens. Kleding opvouwen: de praktijk is momenteel dat ik het van de waslijn afpluk om weer aan te trekken. Mijn moeder komt af en toe helpen en dan is het weer even netjes hier
Jeetje. Sterkte!ik denk dat het veel moeders in minder of grote mate hebben soms. Miss gezien het verleden kan je baat hebben bij psycholoog of iemand die je daarin kan begeleiden? Mijn vriendin zat ook in soort situatie. 2 kinderen depressie rot humeur zij raakte spoor echt kwijt. Nu drinkt ze iets(weet niet wat) en heeft keertje in zo veel tijd gesprekken met psycholoog. Het helpt echt zegt ze en dat merken we ook. Ieder mens is anders en je moet gewoon zich goed kunnen voelen!! Alles komt goed! Op een of andere manier. Geniet van je dochtertje!
Ik ben nog steeds onder begeleiding bij een psycholoog en slik sinds de laatste depressie antidepressiva. (Seroxat) Normaal gesproken gaat het eigenlijk heel goed maar ik merk dat vooral het slaapgebrek me enorm begint op te breken. Maar ja... Een kindje van 15 maanden kan je moeilijk vertellen dat ze 'gewoon' moet gaan slapen
Ik ben gelukkig nog steeds onder behandeling bij een psycholoog en sinds de laatste depressie slik ik antidepressiva (Seroxat). Normaal gesproken gaat het eigenlijk best goed maar ik merk dat het slaapgebrek me enorm begint op te breken. Maar ja... Een kindje van 14 maanden kan ik moeilijk vertellen dat ze 'gewoon' moet gaan slapen .
k denk dat je jezelf er eerst bij neer moet leggen dat je niet alle ballen tegelijk in de lucht kunt houden. en leuke moeder, partner vriendin werknemer en huishoudster. dat gaat je niet lukken! misschien kan je samen met je man 1 avond in de week plannen dat je samen door het huis heen gaat, badkamer,wc afstoffen stofzuigen, dweilen. overdag werk je en s avonds is het toch donker dus de ramen hoeven voorlopig niet. wasmachine deed ik hier vaak s avonds vol en dan zo instellen dat ie s morgens vroeg aangaat en klaar is voordat jij gaat werken, kun je hem nog ophangen en is ie s avonds al zo goed als droog. dat je je ouders, en dan voornamelijk je moeder mist is heel logisch denk ik, alleen al om even raad te vragen of je verhaal kwijt te kunnen. en dan heb ik t niet eens over oppas als ze dicht in de buurt wonen. doordat je nu zo slecht slaapt kom je natuurlijk ook niet uit je circeltje, je bent moe, gefrustreerd en alles zoals je beschrijft. kun je iets aan je dochters schema veranderen of haar meer rust geven zodat ze misschien beter gaat slapen, en jullie daarbij dus ook? ohh en ik app mn vriendinnen ook wel eens wat voor rot dag ik heb/had, hoe zwaar ik het vind en wat me allemaal tegen zit. niet uit medelijden maar voor steun en zodat zij begrijpen waardoor jij niet zoveel van je laat horen. hopelijk begrijpen ze je. sterkte! hopelijk komt er snel rust!
Jeetje, allereerst heel veel sterkte en een digitale knuffel voor jou! Ik herken me in deel van je verhaal. Ook ik ben mijn moeder verloren (inmiddels al wel ruim 10 jaar geleden) en vanwege mijn slechte band met haar ben ik vooral heel lang heel boos geweest. Met de geboorte van mijn zoon kwamen er echter ook andere emoties om de hoek kijken en toen besefte ik me ook dat het echte rouwen pas begonnen was. Voor mij was het meest belangrijkste om dat gevoel toe te laten. Gooi het er af en toe even uit! Laat je gaan, laat je verdriet ook toe en schroom niet om hulp te zoeken om erover te praten! En dat huishouden. Leg jezelf daarin op dit moment geen zware verplichtingen op. Alles spic en span komt wel weer. Pak alleen de dingen aan die echt moeten en laat de rest los. Praat ook over wat je dwars zit, met je man, vriendinnen, familieleden. Vraag ze ook om hulp! Mijn zoon zit nu al ruim 4 weken in een periode dat hij heel slecht slaapt en als ik het echt niet meer trek, dan bel ik mijn schoonouders en slaapt hij een nachtje daar. Dan kunnen mijn man en ik weer bijtanken en zij vinden het alleen maar leuk om een nachtje op hun kleinkind te passen. Ook met het huishouden. Leg aan iemand in je omgeving uit waar je tegenaan loopt en wellicht kan diegene eens een keer helpen met ramen zemen, of een keer de badkamer uitsoppen. Er komt vast wel weer een moment dat, wanneer jij je weer lekker voelt, je daarvoor iets terug kan doen. Dat schema van je meisje komt vanzelf wel weer in orde, alleen heb je daar nu weinig aan. En voor wat betreft je werk/rondkomen. Ik denk dat dat iets is wat je echt moet gaan aanpakken, alleen vraag ik me af of dat nu het goede moment is. Je werkt 36 uur in de week en geeft aan dat je wel goed verdient. Ik kan het niet uit je verhaal halen, maar ik vermoed dat je man ook werkt? Waar gaat dan dat geld aan op en waar kunnen jullie op besparen zodat jij (misschien in combinatie met ouderschapsverlof) een paar uur in de week of een dag in de week minder kunt gaan werken. Heel veel succes!
Ken je gevoel een beetje. Werk full time en heb 2 jaarang een krijsend kind s nachts gehad. Wij deden samen op zondag ochtend stofzuigen en dweilen. De badkamer terwijl mn dochter in het badje speelt, naast mij dus.. verder wassen en strijken enz s avonds. Ik ben geen tv kijker dus daardoor s avonds genoeg tijd. Ik moet eerlijk zeggen dat vooral het slaapgebrek me op brak. Verder heb ik nu een soort van ritme gevonden. Nu mn kindje (net) 2 is, gaat het makkelijker, ze wil helpen met de klusjes ipv jengelend aan je been hangen. Wat je ook nog kunt doen is je man met je kindje op pad sturen voor de boodschappen en zelf 2 uur keihard poetsen. (of andersom). Succes!
Wees a.u.b. niet te streng voor jezelf. Je werkt 36 uur omdat dat moet. Dat doe je ook voor je kind. Probeer iedere dag even te genieten met je kindje. Al is het maar een paar minuten kwalitatieve aandacht. Het huishouden staat hier ook op de tweede plaats. Zolang alles maar een keer schoon gemaakt word. en of dat nu eens per week of eens per 2 weken is of .... Dat maakt niet uit. Ik hoop dat je aan de rouw verwerking toe komt. Daarna zal de rest ook weer een eigen weg gaan volgen. Ik herken de periode. Iedere keer een beetje. Wees vooral niet te streng voor jezelf. Heel veel succes en een dikke knuffel. Jane
Lieve Marianne, Allereerst een dikke knuffel!! Het valt niet mee, moeder zijn zonder je eigen moeder. Er komen vragen ineens in je op, hoe was dat bij mezelf? Hoe zou ze als oma zijn? Maar ook het gemis om je kleintje te kunnen showen en je moeder trots op te kunnen bellen omdat de kleine een eerste hapje heeft gehad. Heel herkenbaar, heel normaal denk ik ook. Ik heb mijn beide ouders niet meer en mis ze elke dag, sinds dat de kleine er is mis ik ze nog meer. Maar ik weet ook dat ze mee kijken. Als ik er eens flink door heen zit en ik om me heen kijk denk ik, wat heb ik eigenlijk toch nog veel, ondanks mijn gemis. De glimlach van mijn kleine wonder Mijn lieve man. Opgekrabbeld uit de depressieve periodes die ik heb gehad. Ik probeer de boel wat te relativeren en gewoon maar door te gaan. Soms stilletjes een potje huilen onder de douche lucht ook af en toe op. En loslaten dat niet alles perfect hoeft Het is lastig, het is pittig, maar gelukkig schijnt de zon ook en proberen we daar maar extra van te genieten op die dagen Ik hoop voor je dat je lekker tussen de regendruppels door kan blijven lopen en weer vaker de zon zult voelen.