Zonder dat het mijn bedoeling is mensen af te schrikken zeg ik dat bevallen in mijn opinie de ergste pijn is die een vrouw in haar leven zal ervaren. Geen roosjes, geen mooie verhalen, het was verschrikkelijk, punt. Toen ik net bevallen was kon ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die zo gek zijn dat meerdere keren te doen. Nu ik ruim 3 maanden verder ben kan ik enigsinds begrijpen waarom mensen dat nog een keer aandurven. Vergeten ben ik de pijn echt niet, maar het kleintje wat je er voor terugkrijgt doet de herinnering aan de pijn op een of andere manier heel snel naar de achtergrond vervagen De pijn beschrijven kan ik niet, gelukkig is die voor iedereen anders, maar ik denk niet dat je het ergens mee kan vergelijken. Ik weet nu dat ik me de pijn van het bevallen niet voor had kunnen stellen. Ik ben normaliter niet kleinzerig, ik vond de ontsluitingsweeën het ergst, ik wist van ellende niet meer hoe ik ze op moest vangen. Als je mag gaan persen is het eind in zicht en dat voelt heel anders, je lichaam GAAT gewoon persen, ook als je het tegen probeert te houden (ze wilden mijn er een weg laten zuchten af en toe, nou dat ging echt niet). Kortom, mijn hobby is het niet (maar ik leef nog hoor, dus goed komt het wel )
Mijn bevalling is ingeleid. Ik lag dus aan een infuus en dan zijn de weeën meestal een stuk vervelender dan wanneer het natuurlijk gaat. In het begin voelde het als menstruatiepijn en kon ik het wegkrijgen door te wiebelen met mijn tenen. Toen de verpleegkundige zei dat dat betekende dat het nog lang niet erg was, was ik woest. Daarna werd het echt wel veel erger, maar ik had korte, lange, zware en minder zware weeën. Ook reageerde ik niet echt op het infuus. Ik zat behoorlijk hoog in de dosering en ze wisten niet zo goed wat ze moesten, want ik trok het niet echt. Vooral de onregelmatigheid in de weeën vond ik een hel. Gelukkig heb ik een ruggeprik gehad, toen voelde ik alleen nog maar links de weeën. Ik heb nog mijn huid verbrand omdat ik persé een hete kruik wilde om de pijn te verzachten. Máár ik heb zelfs nog kunnen uitrusten voor het persen. Het persen vond ik absoluut niet pijnlijk (ik moest wel lang wachten tot de verdoving uit was gewerkt). Vooral toen ze een spiegel hadden, waarop ik Hinds kruintje kon zien was ze er zo. Samengevat: ik vond de onregelmatigheid van de weeën erger dan de weeën zelf, ik kon er niet in meegaan.
Ik hoor het wel vaker inderdaad dat de ontsluitingsweeen het ergst zijn. Maar goed, ik zie het maar als iets dat erbij hoort en daarbij denk ik ook dat het ook een hele grote nieuwsgierigheid van mij is omdat ik gewoon graag wil weten hoe het zal voelen en hoe het zal zijn om een kindje te baren. Dus Vales, wat dat betreft kan ik me wel aansluiten bij jou! Ik hoop gewoon dat alles goed gaat en ik mezelf in bedwang kan houden als het zover is! Heb mijn onzekerheid wel uitgesproken met mijn vriend, dus die is nu heel stoer en sterk naar mij toe aan het doen en moet zeggen dat ik daar wel aardig op kan bouwen! Liefs, Daphne
Mijn moeder heeft me proberen uit te leggen hoe het ongeveer voelde. Ze heeft zelf 3 keer " fijne" bevallingen gehad. Ze vertelde me dat het meest vervelende is de ontsluitingsweeen. In het begin met langere tussenpozen en dan steeds korter op elkaar. De kunst is om ze goed op te vangen. Met ademhalen etc.... Ik ga nu ook op cursus: samen bevallen. Daarbij krijg je zowel zelf inzicht in de bevalling, maar ook je partner, De ene dag ben ik bang voor de bevalling, maar de volgende dag kan ik er weer naar uit kijken.
Ik ben ingeleid, de eerste dag alleen met een gel en die weeèn waren wel te doen. Je voelde zeurende pijn aankomen, het werd steeds heftiger, toen was het ff echt niet leuk en langzaam ging dat weer weg. Die pijn duurde ong. een minuut en de tussenposes waren 2-3 min. Best te doen en de pijn zat tussen mn navel en mn onderkantje. De tweede dag aan het infuus en dan was niet te doen. Afschuwelijk alsof iemand een mes in mn onderbuik staks en daarmee flink zat te wroeten, die weeën waren er ook bijna constant. Ik heb echt best een hoge pijngrens maar ik was echt in staat uit het raam te springen. Die ervaring was zo afschuwelijk dat ik als ik dat van te voren had geweten waarschijnlijk nooit zwanger was geraakt. Nu krijg ik een ks, anders had ik het niet meer gedurfd. De pijn van die eerste dag ben ik idd snel vergeten maar de pijn door dat infuus nee... daar heb ik zeker nu ik weer zwager ben nog nachtmerries van. Rug en beenweeën kreeg ik van dat infuus ook, dat was een hele irritante zeurende pijn maar beter te doen dan dat gewroet in mn buik vond ik. Minder scherp. Ik kreeg overigens geen ruggeprik want de anesthesist "just left the building" en de pethidine haalde toen al niks meer uit.
de begin weeen waren normale ongesteldheidspijnen..daarna hevige ongesteldheidspijnen...daarna echt enorme samentrekkende steken/krampen in mijn buik.. Het eruit persen van je kindje voelt alsof er een boom uit je lichaam komt
Haha, Gulay, jij maakt me echt weer aan het lachen na al die minder fijne verhalen! Weet je, hoe meer ik erover lees, hoe meer ik denk, ik wacht het wel af. Ik zit op pufcursus en hoop daar wat afemhalingsoefeningen uit te krijgen. We gaan er gewoon voor! Liefs, Daphne
Ja die pufcursus lerares van je heeft gelijk hoor . Ik heb de weeen ook niet als pijnlijk ervaren! Ik heb dan ook keurig gepuft (heel ontspannen en totaal in mezelf gekeerd). Verpleegkundigen en verloskundige kwamen later aan me vragen waar ik dat geleerd had. Ze zeiden zelfs dat ik de bevalling helemaal alleen gedaan heb. En het was een stuit! Maar ik had dan ook erg veel geluk: ik heb er slechts 3,5 uur over gedaan, en ze was er in 2 persweeen. Toen ik volledige ontsluiting had, ervaarde ik voor het eerst pijn. Maar toen mocht ik persen, en dat duurde 4 minuten. De weeen voelden voor mij als aanspannen van de buik (soort buikspier-oefeningen, waarop je zelf geen vat hebt)
Ik weet nog dat ik tijdens mijn weeen aan het puffen was en dat zij steeds riep dat het niet het moment was om te puffen.. Ik snapte er geen reet van..iedereen heeft het over puffen en wegademen van de weeen..en dan doe ik het en dan mag het niet..ik heb geen moment mogen puffen! snap dat nog steeds niet..
@Kiz, Maar als de weeen totaal niet pijnlijk waren, hoe wist je dan dat de bevalling eraan zat te komen?
ik was heel bang voor de bevalling en moest worden ingeleid eerst door gel maar die weeën vielen zo mee dat ik zoiets had van als dit alles is. maar de volgende dag ben ik aan het infuus gelegt en toen begon de ellende pas na 12 uur kreeg ik een ruggeprik en toen kon ik weer op adem komen toen mijn baby er was zei ik dit doe ik nooit meer en toen zeiden ze dat zeggen ze allemaal ik ben nu wel van gedachten veranderd omdat ik weer een keizersnee krijg maar als ik het weer zo moet doen zou ik geen tweede kind meer willen.
Ik lag in het ziekenhuis, al bijna 3 weken, ivm met Helpp(zwangerschapsvergifiting). Ik had in die weken al meerder keren regelmatige harde buiken gehad. Die waren dan duidelijk te zien op de CTG (Hartfilmpje van de baby wat ik elke dag kreeg, en als ik harde buiken had, kreeg ik er vaak 1 extra). Die ochtend waren er op de CTG weinig harde buiken te zien, maar zo tegen de middag kwamen ze weer opzetten, met een lichte buikpijn. Ik moest ook naar de wc , en toen mijn darmen geleegd waren leek het ff minder te worden, de buikpijn was in elk geval over. Tegen het bezoekuur kwamen er weer harde buiken. Ik heb dat toen maar ff gemeld, en afgesproken dat er na het bezoek een CTG gemaakt zou worden. Tijdens het bezoekuur braken echte de vliezen , dus ja, dan weet je dat er wat aan zit te komen. De kleine lag in stuit, en had in het vruchtwater gepoept, dus dat ik binnen 12 uur ging bevallen was wel duidelijk(bij een stuitbevalling moet er 1 cm ontsluiting per uur zijn, anders grijpen ze in en wordt het een keizersnee). Eenmaal op de verloskamer kwamen de weeen goed op gang. Dat zag ik vooral op de CTG, want ze waren dus niet pijnlijk. Ik heb ze hetzelfde ervaren als de harde buiken van de weken daarvoor. En die heb ik in het begin zelfs moeten leren herkennen. Toen ik net in het ziekenhuis lag, zei ik: " ik heb nog nooit een harde buik gehad". Toen liet de CTG toch harde buiken zien. Zodoende heb ik ze leren herkennen. Ik denk dat ik gewoon geluk heb, of een hoge pijngrens
Een bevalling is voor iedereen persoonlijk, ja het doet pijn en die pijn is idd niet te beschrijven. Ik heb aan zwangerschapsyoga gedaan en dat heeft wat ademhaling betreft bij mij erg goed geholpen. Ik heb ook moeten overgeven toen ik weeen had maar ook omdat je buik samentrekt en mijn zoon lekker even zijn beentje uitstrekte en tegen mijn maag aan kwam bleh als ik daar nog aan denk. Weet je wat mij erg heeft geholpen, ik wist dat het pijn zou doen hoe erg natuurlijk niet maar ik heb altijd voor ogen gehouden tja kan nu niet meer terug hij zal er toch uit moeten. Ik heb 8 minuten geperst en mijn zoon was er. Volgens het boekje wel 1 cm ontsluiting per uur en dat was wat minder maar ik heb het overleeft ben benieuwd wat mij dit keer staat te wachten xxx Jet
ik had bij mijn beide bevallingen rug en beenweeën. na de eerste zei ik ook niet weer! en nog geen 2 jaar later kwam onze tweede ..hihih en ook daarbij dacht ik nou....dat doe ik niet nog een keer, en zie ga op naar de derde...je hebt het er doet het er echt wel voor!Wel vond ik het erg prettig dat er zoiets als lachgas is..wow goedpoeder hihih...heb bij de eerste 36 uur weeën gekregen en 1,5 uur persen en bij de 2 de was het 12 uur weeën en 3 keer persen.... aan deze bevalling denk ik wel als het zover is!hihihi
Oh hou op haha.... Toen ik zwanger was weet ik nog dat mensen tegen me zeiden dat het een verademing is als je mag persen en dat het niet pijn doet, omdat je zogenaamd verdoofd bent daar beneden.. Ik was natuurlijk hartstikke blij toen ik hoorde dat ik mocht persen. Nou ik heb het geweten hoor.... haha Geen pijn het het stond gewoon echt in brand...
jaaa dat herinner ik me ook nog heel goed..dat was de ergste pijn! Het brande niet alleen..zoals ik erboven al schreef het leek wel alsof er een boomstam doorheen kwam..vreselijk die pijn zeg..
Whahaha Gulay, een boomstam!... Ik zag het even voor me Maar voor alle dames die nog moeten bevallen: Hoeveel pijn het ook doet, het is het allemaal dubbel en dwars waard!
hehe Maar ik moet wel zeggen..dat ik het langzaam aan begin te 'vergeten'.. Ik herinner de pijnen nog wel..maar niet meer zo dat het me er echt van weerhoudt ooit nog kinderen te willen heeh..
Ik herinner t me ook niet meer echt... Maar ik had ook een makkelijke bevalling... T hoofdje stond bv ook maar even, want na 3 x persen (13 minuten) was ze er al. Niet gescheurd of niets, dus echt pijn erna niet gehad... En tijdens de weeen een spuitje voor de pijn