Houdt een dag en acht ritme. Mijn psych gaf mij het advies om regelmaat in te bouwen, dus elke dag proberen rond dezelfde tijd naar bed te gaan en op te staan. Ik had ook een schriftje naast mijn bed liggen en als ik dan piekerde pakte ik het schriftje en schreef het van me af. Och en wat is knap? Ik had gewoon ook veel onverwerkt verdriet. Mijn ouders hebben mijn zusje verloren toen ze bijna twee was en ik ben opgegroeid in een gezin waar verdriet de boventoon had, maar niet gehuild mocht worden. Wij hebben niet echt geleerd om met onze emoties om te gaan omdat mijn ouders dat ook niet konden. Mijn zus is bijvoorbeeld een behoorlijke hypochonder al heeft ze dit zelf niet door. Mijn broer heeft moeite met relaties.. Zo hebben we allemaal een klap gekregen. Maar daar is nu niets meer aan te veranderen en nu dat ik zelf kinderen heb begrijp ik mijn ouders ook veel meer. Het zijn echt fantastische mensen, ik heb nu een super band met ze, maar ze staan gewoon niet altijd even positief in het leven. Op een gegeven moment werd de lucht gewoon weer blauw.. Zo voelde dat echt. Alsof er altijd wolken om me heen hadden gehangen en de wind ze had weggeblazen. Eerst zie je een straaltje zonlicht totdat op een dag de wolken weg zijn en je weer vooruit kunt kijken. Dikke kus
Wat heftig ook van je ouders zeg! Hier ben ik erfelijk belast denk ik door mn moeder. Die heeft ook veel depressieve periodes gehad, maar dan zonder paniek! Zij slikte echter dan weer antidepressiva en was er snel weer bovenop. Bij mij werkt dat blijkbaar niet zo. Ik wacht echt op die zon , en blijf ondertussen vechten! Opstaan doe ik ook rond dezelfde tijd, alleen s morgens is het wel op zn ergst. Is dat ook herkenbaar?
Dit gedicht is voor mij heel herkenbaar. Misschien zie je er wat in... Als niets meer moet, is dat ontmoeten Als niets meer moet, mag ik er zijn Als niets meer moet, is alles mogelijk Dan doet ontmoeten niet meer pijn. Het moeten zet me achter tralies Met monsters om me heen op wacht Afwijzing, Woede en Vernedering Maar ik ben het die mijzelf veracht. Ik maak van willen meestal moeten Omdat ik steeds naar iets verlang Goedkeuring, liefde of aanvaarding En daarom ben ik altijd bang. Als niets meer moet, ontmoet ik vrijheid Zij wordt mijn liefste kameraad Zij accepteert, steunt en vertrouwt me Ik weet dat zij me nooit verraadt. Dan kan ik jou ook vrijheid geven Ik houd je niet meer in mijn macht Jij hebt recht op je eigen leven Op jouw manier vanuit je kracht. Als niets meer moet kan ik ontmoeten Gewoon omdat het dan zo gaat Niet meer de eis ontmoet te worden Geen angst meer dat je me verlaat. Want zonder moeten is er vrijheid Vol liefde en humor spoort ze me aan Om elk aspect van mezelf te beminnen En zo het leven aan te gaan. Ik wil mezelf nu graag ontmoeten Verlost van uiterlijke schijn Ik sta mij toe niets meer te moeten En eindelijk mezelf te zijn.
En nu moet.. Uh.. Wil ik naar bed Mocht je van je af willen kletsen of meer willen weten dan mag je me altijd pb'en. Dankzij mijn depressie blijk ik een zeer goede klaagmuur te zijn geworden Voor straks welterusten!
Dank je!! Weet je wat ik hoop? Dat is het gauw niet meer nodig heb om hier mijn verhaal te doen ! Ik ga nu zo ook maar naar bed, en positief proberen te denken over de dag van morgen!
Ook hier ervaring helaas. Tijdens de zwangerschap van de derde ziek geworden. Begon met uit t niets paniekaanvallen tot niet meer slapen kunnen en uiteindelijk de weg helemaal kwijt. Zelfs zo erg dat ik dacht dat t door mijn kindje in de buik kwam en mijn kindje weg wou laten halen..... Gelukkig is t nooit zover gekomen. Heb hulp gekregen, met medicatie begonnen en zo alles weer op de rit gekregen.... Dit is nu drie jaar geleden en nu ben ik net met afbouwen bezig. Ik slikte twee medicijnen nortrilen en venlafaxine. Met de laatste ben ik nu aan het afbouwen.... Merk dat ik heel erg chagrijnig ben en dat alles me binnenkomt dan anders.... Maar we zetten door, ik voel me voor t eerst goed genoeg om t in ieder geval te proberen. Daarnaast probeer ik het te accepteren dat dit iets is wat bij mij past. Ik ga veel op en neer wat stemming betreft en eigenlijk is dat al sinds mijn puberteit zo.... Niet leuk maar is niet anders.... Dat gedicht moontje....ook ik heb soms moeite met dat alles steeds moet...hoe meer iets moet hoe meer ik soms dichtsla en blokkeer, totdat het bijna tijd is, dan moet alles snel snel en heb ik last van stress, lekker handig.... Hoe meer er een schema in mijn dag zit hoe beter t gaat... Mijn werkdagen gaan fantastisch, mijn dagen thuis minder. Hoe ik dat moet aanpakken ben ik nog aan t uitvogelen..... Ik herken het dus maar tips heb ik niet echt voor je... Alle tips in de boeken zijn goed denk ik, maar het ook echt uitvoeren is niet altijd makkelijk....
Nee ik ben er uit gekomen zonder ad, wel 4 keer per week valium. Nu wil ik dat niet 4 keer per week gaan slikken, ik hoop dat het idee dat ik het heb liggen al wat doet voor mij..
Hee meiden, Wat goed dat jullie je verhaal hier plaatsen. Ik hoop dat ik deze gelegenheid mag nemen om wat vragen te stellen? Ik heb namelijk vandaag om half 11 een afspraak staan bij de huisarts omdat ik denk dat ik een depressie heb. Ik heb een jaar geleden ook hiervoor bij de HA gezeten, hij kent mijn jeug/verleden maar zei tegen mij dat ik naar de wijk maatschappelijkwerker moest. Heb ik gedaan.. Sterker nog, het is mijn werkplek. Ik ben gaan sporten, afleiding gezocht, VAB me afschrijven, yoga geprobeerd.. Niks helpt. Ik kan gewoon niet oprecht lachen.. Ik kan thuis en op m'n werk niet normaal functioneren. Ik heb nergens zin in en alles is teveel.. Ik wil het liefst gewoon slapen. Voor mij is het een groot zwart gat allemaal en vraag me soms af waarvoor ik t allemaal doe. Is dit herkenbaar? Is het goed dat ik hiermee naar de HA ga? Het ergste is dat ik volgens andere altijd heel sterk overkom en dus niet zo snel serieus genomen word.
Ik zou wel naar de ha gaan. Ik kom ook heel sterk over voor de buitenwereld. Maar mijn ha is super lief, als hij vraagt en, hoe gaat het nou echt met je? Dan rollen de tranen over mijn wangen.. Ik heb zo om half 10 een afspraak, spannend..
Hallo, Knap van je dat jij je verhaal hier verteld. Mijn moeder heeft ook veel te kampen gehad met depressies. Na de geboorte van mij (heb nog 2 grote broers) ging het steeds elchter met haar. Ik herinner me veel ruzies thuis en veel onbegrip van familie en vrienden. Je wist nooit bij mijn meoder hoe haar bui kon zijn. Toen ik 8 jaar was is ze opgenomen in een soort van rusthuis...ze was zwaar overspannen en ze wisten niet wat er aan de hand was. Ze kreeg medicijnen maar het ging alleen maar slechter. Na maanden van onderzoek ontdekten ze dat ze een tekort had aan ceritonose(zeg ik dat goed?)...de medicijnen die ze op dat moment kreeg versterkte dat alleen maar bij haar. Ze kreeg de juiste tabletten en het ging wat beter. Soms wilden de artsen weer gaan minderen maar dan was het weer foute boel met haar. Nu de dag van vandaag slikt ze nog steeds haar tabletten,ze komt hier ook nooit meer vanaf. Nog steeds is mijn moeder een "vrouw met gebruiksaanwijzing",ze is erg gevoelig en kan niet of moeilijk met tegenslagen omgaan...maar ze is er nog. Ze is veel vrienden en familie kwijt geraakt in deze periode,papa heeft haar altijd gesteund en stond er lang alleen voor met een zieke vrouw en drie kinderen en zijn werk....
Ik herken ook heel veel. Heb na de geboorte van alyssa een pnd en een burn out gehad. Heb een tijd citalopram geslikt. Na mn bevalling van daymian een terugval gehad en weer aan de medicijnen gegaan. Na onze verhuizing weer een terugval en nu na een heftige periode waarin mn man en ik allebei ziek zijn geweest maar ik het minst ziek was en alles alleen heb gedaan zit ik weer in een dip. bij mij gaat het vooral mis als er dus heftige dingen gebeuren. ik ben ook nog steeds aan het herstellen en nog heel erg moe en tegelijkertijd heb ik het met mn werk ook erg druk. moet dus echt tijd voor mezelf gaan inplannen en dan weer gaan sporten, want dat lukt nu niet. Wat voor mij werkt is structuur en op tijd aan mezelf denken. ik baal er wel van, maar ik raak er niet van in paniek, ik begin te accepteren dat het gewoon bij me hoort. nu nog mn omgeving zover zien te krijgen dat die het ook snappen en dan zijn we weer een stapje verder.
Goed, hij keek me aan en zei, je hebt weer de ogen van 2 jaar geleden. Nou, gelijk janken natuurlijk....... Nu komt hij 1 keer in de week een uurtje langs om goed te praten, (fijn, zo'n mini dorp dat de huisarts alle tijd van de wereld heeft ) en ik heb inslaap medicatie gekregen, telazepam geloof ik, die moet ik straks nog even halen. Ik denk zelf dat als ik weer eens een week normaal slaap ipv 4 uur piekeren en dan dan om 6 uur dood op wakker worden, ik misschien al een heel eind ben. De dokter denkt daar waarschijnlijk anders over anders zou hij niet wekelijks langs komen, maar goed. Ik ben blij dat ik gelijk aan de bel getrokken heb.
Wat fijn dat je HA zo meegaand is! En zoveel tijd voor je heeft. Gelukkig komt er een eind aan deze ellende. Ik kom net van de HA, en ik heb idd een depressie en heb anti depressiva gekregen en ik ga gesprekken voeren. Ze zei, als het niet gaat trek dan meteen aan de bel! Toch twijfel ik om die AD te
Wat fijn dat je HA zo meegaand is! En zoveel tijd voor je heeft. Gelukkig komt er een eind aan deze ellende. Ik kom net van de HA, en ik heb idd een depressie en heb anti depressiva gekregen en ik ga gesprekken voeren. Ze zei, als het niet gaat trek dan meteen aan de bel! Toch twijfel ik om die AD te nemen.. Ik weet niet waarom? Ik ben bang dat ik er niet van af kom.. En ik vraag mezelf continu af of DIT echt nodig is. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik een probleem heb die mij belemmerd. Normaal ben ik juist zo 'alles op eigen houtje'. Moeilijk.. Wie had dat ook? Het is toch ineens zo'n stempel Oops er is iets fout gegaan hierboven!
Meiden! Wat een herkenning allemaal! Hier is zoonlief ziek, lijkt wel of die afleiding me goed doet! Ik voel me vandaag iets beter! Of zouden de pillen hun werk gaan doen? Heb vanmorgen wel keihard gerend! Koffie hier, koffie daar en een enorme was opgevouwen! Als ik bezig blijf gaat t redelijk! Hoe zit dat bij jullie met gedachtes die je niet hebben wilt? Laat je die er gewoon zijn of ren je er voor weg? De schrijver van hierboven; weet f de naam niet, typ op m'n tel! Weet dat AD je heel goed kan helpen! De eerste 2 à 3 weken is doorbijten! Daarna gaat het langzaam wat beter! Als je denkt zonder te kunnen dan natuurlijk niet doen! Sterkte
Hoi Op het moment dat mij medicatie werd voorgeschreven was ik zo de weg kwijt dat ik alles aangreep om weer beter te worden. En dat stempel probeer ik me minder druk over te maken..... Het is moeilijk uit te leggen aan derden hoe het is om depressief te zijn. Mensen zullen altijd een mening hebben. Mensen die het willen veroordelen of het niet willen begrijpen probeer ik links te Laten liggen. Als zij willen veroordelen doen ze het maar zonder mij! Mensen slikken ook medicatie als ze hoofdpijn hebben of andere lich. Klachten. Onze hersens doen het even niet zoals t hoort waarom zouden wij daarvoor geen medicatie mogen slikken? Succes!
Als je twijfelt zou ik nog even wachten. Ik ben echt uit een mega diep dal gekomen zonder ad, omdat ik daar een raar gevoel bij had. Ik zou het doen op de manier waar jij je het beste bij voelt.
Hier exact hetzelfde! Ik kon niet anders, en nu was ik ZO bang voor dat enorme zwarte gat, dat ik ze nu weer graag slik. Dat neemt niet weg dat ik me nu happy voel hoor. Verre van dat nog! Blijf benieuwd hoe jullie er uit zijn gekomen?