Het verhaal van ons prachtige meisje

Hallo lieve dames,

Ik ga toch even mijn verhaal hier neerzetten. Misschien dat er mensen meelezen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt en hier iets aan hebben.

Met 23 weken en 4 dagen had ik veel meer harde buiken dan normaal. De VK zei dat dit allemaal normaal was. Toen hier savonds laat nog een klein beetje bloedverlies bij het afvegen bij kwam kijken, werd ik ongerust. De krampen in mijn buik werden alleen maar erger. Weer de VK gebeld en ze kwam even langs. Kon een blaasontsteking zijn, dus ik moest naar het ziekenhuis voor bloedtestjes en urinetest enzo.
Tot dan toe nog geen paniek..

In het ziekenhuis bloedafname gedaan e.d. en toen gingen ze even kijken met de eendenbek. Daarna 'moest ik maar eventjes gaan zitten'. Dat voelde al niet goed, wat was er mis?
Er werd ons verteld dat ze direct tegen de vliezen aankeken. We moesten er rekening mee houden dat ons dochtertje véél te vroeg zou geboren worden en daarmee dus ook zal overlijden.

Je weet niet wat je overkomt....je bent gewoon zó van de kaart, het is zó onwerkelijk om dat opeens te horen te krijgen.

Ik werd met de ambulance naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht gereden en daar kreeg ik weer bloedtesten en hebben ze weer gekeken. Ondertussen had ik al 6cm ontsluiting en de kleine meid was al 'half geboren' en lag buiten de baarmoeder in de vruchtzak. Met de voetjes naar onder (stuit).
De volgende ochtend had ik enorme weeën, rugweeën. Ik ging kapot van de pijn en uiteindelijk vonden ze het onmenselijk voor me en kreeg ik een ruggenprik. Ik heb uiteindelijk nog 6 dagen plat gelegen met de ruggenprik. Ondertussen kreeg ik weeënremmers en antibiotica naast het gewone infuus. Ik had een catheter in en mocht niet uit bed, voor niets niet. De weeën/krampen zwakte af en we hebben gekozen voor de longrijpers. Dus, 2 keer in 2 dagen een prikje. Voor het geval ze de 24 weken zou halen.

Met 24 weken en 3 dagen werden de krampen weer erger en ik had weer echt weeën. De CTG liet ook zien dat de hartslag van de kleine van 150p/m teruliep naar 50p/m op het moment dat ik een wee had. Dit was te erg en het was beter als ze geboren zou worden. Ik moest dus gaan bevallen. Nog even snel een echo en onze kleine meid verbaasde iedereen, ze had zich nog weten te draaien! Ik kreeg een knip voor de zekerheid, zodat ze alle ruimte had om er makkelijk uit te komen, gezien ze zo kwetsbaar was.
Ze werd geboren in de vruchtzak en ging daarna direct de couveuse in met slangetjes in haar neus voor de beademing. Ze was prachtig! Zó klein, maar zó perfect. Het mooiste meisje dat ik ooit gezien had!

Ze heeft nog een week in de couveuse gelegen op de intensive care. 3 keer per week kreeg ze een echo van haar hoofdje en hartje. Haar hartje was perfect, in haar hoofdje was op de 2e echo een klein bloedinkje te zien. Nog geen ramp, misschien nog helemaal geen gevolgen. Op de 4e echo was het mis. Meerdere flinke hersenbloedingen en de artsen moesten ons vertellen dat er geen kans meer was op een fijn leven voor haar, het was te erg. Toen moesten we er voor kiezen de behandeling te stoppen. Verschrikkelijk! Maar geen moeilijke keus.... dit gunden we haar niet, we wilden alleen het beste voor haar.

Diezelfde avond hebben ze de behandeling gestopt en heeft ze nog een hele poos bij mij en mijn vriend op de borst gelegen. We hebben nog tegen haar kunnen praten en haar kunnen knuffelen en kussen. Het voelde even heerlijk om compleet te zijn.

We kregen haar mee naar huis en ze is thuis opgebaard. Iedereen heeft haar nog geknuffeld en afscheid van haar kunnen nemen, dat was heel fijn. Onze ouders hadden het ook ontzettend moeilijk ermee, ze hielden ook al zó veel van die kleine meid.
We hebben haar laten cremeren en we hebben zelf de dienst in elkaar gezet, het was prachtig! We zijn blij dat we dit nog voor haar konden doen. Er is volgens mij niet 1 iemand geweest op de crematie, die niet gehuild heeft. Het was zo ontroerend, met prachtige (zielige) muziek en ze had een prachtig klein, fluweel zacht kistje. Omringd met knuffeltjes en bloemen.

Ze is nu precies 2 weken geleden overleden. Mijn wereld staat nogsteeds stil. Ik begin weer een beetje normale dingen op te pakken, als een keertje naar de winkel gaan en met een vriendin afspreken....maar het zal nog een hele poos duren voordat ik weer het gevoel heb dat mijn leven echt verder is gegaan.

Ik hoop snel weer zwanger te zijn, we willen ontzettend graag een brusje voor onze meid. Zo veel moeder/vader gevoelens en we kunnen het niet kwijt. Gelukkig hebben we elkaar!

Voor degene die het willen zien, ik heb een foto van haar toegevoegd in mijn fotoalbum. Hier is ze al overleden en ligt ze er heel lief bij in haar eigen bedje, thuis.

 

Wow, al zo veel reacties. Dat had ik niet verwacht.

Ik dacht als mensen zien hoe lang dat bericht is, dan haken ze af!

Ontzettend bedankt allemaal..
En ja he.. ze is prachtig! We zijn ook heel trots op haar. Ze is het mooiste dat we ooit gehad hebben. Maar het is niet eerlijk dat we haar maar zo kort bij ons mochten hebben!

 

Bedankt allemaal!