Hallo alle vlindermama's, Wat een pijn en verdriet op zo'n forum, had me ook liever (net als jullie, ergens anders op het forum begeven) Ik ben 29 en getrouwd, en op 26 mei 2013 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen! Wat waren we blij. We zouden een echt gezin worden. Wat leuk en spannend al die nieuwe dingen. Alles verliep prima, op een paar standaard zwangerschapskwaaltjes na. En in mijn idee was er nog maar 1 obstakel: de 20 weken echo. Daar zouden we horen dat ons kindje in orde was en ik hoopte op een meisje. Nou een meisje kreeg ik maar ipv de roze wolk een donderwolk... Onze dame had 6 verschillende ernstige hartafwijkingen...Kans op een normaal leven was nihil, wij hebben besloten haar alle pijn en ellende te besparen. En daar staat ik nog steeds achter. Maar het zeggen is 1 ding, het doet is heel wat anders.. 20 september werd ik opgenomen om 8.30 en om 17.45 was ze geboren. Wat een popje, zo compleet en ze voelde echt als een stukje van mij. Ik was zo ontzettend trots en blij en verdrietig door elkaar. Maar nu, nu moeten we door als een gezin zonder kind. Een moeder en vader hart die huilen om hun verloren dochter. De wereld die maar door draait, en de ontzettend onzekere enge toekomst die voor ons ligt. Ik mis haar ZO erg, ik zou mezelf daar helemaal in kunnen verliezen... Het is dat we genoeg lieve mensen om ons heen hebben die ons laten zien dat de wereld nog zo veel mooie dingen heeft en hopelijk voor ons ook een kindje die in toekomst wel mag blijven. Het is nu bijna 4 weken geleden, en ergens wil ik nu al niks anders al opnieuw zwanger worden... Ik weet dat ik haar er niet mee terug krijg, maar hoop zo dat er dan wil een klein lichtje in de tunnel schijnt.
Tranen in mijn ogen... Wat zullen jullie door een verschrikkelijke tijd heen gaan! En ik snap heel goed dat je weer graag ergens een lichtje wil zien schijnen! Hopelijk zit het voor jullie snel weer allemaal een beetje mee. Sterkte!!!
Lieve Amber2007, Gecondoleerd met het verlies van jullie dochtertje... Helaas heb ik mijzelf ook "gemeld" hier op t forum. 5 september ben ik bevallen van ons dochtertje Emma, de afwijkingen aan haar urinewegen en darmen waren dusdanig dat ze geen menswaardig bestaan zou hebben. We hebben dus ook de ontzettend zware en moeilijke beslissing moeten nemen haar te laten gaan... Je emoties en gevoelens zijn erg herkenbaar, je voelt je letterlijk en figuurlijk leeg en wilt niks anders dan gelijk weer zwanger worden! Dat had ik ook... Inmiddels ben ik dus iets verder als dat jij bent en ben (helaas) nog niet zwanger. Maar ook denk ik ergens wel dat het goed is... Mijn lijf moest herstellen en mijn emoties gaan echt nog in een achtbaan, nog steeds willen ook wij een kindje en het liefste zsm! Alleen wat ik wel wil zeggen: neem je tijd!! Ik merk nu dat dat echt nodig is, al wil je er nu helemaal nog niet aan! Heb je goede begeleiding van je arts/gyn/verloskundige? Hier veel praten helpt ook! Je mag me altijd pb-en hoor! Heel veel sterkte... Karin
Zo herkenbaar jouw verhaal. Gefeliciteerd en gecondoleerd met je meisje. Ons meisje is vorig jaar november geboren en overleden. Ze had meerdere hartafwijkingen en ze had een chromosoomafwijking. Je verstand zegt dat je een goede keuze hebt gemaakt voor je kind, maar emotioneel wil je haar voor altijd bij je houden. Neem vooral de tijd om te rouwen, huilen, praten. Dat heeft mij goed gedaan. Stukje bij beetje weer op de wereld komen en langzaam de dingen oppakken. Maar na 4 weken vooral rustig aan! De rest komt echt wel weer. Heel veel sterkte en hier kun je altijd je verhaal delen als je dat wilt!
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje, maar ook gecondoleerd met het grote verlies. Onze dochter had ook een hartafwijking (HLHS) en wij hebben er ook voor gekozen haar de leed te besparen. Een ontzettend heftige tijd ga je tegemoet, neem je tijd en doe niks waar je geen zin in hebt en luister dus naar je gevoel. Ik ben de eerste tijd bezig geweest met heel mijn verhaal op te schrijven, van het begin van de zwangerschap tot het eind, de bevalling dus en de crematie etc. (een album van gemaakt) ook met de foto's van de echo's, geboorte en crematie en dat heeft mij enorm door de eerste periode heen gesleept. Wie weet is dit voor jou ook een idee? Dan heb je toch het gevoel dat je nog iets voor je dochtertje kan doen, soort houvast en ook voor jezelf om in terug te lezen als het even wat minder gaat in de toekomst. Ik snap je gevoel dat je het liefst meteen weer zwanger bent, dat wilde ik ook en wij zijn er ook na mijn eerste menstruatie voor gegaan. Heel veel sterkte de komende tijd en je kunt hier altijd je verhaal en gevoelens kwijt. Het is goed om erover te praten.
Heel veel sterkte met jullie verlies. Het is zo niet eerlijk. Weet dat je gevoel om weer te beginnen met kinderen krijgen heel normaal is. Ook ik vond het raar en dacht dat dat niet normaal was. Maar blijkbaar voelen de meeste zich zo na een verlies. De wens is en gaat zeker niet zomaar weg.
@joyofliving, ik ben maar begonnen aan haar fotoalbum, het is bijna af! Vorige week en de week ervoor waren een stuk beter dan de afgelopen week. Zo'n terugval maakt het wel zwaar... Aangezien er vast nog meer gaan komen in de toekomst. Ik merk ook wel dat het mij helpt om te lezen hoe anderen er mee omgaan, hoe erg ik het ook vind dat anderen deze pijn ook voelen. Het is zo intens. Wat een leuk jaar moet worden is omgeslagen naar het zwaarste jaar van mijn leven. Ik zal haar altijd missen en bij mij dragen in mijn hart. Verlang alleen zo naar de dag dat je weer echt gelukkig kan zijn... Die lijkt zo ver weg nu. Sterkte naar jullie allemaal, hoop dat we volgend jaar allemaal een positievere zwangerschaps ervaring hebben!!!
Zo herkenbaar..... Ons meisje is op 10 oktober geboren en had het hypoplastisch rechter hart syndroom en ook wij hadden ervoor gekozen om haar al het leed en pijn te besparen.... Maar wat is het moeilijk! En zo herkenbaar... Mijn kinderwens is nog nooit zo intens aanwezig als nu! Ben nu aan het wachten op mijn eerste menstruatie en daarna gaan we aan de slag... Tja, vragen schieten door mijn hoofd, is het te snel, wil ik de leegte opvangen, kan ik een volgende zwangerschap wel weer aan? Enz enz... Maar toch zegt mijn gevoel dat ik ervoor moet gaan en dat ik het aan kan. Moeilijk zal het sowieso zijn tot aan de 20 weken... Inderdaad hopelijk hebben we volgend jaar allemaal een positieve zwangerschapservaring. We gaan ervoor! Kus
@ Amber, een terugval zul je inderdaad wel wat meer gaan meemaken. Je kan je dagen goed voelen en misschien ook weer lachen en dan ineens sta je de volgende dag op en voel je je weer zo super down en verdrietig. Ik moet wel zeggen dat hoe meer tijd er verstrijkt de down momenten steeds minder heftig zullen worden. Mooi dat je een album aan het maken bent, lukt het een beetje? Want tja, de ene vind het heel fijn om het te doen en de ander kan nog niet naar de foto's etc kijken. Proberen het niet te forceren om weer gelukkig te zijn en ik herken het gevoel dat je zo graag zou willen dat alles weer 'normaal' zou zijn... maar dat duurt wel een tijdje en dat komt vanzelf weer. Het is voor jou echt nog zo kort geleden en het is nog zo vers. Ik kon denk ik na 6 mnd pas weer zeggen dat ik wat meer mezelf weer was geworden en dat het goed ging. Iedereen is anders, de een heeft het verdriet eerder al een plek gegeven en een ander heeft er misschien wel een jaar of nog wat langer voor nodig. @ Nikkei, gecondoleerd met het verlies van je meisje. Tja, wanneer zou het wel de goede tijd zijn voor een nieuwe zwangerschap? Ik had na 2 maanden weer een positieve test en ik was zooo blij, voor het eerst weer een big smile op mn gezicht... maar de dag erna ontstond er een schuld gevoel tegenover mijn dochtertje... Ik ben de eerste week echt aan het worstelen geweest met dat gevoel en ik was weer zo verdrietig, een terugval dus. Droomde ook zelfs dat er een wiegje in onze slaapkamer stond en dat zij naar binnen wilde en ik de deur voor haar neus dicht deed en zei 'nee, dat kan niet schatje' en ze dus met een zielig gezichtje weg ging pff ik vergeet die droom nooit meer! Ik kreeg toen als tip van de maatschappelijk werkster om een kaartje te schrijven aan mijn dochtertje en haar mijn gevoel te 'vertellen' en ook dat zij dus een grote zus zou worden. Dat ik het zo ook moest zien... ze krijgt een broertje of zusje. Gek genoeg heeft het echt geholpen en kon ik het zelf ook anders gaan zien. Heb het kaartje ook in haar boek geplakt. Er is nooit een goede tijd om weer zwanger te worden... ook al probeer je het over een jaar weer... de eerst volgende zwangerschap zal je gewoon weer aan deze drama zwangerschap herinneren. Maar ik heb wel van deze zwangerschap genoten, het begin was dan even wat vervelend maar daarna ging het gewoon goed. Ben zelfs ook niet angstig ofzo geweest, alleen 2 dagen voor de 20 weken echo begon ik zenuwachtig te worden maar dit keer is alles goed Dus ik zou zeggen, ga er voor! En ik hoop dat Fay ook snel een broertje of zusje mag krijgen.