Ja, ik heb ook zo'n soortgelijke reactie. Hoe verdrietig het voor die persoon zelf ook is. Het is nooit leuk om een dierbare te verliezen. Mijn oma mag, als ze gezond blijft, 7 juli haar 85e verjaardag vieren. En dat gaat haar wel lukken hoor. Ik zou haar vreselijk missen als ze zou overlijden, het is een schat namelijk. Maar het is wel logischer dan al die leeftijden die ik hier voor bij zie komen zeg. Vind ze zelf ook trouwens hoor. Ze is daar heel nuchter in.
mijn moeder... tsja dat wisselt per moment maar over het algemeen.. is ze even losgeslagen en terrecht na en jaar zorgen en verzorgen.... ze wordt door iedereen gevraagd voor feestjes uitjes en dergelijke... wel drinkt ze nu ook veel meer..(das minder) Maar goed ik denk vooralsnog laat maar even gaan...
Ik moet ook zeggen dat ik wat moeite had met mijn oma (moeder van mijn vader) toen mijn vader was overleden. Zij is al dik in de 90, maar ze leeft tenminste nog. Maar ik weet dat zij zich ook schuldig voelt, en dat ze het liefst haar eigen leven had gegeven ipv een kind te verliezen. Mijn moeder bezoekt een psycholoog, na het verlies heeft ze een zelfmoordpoging ondernomen en was helemaal de weg kwijt. Gelukkig gaat het nu beter en kan ze erover praten. Ze is alleen weer begonnen met roken, maar ja, als ze zich daar prettiger bij voelt, dan vind ik het ook best.
lieve meiden, ook hier veel herkenning. Mijn vader is 5 jaar geleden overleden ten gevolge van kanker. Hij is precies een jaar na de diagnose overleden. (we gingen uit van zo;n 10 jaar...) Ik mis hem, ik mis hem intens. Het is minder geworden. Het gevoel van "hij kan elk moment binnen komen lopen" is er niet meer. Wel word ik af en toe nog overvallen door een gevoel van "het is nu lang genoeg geweest, nu wil ik papa terug". Ik dacht dat ik compleet in zou storten na de geboorte van Isabella, dat is niet gebeurd. Ik moet er alleen niet aan denken wat een geweldige opa het was, dan krijg ik het wel even te kwaad. En mijn moeder, ik heb zo met haar te doen. Ze waren zo gelukkig samen. Echt een team. En nu is ze alleen, ze heeft dr dingetjes wel te doen, maar ze is zo eenzaam. Dat doet me op dit moment nog wel het meeste pijn. Als ik denk aan haar, dat ze op de zaterdagavond alleen thuis zit, ipv met mn papa op stap is, of spelletjes aan het doen is... He bah, nu weer de tranen in mijn ogen.. En ik, ik ben het wel gewend, geen papa meer. Maar ik kan ooit zooo jaloers worden op mijn broers en zus, ik ben namelijk een nakomertje en ik ben itt hun afgestudeerd ZONDER papa, getrouwd ZONDER papa, een kind gekregen ZONDER papa... Soms beeld ik me in hoe hij trots tegen me zegt dat ik het goed doe, dat ik een goede moeder ben, dat hij me graag ziet. Dan zie ik zijn portemonnee voor mee, vol foto's. En die laat hij dan zien aan zijn collega's, en dan showt hij ook vol trots een foto van zijn kleindochter Isabella.. Sorry de emoties gaan even aan de loop met mij, jullie hebben niks aan mn verhaal, maar ik ben het toch even kwijt, bij mensen die me zullen begrijpen. Liefs, Taliaa
Heftig Laika, zo kan het ook gaan inderdaad. Blij dat het beter met haar gaat nu. Wij, mijn man en ik, waren net op een verjaadagsdiner van zijn oma (was toen 92 geworden) aangekomen, toen mijn moeder belde dat we beter terug konden komen. Wrede speling van het lot zullen we maar zeggen. En zij zich maar schuldig voelen. (ook sneu).
TALIAA natuurlijk hebben we wel wat aan jouw verhaal... ik ben ook enorm trots op het feit en ontzettend dankbaar dat mijn papa mijn kinderen heeft gekend mij heeft zien trouwen.. en mij 100 keer heeft kunnen vertellen hoe trots hij op mij is als moeder... Mijn broer en zusjes daarintegen zullen alles zonder hem moeten doen.. daarin voel ik me zeker bevoorrecht... Aan de andere kan mijn oudste van 8 heeft ook zijn opa verloren en heeft het daar ook heel erg moeilijk mee zijn tranen raken mij natuurlijk tot op het bot....omdat het zo dubbelop iss het ius verdriet om mijn vader en om je kind zo verdrietig te zien is hard... mijn dochtertje van nu anderhalf die heeft natuurlijk nergens last van... en zij is vooral en hoofdzakelijk een steun voor ons...!!! en dan ook het enige lichtpuntje van het jaar 2008 voor ons.
@Talia, ook al zouden wij niks aan het verhaal hebben. Wat niet zo is, maar goed. Als het jou oplucht, is het toch al fijn? Maar ik herken het wel hoor. Vooral dat stuk over hoe een geweldige opa het zou zijn geweest. Hoe hij er van zou hebben genoten. En dat van die foto's idd. Wij zijn getrouwd 5,5 maand voor zijn overlijden, gelukkig heeft hij dat nog mee kunnen maken. We zijn ook oa. daarom wat sneller getrouwd. en herken ook het stuk wel dat je aan je moeder moet denken dat ze alleen zit ipv gezellig met elkaar uit gaan of spelletje doen. Ik weet dat mijn moeder een hekel heeft aan de zondagen, dat die zo tergend langzaam gaan en ze dan bijv. wel een uur of anderhalf op het kerkhof is om zijn steen schoon te maken e.d. Het liefst zou ik dan elke zondag wel bij haar op bezoek willen of uitnodigen, maar dat kan niet. Ze moet er doorheen, dat weet ik ook wel. Dus laat je traantjes maar lekker gaan meid. Ik heb er zeker wel wat aan, maar het belangrijkste is dat jij je verhaal kwijt kan.
Ik moet eerlijk zeggen, onze gebeden om tijd en genezing veranderen langzaam naar een voorzichtig uitgesproken wens voor rust en verlossing... Ik heb eens op internet gekeken en bij leverkanker (hij heeft een opgeblazen buik en een enorme pijn in de leverstreek) wordt gesproken van klachten als extreme vermoeidheid. Er komt dus elke keer wat bij, en ik denk zomaar dat mijn vader wel eens gelijk kan krijgen met zijn gedachte dat de lever wel eens de uiteindelijke "bottleneck" zou kunnen gaan worden...
onsukkie... mijn vader had ook zon pijn in zijn buik en een opgeblazen buik.. dit was echt niet zijn lever maar zijn darmen door de morfine en andere rotzooi....
Ik kom mijn lieve vriendinnetje even een knuffel geven. Lief Dwaasje, ik kan misschien niet veel voor je doen maar ik denk aan je, knuffel je in gedachten en hou van je. Je kan altijd bij me terecht lieffie, dat weet je he. Ver weg en toch dichtbij......
De oma van mijn man (heeft dus op zich niets met mijn vader te maken, is echt aangetrouwd-aangetrouwd) was echt diep in tranen toen ze het hoorde van mijn vader. Het mens is in de 90 en ze riep dat ze er alles voor over had om met hem te ruilen. Zo lief...
@lieve meiden dank je, soms moet ik het gewoon weer even kwijt.. En bij het lezen van jullie verhalen was er zoveel herkenning bij mij... @onsukkie: Wij zijn christen en mijn vader was ervan overtuigd dat hij zou genezen (bij zijn ziekte is dat naar de mens gesproken niet mogelijk). Onze gebeden om genezing, om een wonder, zijn rostvast vertrouwen dat dat zou gebeuren, het meeleven in de gemeente, het vasten, de ziekenzalving... gedurende het jaar van zijn ziekzijn is dit allemaal langzaam over gegaan in bidden voor verlichting van de pijn..Ik heb mijn papa horen schreeuwen in bed: ik wil naar huis vader, ik wil naar huis. Hij was op en ziek, doodziek van de pijn. Hij kon niet meer.. We zijn langzaam gaan zien dat hij niet meer beter zou worden. Dit proces kost tijd en acceptatie is er nog steeds niet altijd, maar het vertrouwen en de wetenschap dat onze papa nu in de hemel is, geeft een hoop troost. Sterkte meid! @Daan; mijn papa had gezegd: ik ga niet dood meis, voordat jij getrouwd bent. Een tijdje later waren we verloofd en we zouden snel gaan trouwen zodat hij er nog bij kon zijn. De dag dat we de datum prikte (op dat moment nog 3 maanden) is mijn man het aan mijn papa gaan vertellen, een dag later was hij plotseling overleden.. Ondanks zijn belofte.. Maar ik weet zeker dat de wetenschap dat ik, zijn jongste en toch wel een beetje zijn speciale benjamin, goed terecht zou komen bij een man die voor mij zou zorgen, hem genoeg rust gaf om te sterven.. Ben blij voor jullie dat jou papa er nog bij was! wat moet dat bijzonder zij geweest!!! En ja, de mama he... Zielig he? ze woont hier op steenworp afstand, maar ik kan ook niet altijd bij haar zijn. Ik heb mn eigen leventje, mijn eigen gezinnetje... maar soms voel ik me dan zooooo schuldig... @all, het jaar na ons trouwen zijn we bij mijn mama blijven wonen, hoewel dat een bewuste keuze was, bleek dat loodzwaar. Ik had al het ziektebed van mijn papa van dichtbij mee gemaakt, gingen mijn broers en zussen naar huis, ik bleef er en hoorde zijn gehuil. Hij was het eerste wat ik zag als ik opstond en het laatste als ik naar bed ging... En toen mijn moeder, haar hartverscheurende gehuil. het was lood en loodzwaar. Maar omdat mijn mama MS heeft, waren we zo bang voor een enorme terugval.. en ik kon haar gewoon niet alleen laten. Het bleek niet goed voor onze relatie en na een jaar zijn we weg gegaan, een plekje voor onszelf, de newly weds Mijn moeder heeft echt moeten wennen aan het alleen zijn, maar heeft nu haar dingetjes echt opgepakt... ben trots op haar!!! liefs, Taliaa dank je, dat ik hier mijn hart even kan luchten...
In dat laatste ga ik helemaal mee, zonder mijn zonnetje Louise weet ik niet hoe ik dit afgelopen jaar (iets korter) en zeker de afgelopen weken zou zijn doorgekomen... ze is voor ons allemaal het licht in dit leven op dit moment.
lieve dinnetje dees... thnxx he voor alles... gewoon om wie je bent.. het gaat goed hoor met mij.. vind het fijn om te lezen hoe andere met dit soort verdriet omgaan...
Mijn moeder heeft gelukkig een vrji sociaal leven (ook toen mijn vader nog gezond was), maar ik weet niet hoe ze het gaat trekken als hij komt te overlijden, ik vind haar nu hij ziek is in elk geval ongelooflijk sterk, ik zou het haar niet na doen! Maar ja, over geweldige opa... mijn vader IS een geweldige opa, en we gaan een fotoboek maken voor Louise en daar met haar heel vaak in kijken om haar eraan te herinneren hoe gek ze op hem is. Het zijn echt 2 handen op 1 buik en het was echt een relatie van 2 mensen die later allemaal leuke uitstapjes gaan ondernemen: fietsen, wandelen, speeltuin. Helaas zal dat waarschijnlijk niet gaan, maar hij heeft haar wel gekend en ze zijn een geweldig koningskoppel!!! Wat ik wel heb is dat ik gisteren onwijs boos werd op mijn schoonvader, ik ben dus ook naar buiten gegaan. Hij deed niets verkeerd, hij was gewoon met Louise aan het spelen, maar ik kon wel schreeuwen: BLIJF VAN HAAR AF VERRAAIER, JIJ KAN MET HAAR SPELEN EN MIJN VADER NIET MEER, TERWIJL HIJ ZOOOOOOOOOOOOO GEK OP HAAR IS! Grr... is dat ook een herkenbaar gevoel? Ik voelde me er zo naar om...
Mijn vader heeft morinfe-pleisters zodat zijn maag en darmen niet beschadigd raken. Werkt er goed, schijnt.
Ooh maar lieverd, ik maak me geen zorgen (nou ja, beetje natuurlijk wel) omdat ik zie dat je er goed mee omgaat. Je gaat door een rouwproces en dat herken ik maar al te goed. Ieder doet dat op zijn/haar manier en daar is niks mis mee. Natuurlijk zit je ook met vragen of bepaalde gevoelens, dat herken ik ook. Ik denk ook weleens: had ik dit anders moeten doen, of dat. Heb ik het goed aangepakt met Thijs*, heb ik mijn verdriet en gemis niet teveel weggestopt? Op die vragen heeft niemand een antwoord maar ergens weet ik dat ik het goed heb gedaan en het nog steeds goed doe. Thijs* heeft kunnen voelen dat we van hem houden en dat nog steeds doen. Het is goed zo.....
oh ik zou me er echt niet naar om voelen hoor.. ik herken een groot gedeelte... echter dan op een ander vlak ik heb laatst de 70ste verjaardag moeten vieren van mijn schoonvader... en nee ik dacht echt ik wil dit niet... en ik werd ook heel boos en agressief.... en ja natuurlijk ben ik jaloers als ik mijn schoonvader leuk zie doen met mijn kinderen dat doet welleens pijn maar voor mijn kinderen heel belangrijk... maar lieverd ik begrijp dus heel goed je gevoel
Ja dat had mijn vader eerst ook morfinepleisters tot hij over moest naar een morfinepomp... maar ook met pleisters kan je last van je darmen krijgen...
ZEKER weten dat THIJS* dat weet.. en dagelijks merkt hoeveel jullie van hem houden... Het is bij meer een gevoel waar ik me vinger niet op kan leggen wat me onzeker maakt.. over of ik geen dingen aan het verstoppen enof ontlopen ben.. of dat ik mijn kop in het zand steek maar door dit soort verhalen merk ik dat ik best ''normaal'' met dingen omgaan of in ieder geval net zoals iedereen hier...