Sinds ik zwanger ben kamp ik een beetje met een schuldgevoel tegenover mijn zoontje van 14 maanden. Vooral omdat ik op dit moment (8 weken zwanger) echt verschrikkelijk moe ben als ik om 18u thuiskom van het werk en dan ook nog eens misselijk als de pest. Dus komt er van samen spelen echt niet veel in huis. Ik lig meestal al om 20u in slaap in de zetel, zo kapot ben ik. Hij speelt dus ook meestal met papa nu en ik merk het ook dat hij meer bij papa wil zijn hierdoor. Snik snik. Hebben / hadden jullie dat ook in het eerste trimester? Ik hoop altijd dat het over gaat. Vond bij mijn vorige zwangerschap het eerste trimester ook het zwaarst, was toen ook altijd moe en misselijk. Ik vind het zo zielig voor mijn zoontje, zou zo graag meer energie en zin om te spelen willen hebben nu maar het lukt me gewoon niet. Ik krijg kotsneigingen als ik teveel beweeg en mijn ogen vallen gewoon toe... Herkennen jullie dat?
Herkenbaar ja. Aan de ene kant voelt dat heel rot, maar het is fijn toch dat papa er dan is? Het trekt ook wel weer bij. Ben nu 16 weken en het wordt bij mij nu wel beter.
Heel herkenbaar hoor. Ik ben tot 16 weken ontzettend beroerd geweest lag de hele dag op de bank en voelde me ook echt schuldig tegenover E. Het wordt beter!
Het moet hier wel heel spaak lopen wil ik me schuldig voelen tegenover mijn dochter Het kan niet altijd leuk zijn en over een jaar zijn ze t weer vergeten dus dat zou ik loslaten Vermoeidheid had ik ook zo erg! Ging gewoon naar bed als zij ging dus 19:30
Zo herkenbaar!! Ik heb het al mijn hele zwangerschap omdat ik weinig kan doen met haar ivm bekkenklachten en andere ongemakken. Mijn man is laat thuis van zijn werk en bij mij zitten de tranen hoog door de hormonen. Ik ben geen leuke moeder voor mijn dochter nu en daar voel ik me ook schuldig om... Dus ik snap je gevoel helemaal!! Je kan er alleen niks aan doen helaas. Behalve voor jezelf zorgen en idd gaan liggen als je moe bent. gelukkig helpt je man je goed. Sterkte!
Oh, ik ben blij dat ik niet alleen ben! Gelukkig... Hier in mijn omgeving alleen maar happy-zwangere meiden die niet zo veel last van vermoeidheid en misselijkheid hebben gehad. Dacht al dat ik raar was. Ben natuurlijk in de zevende hemel maar die verdomde misselijkheid en vermoeidheid toch... Heb het gevoel dat ze vinden dat ik me aanstel. Gelukkig helpt mijn vriend me wel. En mijn moeder. Hoop zoooooo dat het snel verdwijnt, pfffft.
Hier ook herkenning. Deze zwangerschap tot 17 a 18 weken onwijs misselijk en moe, kort lontje en heb me ontzettend lullig gevoeld tegenover m'n jongens. Daarna is het een hele tijd super goed gegaan omdat ik me gewoon goed voelde. Nu nog wel maar goed, ik merk wel aan m'n lichaam dat het de laatste loodjes zijn. Daarom kan ik nu niet iedere avond meer even bij m'n oudste boven in het stapelbed gaan liggen, wat ik eerder wel altijd deed. Hij moest daar van de week best om huilen Ook afspreken met vriendjes is nu gewoon moeilijk. Ik voel me daarom best schuldig. Wij willen natuurlijk graag een derde kindje en eigenlijk vind ik dat zij er niet onder mogen "lijden" maar goed... Ik denk ook niet dat het ze ons de rest van hun leven kwalijk gaan nemen Komt vast wel goed. Mijn oudste zei gisteren juist weer; mama ik hoop voor je dat het een meisje is anders ben jij zo alleen tussen al die jongens
Wel herkenning, maar niet op die termijn. Ik heb het eigenlijk nu ik verlof heb. Die buik zit mij enorm in de weg en dan ben ik eindelijk vrij om leuke dingen te gaan doen met mijn zoontje, gaat het gewoon niet. Lang lopen wil niet meer, leuk spelen in ballorig niet en op sommige dagen ben ik gewoon te moe om echt eropuit te gaan. Gelukkig is hij nog jong en is hij dit straks weer vergeten , maar blijf mij er lullig onder voelen