Balen roosje! sterkte. Martini, ik had de eertse maand ook erg 'last' van de pregnyl. Eerste dagen waren heerlijk alsof ik stoned was, daarna alles wat jij beschrijft, haha. Ik had mijn nod zaterdag de 16e, de 17e getest en die was neg. de 21e weer getest en toen was hij positief wel een bijna onzichtbaar streepje. Maar ik heb al vanaf de 16e bruin bloedverlies. Vooral na het plassen met afvegen. Ook af en toe ongesteldheidskrampen. Elke keer denk ik dat ik ongesteld ga worden maar het komt niet. Soms een dag geen bloed en het is verschrikkelijk als het dan toch weer komt. Ik moet einde van de week de gyn bellen. Dus wachten wachten en nog eens wachten. Het is slopend. Maak me ook kwaad dat ze gewoon niets voor me kunnen/willen doen. Ze kunnen toch wel iets zien met een echo?
Elisa het is zo pril dat ze voor de 5 weken eigenlijk weinig kunnen doen (na de 5 weken heb je kans dat ze wat zien in je baarmoeder) Ik denk dat als je eind van de week belt dat er wel actie word ondernomen
Jee Elisa, wat vervelend die onzekerheid! Heb je er na die 1e vage positieve nog meer testen tegenaan gegooid? Wat kan zo'n week dan lang duren he? Echt irritant. Roosje, balen! Sterkte! Hope, bij jou nog nieuws? Nou ik ben vanmorgen weer voor bloedprikken Progesteron geweest, was druk in het ziekenhuis, worden jullie soms ook zo moe van dat heen en weer crossen? Ga even bakkie zetten! Doeiii
Bij mij nog alles hetzelfde. Bruine afscheiding in toenemende mate. Het voelt niet goed Morgenvroeg gaat er een test tegenaan. Hopen dat er toch nog een sprankje hoop is voor Hope........................
Even afwachten hope. Volgens mij heb je je nod de 29e? Morgen testen wordt misschien een onnodige teleurstelling. Sterkte met wat je doet.
Test was negatief. Nog steeds last van bruin verlies. Vrijdag nogmaals testen, maar ik geloof er niet meer in. Het is gewoon &(*&&%&%^*^(&(. Hope
Ik heb mijn verhaal maar even gekopieerd uit mijn topic. Stop maar met duimen, bidden, hopen, kaarsjes branden, enz. Het was heel lief en daar ben ik jullie dankbaar voor, maar het heeft geen zin meer. Het is GAME OVER! Ik heb sinds vanmorgen echt rood helder bloed. Dit kan niks meer met innestelen te maken hebben. Om mijn man een plezier te doen, breng ik de utrogestan nog in, maar ik denk dat het geen zin meer heeft. Vrijdag nog eens testen ( tegen beter weten in) Hij hoopt nog steeds op een wonder, echt lief van hem...... maar ik daarentegen weet dat het over is. Ik weet het even allemaal niet meer, ben boos, verdrietig, teleurgesteld, alles tegenlijk. ( en het erge is, dit hele verhaal heb ik zo`n 1,5 maand geleden ook al geschreven, toen de 2e poging mislukte) Houdt het dan nooit op? Ik ben net toch naar de verjaardag gegaan van mijn peetkind. Mijn vrienden gevraagd om er aub niet over te beginnen, maar zo gewoon mogelijk te doen. En daar sta ik dan: te lachen en te genieten van mijn peetkind. Ondertussen heel goed beseffend hoe ik me vorig jaar voelde op de dag van de bevalling. Ook verdrietig en boos om wat wij nog steeds niet hebben. Maar nee, sterk zijn, niks laten merken van je verdriet: je kunt het! moedig ik mezelf aan. Dan is het moment daar dat er nog 2 gezinnen met kindjes komen. Ow wat leuk en lief allemaal. Alle aandacht gericht op...................... De kinderen. Hoe leuk dat wel niet is, hoe goed ze al niet alles kunnen, hoe oud ze zijn, en hoe mijn beste vrienden binnekort met hun op vakantie gaan. Wat doet dat pijn. Ik gun iedereen alles. Maar ik wilde dit ook graag met mijn vrienden doen. Ik wilde ook met ons kindje en hun kindje samen gaan genieten. Ik ben er echt stikjaloers op. Sorry Op de een of andere manier voel je je toch buitengesloten als je geen kinderen hebt. En zeker is er heel veel begrip van de dierbaren om me heen, maar helaas heb ik niemand in de buurt die ECHT weet wat ik voel. Die hetzelfde doorstaat. Die echt oprecht kan zeggen: ik weet waar je doorheen gaat. Die de pijn voelt zoals ik nu. Want hoe lief mijn man ook is en me steunt en me steeds zegt: Snoetje, het komt allemaal wel goed, wij krijgen ons kindje wel. ( wat ik natuurlijk geweldig vindt) Ook hij begrijpt niet welke gevoelens ( en die rothormonen) er door mij heen gaan. Ik lijk nu verslagen en dat is deels ook wel zo, maar ik weet ook wel weer dat ik ga opkrabbelen na een paar dagen. Wat moet ik anders, ik kan me nu nog geen leven zonder kinderen voorstellen, dus ik heb geen keus. Maar voor nu, maar even proberen dit een plek te geven. En Belle zei het laatst al eens: het lijkt bijna of je gaat wennen aan al de teleurstellingen. Het is gewoon een akelig idee. Een superverdrietige Hope
Hallo, Ik ben een nieuweling op het wachtbankje. Op 20-08 hebben wij de 1e iui gehad. Er is nu nog maar 1 week voorbij. vanaf de 6 dag na de inseminatie rommelt het steeds in mijn buik. Dit is toch veel te vroeg voor menstruatie krampen? Ik mag verder van geluk spreken, wij hebben een zoontje van 2 jaar (spontane zwangerschap) maar willen graag een 2e. groetjes Jama
Lieve lieve hope.... *steun knuff* laat je niet verslaan meis.... een goede vriendin van mij maakt hetzelfde door als jij nu, en ook tegen haar weet ik niet wat ik moet zeggen... het is oneerlijk verdeeld
Hope, wat onzettend klote voor je! Ik sluit me aan bij Marooz, het is zo ontzettend oneerlijk verdeeld! Heel erg veel sterkte meid! Jama, welkom, ook ik had 20 aug de IUI, alleen de 4e al. Ik denk inderdaad dat het al te vroeg is voor menstruatiekrampen ja. Heb je ook hormonen gebruikt of niet?
Sterkte Hope, Je verhaal raakt me! Deze week ben ik ongesteld geworden na IUI, een dag later is een vriendin bevallen. Ik kan me nog goed herinneren dat ze het nieuws vertelde dat ze zwanger was, en ik verdrietig was omdat ik toen ook net ongesteld was geworden. Het herinnert je er zo aan dat je al een tijd bezig bent! Ook met vakanties en uitstapjes enzo. Het voelt soms wel alsof je dubbel gestraft wordt: je hebt al geen kindje en dan ook doe je niet mee met de dingen (zoals vakantie en andere uitstapjes) van vrienden. Je mag wel mee maar dat is ook weer zo confronterend! Soms worden we ook als enige niet uitgenodigd voor kinderfeestjes! Dan denk ik wel "laat ons zelf toch beslissen" veel van ons hier zullen deze gevoelens -denk ik wel kennen?!
@ Hope, het is allemaal zo herkenbaar. Maar er is maar een manier en dat is doorgaan. Neem gewoon je tijd om lekker even verdrietig te zijn, soms lucht dat op. Het gaat je echt lukken! @ allemaal, Ik heb een hele tijd geleden ook al eens meegeschreven op de PCO topic. Ik lees veel en leef helemaal met jullie mee, maar heb niet altijd zin of tijd om mee te schrijven. nu dan een update. Inmiddels sta ik een zenuwinzinking nabij. Zeer plotseling (na 4 rondes puregon en 5e afgebroken (overstimulatie) overgestapt op menopur en bleek na samenlevingstest dat die negatief was. Ik kon meteen de volgende dag(!) voor IUI. Dat hadden we nog even niet verwacht. En waarom komen ze nu pas met nb op mijn eigen verzoek zo'n samenlevingstest?! Een behoorlijke teleurstelling natuurlijk want dat betekent dat we vermoedelijk al die maanden nauwelijks of geen kans hebben gehad. Ik zit nu op het wachtbankje maar kan niet wachten tot ik meer zekerheid heb. Zaterdag iui gehad, nog 9 dagen geduld hebben dus. Met een ei van 22 mm en bms van 8 mm (voor het eerst boven de 7!)moet het toch hoopvol zijn... gr. Guaya
Lieve Hope, Wat ontzettend klote dat het niet gelukt is. Wat heb je het mooi omschreven. Ik herken het helemaal. Heel veel sterkte meid... Liefs Minou
wat een ontroerende verhalen allemaal. Heel veel sterkte aan iedereen waarvan de poging niet gelukt is. (ben nog niet helemaal op de hoogte van alle namen). Martini: Ik heb geen hormonen gebruikt, alleen pregnyl. De 20e aug. is voor ons wel een speciale dag namelijk de verjaardag van onze zoon misschien is dit een goed voorteken. Zijn er meer die last hebben gehad van buikkrampen rond 6 dagen na de inseminatie? Succes iedereen. Groeten Jama
ik heb het ook (al drie dagen t gevoel dat ik ongi ga worden) maar dat is natuurlijk nog veel te vroeg!Ik had de inseminatie afgelopen zaterdag. Ik kan helaas niet voorspellen hoe het afloopt. normaal heb ik harstikke last van de pregnyl. Nu voel ik daar voor 't eerst helemaal niets van. Vreemd, toch?