ik ben nu 22 en zn 4 jaar geleden werden we perongeluk zwanger.. mn vriend en ik waren net met flinke ruzie uit elkaar gegaan, (waarschijnlijk ook door de zwangerschaps hormonen), ik zat nog op school in mn eind stage. en woonde weer bij mn vader die het eigelijk geen slim plan vond... Ik kon het haar niet aan doen om der op een wereld te zetten die nog niet klaar er voor was.. al wou ik het zo graag.. ik was 3 maanden en die dag in de kliniek was de ergste van mn leven. heb alleen maar gehuild.. de ingreep stelde niks voor.. maar de dagen er na heb ik in een roes geleeft. niet eten, niet slapen, uiteindelijk flauw gevallen. ik ben in therapie geweest, en dat heeft mijn leven gered. Nu 4 jaar verder zijn de zelfde vriend en ik al weer 3 jaar samen, hebben een koop huis en beide een vaste baan. Nu mag het komen, en zal ik het lief hebben zoals ik de eerste lief had. TJ lieve schat, jij zal altijd mijn eerste zijn, en ik jou mama. Ik zal je nooit vergeten.