Ik moet weer even m'n hart luchten!!! Komende donderdag hebben we een gesprek in het ziekenhuis met de gyn die bij de geboorte van Luuk aanwezig was. Afspraak is 6 weken geleden gemaakt. Belt vandaag iemand van het secretariaat dat de gyn donderdag dienst heeft op de verloskamers in de middag, dus of we even rond lunch willen bellen om te vragen of de afspraak wel door kan gaan omdat de gyn wel eens druk zou kunnen zijn Sorry!??!!?!?!?!?!?!?!?!? Ik snap best dat er iemand op de verloskamers aanwezig moet zijn, maar onze afspraak staat al 6 weken vast en de gyn heeft deze afspraak zelf gepland. In plaats van dat ze zorgen dat een collega-gyn even een uurtje of 2 op de verloskamers aanwezig is.... Heb maar tegen het secretariaat gezegd dat het gesprek voor ons erg belangrijk is en dat wij er wel vanuit gaan dat het gewoon doorgaat en dus niet verzet gaat worden ofzo.... Het moet echt niet gekker worden hier in het ziekenhuis! Heb vandaag ook een kopie van mijn medisch dossier opgehaald en in de brief van de gyn naar de huisarts en de verloskundige staan gewoon feitelijke onjuistheden (zou bijv helder vruchtwater gehad hebben bij het breken van de vliezen, wat niet klopt, was overduidelijk meconium....) en dat soort grappen :x..... Gelukkig staat het wél goed in het verpleegkundigeverslag..... En dan staat er ook nog eens in dat we op 17 febr 2009 een controle-afspraak hebben, terwijl dat toch echt 18 febr 2010 moet zijn.... (en op mijn afspraken kaart stond vrijdag 18 febr, maar dat klopt dus ook al niet....) GGGGGGGGRRRRRRRRRRRRRRRR !!!!!!!!
Ach jee...dit soort gedoe kun je er echt niet meer bij hebben! Tuurlijk hebben we begrip voor alles en iedereen, maar ze moeten toch ook echt begrip hebben voor jullie! In deze situatie kun je dit er gewoon niet bij hebben... Wij hadden ook nagesprek in ziekenhuis. De eerste keer maakten we een afspraak voor de 2e afspraak. Dan zouden we te horen krijgen of de aandoening van Luna* erfelijk was of niet. Kwamen we in het ziekenhuis was de uitslag er nog helemaal niet?!?! De gyn had eigenlijk geen idee wat we kwamen doen... Uiteindelijk heeft ie wel de utislagen kunnen achterhalen, gelukkig... Ik kan nog wel effe doorgaan. Met missers die gemaakt zijn op het moment dat wij ook zo kwetsbaar waren. onvergeeflijk! Ik hoop dat de afspraak gewoon doorgaat (ik zou erop staan!) en dat de brief aangepast wordt! Sterkte meid!
@Marjolein: dat meen je niet? Kom je speciaal naar het ziekenhuis voor uitslagen... Wat een ge-eikel zeg... En ja, dit soort dingen moeten sowieso niet kunnen, maar helemaal niet in vergelijkbare situaties. Net alsof we nog niet genoeg aan ons hoofd hebben na het overlijden van onze kindjes....
Je hebt helemaal gelijk. Ik heb wel meerdere dingen meegemaakt die echt niet door de beugel konden. Heb erna nog gedacht er een brief over te schrijven, maar ik had de kracht en energie niet. Doe wat goed voelt voor jezelf en zorg dat de dingen die jij belangrijk vindt ook gebeuren! Succes en sterkte!
Ja, het gesprek is inmiddels geweest en is heel erg meegevallen. We zeggen zelfs dat het ´goed´ verlopen is! Nog steeds weinig antwoorden,de artsen snappen zelf ook niet hoe dit heeft kunnen gebeuren omdat er zeer zeldzame dingen zijn gebeurd tijdens de bevalling (lang verhaal). In ieder geval komt het er op neer dat het zkh met een externe commissie zich nog gaat buigen over een aantal vragen en dat ze er dus van leren voor een volgende keer. En wij hebben nu eindelijk het gevoel dat we zeer serieus zijn genomen en dat men goed naar ons geluisterd heeft en dat er stappen worden ondernomen. En voor wat betreft de afspraak: was ook een misverstand!! De gyn dacht dat wij op woensdag zouden komen en had dus donderdag de dienst op de verloskamers genomen en hij zat dus woensdag klaar om met ons in gesprek te gaan en toen waren we nergens te bekennen !!!!
Ow gelukkig dat het nog goedgekomen is met de afspraak. Moet eerlijk zeggen dat ik wel een knoop in mijn buik kreeg over die commissie. Fijn dat ze er van leren maar daar krijgen jullie *Luuk niet mee terug. Zelfde heb ik ook: er zal nooit meer een vrouw met Asherman gewoon bij een VK mogen lopen. Ik was de eerste met een complicatie op Asherman. Ik krijg er alleen mijn manneke niet mee terug
Dat klopt helemaal, wij krijgen onze Luuk er niet mee terug en jullie Jurre niet, maar ik vind het wel heeeeel belangrijk dat ze het bij een volgende vergelijkbare situatie noooooooit meer zover laten komen! Ons verdriet is al erg genoeg en als we kunnen voorkomen dat een ander ouderpaar hetzelfde overkomt, dan heeft Luuk's dood nog ergens een beetje 'zin' gehad!
Vooral dat laatste heb ik ook al die tijd voor me gehouden toen ik in het ziekenhuis lag. Alleen de ene keer kan ik er beter mee omgaan dan het andere. Net een mega huilbui gehad. De eerste.....
Ik ook hoor!!! Dat lukt ook niet altijd om voor ogen te houden en ook ik heb de tranen met tijden héél hoog zitten!!! Gewoon lekker laten gaan al die tranen, ze laten zien hoeveel je om je mannetje geeft....
Lieve meiden, ik wens jullie heel veel sterkte! Evelientje, fijn dat een nog een goed gesprek is geweest en dat ze er nog iets mee gaan doen... En dat van de afspraak ook een misverstand is, is toch fijn om te horen!
Het lijkt sinds gisteren wel of alles pas nu tot me doordringt. Man is er al weer aan toe om te gaan werken en begint morgen weer terwijl ik nu pas aan verwerken toekom. Beleef alles van het ziekenhuis weer en daarnaast mis ik Jurre, ben bang voor de toekomst en schaam me zo dat ik hem niet vast heb kunnen houden. Ik worstel dus enorm. Herkennen jullie dat? Vind het ook zo lastig om het er met anderen over te hebben. Merk dat ik me opsluit. Ook kan ik mijn man niet altijd even goed begrijpen.
Waarom schaam je je dat je Jurre niet vast hebt kunnen houden? Ik vraag me af of je niet beter kunt zeggen dat je veel verdriet hebt om het feit dat je Jurre niet vast hebt kunnen houden?? En dat worstelen is heel erg herkenbaar. Dat heb ik ook gehad en heb ik nu nog steeds met momenten. De pijn, het verdriet, het ongeloof, de angst, de hormonen, alles maakt dat de worsteling er is en er soms ook gewoon een tijdje blijft... Ik weet alleen dat ik er meer aan heb door dingen uit te spreken en te praten dan alles voor mezelf te houden... Maar daar moet ik me soms ook wel enorm toe dwingen. Ook vind ik het soms makkelijker om met vrienden over Luuk te praten dan met mijn man, omdat de pijn bij hem zo herkenbaar is en zo enorm vergelijkbaar is met mijn eigen pijn. En praten met iemand die niet helemaal begrijpt hoe het voelt kan dan bij mij in ieder geval helpen! Sterkte en een dikke knuffel bramtim!
Tja dat schamen,mijn man vind het ook al onzin (en dat is het ook) en verstandelijk kan ik dat zeker ook beredeneren maar gevoelsmatig voelt het zo als falen en niet echt vrouw zijn. Ik kan tenslotte niet datgene doen waarvoor ik op aarde ben gekomen: voortplanten. Ik voel hetzelfde: dat ik mezelf moet dwingen om erover te praten omdat ik anders alles op ga kroppen. Ik doe dan ook mijn best hiervoor maar nog moeilijk. Komt wel.