Wat betreft de schulden, toen ik er achter kwam heb ik hem al meteen uit geschreven en had hem ook door het meerdere malen gelieg gezegd dat ik hem niet meer in m'n huis wil op deze manier. Hij staat dus bij zijn ouders ingeschreven omdat ik geen gezeik met deurwaarders wil hebben. Als ik dit zelf veroorzaakt had dan was het een ander verhaal maar ik heb genoeg ellende meegemaakt om nog langer voor een ander op blaren te zitten. Het erkennen; hij wil graag dat zijn zoon zijn achternaam krijgt. Ik weet niet of ik dit nog wel wil. Dit is iets wat voor de bevalling geregeld moet worden (naamerkenning) en de tijd dringt. Kijk als het goed komt ben ik blij dat hij zijn naam draagt maar stel het komt niet goed weet ik zeker dat ik er spijt van krijg. Dus weet niet wat ik nou moet doen vanmiddag... Er zullen ook vragen komen vanuit familie als ik voor mijn achternaam zal kiezen en het zal altijd iets blijven wat boven ons hoofd hangt. Veroordelende reacties als waarom je aan kinderen begint... Misschien niet zo snel oordelen als je het verhaal er achter niet kent. Ik kwam er namelijk pas achter die problemen toen ik zwanger was wat ook een kadootje was. Daar ga ik verder ook niet over uitwijken omdat dat er nu ook niet toe doet. Vanmorgen heeft die de huisarts gebelt (zegtie.. Ja ik geloof nu effe niet snel meer iets) om hulp in te schakelen voor het liegen. Weet verder ook niet meer wat ik nou wel en niet moet doen. Ben radeloos momenteel.
Maar waar komen de schulden vandaan en waarom dreigt hij nu nog meer schulden te maken? Misschien ook dit probleem aanpakken.
De schulden komen van nog voor mijn tijd, niet betalen van huur, verzekeringen, telefoonrekeningen. Je kan het zo gek niet bedenken... Hij geeft als reden dat zijn leven er niet meer toe deed toen die van z'n ex af kwam en gewoon met z'n kop in het zand heeft geleefd en het lijkt alsof die het niet in kan zien op een of andere manier. Hij zei van de week tegen iemand dat die een of ander hobby project (Ivm herkenbaarheid kan ik dat niet uitleggen) weer op wou zetten en zelf alvast 100 over zou maken ervoor.. Toen ik uit m'n plaat ging begreep die me maar vervolgens drie dagen later heeft die het met die persoon er al weer over en komt die met weer een andere stompzinnige oplossing. Vraag me af of er niet ergens een steekje los zit ofzo... Heb de afspraak inmiddels geannuleerd voor vanmiddag, wil er toch nog even over nadenken wat me op dit moment niet lukt.
Wat betreft de achternaam: niet alleen als er problemen zijn krijgen de kinderen de achternaam van de moeder. Ook in veel goede relaties wordt er gekozen voor de achternaam van de moeder. Dit kan zijn om verschillende redenen: Voor de (ongehuwde) moeder is het niet altijd leuk een andere achternaam te hebben dan je kind. Andere redenen: mooiere naam. Betere combi met de voornaam etc.
Maar als ik dit zo lees is het liegen niet het enige probleem. Feit dat hij dingen na een paar dagen al weer wil oppakken klinkt niet echt alsof hij inzicht heeft in de situatie of er aan wil werken. Lastig hoor! Is het heb idee samen met hen naar de huisarts te gaan. Zo ben je in ieder geval op de hoogte van alles wat er gezegd wordt. Wat vinden zijn ouders ervan dat hij nu daar ingeschreven staat? Zijn hebben nu een groot probleem.
Als de gevoelens nog sterk zijn zal ik eisen dat hij nu ALLES op tafel gooit en dan ook alles. Daarnaast zal ik wachten met erkennen.. Dat kan altijd nog in de zwangerschap. Als het gevoel minder is zal ik ermee stoppen! Je kan niet voor je kind bij hem blijven. EDIT: Lees net dat je aan het eind van je zwangerschap loopt, dan zal ik hem wel laten erkennen. Als jullie relatie dan strand kan je wel altijd voor alimentatie gaan. Als hij niet erkent is als vader krijg je helemaal niks. Hopelijke snapt ie dan ook dat hij belangstelling naar z'n kindje moet hebben. Heel veel succes meid, denk aan jezelf en je kindje.
Dat snap ik dus ook niet, hij doet het liefste alsof er niks aan de hand is en probeert zo normaal mogelijk te doen. Volgens z'n broer ook weer angst omdat die niet weet hoe die moet reageren maar bij mij komt het over alsof het hem niks doet. Het is niet zozeer dat ik het niet op wil geven voor m'n kind maar meer omdat ik al meerdere relaties heb gehad die gefaald zijn en ik nu zoiets heb van ik wil er voor knokken en niet zomaar weer opgeven, handdoek in de ring en weglopen er voor. Weet dat die veel van me houd maar ik vraag me af hoe het vertrouwen terug moet komen, hoe het straks gaat als de kleine er is en of die het nou allemaal echt meent of het wel makkelijk vind zo... Z'n ouders weten nog niet alles maar dat verandert binnenkort nog wel. Ze weten van de brieven die daar binnen vallen en hij moet ze ook openen waar zij bij zijn dus ze vermoeden het al wel denk ik. Dat laatste zetje geef ik binnenkort nog wel. Mee naar de huisarts zie ik niet zitten, ik weet dat ik me ga opfokken en dat in combi met bedrust werkt niet. Z'n broer heeft aangegeven mee te willen gaan en zit er ook bovenop nu. Het alles op tafel verhaal heb ik al meerdere malen gedaan en elke keer blijkt dat weer vol leugens te zitten. Alimentatie boeit me niet.. Als het echt naar de klote gaat dan wil ik er ook echt niks meer mee te maken hebben, want dan heeft die het echt heel ver laten komen gezien ik er nu zelfs nog voor wil gaan. En verder is het eigenlijk een beetje ontlopen wat ik nu doe.. Heb de afspraak vandaag gecancelt en gezegd dat ik de kleine op mijn naam wil zodat ik geen gedoe kan krijgen mocht er met hem iets gebeuren. Een stukje risico wat ik uit wil sluiten. Ik zeg verder het hoognodige en verder ben ik te kwaad en te teleurgesteld om nog een gesprek aan te gaan.
Ik snap dat je hebt geannuleerd afgelopen middag maar wil je kindje wel een vader hebben ( op papier ) moet je wel gaan erkennen. Je bent al erg laat maar als je kind geboren is, kan dat niet meer. Je kunt ook zeggen, ik wil hem erkennen als vader maar mijn kind krijgt mijn achternaam. Hier hebben wij erkent met 12 weken zwangerschap. Gewoon stel dat er iets mis gaat of weet ik veel wat, of ze worden eerder geboren, heb ik wel iemand die rechten heeft om bijv naar het gemeentehuis te gaan zonder poespas.. Succes meid maar erkennen is wel erg belangrijk!
Maar erkennen kan ook als een kindje geboren is. Waarom nu overhaast en beslissing nemen die niet terug te draaien is?
Bij leugens en halve waarheden is het hier over en uit. Die erkenning, daar zou ik nog effe mee wachten. Is niet hoogdringend en kan na de geboorte ook nog. Ik zou eerst kijken hoe al de rest loopt en stel dat ze uit elkaar gaan hoe hij daar op reageert (interesse tonen voor zijn kind, ja dan nee).
Oh ja?? Ik dacht dat dat voor de geboorte moest.. haha... Dan heb ik het fout. Heb me er verder ook niet zo in verdiept. Alleen wist ik dat wij dat moesten doen en wij wilde dit heel vroeg doen want stel dat er iets mis ging, stond wel op papier dat mijn vriend de vader is... maar ja.. ik ben iemand van alles veel te vroeg klaar hebben etc.. Kinderkamer was ook al klaar met 20 weken... of ja.. alles stond klaar alleen nog wat ditjes en datjes.. haha
Wij ook hoor! Als mij iets zou overkomen wilde ik dit idd op papier hebben staan. Bij onze 3 kinderen hebben weer het symbolisch gedaan meteen na een goede 12 weken echo en daarna een lekkere lunch. Als je wil dat de baby de achternaam van je vriend krijgt moet je het ook voor de geboorte doen. Ook als hij zonder gedoe het kindje wil aangeven de gemeente. Maar als hij dat niet voor de geboorte doet kan het er ook na. Sterker nog, als je kindje niet erkend is door bio papa en je krijgt een nieuwe partner kan hij je kindje erkennen.
Wat ik begrepen heb is dat een naamerkenning voor de geboorte moet en gewoon erkennen kan er na ook? Ik twijfel nog steeds enorm wat ik moet doen... Ene kant wil ik hem niet kwetsen door zijn naam niet te geven, andere kant denk ik; je hebt het er zelf naar gemaakt. Hij kwam gister thuis met de opmerking maandag naar de huisarts te gaan en hulp te zoeken voor het gelieg omdat hij het zelf niet doorheeft dat die af en toe liegt uit angst. Tja... Had positief kunnen reageren maar heb hem letterlijk gezegd dat ik m'n handen even van zijn sores aftrek omdat ik nu effe genoeg aan mezelf en de komende bevalling heb. Ergste vind ik nog dat die doet alsof er niks aan de hand is, ok hij is wat stiller en reageert minder vrolijk maar ondertussen doet die wel z'n normale dingetjes terwijl ik alleen maar een hele dag depressief zit te zijn en zit te janken om alles. Weet echt niet wat ik moet doen en voel me zo eenzaam momenteel.. Ene moment denk ik; ik schop hem eruit. Andere moment wil ik zo graag ervoor knokken en niet weer zo snel iets opgeven. Maar ik krijg m'n gedachten gewoon niet meer geordend.