Hoe omgaan met je emoties?

Hallo williebb,

Jou verhaal klinkt bekend in mijn oren.. Wij zijn nu ruim 3,5 jaar bezig om zwanger te worden en nu bijna een jaar in 'behandeling' bij het frk. Ik heb de afgelopen jaar ook zoveel meegemaakt dat ik er gewoon moe van ben.. In oktober heb ik een fertiloscopie gehad die niet is gelukt, ik was erg teleurgesteld al die pijn voor niks... Paar weken later kwam ik erachter dat ik spontaan zwanger was geworden, wij waren zo blij en aan de ene kant kon ik het bijna niet geloven dat dit waar kon zijn.. Helaas heeft het niet lang geduurd en ik kreeg een mk.. Dit heeft mij onwijs veel pijn gedaan, 3 dagen later werd ik opgenomen in het ziekenhuis ivm verhoogde crp waarden. Ik had mijn mk niet eens verwerkt.. Het werd me allemaal te veel.. Paar weken later kreeg ik een neefje, echt ik barste in tranen uit ik wou hem niet eens in mijn armen nemen.. Ik vond het vreselijk, ik was verdrietig, boos en machteloos.. Ik herkende mij zelf niet meer.. Diezelfde dag werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis met weer verhoogde crp waarde. 3 dgn later werd ik geopereerd, ik had een endometriose cycte en 1 eileider met verklevingen.. Hierna heb ik nog 1 ziekenhuisopname gehad in februari, nu vermoeden ze dat ik fmf heb.
Ik vind het heel moeilijk om mijn emoties weg te stoppen, binnenkort gaat mijn schoonzusje bevallen, mijn vriendin is zwanger en mijn tante is uitgerekend op de data wanneer ik eigenlijk ook uitgerekend zou zijn.. Ik vind het heel erg moeilijk en weet eigenlijk niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan, soms ken ik mijzelf niet meer..
Maar goed na deze vervelende maanden eindelijk weer begonnen met de behandeling, deze maand is mijn eerste ronde met clomid.. Ik heb 3 follikels 2 van 19 en 1 van 18.. Vandaag pregnyl gespoten (omdat ik anders geen eiersprong heb) en nu 2 spannende lange weken..

En sorry ik kon je niet echt helpen.. Ik wens je heel veel succes.. Geef de moed niet op...!

 

Ik weet niet hoe het is om te voelen wat jullie voelen, zover ben ik nog niet.
Ik zou eerlijk zijn. Dat je blij bent voor de ander maar dat je het wel erg moeilijk vind.
Als mij dat gezegd zou worden zou ik dat erg waarderen en houden ze hopelijk ook wat meer rekening met jouw gevoelens en reacties.
Daarnaast voorkom je denk ik dat je opo eieren gaat lopen en de bom later een keer barst
Maar zoals ik al begon ik heb makkelijk praten

 

ALs je moeite hebt met je emoties zou ik op zek gaan naar een psycholoog of een maatschappelijkwerker die hier ervaring mee heeft.
Je moet er echt over gaan praten want dit traject is loodzwaar.
Als je nu de klap ng niet krijgt kan je hem naderhand alsnog krijgen.

HEel veel sterkte.

 

Heel herkenbaar wat jullie schrijven!
Ik heb het zelf ook. Nadat de 2e icsi mislukt was heb ik maar 1 keer heel even gehuild. En dan zet ik gelijk mijn blik weer op "oneindig" en ga ik gewoon weer door.
Maar ik heb het gevoel dat er een heel groot gat zit vanbinnen en dat er steeds meer stukjes van mij verdwijnen.

Vriendinnen die zwanger zijn zie ik niet meer. Kan ik gewoon niet meer mee omgaan. Zie zoiezo nog maar weinig mensen, heb geen zin om te praten met al die mensen die het toch niet snappen en steevast met geweldige adviezen komen zoals "je moet het loslaten, dan zul je zien dat je zo zwanger wordt. En (kennis, vriendin, familielid) van me kon ook niet zwanger worden, toen hebben ze een kindje geadopteerd, en toen werd ze ineens spontaan zwanger!"

Sorry, maar ik kan dat gewoon echt niet meer horen. Ik was altijd een spontane meid, deed veel, veel contacten enzo. Nu kom ik bijna alleen mn huis nog maar uit om te werken. Neem 9 van de 10 keer mn telefoon niet op. Ik herken mezelf niet meer terug. En weet niet hoe ik het moet veranderen. Dus idd, als iemand adviezen heeft...

 

ik ben lotgenote én psycholoog (leuke combi....) en ik kan jullie zeggen: emoties zijn niet weg te stoppen of te controleren. Het zijn golven die komen en gaan en wij moeten leren ''surfen'' op de golven ipv er door bedolven te raken. Hoe????? Tja, zoals je surfen leert: met vallen en opstaan. Wat opties op een rij:

*benoem je gevoel via de 4 b's: boos, bang, blij of bedroefd. Vaak zijn er 2 of meerdere emoties waarvan er maar 1 heel erg op de voorgrond staat terwijl de onderliggende emotie niet onderkend wordt
*pas mindfulnessoefeningen toe (google)
*laat emoties stromen als een rivier maar bedenk voor jezelf welke ''dammen'' er zijn: waar is je houvast? wanneer mag je van jezelf even vermijden wat te maken heeft met kinderen enzo? bij wie kan je je verhaal doen? heb je een professional nodig die met je meedenkt?
*nare emoties zijn ongewenste ''gasten'' die voor je deur staan en je levensfeestje willen verstoren. Je kunt ze telkens wegsturen maar je blijft maar druk met naar de deur lopen. Je kunt ze ook binnenlaten zodat ze niet meer telkens ''aanbellen'' en ze een plekje krijgen waarbij je af en toe even aandacht aan ze geeft.
*sta jezelf ''vermijding'' toe maar bedenk dat het op de lange termijn niet veel oplost. Probeer dus af te wisselen en jezelf soms even te dwingen om een stap naar buiten te zetten.

tja, ik besef me als lotgenote maar al te goed dat het lang niet altijd lukt (of dat je het niet wilt!) om deze tips toe te passen. Ik heb ook wel 's een ''ik-heb-geen-zin-in-dit-gedoe'' bui. Ik hoop wel van harte dat het ons gaat lukken om hier mee om te gaan. Zelf ga ik ook naar een therapeut; ik kan het van harte aanbevelen.

 

Hallo williebb.. Ik zit nu ongeveer 5 jaar in de MM, ik heb een miskraam gehad en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.. een eileider die al opengescheurd was..het vruchtje wat nog leefde en beeindigd moest worden.. en nog meer.. ik moet me eerlijk nageven ik heb me altijd bijzonder sterk gehouden.. maar ik was helaas te streng voor mezelf.. ik gunde mezelf geen tranen of zelfmedelijden.. en ik merkte dat dat niet goed was omdat de klap erna veel groter was.. ik zelf voelde me verplicht om tegen de (53 familieleden..schoonfamilie..vriendinnen (van mijn leeftijd dan) die zwanger waren of net kinderen hadden gekregen) te doen alsof het allemaal niets voorstelde..

echter nu een tijdje verder heb ik besloten dat ik dat niet meer wil doen.. ik heb geleerd wat voor mij werkt.. mijn verhaal voor mijzelf uit te typen en het over te lezen.. als ik wil huilen dan huil ik.. als ik even wil klagen dan klaag ik.. en de mensen met bijv 2 kinderen en zwanger die zeggen tegen mij dat ik geduld moet hebben en dat ze mij begrijpen.. durf ik EINDELIJK te zeggen, jij begrijpt me niet ! het word niet gewaardeerd altijd.. maar dan is het eruit.. ik weet niet of je er iets aan hebt.. maar geef toe aan je emoties en schrijf erover voor jezelf..

 

Wat troostend om te lezen dat ik hier niet de enige in ben...
En als je het zo leest, wat maken vrouwen (stellen!) toch veel mee, en alles voor zo'n lief wondertje. Wat voor veel mensen in je omgeving het makkelijkste en vanzelfsprekendste is wat er is.

Ik merk dat ik een beetje in de knoop begin te liggen met mijn emoties. Ik wil zo graag sterk en positief zijn, zoals velen goed bedoeld tegen je zeggen. Maar hoe lang kun je dat volhouden? Die IUI behandelingen zijn zo onzeker.
Vaak voel ik me de laatste tijd ontzettend eenzaam.

We zijn al bijna 6 jaar bezig zwanger te worden, en hebben de nodige onderzoeken gehad. We blijken allebei niet te mankeren, en zijn onverklaarbaar'onvruchtbaar'. En dat terwijl we allebei echt dol zijn op kinderen.

Wij mogen inmiddels beginnen aan onze 4e IUI behandeling.

Begin voorjaar 2012 zouden we beginnen met de 1e IUI, toen ik een week ervoor het bericht kreeg dat ik het voorstadium van baarmoederhalskanker had. Dat moest verwijderd worden, en de IUI ging niet door. Die lisexcie was erg pijnlijk en de periode zelf erg heftig (lang wachten op uitslagen etc)

Ook is mijn dierbare paard afgelopen kerst overleden, ik heb haar 11 jaar gehad, en aan huis gehad. Als ik me verdrietig voelde, ging ik lekker bij haar in haar box zitten huilen, dan legde ze haar hoofd op me, en kroelde altijd met haar neus tegen me aan, en dat gaf zoveel troost. Elke morgen vrolijk begroet worden. Maar ze is er niet meer, en ik mis haar enorm. Nooit gedacht dat dat er zo in zou hakken.
Met kerst was ik ook voor het eerst in mijn leven 4 dagen overtijd, maar helaas werd ik (mischien door de vele stress om mijn paard) hevig ongesteld.

Echt een rotjaar geweest, veel tegenslagen gehad, en ik merk dat ik soms niet meer weet wat ik met mijn emoties aanmoet.

In mijn vriendinnengroep raakt iedereen om de haverklap zwanger, en dus vaak babyshowers. De meiden kunnen het eigenlijk ook alleen maar over hun baby's, bevallingen etc hebben, en ik merk dat ik dat niet meer trek.

Eigenlijk begint het er in te sluipen, dat ik de echte sociale dingen zoals verjaardagen etc, begin te vermijden. Echt zo raar, ik had me nog zo voorgenomen mezelf niet te verliezen in de MMM. Maar het lijkt wel alsof het je hoe dan ook grijpt.

 

Ik loop sinds kort bij een haptotherapeut. Ik ben nogal een 'denk'-type en heb wat moeite ruimte te geven aan de emoties die er zijn. Van het kaliber: gewoon maar doorgaan. En dat kan in deze situatie gewoon niet. Het is een heftig proces waarin je zit, en omdat ik ook niet weet hoe lang het nog gaat duren wil ik wel mentaal gezond blijven zeg maar. Hier is meer informatie te vinden, misschien hebben jullie er wat aan: wat is haptotherapie

Sterkte in ieder geval!

 

Heb je alles weleens allemaal van je afgeschreven? Sinds de de ICSI vorig jaar ben ik dat gaan doen en dat hielp mij enorm. Ook na het overlijden van ons zoontje ben ik alles van me af gaan schrijven. Zo fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Niet alleen voor nu maar ook voor later als een soort dagboekje. Ik heb een site voor mijn dochter en hier staat ook alles op wat betreft ons zoontje. Maar ik hou nu weer apart een site bij voor het traject waar we nu weer in zitten. Soms ook wel makkelijk om aan iemand anders te laten lezen als ze vragen hoe het gaat dan hoef je niet alles opnieuw uit te leggen. Het lucht mij heel erg op in ieder geval.

Sterkte!

 

lieve meiden, hier helaas nog een ervaringsdeskundige. Ik herken veel in wat hier eerder geschreven is: jezelf kwijt raken, het isoleren en minder contact zoeken met mensen om je heen, de spontane meid die je altijd was die is er niet meer en ga zo maar door. Een tip van goede collega die helaas ook ervaringsdeskundige is (via ivf nu wel 2 dochters heeft) heeft voor mij de beste tip gegeven die er maar is: wees lief voor jezelf.
Ze zei het tegen me, mailde het me weleens om me eraan te herinneren. Wat betekent lief zijn voor jezelf? Geen verwachtingen stellen waar je tegenopkijk, stel haalbare doelen iedere dag. Hoe voel je je ? Emotioneel? laat het lopen, ga hard brullen bij iemand of je man, of alleen als dat oplucht, of zorg er in ieder geval voor dat je die dag een moment of een uur of dagdeel hebt om stil te staan bij wat je voelt.
Er gebeurd al zoveel om je heen in het dagelijks leven, die vreselijk grote brandende kinderwens die door hart en ziel snijdt, dat is gewoon ook niet makkelijk en daar mag je verdrietig om zijn. Wees lief voor jezelf. Doe niet sterker voor dan je bent, probeer iemand in vertrouwen te nemen om je gevoel te delen bij wie je denkt begrip te zullen vinden (ipv goedbedoeld commentaar waar je alleen maar geirriteerd van wordt, iemand die luistert.. en niet oordeelt).
Aan de lange teksten hierboven zie ik dat het zoveel met ons allemaal doet dat verdriet, we zouden er een boek over kunnen schrijven, nietwaar
Ik ben ook een hele lange tijd down geweest, niet meer te porren om me leuk en gezellig te voelen, een periode van 4 maanden ongeveer tussen de miskraam - laparoscopie - start iui behandeling. Daarna wel weer wat opgekrabbeld en tijdens de 5e iui die gelukt is zonk de moed me weer in mijn schoenen omdat ik de echo's en injecties en ziekenhuisbezoeken zo zat was.
Echt antwoord hoe hiermee om te gaan heb ik niet.. maar wees lief voor jezelf. Denk hierover na wat dit voor jou betekent, een stapje terug in iets.. je moet nu al zoveel... wees niet te streng.

 

Hoi lieve mensen,

Hier ook een persoon die liever alles wilt uitschreeuwen in plaats mijn hoofd koel te houden.

Toch blijf ik glimlachen, maar als ik thuis komt kan ik wel een potje janken. Mijn vriend begrijpt het en mijn vrienden ook.

Sommige mensen kunnen het niet begrijpen, dat komt dat ze nooit of niet weten hoe het voelt. Plaats niet de schuld aan jezelf of iemand anders. Het is niemand's schuld. Het is kwestie van geduld hebben. We wachten allemaal heel lang maar op een dag, hebben wij ook een babietje in onze armen...

 

Hier sluit ik mij ook bij aan het is moeilijk om nog positief te blijven, ik lees al een tijdje mee op deze site en heb nu toch maar besloten om mij aan te melden om het van mij af te schrijven.

Mijn tweede ICSI (geen cryo's) is helaas ook geeindigd in een miskraam, waarschijnlijk beginnen we in juni of juli aan ICSI poging 3.

Liefs

 

Ik heb geen tips maar kan me wel heel goed invoelen hoe je je voelt. Toevallig heb ik laatst eenelfde topic geopend in de MMM clubs.
Je voelt je zo machteloos en verdrietig. En het ergste is dat niemand er wat aan kan doen en da niemand je echt kan begrijpen, omdat ze niet weten hoe het is. Zelf zit ik ook nu al op een pint dat ik vermijdingsgedrag ga vertonen wat betreft verjaardagen, en niet afspreek met vriendinnen die zwanger zijn. Dit hele proces doet ontzettend veel met je en ik hoop van harte dat je snel een lichtpuntje mag beleven!

 

Hoi,
Heel veel herkenning hier. Wij zijn ook al heel lang bezig. En binnenkort gaan we aan onze eerste ronde IUI beginnen. Ik heb een vmk gehad en nu ga ik binnenkort tante worden. Precies in de periode dat ik moeder had moeten worden. Zo pijnlijk allemaal.

Tip: Vraag in het ziekenhuis of je psygologische begeleiding kan krijgen. Vaak is dat goed mogelijk. Ik heb het gedaan en nu krijg ik via het ziekenhuis een training mindfulness. En dat is echt fijn. Het verdriet is niet minder. En je wordt er ook niet zwanger van. Maar je leert er wel mee omgaan ipv in je emoties te verdrinken.

succes en sterkte allemaal.

 

Daar heb ik ook wel eens aan zitten denken, om eens een gesprek aan te vragen met een psygoloog op dit gebied.
Maar vind het evengoed een grote stap.
Ik merk ook dat ik vooral tijdens gebruik vanclomid en pregnyl ontzettend last van mijn emoties heb.

Wij hebben vandaag de 4e IUI gehad, op mijn verjaardag nota bene!
Hopelijk brengt dat geluk...

 

Lieve meiden,

Mijn verhaal is, zeker bij sommigen vergeleken, nog niet eens zo 'vreselijk' maar toch herken ik veel van jullie verhalen .
Ik ben ook een type van doorgaan en niet zeuren maar toch breekt dat me regelmatig op. Ook al hebben we onze dochter waar we heel dankbaar voor zijn, de pijn van de 2,5 jaar voor haar komst en daarbij opgeteld de 2,5 jaar die we nu al weer bezig zijn hoopt op. Ik heb ooit eens gelezen dat een kinderwens die niet in vervulling gaat het meest heftige is wat een vrouw kan meemaken, en ik geloof het graag... Hebben jullie ook dat je jezelf soms niet herkent? Dat je jezelf soms ziet veranderen? Ik ben van mezelf behoorlijk nuchter maar merk dat ik nu eerder last heb van stress. Kleine dingen kunnen opeens heel groot zijn enz.

Meiden die er echt doorheen zitten: zoek hulp!

 

Heel herkenbaar inderdaad. Het is af en toe net alsof je veranderd.
Ik ben mijn hele leven altijd heel positief en sterk geweest, nooit zo snel van mn stuk, en altijd de instelling'alles komt goed'
Maar de mmm hakt er stevig in. Wat voor vele vanzelfsprekend is; kinderen krijgen, is voor ons gewoon niet zo.
Het is een enorm verlangen, een grote wens! Iets wat je als vrouw zo graag wilt, een oer verlangen.
Ik pas mijn hele leven al met veel liefde op andermans kinderen, ben ook stapeldol op de kinderen van mijn broers.
Soms vraag ik me wel eens af, als ik al zo veel hou van hun, hoe veel kun je dan wel niet houden van je eigen kindje?
Ik hoop met heel mijn hart dat het ons gegund is, en dat we ons eigen kindje ooit in de armen kunnen sluiten. Ik heb er alles voorover!