He dames, Ik denk dat ik HG heb. Slik medicatie (3x daags primperan) en op slechte dagen hang ik 10-15x boven een teiltje. Met medicatie gaat het redelijk en blijft het vaak bij 4-6x. Nu werk ik sinds week 7 nog maar 50% (zodat ik smiddags kan slapen en bijkomen) en nu zit ik net in week 11 en twijfel of ik überhaupt nog wel moet gaan werken. Heb een zittend beroep waardoor het nog vol te houden was (wc om de hoek en emmer in de auto naar m'n werk). Maar m'n huis is een bende en voor mijn peuter zorgen gaat me moeilijk af. Ik vraag me af of ik de 'energie' die ik nu gebruik voor m'n werk niet beter in m'n gezin kan stoppen. Wat zouden jullie doen? Ik voel me schuldig naar m'n collega's toe als ik er volledig mee stop...
Hi meis, Je moet doen wat voor jou het beste voelt, klinkt misschien heel cliché maar het is echt zo. En voor zover dit mogelijk is natuurlijk.. Heb je het er verder nog over gehad op je werk? Het is zo vermoeiend voor jezelf en als dit zo nog een tijdje door gaat kan het je opbreken op een gegeven moment. Als je gevoel zegt dat je een stapje terug moet doen ( en dit is mogelijk ) doe dit dan ook, door de HG kun je al minder genieten dan je eigenlijk zou willen en om je dan constant zorgen te moeten maken om andere dingen is op dit moment allesbehalve fijn en waarschijnlijk ook stressvol..
Mijn ervaring is dat het naarmate de tijd vorderd niet persee makkelijker word. Mij is afgeraden te werken zolang ik zonder medicatie niet normaal kan functioneren. Met medicatie voel ik me ook rot maar zeker niet zo intens naar als zonder. Autorijden ging hier helemaal niet, als passagier was al vreselijk laat staan zelf rijden. Inmiddels rijd ik wel weer kleine stukjes ca 10-15 minuutjes. Langer durf ik ook ivm de medicatie niet aan. Ook al is het overgeven nu niet meer elke dag, ik ben nog wel 24/7 misselijk en mijn lijf raakt echt op. Ben verschrikkelijk moe, slaap heel slecht o.a. door de misselijkheid die in bed nog prominenter aanwezig is en mijn spieren in mijn hele lijf voelen vreselijk verzuurd. Ik heb mezelf ook tot 10 weken naar mijn werk gesleept, kokhalzend achter het stuur, stoppen langs de weg om over te geven en suf van de medicijnen. Achteraf gezien idioot en totaal onverantwoord. Op mijn werk niks zeggen maar gewoon naar de wc om over te geven en dan weer verder. Maar het raakt echt een keer op hoor, en je bouwt een nieuw leventje in je baarmoeder. Daarbij heb jij ook nog een kleine rondlopen en moet je er wel van uit gaan dat de HG ook een nasleep heeft en hoe meer je je lijf nu uitput hoe langer die nasleep zal zijn. Het schuldgevoel begrijp ik maar al te goed, echter helaas ook de ervaring dat je van collega's niet al te veel compassie en begrip hoeft te verwachten. Ik ben doorgegaan tot ik er letterlijk bij neerviel en had het niet zo ver moeten laten komen. Ik kan je niet zeggen wat je moet doen, ik snap je schuldgevoel en heb ervaren dat thuis zijn ook allesbehalve prettig is maar je minimensje, je andere kleintje en jou eigen gezondheid zijn uiteindelijk toch het allerbelangrijkst!
Ik herken je verhaal heel erg. Ik rij ook nog steeds in m'n auto (30 min heen en 30 terug). Emmer naast me en vaak stoppen op de vluchtstrook of parkeerplaatsen om te spugen. Daarnaast ben ik vaak erg moe en soms wat 'stoned' van de medicatie. Autorijden ja eigenlijk super dom... M'n collega's doen wel vriendelijk. Maar ik denk dat niemand begrijpt hoe ik me voel en ik denk dat ik ook weinig van ze zou horen als ik thuis zou zitten. Maar ik werk in een klein team wn dan krijgen zij alles op hun bord. Slecht slapen herken ik ook. Ivm misselijkheid en ook ivm nachtmerries. Slaap vaak smiddags wat bij... Ik zie dat je al aan het eind van je zwangerschap zit. Hoe is het nu met je? Vanavond eens met mijn man bespreken wat hij er van vindt. Zal daarna ook eens met m'n baas gaan praten. Volgende week naar de arbo-arts...
Ik ken het dilemma. Twee HG zwangerschappen gehad. Bij de 1e ben ik door blijven werken tot ik er letterlijk bij neerviel. In week 24 ben ik toen helemaal gestopt (de bedrijfsarts heeft me toen min of meer ontzegd om nog te gaan werken). Daarvoor werkte ik zo goed en kwaad als het ging 'gewoon' door. Af en toe onderbroken door ziekenhuisopname i.v.m. uitdroging. Hoewel HG lichamelijk vreselijk is, had ik toen vooral heel veel moeite met het geestelijke aspect. Ik kon me er maar niet bij neerleggen dat ik niet meer kon functioneren als daarvoor. Bij de 2e zwangerschap kreeg ik weer HG, maar toen heb ik in overleg met mijn werkgever en op dringend advies van de gynaecoloog gelijk in week 5 mijn werk neergelegd. Hoewel deze keer de HG nog heviger was als bij de 1e zwangerschap was het emotioneel veel beter te dragen doordat ik me had neergelegd bij het niet meer werken. Voor mijn werkgever was het nu ook overzichtelijker. Ik zou gewoon niet meer komen en hij kon een vervanger regelen. Al met al kan ik uit ervaring vertellen dat je echt eerst moet zorgen dat je voor je gezin kunt zorgen. Zolang dit niet gaat, zou werk helemaal geen optie moeten zijn. Maar ik weet ook hoe moeilijk het is om voor jezelf toe te geven. Heel veel sterkte daarmee!
Hallo Mir86. Nee niemand begrijpt hoe je je echt voelt, maar dat je met 3x per dag primperan nog 4-6 keer per dag overgeeft is mijns inziens heel veelzeggend. Mij is letterlijk gezegd 'je hebt die medicatie niet om je naar je werk te slepen, die medicatie is er om ervoor te zorgen dat het overgeven binnen de perken blijft, je genoeg vocht binnenhoud en niet uitgedroogd of ondervoed raakt'. En autorijden, tja ik deed het ook maar het is onverantwoord echt! Ik zat 50 minuten in de auto. Ik leek wel gek. Achteraf denk ik echt 'voor wie heb ik dat in vredesnaam gedaan?'. Niet voor mezelf, niet voor de kleine maar voor andere mensen, want wat zouden die wel niet van mij denken. De zwakke zwangere die al niet tegen een beetje misselijkheid kan en kijk naar al die andere vrouwen die wel doorgaan. Maar die hebben geen HG die weten niet wat het is zo veel over te geven, maandenlang en iedere dag weer. Zij weten niet hoe het is om zo spuug en spuugmisselijk te zijn dat het gewoon verlammend is. Er zijn er maar weinig die daar begrip voor hebben. Dus voor andere mensen moet je het echt niet doen Mir! Je werkgever word gecompenseerd voor jou ziekte, die word er niet meer of minder om en bovendien over het algemeen zijn werkgevers ook de eersten die je laten vallen als het nodig is. Voor jou loyaliteit hoef je niks terug te verwachten (uitzonderingen daargelaten). Het is goed met de Arbo-arts te gaan praten. Zou daarbij informatie over HG meenemen. Maar zeker zou ik ook met je gyneacoloog, verloskundige of huisarts hierover praten (weet niet wie jou de primperan voorschrijft). Zij zijn immers jou eerste behandelaars en niet een Arbo-arts die in het algemeen toch ervoor zal pleiten aan het werk te blijven. Of zal zeggen dat het na 12 weken, 16 weken, 20 weken wel beter zal gaan. Helaas die garantie heb je bij HG niet. Bovendien als het al beter gaat wat betreft het overgeven en de misselijkheid zal je dan alsnog merken dat het een aanslag op je lichaam is geweest en ben je niet meteen weer topfit. Hier inderdaad nog een paar weken te gaan, het is even wat beter gegaan ook qua energielevel. Maar sinds een week of 3 voel ik me weer behoorlijk rot en vreselijk moe en misselijk. Gelukkig neemt het overgeven niet weer toe. Heb de hele zwangerschap zo'n beetje elke dag overgegeven tot bloedens toe met medicatie was dat uiteindelijk aardig onder controle maar de misselijkheid bleef 24/7. Buiten dat ben ik wel heel blij dat ik sinds een dikke maand niet meer elke dag overgeef en eten wel beter gaat ondanks de misselijkheid. Ik zou voor jezelf kiezen als ik jou was!
Jullie hebben me laten inzien dat ik nu misschien niet zo heel slim bezig ben. Ik zal vanavond eens een gesprek aangaan met m'n man. Hij kent me tenslotte het beste. @stephanie. Wat heftig zeg. En wat goed dat je de tweede keer voor jezelf heb gekozen. Hoe reageerde je werk toen? Ben je tot je bevalling ziek geweest? @Mik: ik heb de medicatie van de huisarts gehad. Krijg steeds een heehaalrecept via de assistente. Wat zou ik met hem moeten bespreken? Wil uiteraard best een afspraak maken . Informatie over HG meenemen is inderdaad wel een idee. Maar heb daar nooi een officiële diagnose voor gehad. Ben tot nu toe nog niet opgenomen geweest ofzo. Ben jij weer terug gaan werken? Heb je nu lekker verlof. Ik hoop dat de kleine dame je niet over tijd laat lopen zodat je je snel weer een beetje goed voelt
Er is op fb de groep "steunpunt hyperemesis gravidarum ' ofzoiets. De volledige naam in ieder geval Ik heb ook hg gehad, en hele zws thuis gezeten
Is die groep besloten? Nog niet iedereen weet van mijn zwangerschap. Anders wacht ik nog even met aanmelden...
Ik ben inderdaad tot aan mijn bevalling ziek geweest. De laatste twee maanden was de HG niet meer zo heftig (wel veel misselijk, maar niet meer spugen), maar die tijd had ik ook echt wel nodig om weer aan te sterken. Mijn werkgever reageerde begripvol. Ze hadden bij mijn vorige zwangerschap gezien hoe ziek ik was en dat het echt geen aanstellerij is. Wat betreft je zorgen om je collega's: als je vanwege zwangerschapsziekte uitvalt, krijgt je werkgever de kosten volledig vergoed. Hij kan dus gewoon een invaller voor je regelen en zodoende hoeft niet alles op je collega's aan te komen. En als men de ziekte niet begrijpt, kun je van steunpuntHG info halen voor je omgeving. Er zijn volgens mij speciale flyers voor, zodat je zelf niets hoeft uit te leggen. Je zegt trouwens dat je gewoon auto rijdt met die medicatie? Dat is mij altijd gezegd vooral niet te doen. Primperan en Emesafene beïnvloeden je reactievermogen. Auto rijden is daarom niet bepaald verantwoord.
Met de huisarts kun je bespreken hoe je je voelt, dat je ondanks de medicatie toch nog 4-6 keer per dag overgeeft en dat je je fysiek slecht voelt en het werken niet meer trekt. Dat je je met de medicatie niet in staat voelt om de auto in te stappen. Vraag hem naar HG! Hij schrijft je ook deze medicatie voor en dat doet hij mi niet bij een beetje ochtendmisselijkheid dus ik verwacht dat hij weet wat het is. Wanneer je huisarts achter je staat kan je dit meenemen in een gesprek met de arbo-arts. Dan sta je sterker, hij of zij kan immers moeilijk tegenspreken wat je eigen huisarts zegt. En wat zegt je verloskundige/gyneacoloog ervan? Zou het ook daar voorleggen. Hoe meer meningen van andere deskundigen je mee kunt nemen in het gesprek met de arbo-arts hoe beter. Informatie kun je inderdaad zoals Stefanie zegt van steunpunt HG halen. You searched for flyer | Steunpunt hyperemesis gravidarum En echt stop met autorijden. Die medicijnen beïnvloeden je reactievermogen, ik was er ook hartstikke suf van. Daarbij kun je niet je focus op de weg houden als je steeds aan het kokhalzen bent ... Het is het echt niet waard. Ik heb niet meer kunnen werken helaas en heb een studie waar ik mee bezig ben tijdelijk stop moeten zetten. Heb me er op een bepaald moment maar bij neer gelegd. Want telkens toeleven naar een mijlpaal (12, 16, 20 weken) in de hoop dat het dan over is en dan ervaren dat er niks veranderd is teleurstellend. Voor mezelf maar ook voor mijn werkgever vond ik het vervelend omdat ik wel telkens aangaf dat ik dacht er dan weer te zijn en dat gebeurde dan niet. Zoals ik al eerder zei ... Het overgeven word misschien uiteindelijk minder en de misselijkheid mogelijk ook maar dan is het nog niet persee makkelijker. Hier is de misselijkheid nu weer erger en daardoor slaap ik 's nachts bijna niet, voel me uitgeput en leeg. Ondanks dat ik niet meer iedere dag overgeef. Van mijn collega's heb ik overigens praktisch niks gehoord. Geen kaartje ... Helemaal niks. Heb zelfs zelf nog een kaartje gestuurd met daarin dat het me oprecht speet dat ik ze zo in de steek liet (en dat was ook zo want ik zat er echt mee) maar heb er niks op gehoord. Twee weken geleden voor het eerst sinds tijden weer eens een mailtje. Dus calculeer wat dat betreft ook teleurstelling in, dan kan het alleen maar meevallen. De besloten facebookpagina is ook heel prettig. Daar zul je veel herkenning vinden en steun! Je hebt het inmiddels ook met je man besproken neem ik aan? Wat zegt hij? Sterkte Mir en succes!
Dankjewel Mik! Wat een hulp. Gisteravond met mijn man gesproken en die begreep me volledig. Ik had verwacht dat hij het misschien raar zou vinden. Maar hij gaf aan dat het slim was om met mijn baas te gaan praten. Dat heb ik dan ook vanochtend gedaan. We hebben in iedergeval besloten dat ik geen auto meer ga rijden. Hij zou het uiteraard fijn vinden als ik nog wat kan werken dus ik ga nu proberen een paar uurtjes thuis te werken. Mocht dit niet gaan dan stop ik er volledig mee. Ik heb bij mijn vorige zwangerschap dagelijks tot de bevalling gebraakt (maar wel minder hevig dan nu). Dus ik houdt er wel rekening mee dat dit weer zo blijft. Hoop wel dat het wel weer minder wordt met de tijd. Een collega van mij gaf net als jij ook aan dat het misschien toch handig is om nog een contact op te nemen met de huisarts. Dat ga ik denk ik ook maar even doen. Verloskundige heb ik pas 1 keer gezien. Daar mag ik volgende week weer heen. Heb me ook aangemeld bij het steunpunt op facebook. Thanks dames voor de tip! Wat rot dat je niks hoort van je collega's. Zo voel je je ook niet erg gewaardeerd! Zeker omdat je ze ook een kaartje heb gestuurd met je excuses. Heb je nu ook niet zoiets van 'stik er lekker in'? Eerlijk gezegd ondanks dat ik lieve collega's heb zou ik denk ik ook weinig van ze horen...
Fijn dat je zo veel begrip vanuit je werk kreeg. Hoe doe je dat nu naar de bevalling? Ben je direct gaan werken? Of heb je dat opgebouwd? Ik heb de folder uitgeprint. Altijd handig voor mijn gesprek met een arts, de arbo of een ander die het eventueel niet begrijpt. Heb mijn baas gesproken. Ik heb wel besloten niet meer achter het stuur te stappen. Dat vond hij toch ook wel zo slim. Ga nu proberen thuis af en toe wat te werken. Mocht dat niet meer gaan dan stop ik volledig mee. Maar dan heb ik wel alles geprobeerd. Thanks voor je steun en tips
Oh dat is echt fijn om te horen. Niet meer in die auto . Voor jezelf ook fijn om thuis nog wat te kunnen werken eventueel op de momenten dat het gaat, maar dat ook daar geen druk op ligt als het niet lukt. Goed dat je ook naar de huisarts gaat, dan sta je sterker. Die oproep van de arbo-arts komt vanzelf. Heb met mijn arbo-arts de gesprekken telefonisch gehad omdat ik anders vervoer moest regelen. Al kokhalzend in de trein of bus met een emmer is ook geen succes . Ook al aangemeld bij de facebookpagina dus ... Daar zul je echt wat aan hebben want de weken kruipen voorbij. Al gaan ze hier nu wel weer wat sneller gelukkig. Tips en ervaringen uitwisselen, gewoon even je hart luchten het kan allemaal en iedereen begrijpt je. Idd toen ik het kaartje gestuurd had (en daarvoor al een hele tijd niks had gehoord ondanks mail contact van mijn kant) en daarna nog helemaal geen respons kreeg had ik ook wel zoiets van 'oké prima dan waarom druk maken en stress hebben hierover, het kan ze niet schelen dus dan mij ook niet'. Ik zie ze na de bevalling wel weer, even mijn minimensje showen en dan is het klaar ... Het was toch tijdelijk en ik ga daar niet verder (lang verhaal , te lang). Straks hopelijk een nieuwe start met ons zo gewenste wondertje en ook op carriere gebied! Daar kijk ik naar uit. Blij je iets te hebben kunnen helpen (doe ik toch nog iets nuttigs deze zwangerschap ) en ik hoop dat je je tzt wat beter gaat voelen!
Ik ben gestopt met dezelfde klachten. De energie die je nu voor werk gebruikt heb je eigenlijk nodig voor je lichaam. HG is een slopende ziekte en je lichaam krijgt er een enorme knal door... gebrek aan voedingsstoffen, gebrek aan vocht, inbalans van de electrolyten. 4 tot 6 keer overgeven op een dag is nog ontzettend veel! Zou jij het je collega kwalijk nemen als ze om deze reden niet komt werken en volledig ziek thuis zit? Ik niet in elk geval!
https://www.facebook.com/groups/516260578435716/ Ja die is besloten. Men kan alleen zien dat je lid bent en niet wat je post
Ik heb twee erge hg zwangerschappen gehad. De eerste keer bleef ik doorwerken en ben ik er bijna aan onderdoor gegaan. Ik heb kantje boort gelegen... De tweede zwangerschap al met zes weken gestopt en pas weer begonnen na mijn officiële zwangerschapsverlof. Dus ik ben er een jaar uitgewerkt. Ik kon niet eens voor mijn eigen kind zorgen en moest altijd iemand in de buurt hebben. Laat staan werken... Sta ook voor de klas en ik kon niet steeds wegrennen.