Vanmiddag op visite geweest. Zij is ook zwanger, niet voor de eerste keer. Ze weet dat ik ook zwanger ben. Uiteraard word er veel gepraat over zwanger zijn, bevallingen en haar ervaringen met haar andere kids. Geen enkel probleem, en alleen maar interessant en leerzaam... Maar vanmiddag kwam ze met een heel naar kantje-boord-verhaal. Dat was haar dus overkomen. Ze praat er erg makkelijk over, beetje schouderophalend 'zo kan het dus ook gaan' idee. Het lijkt erop alsof ze geen benul heeft wat haar verhaal teweeg brengt bij iemand die net voor de eerste keer zwanger is.. Toen ze letterlijk zei dat de doktoren hadden gezegd dat ze het misschien niet zou overleven (dat zei ze niet echt subtiel) voelde ik letterlijk de grond onder me vandaan zakken en werd ik vreselijk licht in m'n hoofd. Hoe ga je met zoiets om? Ik merk dat het me flink dwars zit en steeds terugkomt. Natuurlijk besef ik dat een zwangerschap en een bevalling risico's met zich mee brengt.. Dat wist ik voordat we er over dachten en dat weet ik nog nu ik zwanger ben. Maar om op zo'n manier met je neus op de feiten gedrukt te worden als je net een paar dagen weet dat je zelf zwanger bent, vind ik erg moeilijk.. Hebben jullie zoiets al voor handen gehad? Hoe ga je daarmee om? En hoe geef je het een plek?
Nou, niet in zoverre over dat ik er zelf aan onderdoor zou gaan; maar elke vrouw in een straal van tien kilometer die een miskraam heeft gehad (of meerdere ) kwam mij dat vertellen. Ik kon daar op dat moment (en eigenlijk nog steeds niet) niet goed tegen. Ik werd helemaal gek van angst omdat mij dat gewoon zo verschrikkelijk pijnlijk en zo verdrietig lijkt. Dat is wat mij betreft het allerergste wat er bestaat; je kind verliezen. Dat heeft mij ver tot in de 30ste week van de zwangerschap letterlijk op zitten vreten; elke dag weer. Waarbij ik op een gegeven moment een "EF IT" houding kreeg waarbij ik mijn uiterste best deed om het los te laten. What will be, will be. En sindsdien doe ik nóg meer mijn best om die verhalen (en personen die het toch opdringen nadat ik gezegd heb dat ik er niet tegen kan) te weren. Maar dat heeft echt lang geduurd. Het is makkelijk praten maar probeer een zelfde soort instelling te krijgen. Verder lezen en niet aan denken. En tegen je vriendin zeggen dat je dat niet wil horen. Je weet dat het er is en op de achtergrond sluimert en dat het bestaat, maar verder krijgt het van jou geen plaats op de voorgrond. Anders gaat het overheersen.
Toen ik zwanger was vond ook iedereen het nodig om de meest horror verhalen te vertellen. Snap niet waarom mensen dat doen, maar oké. Hoe daarmee om te gaan... ik hield me vast aan de gedachte dat het meestal wel goed gaat. En als ik merkte dat iemand weer eens een naar verhaal -over de zus van de vriendin van de buurvrouw- met me wilde delen kapte ik het af. Verder heb ik niet echt wijze raad voor je hoe ermee om te gaan.
Mede door die horrorverhalen wilde ik in het ziekenhuis bevallen. Vooral veel vrouwen die veel bloed hadden verloren. De kantje boord verhalen dus. Verder was er nog iets ergs gebeurd in mijn omgeving waar ik zelfs tijdens mijn bevalling aan dacht en bang van werd. Ik zal je de details besparen. Ik heb geprobeerd om het naast mij neer te leggen. Dat wat een ander overkomt, hoeft jou niet te overkomen. Vertrouw erop dat je in goede handen bent.
Ik was de eerste die zwanger is in de vriendenkring en niemand was bezig met zwanger worden. Wij zijn zonder miskramen oid meteen bij de eerste ronde zwanger geraakt. Ik wist eigenlijk tot ik op dit forum kwam niet dat het zo normaal is om gewoon meteen zwanger te raken zonder miskramen. Mijn bevalling was een hel en ik zeg wel tegen zwangere vriendinnen dat ze niet te hard nee moeten schreeuwen over bijv. een keizersnede. Maar ik maak ze niet bang, ze weten dat mijn bevalling een drama was maar dat ga ik nu niet steeds herhalen.
Ik wilde niks liever dan het op dat moment af kappen maar dat kreeg ik niet voor elkaar omdat ik niet onbeschoft wilde zijn, en omdat ik me niet wilde laten kennen denk ik.. Dit verhaal ging natuurlijk over haarzelf... Maar gisteren had ze ook al allemaal dingen die mis gingen, pijn deden of op een andere manier niet echt prettig waren op dit moment om te horen.. Dus als het steeds zo gaat dan heb ik ook niet echt zin meer om gezellig daar te gaan kletsen over dit soort dingen... Ik wil sws in het ziekenhuis bevallen, dat hebben mijn vriend en ik al afgesproken. En ja, ergens weet ik natuurlijk ook wel dat je daar in goede handen bent, en dat het in meer gevallen goed gaat als fout... Toch ben ik denk ik gewoon gevoelig voor dit soort dingen..
Heel herkenbaar. Zelfs als ik aangaf dat ik nog moest, dus dat ik het niet wilde horen, kwam daar toch het verhaal. Ik had overigens een makkelijke bevalling verwacht (ik keek hierbij naar de bevalling van mijn zus). Dit liep totaal anders, andersom kan het dus ook. Maar jij bent niet de eerste die bevalt en het gaat bijna altijd goed. En als het pittig is, dan helpen zij je er doorheen. Bij mij is werkelijk alles mis gegaan, maar op het moment deal je daarmee. Je maakt misschien wel keuzes die je niet verwacht had. In mijn geval had ik nooit verwacht voor een ruggenprik te gaan, maar je weet van tevoren niet hoe het loopt. Dus niet lopen stressen, je schiet er niks mee op. De meeste bevallingen gaan gewoon super, denk daar maar aan. Bovendien heb ik het idee dat er veel verhalen worden aangedikt.
De kraamhulp heeft ons ook mooie voorbeelden hierover vertelt. Aan de andere kant ben je tijdens een bevalling in een bepaald soort staat dat alles heel hard binnenkomt, dus misschien komen daar die sterke verhalen wel door.
Dat denk ik stiekem ook. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er als een berg tegenop zag. Ik dacht dat het echt heel erg zou zijn en moeilijk-moeilijk, pijn, blablabla... Door al die stomme vrouwenverhalen over het bevallen. Maar ik vond de pijn eigenlijk wel meevallen. Ik weet nog dat ik aan het persen was en dacht: oh, ik dacht eigenlijk dat het meer pijn zou doen. En nee, een pretje was het natuurlijk niet - maar het was niet 'de meest verschrikkelijke pijn die ik ooit had meegemaakt'. En ik vind het jammer dat de rampverhalen overheersen. Ik had wat dat betreft een perfecte bevalling en ik gun iedereen dat. Zo op deze manier was het prima te doen en ik hoop dat ik in de toekomst hetzelfde kan zeggen. 23:00 het ziekenhuis in gewandeld, 02:06 kindje op de wereld gezet en ik mocht in principe om 03:00 al douchen en richting huis. Maar omdat ze zowel mij als de kleine nog een paar uur wilden observeren, zijn we blijven 'slapen' en mochten we om 09:00 's ochtends naar huis. Ik ben dus ook zelf mét baby op de arm het ziekenhuis uitgewandeld. Appeltje eitje. Morgen weer Dát moet je horen.
Ik accepteerde gewoon dat er idd ook nare dingen gebeuren. En sloot me niet af voor horrorverhalen. Maar ik besefte me tegelijkertijd ook dat er veel gewoon goed gaat. Het is me 100%meegevallen uiteindelijk. Wel een gecopliceerde bevalling maar op dat moment vond ik het goed te doen hoor. Tot een cm of 8 ontsluiting vond ik de weeën lang niet zo pijnlijk als verwacht en met persen heb ik helemaal geen pijn gevoeld. Ik heb niet eens pijnbestrijding nodig gehad wat ik ook niet had kunnen denken. En ja, er zullen vast ook dingen worden aangedikt. Een voordeel. Richting het einde van de zwangerschap maakte ik me helemaal geen zorgen meer om de bevalling. Zo'n rust kreeg ik over me. Ook met bevallen. Volgensmij regelt je lichaam dat allemaal zelf. Dus no worries!! Je hebt het verder niet in de hand. En ik zou de volgende x gewoon aangeven dat ze die verhalen mag bewaren voor na de bevalling
Zulke dingen vond ik ook wel moeilijk toen ik zwanger was. Het herinnerde me er aan elke dag te bedanken dat alles bij mij zo mooi en gezond ging. Die dankbaarheid ging trouwens niet uit naar de mensen die mij zulke verhalen vertelden haha. Zulke verhalen vertellen vind ik nergens voor nodig. Sommige mensen houden nou eenmaal wel van wat herrie schoppen. Zo zullen er mensen blijven die situaties met elkaar vergelijken. (bij jou ging het tenminste zo, jouw gezin heeft tenminste dit, wij hebben dat meegemaakt, blabla) Probeer er maar niet aan te denken.
Van mijn man en de dokters/Hebammen heb ik gehoord dat de bevallingen van mijn 2 zoons voor mij niet zo makkelijk waren, veel bloedverlies en bij de jongste kompleet uitgescheurd omdat hij een sterrenkijkertje was en er zowat uitgeschoten is Zelf heb ik dit echter helemaal niet zo ervaren, ik heb eerlijk gezegt zeker de helft van alles wat er gebeurd is niet 100% meegekregen. Het deed pijn, maar ik zat zo in een roes (lang leve de hormonen die je lichaam tijdens een bevalling aanmaakt) dat het enige wat telde was dat ik mijn baby wou zien. Ik heb bij beide daarna ook vrolijk gezegt dat het allemaal wel meeviel en dat het gelukkig snel was gegaan. Toen ik weken later een foto van mijzelf zag die mijn man vlak naar de bevalling had gemaakt snapte ik pas waarom ze zich allemaal zo druk hadden gemaakt Het moraal van dit verhaal, maak je niet druk om wat allemaal kan gebeuren, iedereen is anders. Vertrouw op je lichaam, je kan veel meer dan je denkt en ook al is het een cliché als je kindje in je armen ligt dan vergeet je al snel hoe het nou precies is gegaan. Als mensen je echt bewust bang willen maken met horror verhalen en dan vragen of je geen angst hebt (konden mijn schoonmoeder en schoonzus heel goed) Kan het helpen als je lekker nuchter reageert. Ik vergeet de gezichten van mijn schoonfam nooit weer toen ik naar het zoveelste horror verhaal reageerde met, ach het is er in gekomen dus het zal er vanzelf ook wel weer uitkomen, daarbij heb ik lief gelachen en ben weggelopen. Daarna heb ik van hun nooit meer bevallingsverhalen te horen gekregen
Pfoe snap je helemaal en wat leuk om een keer te horen dat het helemaal niet zo een HELL is als al die dames om me heen beweren. Er zijn er een paar die ook zeggen dat het verschrikkelijk is.. Ene oor in andere uit. Ik ben jong en dit word mijn eerste bevalling. Ik wil er niet bang ingaan.. Heb het idee dat je dan juist gek word. En nare verhalen vertellen ze maar aan hun praatgroep (ik kan heel grof overkomen) maar een kleine is het mooiste wat me tot nu toenisnoverkomen en ik wil mijn mood niet laten beinvloeden elkendag door horrorverhalen.. Ik ben echt een piekeraar maar mijn attitude word met de dag meer want ik wil zo graag genieten!!
Lastige situatie, meid... Geen idee hoe ik je hiermee kan helpen eigenlijk... sorry Ik heb zelf meerdere nare verhalen gehoord. Moet zeggen dat ik daar toch aardig goed tegen kan klaarblijkelijk, hoewel er ergens in m'n achterhoofd wel steeds meer en meer begint te spelen dat het ook goed mis kan gaan, OOK nog in de laatste weken van de zwangerschap of zelfs tijdens de bevalling itself... Specifieke verhalen zal ik hier niet neerzetten voor andermans bestwil Voor ons eerst maar eens goede hoop houden dat het BEGIN van de zwangerschap ook goed zou kunnen moeten gaan... Soms, heel soms.. heb ik er namelijk een hard hoofd in dat het ons ooit gegund is
Onderbreek haar gewoon tactvol, uh nog glaasje fris? Kopje thee, en loop weg. Stel vervolgens practische zaak. Welke wandelwagen vind jij fijn? Als ze dan met horror verhaal over wandelwagen bijna onder de bus kwam. Ga ik gillen! Ik trek me er niks van aan. Hoor inderdaad verhalen van moeders en kindjes spannende momenten hadden. Maar bij allemaal is het uiteindelijk goed gekomen.
Ik vind het juist heel goed en dapper als vrouwen vertellen over wat bij hen allemaal is misgegaan. Dat is het leven. Ik zou ook liever niet twee miskramen en een molamelding hebben gehad of een bevalling maar ik ga daarover zeker mijn mond niet houden omdat anderen daarmee van hun roze wolk flikkeren. Misschien niet lief maar volgens mij realiseer je je niet goed dat je met het niet willen horen van die verhalen mensen met groot persoonlijk leed tekort doet. En weet je, er is al zo weinig ruimte om te vertellen over dit soort ellende. Want zo'n kind heeft immers nooit geleefd of die moeder leeft gelukkig toch zelf nog ook al is ze van voor tot achter uitgescheurd of ze is in elk geval verder gezond ondanks dat ze tig doodgeborenen heeft gehad. Maar dat zeg je toch ook niet tegen iemand die een geliefde heeft verloren, een ongeluk heeft overleefd, of continu in angst zit voor de terugkerende ellende van ziekenhuisopnames? Ik zou dus zeggen: niet zo miepen. En tel je zegeningen maar als het bij jou wel goed gaat. Want dat is iedereen natuurlijk van harte gegund.
Het boeide mij eigenlijk niet zo. Ik zou vanzelf wel zien hoe het bij mij zou gaan. En als ik jouw verhaal zo lees zit jouw vriendin er ook zo in. Je kunt dan toch gewoon aangeven dat je dat nu even niet trekt, dat je er bang van wordt?
Ik herken het, alleen is het grootste horrorverhaal verteld voor een babyshower omdat diegene haar ei kwijt moest en de zwangere hier niet mee lastig wilde vallen. Dat ik ook zwanger was had ik toen nog niet bekend gemaakt. Iedereen in mijn omgeving die een 'horror scenario' heeft meegemaakt liep er al snel weer prima bij. Dus of het nu door ingrijpen van een arts is geweest of niet, meestal komt het gewoon goed. Houd dat in je achterhoofd. Wat mij heel erg heeft geholpen te relativeren is het topic gênante en memorabele bevallingsverhalen. Een lekker luchtig topic over dingen die eigenlijk wel heel grappig zijn en toch een beeld van een bevalling geven.
Realiseer je dat alle mensen die je ziet een op deze wereld ooit geboren zijn! Het gaat meestal goed! Ik durf te wedden dat je met kans hebt om in het verkeer te overlijden dan tijdens een bevalling. Anders zouden mensen het toch niet meer doen? En zeker niet voor een 2e keer! Misschien vind je het prettig om in het zh te bevallen? Gewoon voor het veilige gevoel? Komt goed hoor! Lekker loslaten! Door alle verhalen dacht ik ook dat ik eerst in de hel moest belanden, zoveel pijn. Hierdoor heb ik de vk pas gebeld toen ik al bijna aan persweeën toe was. Ik dacht nl steeds, het moet erger worden. Dat zeggen ze allemaal dus ik ben er nog lang niet. Toen de weeën elke 3min kwamen dacht ik: oeps! Toch maar bellen! Dit moet je goed onthouden: als jij goed ontspant tussen je weeën Door zal alles en stuk makkelijker gaan. Je raakt in een trans Door de hormonen. Niet in paniek raken en voor je het weet is je kindje daar!
Bij mijn zus haar tweede bevalling was het kantje boord. Ik heb het dus van dichtbij meegemaakt. Verder verschillende vriendinnen met spoedkeizersnedes en heftige verhalen maar ook het tegenovergestelde. Ik laat het allemaal op me afkomen en ook weer van me afglijden. Bij mijn zus was ik natuurlijk overstuur toen ik het hoorde maar dat was omdat ik haar niet wilde verliezen. Ik ben ondanks die verhalen (want mensen voelen zich genoodzaakt om het toch in detail tegen je te vertellen) heel nuchter over bevalling. Het kind zit erin en moet er ook een keer uit. Als ik niet tegen de pijn blijk te kunnen is er een ruggenprik en als er iets mis gaat zijn er artsen. En verder wachten we het wel af. Druk maken heeft geen zin. Het heeft mijn zus er trouwens ook niet van weerhouden om nog voor een derde te gaan.