Het huilen staat me nader dan het lachen momenteel.... We hebben een zoontje van bijna 19 maanden. Het probleem waar ik tegenaan loop is dat het een gedoe is om hem te verschonen of in de wandelwagen te zetten. Een heel gedoe kan ik wel zeggen. Hij huilt, krijst, wurmt zich alle kanten op waardoor het voor mij haast onmogelijk wordt om deze handelingen te doen. Ik heb het al speels aangepakt, of iets in zijn handen gestopt. En soms gaat het goed, maar vaak gewoon niet. Het gebeurt wel eens dat hij snachts huilend wakker wordt en ik kan hem onmogelijk troosten. Hij laat me duidelijk weten dat hij mij niet in zijn buurt wilt. Wederom huilen, krijsen, maar vooral zich heel strak trekken om uit mijn armen te komen. Bij zijn vader is het een totaal ander kind. Hij krijgt alles makkelijk gedaan. Soms wat weerstand, maar vergeleken hoe het bij mij gaat gaat het poepsimpel. Het maakt me allemaal zo verdrietig en ook gefrustreerd... Wat doe ik verkeerd? Ik ben al zover dat ik er tegenop zie om hem straks in de kinderwagen te heisen om zijn grote zus van school te halen. Of luiers doen, ik haal daar momenteel geen plezier meer uit. Is dit misschien herkenbaar? Tips?
Ja heel herkenbaar. Alles is een strijd. Om moedeloos van te worden. Mijn zoontje is echt een papa’s kind en altijd dolle boel. Bij mij een ander verhaal. Dit komt omdat ik het meeste thuis ben en dus met de opvoeding ook veel bezig en mijn man ziet hij alleen s’avonds even 2 uurtjes en in het weekend. In mijn visie ziet hij mij heel veel waardoor ik dus ook meer te maken krijg met vervelend gedrag. Wat zou kunnen helpen is om als je man thuis is om meer 1 op 1 met hem door te brengen. Misschien even naar de rolverdeling kijken en taken. Hierin elkaar meer afwisselen zo nodig. Wat betreft luiers-> broekjes aanschaffen. Dit hielp hier al enorm met de worsteling. Veel dingen met humor doen dan krijg je meer voor elkaar dan iedere keer die strijd aan te gaan. Het wordt echt beter. Mijn kind is nu 2,5 en veel dingen gaan al stukken beter omdat hij dingen nu ook beter begrijpt en dat was eerder niet zo. Maar goed. Veel dingen zijn nog steeds lastig hoor zoals tandenpoetsen, haren wassen en tijdens het bedritueel weet hij het altijd heel goed te rekken. Denk dat iedere leeftijd weer nieuwe dingen wat dat betreft meebrengt.
Luierbroekjes hebben we al, maar ik heb een kind wat dus echt niet stil kan staan, dus staand verschonen is dus best een klus Gisteravond merkte ik dat ik hij gepoept had en ik stond te denken hoe ik dat aan moest pakken. Ik heb hem staand op de commode gezet, wat gekieteld en liedjes en dan is her nog leuk. Zodra ik aanstalten maak om hem te laten liggen gaat het mis. Uiteindelijk heb ik het luier verschonen aan mijn vriend overgelaten en dat ging (zoals altijd) zonder slag of stoot. Ik kan momenteel niet eens zonder een hoop ellende de luier van mijn kind verschonen... en ik weet gewoon niet wat ik moet doen om het beter te laten worden...
Probeer te bedenken dat als een kind zo doet het zich veilig voelt bij jou. Hij kan zich zo bij jou uiten en dat is eigenlijk hoe raar dan ook heel positief. ik zou er geen aandacht aan besteden. Sommige dingen moeten nou eenmaal gewoon gebeuren. En dan gaat ie maar krijsen. Misschien een keuze geven? Wil je op de commode verschoond worden of zullen we het op de grond doen? Eigenlijk doe je hetzelfde maar heeft hij het gevoel ook een keuze hier in te hebben.
Wij hebben deze fase ook gehad bij onze dochter. Bij mijn vriend was juist alles een strijd en bij mij ging het wat soepeler (ook niet altijd even soepel). Het is een fase en gaat hier inmiddels alweer een tijdje erg goed. Ik snap dat het super vervelend is Niet echt tips voor je, maar wilde je toch een hart onder de riem steken dat het een fase is en dat het beter wordt!
Precies! Kies je niet? Dan kies ik. Als ze wat ouder zijn mogen ze hier altijd kiezen, doen we het op de leuke manier of de niet leuke manier?
Bij wie ze zich het veiligst voelen, gedragen ze zich zo. Dat vertelde ik mijzelf tenminste in die fases...