In de zomer werd onze zoon geboren met een anusatresie. Hoewel er wel wat gezien was tijdens de 20-wekenecho, kwam het toch als een nare verrassing. Zoon werd overgeplaatst naar het WKZ, want hij moest binnen 48 uur geopereerd worden. Doei kraamtijd, waar ik me op verheugd had. En hallo zorgen, die je normaal ook al hebt natuurlijk, maar nu nog veel meer. Ik verlangde enorm naar een poepluier (echt waar!), maar mocht in plaats daarvan stomazakjes legen en vervangen. En dan heb ik het nog niet eens over al die onderzoeken, controles en opnames in het ziekenhuis. Zo'n stretcher naast het bed van je kindje ligt eigenlijk helemaal zo gek nog niet (maar wat had ik graag een gewone babytijd gehad!). Inmiddels staan er nog (maar) twee operaties op de planning en merk ik dat ik eindelijk behoefte krijg aan contact met moeders die in hetzelfde schuitje zitten. Zijn er hier moeders met jonge kindjes met anusatresie? Of moeders met een kindje met een andere aangeboren afwijking, die ook regelmatig in het ziekenhuis moeten verblijven? Het lijkt me fijn om dan samen ervaringen, gedachten en gevoelens uit te wisselen.
Wat een heftige tijd meid! Wat zul je een zorgen hebben gehad! Ik dacht even dat er hier sprake van was want de poepluier leek lang uit te blijven maar later bleek het niet t geval. Maar ik was goed in paniek en ik heb diep respect voor je...dat wilde ik even tegen je zeggen. Ik hoop dat de twee operaties snel achter de rug zullen zijn! Ik hoop dat hier snel andere hun ervaringen zullen delen. Liefs!
Hoi, Ik herken je gevoel hoor! Hier een meisje van inmiddels net 3 met o.a. anusatresie. Met name het 1e jaar zaten we vaker in het ziekenhuis dan thuis. Ik bleef iedere nacht bij haar slapen. Ook het 2e jaar veel in het ziekenhuis gezeten en nu zijn het vooral nog heel veel afspraken maar nog maar weinig opnames gelukkig. Stoma is gelukkig al vrij snel "gewoon", gelukkig maar want die is bij onze dochter blijvend. Mocht je het verhaal willen lezen, ik hou een blog bij.Our little miracle