IK begrijp zijn eerste reactie ook wel, alleen toen hij vroeg of daar niet over te praten viel dacht ik "nu moet je ophouden". Heb hem wel geprobeert zo goed mogelijk uit te leggen dat het voor mij niet wat rondwandelend sperma meer was maar wel degelijk een levend wezen en dat ik het hartje heb zien kloppen. En wat hij ook beslist, hij is net zo verantwoordelijk als ik. ik ben echt niet zwanger geworden door op een vuile wcbril te gaan zitten (hihi) en ik ben dan nog degene geweest die aan de anticonceptie was en hij heeft heel makkelijk gedacht daar zorgt zij wel voor. Wat dat betreft ben ik blij dat wij dat zelf in handen hebben en dat we daar niet afhankelijk zijn van die mannen want dan zouden er heel wat meer kindjes op deze aardbol lopen.
Das waar Anne36, ik had een staafje en wou meer dan 6 maand dit niet verwijderen omdat ik al een zoontje had en bang was dat hij mij ging laten zitten! Maar hij zei dat hij echt van me hield en echt een kindje van zichzelf wou (vraag me nu wel af waarom) en dus na maanden zagen aan mijn hoofd heb ik het verwijderd! Na 2de keer was ik al zwanger en 5 maand daarna liet meneer mij zitten voor iemand anders! En plots interesseerde zijn kind hem zelfs niet meer. Soms denk ik dat ik beter nooit mijn staafje had laten verwijderen, begrijp me niet verkeerd, ik kijk nu wel echt naar dat kindje uit en zie het al doodgraag, maar vooral in begin dat hij weg was heb ik dat soms gedacht. Ik weet nu dat ik mijn zin doe hoor! Ik laat hierna een spiraaltje plaatsen en ik doe het er echt niet meer uit (zeg nooit nooit, maar het zal toch maar gaan als ik er zelf klaar voor ben!). En voor mij is twee kindjes eigenlijk voldoende!