Ik merk ook aan je dat je erg graag wil maar niet durft, kunt.. Heb je evt broers of zussen waarmee je hierover kunt praten. Een brief schrijven? Misschien ben ik heel oplossingsgericht bezig maar ik vind het echt vervelend voor je!
Meid, wat vervelend voor je! Kan me voorstellen dat je je nu heel eenzaam en verdrietig voelt.. Maar ooit gaan je ouders te ver en misschien wil je ze dan wel nooit meer zien. Dat is toch ook niet de bedoeling?!
Waarom gaat je zoontje logeren? Ik zou er als hij gaat echt een rotgevoel aan overhouden en zou voor mij de moeite waard zijn om eens een stevig gesprek te voeren met ze. Als jij niet welkom bent is je kind, naar mijn idee, ook niet welkom. Ik zou hem niet laten logeren. Denk aan wat het beste is in jouw situatie. Manipulatie is verkeerd, maar dat ben je al heeel lang gewend. Je zit in een loyaliteitsconflict en het beste is om dan afstand te nemen van je moeder. Maar ja verstand en gevoel zijn toch 2 verschillende dingen... Sterkte en kracht toe gewenst om het beste voor jou en je kindje te doen.
no way dat ik mijn zoontje nog had weg gebracht hoor.ik ben dan echt zo wie niet horen wil moet maar voelen! ik kan hier zoo boos over worden JIJ bent zijn moeder JIJ bepaald en nee is nee klaar. ik weet dat het moeilijk is meis echt ik heb een enorm moeilijke s moeder en mijn moeder is ook echt niet makelijk. maar ik heb ze nu wel zover dat ze weten waar ze staan.ik ben de "baas"en niet hun.ik bepaal wat er gebeurd kom op voor jezelf hoor want dit kan echt niet!
Ik las net pas je bericht maar ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb het ook gehad! echt vervelend maar geloof me na een paar jaar ga je daarin veranderen! ik heb sinds vorig jaar pas me mond open getrokken! Ik was het spuug zat en het was al bijna zover dat we helemaal niet meer wilde komen. Ik maakte toen de opmerking dat als ze iets over onze zoontjes wilde vertellen ze dr mond maar moet houden en anders zelf nog een kindje moet maken maar deze is van MIJ! Ik was het helemaal zat met dat wel bekende zinnetje!
hele moeilijke situatie. weet zelf hoe moeilijk het is om nee te zeggen en je grenzen te stellen. mijn moeder is ok een mester in manupileren en ook ik trap er elke keer weer in. ik zou zeggen dat ik al andere plannen had met je zoon ofzo. ik zou mijn kind echt niet alleen mee laten gaan
Doe er iets aan dan! Je moeder moet accepteren dat jij je eigen gezin hebt en dat jij en je partner dus degenen zijn die bepalen wat er goed is voor je kindje en wat niet. En als jij niet wil dat je kindje naar je opa en oma gaat, dan moet je moeder die keuze respecteren! Zo niet, dan gaat ze aan je voorbij. Hoe moet dat later als je kindje wat ouder is? Jij zegt: geen alcohol, oma zegt: pak maar een pilsje? Je moet echt van je afbijten hoor. Mijn moeder heeft er ook een handje van om haar eigen gang te gaan, maar toch niet met mijn kind! Daar heb ik onmiddellijk iets van gezegd. In eerste instantie begreep ze me niet, maar ze accepteerde het wel. Inmiddels gaat het prima!
Manipulerende mensen zijn heel moeilijk, maar je moet proberen daar doorheen te breken. Ik ken iemand die uiteindelijk gaat huilen als ze haar zin niet krijgt. Heeeeeel irritant want ik krijg daar dan de schuld van. Ik snap dus wel waar je tegenaan loopt. Het is makkelijker zo. Geen discussie en geen verwijten. alleen wordt jij er doodongelukkig van en het gaat van kwaad tot erger. Mijn kind ging iedergeval niet mee.
Heb niet het hele topic gelezen, dus het kan zijn dat ik nu iets dubbel ga vertellen. Maar ik zou haar een brief schrijven als je het niet face to face durft/wil zeggen. Maak daarin duidelijk dat je dat gemanipuleer zat bent en dat het JOUW kind is! JIJ bepaalt (samen met je partner natuurlijk ) wat er met jullie kind gebeurt en waar hij wel of juist niet heen gaat! Schrijf desnoods ook in die brief dat je er best over wil praten (als je daartoe bereid bent natuurlijk), maar dat ze eerst maar eens na moet gaan denken over hoe ze doet. Lijkt me een erg lastige situatie. Bij mij had het echt niet zo ver gekomen.....Niemand, maar dan ook niemand, behalve ik en mijn vriend bepalen wat er met ons kind gebeurt en waar hij heen gaat. Veel succes en sterkte in ieder geval en ben benieuwd naar de afloop van dit verhaal.
Ja, dat is ook zo lekker irritant! Ik ken er ook zo eentje, zodra het 'moeilijk' wordt in het gesprek gaat ze janken. Kan daar écht niet tegen.
heel veel sterkte christy weet precies wat je doormaakt. ik kan je zoveel advies geven maar je zult het zelf moeten doen. wil je alleen ff sterkte wensen
Hoi Christy, Wat heb je nu uiteindelijk besloten? Het lijkt me raar dat je hem toch daar naartoe laat gaan terwijl ze jou niet meer willen zien. Toch wil je hem natuurlijk ook zijn opa en oma niet onthouden. Moeilijke situatie. Toch zou ik als je moeder zo vervelend doet, hem toch niet laten gaan. Ze willen jou niet, dus ook je kind niet. Misschien zijn ze nog tot praten bereid als je hem niet laat gaan. Het uitpraten. Zo gebeurt er niets. Maar het is een lastige situatie. Sterke.
hey meis, het is of dat ik het schrijf, alleen hebben we nog geen kindje. Ik snap wat je bedoelt met ze manipuleert me gewoon, dat is ook zo! Op de schuldgevoelens ingaan en dat werkt! Wil je heel veel sterkte wensen meid, misschien is ff afstand nemen wel goed.
ja hoor, heb hem laten gaan. ik voel me nu zo een ongelooflijke slechte mama. weet niet hoe het komt, het is mijn eigen schuld, ik heb hem laten gaan.
dat is inderdaad je eigen schuld, wacht maar tot het je een keer zo de keel uitkomt, dan ontplof je, dat wil je toch ook niet? of misschien is het wel een keer goed dat je ontploft. ik hoop dat je je zoontje morgen weer veilig terug krijgt, ik zou hem nooit maar dan ook nooit hebben meegegeven.
Neem aan dat je kind in goede handen is toch? Hij gaat het toch heel erg naar zijn zin hebben? Als dat zo is vind ik je geen slechte moeder. Wat zegt je man er eigenlijk van? (Sorry als dit al gevraagd is, heb niet alle reacties gelezen)
Misschien een idee om hulp te zoeken met het leren minder afhankelijk te worden van je moeder? En leren op eigen benen te staan en voor jezelf op te komen. Zo te lezen is er een vastgeroest patroon waar jij niet meer uit komt. Het wordt tijd dat je voor je eigen leven gaat kiezen en voor JOUW gezin en niet meer het kleine meisje bent. Dat is ontzettend moeilijk en heel normaal om daar hulp bij te krijgen.
Hoi meis, Mijn moeder was vroeger ook wat manipulatief. Uiteindelijk ben ik daardoor overspannen geraakt en bij een psycholoog terecht gekomen. Daar heb ik stap voor stap geleerd, het patroon te doorbreken. Nu bepaal ik hoe mijn leven loopt. Mijn moeder kan haar mening vertellen, maar ik doe er alleen iets mee als ik er iets zinvols in zie. Alleen jij bent degene, die het patroon kan doorbreken. Ik heb nu een goede band met mijn ouders. En ben blij dat ik daar zelf iets aan gedaan heb. Kom op, je bent het waard en kunt het zelf! Je bent niet meer het kleine onschuldige meisje, maar een volwassen vrouw. Je zult je naar je moeder nog heel vaak schuldig gaan voelen, maar dat hoort erbij. Uiteindelijk blijf je trouw aan jezelf, en dat heb je nodig om gelukkig te zijn!