Je wilde meningen van iedereen hebben wat zij van de situatie van jou vonden. Wij geven die en dan laat je je zoontje toch gaan. Wees nou eens sterk. Gewoon een grote bek opzetten. Ja dan is het je moeder. Maar als mij echt iets niet zint aan mijn moeder dan zeg ik het toch echt. En dan gewoon je zoontje niet laten gaan, 1 keertje dat proberen als straf zeg maar. Kijken hoe ze dan reageren. En waarom spreekt je vriend je moeder niet aan?
Ten eerste vind ik dat Opa's en Oma's nergens recht op hebben. Het is jouw kind en jij beslist wat er gebeurd toch? Als Opa's en Oma's veel met hun kleinkinderen omgaan is dat alleen maar mooi maar dit is in mijn ogen absoluut geen recht. En ik vind dat op'a en oma's al helemaal niet mogen beslissen wat er gebeurd. Het is geen hond die je gezamenlijk deelt. Kom voor jezelf op hoor en ook voor je zoontje! Als jij het niet wilt dan gebeurd het gewoon niet toch of de situatie nu redelijk is of niet jij beslist het. Ik heb hier ook tegen de Opa's en Oma's gezegd (omdat mijn schoonouders commentaar hadden hoe ik dingen deed) dat het mijn kind is en al wil ik hem in roze kleding laten lopen of 24 uur per dag op mijn schoot houden (wat ik natuurlijk niet doe haha maar even extreem voorbeeld)dat het mijn beslissing is en niemand daar wat over te zeggen heeft.
Het klopt wat je zegt kletskous. Maar meestal als de partner zich ermee gaat bemoeien escaleert het helemaal. Tenminste hier wel, mijn man idd liet zover komen totdat hij ontplofte en er alles uit gooide tja en nu is hij de slechte persoon. soms denk ik idd goed dat we nog geen kindje hebben alhoewel we er al 4 jaar op wachten, maar deze situatie hadden wij dan ook gehad. xx
ja das waar. Als de partner zich ermee bemoeid is hij de grootste lul. Maar als mijn vriend zou zien hoe erg ik ermee zou zitten zou hij het zeker wel zeggen. Alhoewel ik zelf altijd wel mijn bek open zou trekken. Heb ik ook tegen mijn schoonouders gedaan. Toen ik zwanger was belde ze nooit ofzo om te vragen hoe het ging. Altijd moest ik bellen. Nou toen had ik ze voor het laatst gesproken toen ik 13 weken zwanger was en toen was ik 33 weken en toen had ik ze gebeld dat ik het kotsbeu was dat ze niets van zich lieten horen en als ze nu al geen interesse hebben in dit kind als het geboren is dan ook niet. Jullie krijgen het nooit te zien. Toen daarna belde ze wel vaker maar nog niet echt superveel. Ze zijn 1 keer hier geweest op kraambezoek en ze hebben mijn zoontje bij de voetbal van pappa gezien en verders niet. Ik wil niet dat mijn zoontje ook maar iets met die mensen te maken heeft en dat weet mijn vriend ook. Ik mag ze niet dus punt. En hij gaat daar ook niet heen.
Heb verder niet veel toe te voegen alleen wil ik je veel sterkte in dit wensen. Hopelijk heb je wat aan de reacties gehad en heeft dit je iets sterker gemaakt. Zet 'm op meid en laat niet zo over je heen lopen!
Ik snap zo i zo niet dat je hem mee geeft het is tog jou kindje en jij bepaald daar over. Waarom kom je niet gewoon op voor jezelf ??? Zou mij moeder niet hoeven probeeren want dat krijgt ze haar klein kind nooit meer te zien... en dat verhaal over lievelinetje vind ik wel raar Een vader moeder opa oma horen geen lievlingetjes te hebben alle kinderen zijn gelijk en krijgen ook gelijke dingen. Mijn schoom ouders geeven mijn zoon even veel als de dochter van mijn schoonzus, of het nou om spullen of aandacht / liefde gaat.
Ja dat zou je denken he maar mijn schoonouders hebben erg duidelijk gemaakt dat het eerste kleinkind het meest speciaalst is en dat er geen enkel kleinkind dit kan overtreffen. Dit hoeven ze dus niet tegen Thomas zelf te zeggen anders wordt ik echt kwaad. Het zijn echt schoonouders die eer etc heel belangrijk vinden. Toen wij trouwden kreeg ik een hele speech te horen wat een eer het was dat ik de familienaam wil dragen en dat ik hun zoon had 'uitgekozen' nou echt wist niet hoe snel ik daar weg wilde gaan.
ik raak helemaal geiriteerd als ik dit zo lees iedereen geeft eigenlijk het zelfde goede advies en nog doe je er niks mee krijg nu helemaal zin om jou ma ff te bellen
Ik ook. Als je ergens mee zit, doe er wat aan. Probeer een oplossing te vinden. Desnoods geen contact meer met je moeder. Maar zolang JIJ er niks aan doet, moet je niet klagen dat je moeder met haar praktijken door gaat.
Het vraagt moed en veel tijd om tegen je moeder in te gaan als zij zo is als de moeder van TS. Ik ken zo'n situatie uit mijn eigen dagelijkse leven (gaat niet om mezelf). Ik zie het dan ook niet als klagen. Neem rustig je tijd meid, verzamel moed en kracht en laat je niet omver trappen door wie dan ook. Denk na, zoek rust en uiteindelijk de moed om te zeggen: mam, je gaat mij nu te ver. Ik pik het niet meer! Het komt vanzelf wel. Je bent er in ieder geval al mee bezig door een topic te starten. Ik geef je geen trap na, ik vind je niet klagen, ik vind je nu al moedig. Hier speelt veel meer dan een grootouder waar je ruzie mee hebt en een zoontje die je niet mee wilt laten gaan naar zee en dus opa.
Tijd om de circel te doorbreken lijkt me, doe je het niet voor jezelf doe het dan voor je zoontje. Jij bent zijn moeder dus jij bepaalt, je zoontje mag best meekrijgen dat je hem bovenaan stelt, dus boven je moeder. Ook voor de lieve vrede, jou keuze moet vast staan! Genoeg is genoeg hoor, ook al hebben ze ooit het onmogelijke voor jou gedaan of veel opgeofferd, dat doe je als ouders zijnde; alles wat in je macht ligt. Kies voor jezelf, je kind en je gezin en laat je niet zo manipuleren. nee is nee
Weet je, het word tijd dat je voor jezelf opkomt tegen je moeder. Je moeder kan je moeder zijn, en veel voor jou gelaten hebben in het verleden maar dat is geen reden om je nu te blijven behandelen als kind en je alle kanten op de manipuleren! Ook ouders mogen wel eens horen wanneer ze te ver gaan, zeker wanneer ze een volwassen dochter hebben die een eigen gezin runt! Zij heeft niet te bepalen wat met jou zoontje gebeurd, het is jou zoontje en als het erop neer komt zit er niks van hun bij. Je hebt misschien angst om ruzie te maken met je moeder, ik ken dat, ik zit nu in een zelfde soort situatie met mijn vader, maar eens moet ook hij weten wanneer genoeg genoeg is. Dat hij niet meer hoeft te zeggen wat ik moet doen, en mij ook niet meer ter verantwoording hoeft te roepen. Als ik (en jij dus ook) het nu niet doet gaat het van kwaad tot erger, en als jij (en ik dus ook) niet zegt waar je voor staat weten zij nooit wanneer zij tever gegaan zijn! Persoonlijk vind ik dat jou moeder al te ver is gegaan toen zij ruzie tussen jou en je opa en oma veroorzaakt heeft. Ik had hier echt wat van gezegd tegen mijn ouder. Ik zou als ik jou was je zoontje zeker niet meegeven aan je moeder, laat haar maar op de blaren zitten die ze zelf veroorzaakt heeft! Heel erg veel succes, en meid je zal zien wanneer je opgestaan hebt tegenover je moeder je jezelf een stuk sterker voelt. Laat maar eens zien wie hier de volwassene is!
Ik sluit me hier bij aan... Gebruik dit weekend om voor jullie zelf te bedenken wat je wil en hoe je het wil. En probeer echt actie te gaan ondernemen. En je zelf een beetje 'klaar' te maken en te sterken als het waar. Ik kan me voorstellen dat het nu nog te snel was. Maar ga iets doen. Zoek eventueel iets van een assertiviteits cursus en anders hulp bij een psycholoog of iets dergelijks, die je gewoon wat kan begeleiden, zodat je leert voor julliezelf op te komen. sterkte meid... en ik zou zeggen als je nu al wat wil doen en je hebt de kans, ga lekker op "bezoek" bij je kindje .
Ik vind het erg moelijk te begrijpen dat je je zo laat behandelen door je eigen moeder. WEETJE het belangerijkste in je leven in je gezinetje dat is het enige wat telt dus vecht daar voor en laat al die mensen die het beter weten of jou vertelen wat je moet doen lekker door de stront zakken ! Kies voor jezelf voor je kind en je man en word gelukkig en als mensen jou kindje willen zien komen de mensen die echt van jullie houden en om jullie geven wel naar jou toe en zo niet ... dan zijn hun het ook niet waard om jou kleintje te zien. Je bent nu zelf een moeder dus gedraag je dan ook als een echte moeder ! wees sterk en de baas over je eigen kind !!!
Lieve Christy, Wat een moeilijke situatie! Ik durfde ook nooit tegen mijn moeder in te gaan en probeerde ook altijd de lieve vrede te bewaren, want ondanks de negatieve kanten van mijn moeder verlangde ik naar een echte moeder-kind band, die er niet was, en ik bleef verwachtingen houden en werd keer op keer teleurgesteld. tot op het moment dat Darryl* ziek werd. het moment dat hij opgenomen werd waren ze op weg naar ons en zeiden we dat we er niet zijn, want Darryl* werd met spoed opgenomen, haar reactie was: och wat nou weer dan? en niet op een manier dat je medeleven voelt nee zo van wat een gezeur. Bleek dus dat Darryl* een hartafwijking had, maar ik kreeg niet het idee dat ze dit heel erg vonden en dat deed verdomd pijn. op een gegeven moment is de bom gebartsen en heb ik er wat van gezegd. Ze zijn na het overlijden ook niet mee geweest in de rouwkamer, dat kjon ik gewoon niet. Ze waren ons niet tot steun dus daar hadden ze ook niets te zoeken en inmiddels is onze band een stuk beter. Meid probeer eens voor je zzelf en je kleine op te komen hoe moeilijk ook. en anders wil ik je adviseren hierin hulp te gaan zoeken, zodat je leert voor je elf op te komen. Voor mijn gevoel ben je niet alleen onzeker maar wil je ook de goede vrede bewaren en ben je bang om het contact met je ouders te verliezen. MAar lieve Christy, zij bepalen toch nog steeds JOU leven en jij bent nu toch echt volwassen met een eigen gezinnetje. Probeer anders afstand te nemen... heel veel sterkte en wijsheid en boven al wens ik je heel veel moed toe om tegen jhe moeder in te gaan!
dank jullie wel allemaal voor jullie lieve, bemoedigende reactie's. ik heb voor mezelf uitgemaakt en ook mede dankzij jullie dat het gedaan is met me te laten sollen, het zal nog een tijdje duren eer ze nu iets van ons gaan horen en als ze mijn zoon willen zien, moeten ze maar langskomen. Het is inderdaad ons leven van mij en mijn gezinnetje, waarin mijn zoon het allerbelangrijkste is in mijn leven en ervoor zal vechten als een leeuwin , nogmaals dank je wel iedereen.
Hier sluit ik mij bij aan! als ik in zo'n situatie zat en ik was niet welkom ergens? dan mijn zoon ook niet! Ik ben de moeder dus ik bepaal wat er met mijn zoon gebeurt. Nu ik je verhaal lees word ik gewoon boos (niet op jou hoor Christy ) maar op je moeder. Je moet echt voor jezelf gaan opkomen meid! Zoek desnoods prof.hulp om jou te leren voor jezelf op te komen... Lijkt me ook verstandig met het oog op je kindje. Je moeder kan niet met jou sollen maar ook niet met je kindje! Echt meid leer voor jezelf opkomen. Heel veel sterkte gewenst met alles en geef je zoontje niet mee naar opa en oma zolang jij ook niet welkom bent.