Kindje dat veel huilt en de weerslag op mij

Hallo,
heel herkenbaar je verhaal. Mijn zoont huilt ook best veel en we zijn nu aan het uitzoeken wat hij heeft, misschien koemelkallergie.
Daarnaast heeft onze dochter ook nog een dubbele oorontsteking gehad en waren daardoor onze nachten echt slopend.

Ik hoop maar dat de eerste drie maanden snel voorbij gaan en dat de rust gauw terugkomt. Ik heb geen advies voor je, maar ik voel wel erg met je mee.
Mijn moeder zei gisteren, straks als deze periode voorbij is ben je het ook weer heel snel vergeten.

 

Och meid, het is alsof ik mijn eigen verhaal lees.
Senna wil de borst ook niet pakken dus ook ik heb fulltime (om de drie uur gekolfd). Om gek van te worden inderdaad.
Ik heb het wel volgehouden omdat ik me nu eenmaal voorgenomen had om 6 maanden borstvoeding te geven.
Over een week is Senna 6 maanden en ik kolf nu nog 2x per dag. De rest van de voedingen krijgt ze van de voorraad uit de vriezer.
Ik werd erg gelukkig toen ik van om de 3 uur kolven naar de 4 uur kon en zo verder.

Ook Senna is erg gevoelig en zuigt alle prikkels in zich op. Heel veel huilen. erg slecht slapen en dan ook nog die K.. darmkrampen. Gek werden wij er hier van.
De krampjes gingen pas na 14 weken minder worden en toen werd het huilen ook minder.
Senna gaat nog steeds niet zelfstandig slapen. Ze redt het niet om in slaap te vallen, blijft huilen dus ik blijf maar bij haar.

Ik moet nog steeds opletten met wat ik allemaal doe op een dag. Is het teveel voor haar dan krijg ik dan 's avonds op een blaadje gepresenteerd.

Het wordt echt beter, geloof me... ik liep hier tegen een postnatale depressie aan en achteraf dacht ik: was ik maar naar de dokter gegaan.

Senna is een heerlijk kind, pittig, weet wat ze wil, gevoelig en eist veel aandacht. Ik denk nu maar van: het is niet anders, er komt vast wel weer een dag dat het allemaal ietsje makkelijk gaat.
Als ik kijk van waar we vandaan komen dan zijn we al een heel stuk op de goede weg.

Ik wens je heel erg veel sterkte meid, het wordt allemaal echt makkelijker en leuker. Toen ze dat ook tegen mij zeiden dacht ik: tja, eerst maar zien. Maar het gaat beter en die eerste maanden ben ik nog niet vergeten maar ze vervagen wel.

Anna

 

Och melloncollie, wat een ellende meis. Ik heb wat dit betreft geen ervaring maar ik voel gewoon de wanhoop en vermoeidheid in je bericht.
Weet je, het IS ook niet niks. Ook als je baby niet de hele tijd huilt is het gewoon verschrikkelijk wennen. Aan haar, an je nieuwe leven, aan je nieuwe ritme. Het is pas een paar weekjes. En dan ook nog zo zwaar als in jouw geval.
Het enige wat ik kan zeggen is dat het straks allemaal makkelijker/lichter zal gaan gaan. Dan ben je wat meer gewend, dan ben je beter hersteld van je bevalling (want dat hakt er ook nog in hoor!). Dan ken je je kindje beter.

Sterkte!

 

Ik herken het gevoel wel een beetje. Onze zoon wilde de borst ook niet pakken. Ik moest ook om de drie uur aanleggen en daarna kolven. Na 4 dagen dacht ik dat ik gek werd. Jee, wat vermoeiend.
Ik ben toen overgestapt op de fles, omdat ik het echt niet meer vol kon houden.

Wat je wil met de borstvoeding, moet je zelf bepalen. Als je het nog vol kan houden, dan zou ik nog even doorzetten. Als je er aan onder doorgaat, dan zou ik voor de fles gaan. Misschien dat je man/vriend ook de fles kan geven (met afgekolfde voeding), maar aan het kolven zit je natuurlijk vast.

Wat ik nog wel even wil zeggen, is dat ik me erg schuldig heb gevoeld, over het stoppen met borstvoeding. Omdat toch van alle kanten gepromoot wordt, dat dit het beste is voor je kindje. Maar je kindje, heeft niets aan een moeder, die er aan onderdoor gaat, en die alleen maar verdrietig is. Achteraf kan ik zeggen, dat ik blij ben dat ik toen overgestapt ben op flesvoeding. Juist omdat dit meer rust gaf, en mijn zoon er ook rustiger van werd.
Echter, bij een volgend kindje, zou ik toch weer met borstvoeding beginnen. Ik lees ook veel op het forum, dat de eerste periode met borstvoeding erg zwaar kan zijn, maar dat het wel beter gaat worden.
Misschien kan je een lactatiedeskundige raadplegen, zodat jouw kindje beter leert aanhappen, etc.

Probeer verder toch veel te rusten en te slapen tussendoor. En misschien de kraamvisite even op een laag pitje te zetten.

Sterkte en natuurlijk nog gefeliciteerd!

 

Ook ik herken veel uit je verhaal helaas. Weet me de eerste 3/4 maanden nog goed te herinneren en vond er eerlijk gezegt echt helemaal niets aan. Voelde me wanhopig verloren en alleen, en dat terwijl mijn vriend er enorm voor ons was.
Ook ik had het gevoel tegen een pnd aan te zitten en kon alleen nog maar huilen. Na 4 maanden werden de krampjes en het huilen minder, maar het leek wel een eeuwigheid. Toen ik er middenin zat dacht ik dat het nooit meer over zou gaan. Ook keek ik enorm uit naar de tijd dat ze drie maanden zou zijn en het huilen minder zou worden. Maar het werd niet minder met drie maanden en ik dacht dat het nu dus wel nooit over zou gaan. Maar eindelijk...met 4 maanden werd het dan minder en kon ik eindelijk gaan genieten. Maar wat een hel van een tijd vond ik het.
Ik gaf geen borstvoeding en ben daar achteraf blij om, ik had dat er niet nog eens bij kunnen trekken. Als de BV je echt teveel word, is mijn advies om er toch mee te stoppen (mits je daar zelf helemaal achter staat natuurlijk), het is denk ik voor jou nju ook belangrijk dat je een klein beetje rust krijgt, het is niet niks allemaal. Op de fles worden ze ook grooten het maakt je echt geen slechte mama. Maar nogmaals....dat is helemaal jou beslissing!

heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt. Hopenlijk trekt die donkere wolk snel voorbij en komt die mooie roze tevoorschijn.

 

Allereerst gefeliciteerd met je dochtertje!

Ik herken je verhaal ook heel erg, Eva pakte dan gelukkig wel goed de borst (maar was de eerste 4 maanden erg onrustig en het was ook vaak echt niet leuk en ik heb ook heel vaak huilend gevoed), maar was een erg onrustig kindje en sliep nauwelijks overdag ('s nachts ging beter) en sloeg zichzelf ook wakker. Ik heb haar trouwens nooit ingebakerd, ging tegen mijn gevoel in, maar dat is ieder voor zich. De eerste 9 weken was ze eerst uren aan het huilen (op mijn schoot, met tussenpozes stil) voordat ze eindelijk in slaap viel. Daarna ging het langzaamaan beter en met 5 maanden ging het echt goed en nu gaat het super. Al slaapt ze nog steeds weinig overdag, maar ze kan zich nu prima vermaken, dat kan de eerste weken niet. Eva is nog steeds erg druk en erg snel met alles. Dat heeft er allemaal mee te maken gehad dat het begin zo lastig was.

Wat het vooral lastig maakt, zijn je hormonen. En je gevoel. Want als je er zonder gevoel over nadenkt, wat maakt het nou uit als je kindje weinig slaapt of eventjes huilt? Maar zo werkt het niet, huilen gaat door merg en been en is vooral tegen je gevoel in.

Wat betreft de onrust, ik heb Eva als ze echt niet wilde/kon slapen, bij me genomen in de draagdoek. Dan kon ik zelf even eten en de was doen en naar de wc enzo, zonder een huilend kind 'achter te laten'.

Wat betreft de borstvoeding, ik was supergemotiveerd om bv te geven, dus ik zou hebben doorgezet, denk ik. Dat moet je echt helemaal zelf bepalen, hoe graag je bv wil geven. Je bent geen slechte moeder als je op flesvoeding overgaat, maar je eigen gevoel moet daar wel goed over zijn, anders krijg je misschien spijt. Het is nu even een rotperiode, maar het wordt beter en misschien krijg je Yelena nog wel aan de borst.

Wat betreft het niet kunnen douchen en aankleden, probeer het te doen als je vriend nog thuis is 's ochtends, of doe het 's avonds als hij er is.

Nog 1 laatste tip: stel ze valt bij je in slaap, probeer daar juist lekker van te genieten. Lekker emo liedje erbij aanzetten (ging hier erg makkelijk omdat de laptop op de bank staat) en ik kon echt even genieten. En Eva sliep geweldig op mijn borst.

Liefs,
Snoopy

 

Meid, wat een verhaal!

Mijn kindje is ook met de vacuumpomp gehaald, wel geteld 3 keer, want de eerste 2 keer lukte dus niet.

Ik zou als ik jou was naar een osteopaat gaan, deze kan preventief kijken of er iets aan de hand is in haar lichaam (bijvoorbeeld een verschoven nek/rugwervel ivm vacuum) en dit eventueel verhelpen.
Mijn zoontje is ook geweest, en heeft 3 behandelingen gehad.
En er veel baat bij gehad.

Ik herken je kolfverhaal. Ik kon niet 'live' voeden omdat ik meteen enorme kloven had (tot bloedens aan toe), Julen niet goed wist wat hij moest doen, en dit niet is opgepakt in t ziekenhuis..
Ik kon er na een aantal weken niet meer tegen en heb toen besloten om te stoppen. Omdat t voor mij niet te doen was! Ik werd er niet vrolijker door, de hele dag met voeden bezig zijn. Want ja mijn kolftijden kwamen niet overeen met de etenstijden van Julen...

Ik hoop dat je mensen hebt in je omgeving die af en toe eens kunnen komen helpen, zodat je eens tijd hebt voor jezelf! Een blije mama, is vaak ook een blijere baby..

Sterkte en succes

 

Herkenbaar zeg en zo vermoeiend, ik weet het... mijn kindje is niet heel huilerig maar wilt wel heel veel aandacht nu al.. hij vind het heerlijk op schoot maar zodra hij in de wieg word gelegt gaat hij meestal wel huilen.. ook wilt hij de hele dag door drinken , snachts komt hij vaak om de anderhalf uur al dan leg ik hem weer aan en dan slaapt hij heef ff en dan komt hij alweer. Mijn borstvoeding moet nog erg op gang komen.. Ik ben ook de hele dag door bezig met aanleggen... op aanraden van de verloskundige geef ik hem savonds voor het slapen gaan een flesje hypo allergeen voeding zodat het wat verzadigder is en ik wat langer kan doorslapen.. ik vind het sneu voor mijn oudste want die ziet alleen maar dat ik bezig ben met de baby.
Morgen ga ik proberen voor t eerst te kolven zodat mijn oudste ook de fles kan geven.

Maar ik zou proberen hulp te zoeken.. met een deskundige op het gebied van borstvoeding of het consultatiebureau.. zeg ook dat je zo moe bent en het niet meer trekt..

 

Nog even over de borstvoeding (ik was even Eva naar bed aan het brengen, had mijn verhaaltje nogal snel geschreven ), krijg je hulp van een lactatiekundige? Zo nee, dan zou ik die zeker wel inschakelen. Dan krijg je hulp bij het aanleggen en kan je je verhaal daarover ook goed kwijt.

Over het 's nachts opstaan... als dat is om Yelena te halen, dan moet je dat je vriend laten doen. Je hebt je energie hard nodig.

Verder herken ik de onrust en prikkel gevoeligheid van Yelena heel erg, dat had Eva toen ook. Tot ongeveer 3 maanden moest ze ook altijd flink uithuilen als we op stap waren geweest (Ikea, de stad in). Maar dat werd steeds minder en ging toen over. Prikkels verwerken is voor jonge baby's erg moeilijk, en zeker voor baby's die alles oppikken. Slapen kan dan ook moeilijk zijn, die onrust gaat echt in het lijfje zitten. Wat je doet is goed, rust en regelmaat proberen aan te houden en de tijd moet de rest doen. Ik weet nog wel hoe wanhopig ik die eerste maanden wel eens was, net zoals jij nu. Ik heb ook een paar dagen gehad dat ik even echt niet kon genieten en alleen maar bij haar wieg zat te huilen, zo van, ga nou toch eens slapen! Ik hoop dat dat deze dagen zijn bij jou en je snel wel weer wat kan gaan genieten. Bij mij was het echt te wijten aan de hormonen (de beruchte kraamtranen die bij mij wat laat kwamen), grote kans dat dat bij jou ook zo is.
Eva is trouwens een pittig ding, dat zei de verloskundige al toen ze net geboren was (ook geen gemakkelijke bevalling voor haar trouwens) en ze heeft gelijk gekregen. Nu is dat trouwens heel leuk, de eerste maanden is het even aanpoten en soms heel moeilijk. Zo moeilijk als die eerste maanden soms waren, zo erg is het nu (al een paar maanden dus) genieten. Heb je nu niets aan, maar die tijd komt .

Nogmaals liefs en het komt goed, al is het nu erg zwaar.... je moet er even doorheen en het wordt echt beter.

Snoopy

 

Oh ik herken dit ook zo goed. Vooral de wanhoop die uit jou bericht spreekt doet mij weer tranen in mijn ogen krijgen.
Ik heb zo veel gehuild in het begin, misschien nog wel meer als Nova. Nova was volgens de criteria ook een huilbaby, ook al heb ik haar zo nooit willen noemen.
Ze bleek verborgen reflux te hebben. Wij wisten dit na een maand al, maar het duurde nog ruim een maand voordat we een dokter ervan overtuigd hadden en we medicijnen kregen.
Met de medicijnen en het inbakeren keerde de rust een beetje terug.
Ik wilde eigenlijk ook niet inbakeren, maar Nova was op een gegeven moment oververmoeid, we moesten wel.
Ook hebben we een verduisteringsgordijn gekocht om maar zo min mogelijk prikkels te geven.
Ik trok het uiteindelijk niet om en te kolven en te voeden. Ze snapte de fles zelfs niet, daar deed ik al een uur over.
Ik ben toen ook op poedermelk overgestapt en dat gaf mij iets meer rust. Ook omdat Nova te klein was, te veel was afgevallen en maar niet aan wilde komen. Zo had ik nog een beetje het idee dat ik er controle over had dat ze genoeg binnen kreeg.

Het enige dat ik je kan verzekeren is dat het over gaat. Nova is nu zo'n makkelijk en vrolijk meisje, ik heb echt alleen nog maar lol met haar en geniet zo ontzettend van haar.

De tips die ik voor je heb, is vooral je gevoel te volgen! Als jij denkt dat je moet inbakeren, moet je dat doen. Als jij denkt dat je haar moet oppakken om te troosten moet je dat lekker doen!
En zo over alles, ook als je denkt dat er meer aan de hand is, moet je vooral doorzeuren bij cb of ha, totdat ze luisteren.
Ook een draagdoek (slen of iets anders waar ze lekker dicht tegen jou aan ligt) kan ik echt aanraden!
Het is niet niks, twee weken terug zat ze nog veilig in jou buik, en nu in de grote boze buitenwereld.

Een collega van mij zei ooit tegen mij: hoe kleiner ze zijn, hoe kleiner het wereldje moet zijn. Hoe groter ze worden, hoe groter hun wereldje wordt.
Dit is echt waar, langzamerhand zul je merken dat ze meer aankan, kan ze meer prikkels verwerken.
Nu is het huis eigenlijk al te groot, dus niet teveel willen, dat komt echt vanzelf en snel genoeg weer!

Ik heb de eerste die maanden zeker niet als roze wolk ervaren, maar nu is er iedere dag een lucht vol met roze wolken! Het komt echt goed!

 

ook ik herken heel veel in je verhaal. De wanhoop en moeheid.
ik had het ook allemaal heel anders voorgesteld dat weet ik nog wel.

Onze zoon dronk dan wel goed de borstvoeding.
Maar hij was altijd overprikkeld en wilde persee continue bij mij zijn.
Hij huilde echt enorm veel!

Een draagzak heeft wat geholpen. Ook veel rust en regelmaat. Zo min mogelijk afleidingen enzo. Zo min mogelijk visite.
Ook dat heeft niet helemaal goed geholpen helaas. Hij bleef gewoon heel snel van slag en huilerig.
Sommige kinderen zijn nu eenmaal heel pittig en snel overprikkeld.
Het is wennen. Vooral in het begin. Ik weet nog dat ik vaak de wanhoop nabij was en vaak zei : als ik dit vantevoren wist dan deed ik het niet weer!
Maar je komt op den duur in een ritme samen met je kindje. Je gaat wennen aan elkaar en dan gaat het echt beter! Je begint te snappen waar je kindje van slag raakt maar ook wat haar/hem kalmeert.

Of je de borstvoeding moet doorzetten?
Ik zou zeggen nee. ( raar om dat van mij te horen, ik die na anderhalf jaar nog steeds borstvoeding geeft )
Maar ik vind dat je je goed moet voelen bij borstvoeding geven. Je kindje drinkt niet goed aan de borst. Jij raakt gefrustreerd, dat voelt je kindje en jullie raken beide in een visuele cirkel.
Daarbij komt dat je uitgeput bent! En als je dan ook nog bijna continue moet kolven kom je helemaal niet meer tot rust.

Maar als je toch wilt doorzetten of proberen dan kan je altijd een lactatiekundige bellen en om raad vragen.
Maar voel je absoluut niet schuldig of slecht of dat je te snel opgeeft als je geen borstvoeding meer wilt geven. Doe wat je gevoel je ingeeft meis!

Sterkte en dikke knuff van mij!

 

Inderdaad, luister naar je gevoel. Ik vond inbakeren niets, heb het ook niet gedaan ondanks herhaalde adviezen van het cb. En ik wist gewoon dat het niets medisch was, ook al kreeg ik om me heen wel adviezen om naar een osteopaat e.d. te gaan. En ik wilde graag borstvoeding blijven geven ondanks het zo onrustig drinken, mijn schoonmoeder had echt zoiets van, dat hoeft toch helemaal niet (oftewel, ga maar flesvoeding geven). En uiteindelijk ben ik met al mijn keuzes heel gelukkig, en Eva ook!

Ik heb de eerste maanden wel op een roze wolk gezeten, al dreven er wel vaak wat grijze wolken voorbij. Maar ik was zo blij een kindje te hebben, dat ook nog gezond was en natuurlijk zoooo mooi! Maar ik was dus ook niet altijd even blij.... dat hoort er toch meestal wel bij. Als het te lang duurt, moet je uiteraard wel aan de bel trekken

 

Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Wel dat borstvoeding geven enigzins goed moet voelen. Maar je hoeft er echt niet mee te stoppen als je er zelf of je kindje onrustig van wordt. Dat was hier de eerste maanden ook, maar is vanzelf beter geworden toen Eva wat beter prikkels kon verwerken. Ik ben juist heel blij dat ik heb doorgezet! Maar ik kan natuurlijk niet voelen hoe Melloncollie zich er nu bij voelt.

 

Ik heb de eerste dagen erg veel hulp gehad van een lactatiekundige voor het leren zuigen aan de borst want alleen had ik het zeker niet gekund.
Als je wil blijven gaan voor bv, dan zou ik zeker een lk raadplegen. Ik geef nu nog steeds bv en ben er erg blij om want het is een groot gemak.
Veel succes!

 

Hoi meid,

mijn zoontje heeft nooit veel gehuild maar toch herken ik wel veel in je verhaal. De eerste weken zijn gewoon verdomd moeilijk voor jou maar vooral voor je kindje. Elkaar leren kennen, begrijpen waarom je kindje huilt etc etc is gewoon zwaar. Daarnaast ben je nog herstellende van je bevalling en kun je sowieso niet veel hebben.
Mijn zoontje sliep de eerste weken erg moeilijk overdag, echt alleen maar hazenslaapje. Heel erg onrustig, zichzelf wakker slaan, niet in slaap kunnen komen, van elk geluidje wakker zijn etc etc.
Onze kraamverzorgster heeft hem toen ingebakerd en vanaf toen ging het stukken beter. Hij moest echt leren om te slapen en dat is snel gelukt. Als er verder geen medisch oorzaak is dan komt het vele huilen vaak door oververmoeidheid namelijk.
Met 2,5 maand zijn wij resoluut gestopt met inbakeren en het gaat nog steeds heel goed. Het toepassen van rust en regelmaat de eerste weken kan echt zo goed helpen. Daarna kun je het echt makkelijk loslaten want je kindje kan gewoon steeds meer hebben.
We merkten we ook dat ons zoontje niet goed tegen de prikkels kon. Als we met hem even weg waren dan was hij van slag. Ik heb toen gedacht dat hij misschien echt een overgevoelige baby is. Maar daar had ik gelukkig ongelijk in, want zo makkelijk als hij nu is heb ik maar weinig gezien. Hij is werkelijk nergens meer van onder de indruk (in de negative zin dan) Ik merk dat een baby echt minimaal 6-7 weken nodig heeft om te wennen aan de wereld. Je merkt echt dat het wekelijks beter en makkelijk wordt. Geef het tijd. Over een maand zal het echt wel beter zijn. Zij is nog zo klein, nog maar 2 weken. Ik zou zeggen dat je haast niet anders moet verwachten.
Maar zorg wel goed voor jezelf. Laat je man haar eens voeden, slaap een keer uit. Dat heb je echt nodig, anders trek je het echt niet. Als je zelf beter in je vel zit dan zul je merken dat je de zorg voor je kind makkelijk neemt.
Het komt echt goed!