Ik snap het weer es niet. Mijn dochter van 3.5 mnd is een super vrolijk meisje die je om het minst of geringste in een lachstuip kan laten schieten. behalve bij mijn ouders. Zodra ze d'r aankijken en d'r aandacht proberen te trekken gewoon lief en aardig doen kijkt ze ze maar aan trekt eerst een pruillip en begint vervolgens compleet over d'r toeren te huilen. Zo ook vanmiddag in het ziekenhuis toen we bij oma op bezoek waren. Met boze blikken van de mede patient tot vervolg. Nu is de relatie tussen mij en mijn ouders al een tijd slecht maar ik heb geen mogelijkheid om de lucht te klaren en ik heb het idee dat ze dit misschien aanvoelt? Volgende week heb ik een sollicitatiegesprek en als ik aangenomen wordt is het de bedoeling dat ze ook een dag oppassen. Dit hebben ze bij mijn zoon ook gedaan. maar ik ben bang dat ze het straks ook zal doen, straks is ze daar de hele dag over d'r toeren heen. Overigens heeft ze het verder bij niemand anders, zelfs niet bij d'r oom die ze pas 2 keer heeft gezien. ook totaal vreemde mensen gunt ze een gulle glimlach. ook al is de band tussen mij en mijn ouders op het moment slecht dit vindt ik ook sneu voor ze. Hoe ga ik dit nu aanpakken ? Is er hier niet toevallig een babyfluisteraar die even met d'r in gesprek kan gaan . Zijn er nog meer kindjes die altijd maar bij 1 persoon het op een huilen zetten ? thanks
Toch spanning die je zelf (onbewust) hebt. Hier ongeveer hetzelfde meegemaakt. Toen wij er achter kwamen dat we zelf gespannen waren, hebben we heel duidelijk rust gezocht voordat we op visite gingen. Echt er meer van bewust zijn dat die kleintjes je stemming oppikken. Soms hielp het en soms niet (hadden we er teveel stress van) jammer maar helaas... Ik weet niet of je wat aan mij hebt, haha succes in ieder geval!
Aloe, ze hebben beide een bril inderdaad, maar mijn schoonmoeder ook en bij haar lacht ze zich een ongeluk. Withinshin, ik doe mijn best om die spanning niet te laten blijken maar misschien kan ik haar niet voor de gek houden ? Konden ze maar meteen praten en uitleggen wat er is, zou toch veel makkelijker wezen hé
Wat voor kleur haar hebben je moeder en schoonmoeder en kleur bril? Toen mijn zoon 6maanden was schrok hij heel erg van een vriend van mn schoonvader. Die man heeft superzwart donker haar en droeg ook een zwarte bril met een groot monteur. Onze zoon is ook zo goedlachs maar tegen die man absoluut niet en hij zette het meteen op een huilen! Andere mensen met lichtere bril en lichtere haarkleur had hij totaal geen moeite mee! X
Jouw dochter voelt de spanningen tussen jullie. Hier is het precies het zelfde. Alleen dan schoonouders. Het gaat nu iets beter, dus onze zoon voelt zich wel wat beter op zn gemak. Hij deed dit trouwens direct vanaf zijn geboorte tot een maand of 9. Spanningen zijn er nog steeds en begint nu weer wat meer op te lopen, maar probeer dit niet te laten merken bij onze zoon.
Ik denk ook dat het de bril niet is, mijn moeder heeft een grote bril maar dun montuur en grijs haar. Mijn schoonmoeder heeft donker haar en een donker montuur en ook een hele zware (doorrookte ) stem. Mijn moeder juist weer heel zacht. je zou dan denken dat het andersom zou zijn. Nu laat mijn schoonmoeder het meer afhangen van mijn dochtertje en benaderd haar veel rustiger omdat ze weet dat ze er van kan schrikken. mijn moeder daar integen is all over her zeg maar. Ik vermoed ook dat het de spanningen zijn maar als ik het ook onbewust voel hoe kan ik het dan voor m'n meisje verbergen. ik ben blij om te lezen dat het bij het kindje van G89 na 9 maanden minder werd, maar ook wel sneu dat het nog een tijdje duurt. Misschien een soort oefenen net zoals bij het wegbrengen naar de creche ?
Het feit dat jouw moeder je dochter niet rustig benaderd kan ook mee spelen. Mijn schoonmoeder is ook zo. Op zich had ik er geen moeite mee dat zoontje zo over stuur was bij sm. Tuurlijk is het vervelend voor beiden. En heb haar dr ook meerdere keren op aangesproken. Maar aangezien de band al niet fantastisch is voelde het minder vervelend. Klinkt best lullig, maar daar is veel aan vooraf gegaan en ook nu nog.
O en, mijn ervaring! Probeer het niet te forceren. Ga een sprek aan met jouw moeder en laat je dochter toenadering zoeken. Dit hielp hier uit eindelijk wel. Nadat ik haar er 10 keer op gewezen heb
Wanneer mijn moeder uit het ziekenhuis is gaan we daar wel mee aan de slag. ga het het nu nog niet zeggen omdat ze eerst maar weer eens thuis moet zijn, en ander is het weer stressen. Hebben nu iig afgesproken om de kids niet mee te nemen naar het ziekenhuis maar af te wachten oim de andere patiënten daar.
Sorry voor mijn late reactie. Ik heb zelf heel erg het gevoel dat je 'spanning voelen' erg moeilijk kunt 'verbergen' voor je kindje. Ze krijgen echt meer mee dan wij denken, en voelen precies aan hoe mama zich voelt. Wat bij mij ook wel hielp (heel stom misschien) was bijvoorbeeld als we onderweg waren naar schoonouders, en ik voelde spanning opkomen dat ik liedjes ging zingen naar de kleine man en hierbij ook voor mezelf. Hierdoor werd ik rustiger en kon ik beter ontspannen. Misschien een raar voorbeeld, maar misschien is er ook zoiets waarmee je meer kunt ontspannen op het moment dat je het voelt aankomen?
Dit heeft mijn dochter ook, ze voelen heel goed je stemming. Ik zeg altijd ze heeft voelsprietjes. Mijn dochter had het bij 2 mensen, de ene zien we niet meer en bij de ander is de stress nu weg. Nu is ze niet meer bij die persoon weg te slaan.
Ja ze kan jouw onrust voelen. Maar het kan ook iets van het uiterlijk zijn. Bril, baard, snor, donker gelaat, enz. Misschien moeten ze jullie dochtertje gewoon even met rust laten en dan komt het vanzelf wel weer. Als ze moeten oppassen, dan komt het vast ook goed. Al vraag ik me af of het verstandig is dat ze oppassen als je relatie niet goed is. Maar dat is iets anders. Succes met je sollicitatiegesprek!