Wij hebben waarschijnlijk een heel ernstig ziek familielid, er zijn nog geen uitslagen binnen. De naaste familie zoekt elkaar enorm op nu, er wordt gelachen, er wordt gehuild. Iedereen wil ons schatje graag zien, zij brengt hoop, blijdschap, vertedering. Ik aarzel, wat krijgt ze er van mee, kan ze het plaatsen, is het niet angstaanjagend voor haar? Toen haar vader moest huilen, over haar bolletje heen, was ze wel onder de indruk, ze merkt ieg dat het "anders" is dan normaal. Het gaat niet om veel mensen tegelijk, maar wel mensen die nog niet heel vertrouwd zijn voor haar, en ook het huis kent ze niet. Ik wil haar niet weghouden van de zieke, maar er sowieso zelf bij zijn, en niet al te veel/vaak/met teveel geemotioneerde volwassenen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
lijkt me een lastige vraag. als ik het zo lees zou ik haar gewoon meenemen en dan bewijze van spreken zelf vast houden. zo kan iedereen haar wel zien maar is ze toch vertrouwd met jou. en emoties horen nou eemaal bij het leven dus lijkt me dat geen probleem om haar daar ook bekent mee te maken. ik heb ook nog wel eens met ons meisje in mijn armen zitten huilen van geluk en verdriet. dus ik zou haar meenemen en zelf vast houden. maar doe waar jij je goed bij voelt. een ander kan niet zeggen wat je moet doen.
Hoi Babel44, ik had een vergelijkbaar topic kunnen openen. Bij ons is het zeker dat het familielid niet meer beter gaat worden. Van de week gehoord. We waren daar toen ook. Vind het ook moeilijk om daar mee om te gaan met de kleine. Ik denk dat ze er op deze leeftijd niet zoveel van mee krijgen. En dat het ozich ook niet verkeerd is als ze zien dat papa en mama ook verdrietig kunnen zijn. Hopelijk komt het goed met jou familielid en wens je sterkte.
Ik zou haar gewoon meenemen, ze hoort er toch bij en die emoties horen helaas ook bij het leven - zolang ze niet de hele dag tussen huilende mensen zit tenminste. Sterkte!
Lastig hoor! Ik zou het ook gewoon proberen en zoals hierboven staat misschien zoveel mogelijk bij je houden. Ik denk dat ze er wel degelijk wat van mee krijgen: qua gevoelens. Baby's zijn daar heel gevoelig voor! Kijk gewoon hoe ze erop reageert en doe het misschien niet te vaak. Sterkte!
Wij hebben onze dochter overal bij betrokken toen haar oma ziek werd. Steeds mee naar het ziekenhuis, en na het overlijden ging ze mee naar het huis van mijn schoonouders. Wat ik wel deed is haar zelf verzorgen, ik was haar "thuishaven" zeg maar. En als we even moesten huilen, en iemand anders niet, ging ze daar even op schoot. Alleen in de periode van het naderende overlijden hebben de andere opa en oma opgepast, want toen hadden we echt even genoeg aan onszelf.
Doe wat je gevoel je ingeeft, maar ik heb 2x ervaring met een klein nichtje/neefje in een terminale situatie. Een tante van me is overleden toen haar kleinkind anderhalf was, ze stond tijdens de dienst te dansen op de muziek om de kist van haar oma heen. Dit brak voor de volwassenen een beetje het verdriet. Verder een neefje van een half jaar die ook aanwezig was in de tijd nadat zijn tante overleden is ( de moeder was zussen met de overledene ) hij kreeg er niets van mee dat er iemand gestorven was, maar voor de familie was het wel een troost "Kijk hem nou" en dingen als "Kom maar lekker bij oma knuffelen" enzo... Uiteraard was het kleine ventje bij de uitvaart er niet bij omdat dit te lang duurde, maar als jou gevoel zegt dat jullie je kind erbij willen ( en de directe familie dus bv echtgenote van de zieke, of ouders geen bezwaar hebben, dan zou het volgens mij gewoon kunnen hoor. Sterkte!
Mijn schoonvader is overleden toen onze kleine meid 7 weken was. Ik heb haar bijna voortdurend in een draagzak gehad. Dus niet aan andere huilende volwassenen gegeven, maar ik was zelf natuurlijk ook geemotioneerd. Later sprak ik een psychologe en die zei dat voor zo'n klein kindje de nabijheid van mama en papa het allerbelangrijkste is.
Kinderen (en dus ook baby's) staan op een heel andere manier tegenover emoties. Puurder en dichterbij. Zij nemen het voor wat het is. Verdriet is verdriet en blijdschap is blijdschap. Het is er en het moet er ook zijn. Wat ik zelf in de gaten zou houden is de integriteit. Sommige mensen zijn woedend bijvoorbeeld. Boos zonder integer te zijn. Euh.. hoe leg ik dat goed uit? Je mag natuurlijk boos zijn omdat je ziek bent, ook dat is een normale reactie. Maar je hebt ook mensen die boos zijn om het boos zijn. Dus reageren zonder na te denken zeg maar. Als je bijvoorbeeld iemand heel hard voorbij ziet rijden en dan meteen roepen; mafkees, ik hoop dat je jezelf dood rijdt. Zoiets. Want weet die persoon waarom er hard gereden wordt? Misschien is zijn vrouw wel aan het bevallen etc, etc. Dat bedoel ik dus. In die zin denk ik dus dat het juist goed is om de kleine niet weg te houden. Blijf als mama en papa de veilige basis en laat je kind zien dat emoties er mogen zijn. Slik die van jezelf ook niet in. Een kind begrijpt dit en zal er alleen maar beter van in balans zijn en komen. Sterkte met alles.
ook verdriet is een emotie. ik zou mijn kind daar niet van weghouden. dan krijgt het straks zulke rare associaties bij verdrietig zijn als het ouder wordt.
Ik ben een beetje bezorgd dat de anderen haar als een soort troost-knuffeldiertje zien en vergeten dat ze het ook moet begrijpen. Wel huilen met haar in hun armen, maar vergeten haar uit te leggen wat er is: "ik ben even verdrietig", zoiets. En dan met mensen die haar toch niet zo bekend zijn, al is het naaste familie - een deel woont ver weg, of is gewoon nog niet zo vaak geweest. En dat wil ik voorkomen, dat lijkt me erg/te indrukwekkend voor haar. Er is ook sprake van geweest dat ze alleen met haar vader daar een dag en nacht heen zou gaan, omdat ik ziek was. Haar vader is een schat, en kan prima voor haar zorgen, maar 's nachts krijgt ze altijd nog 'live' de borst, en dat leek me dus teveel "anders" in 1x, "vreemden", emoties, vreemd huis om in te slapen, flesjes (bv) 's nachts, en dan meer dan een etmaal niet haar moeder erbij. Het leek me ook teveel voor haar vader trouwens, ineens een gebroken nacht - ze drinkt nog wel 3x -, wel een lange rit, en dan nog de emoties. Dat gaat dus niet door. (In overleg met haar vader natuurlijk, die het eigenlijk wel met me eens was.) @Tuti, jij ook veel sterkte Dank jullie allemaal voor de fijne reacties. Ik zal het nog wel eens teruglezen de komende tijd.
je moet inderdaad wel grenzen stellen. ik had het ook meer over al papa verdrietig is ofzo dat dat gewoon moet kunnen. ze hoeft inderdaad geen troostpop voor 20 mensen tegelijk te worden. en ik zou voor s'nachts dezelfde keuze gemaakt hebben als jullie. sterkte.
Toen mijn moeder ziek werd is mijn zoon continu bij haar geweest, vanaf 7,5 maand tot 11 maanden. Het is niet alleen verdriet natuurlijk, dit ging gewoon erg goed. Hij heeft er niks aan overgehouden, en hij heeft een hoop gelukkige momenten nog gebracht in die rot periode!
volg je eigen gevoel sterkte!!!!!!!!!! en verdriet hoort ook bij het leven, ik neem de kinderen mee de indrukwekkendste keer (voor jelle) was mijn oma met een hersentumor(3 maanden ziektebed) ik was toen oin verwachting van hendrik jelle ging mee naar öude beppe" beppe vond dit erg mooi ook na die tijd toen mijn oma in de kist lag was jelle mee altijd open over gesproken en nee hij was niet een knuffelbeest, hij zat meestal bij mij opschoot of was mooi aan het spelen maar iedereen heeft hier natuurlijk een eigen gevoel bij