Soms vliegt het me echt naar de keel, allesoverheersende angst.. Ik ben soms zo bang dan mijn mannetje wat mankeert, een ernstige ziekte heeft en dat we hem moeten verliezen. Echt reden heb ik hier niet voor, hij is een super vrolijk ventje en doet het goed. Hij is wel vaak 'niet fit' maar goed dat hoort er ook een beetje bij toch? Misschien komt het omdat we niet zo'n makkelijk start hadden, ons ventje heeft een ernstige vorm van koemelkallergie waardoor hij erg ziek is geweest. Aan de andere kant speelt deze angst al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik was zo bang om hem te verliezen, dacht te voelen dat het niet goed zat en ben nog nooit ergens zo zenuwachtig voor geweest dan voor de 20 weken echo. Heb tranen met tuiten gehuild toen alles goed leek op de echo en kon toen ook pas echt genieten en er op vertrouwen. Nogmaals hij doet het super en is erg vrolijke en voorlijk.. Zou diep in mijn hart zo graag willen dat ze hem helemaal na zouden kijken en bevestiging willen dat hij helemaal gezond is! Hormonen? Herkennen jullie dit of ben ik echt de enige in zijn soort? Groetjes!
Nee hoor,ik herken het maar al te goed. Ik heb het bij al mijn 4 kinderen. Ik denk dat dat een soort moedergevoel is dat je zo intens van je kind(eren)houdt,dat je bang bent om dat te verliezen.
ja, die kwetsbaarheid krijgen we er gratis bij... Ik vind het ook moeilijk, kan nog steeds niet goed luisteren naar nieuwsberichten over kleine kinderen. Ik ga dan altijd bedenken: wat als dat ons meisje zou overkomen... Ik heb er wel mee om leren gaan, maar de eerste maanden na haar geboorte kun je gerust zeggen dat ik ernstige angstgedachten had, die bijna dwangmatig werden. Het was een ware kwelling, ik kreeg beelden niet meer van mijn netvlies. Beelden die niet echt waren, maar die ik zelf bedacht. Ik denk dat we deze angsten altijd zullen behouden, maar dat het geen overheersend iets zou moeten zijn. Als ik nu zo´n gedachte krijg, dwing ik mezelf om aan iets anders te denken en het los te laten. Dat lukt nu goed. sterkte Amber
hoi, ook ik herken het wel, heb soms de vreselijkste gedachten over wanneer onze kleine meid ernstig ziek zou worden, of er haar iets zou overkomen, net wat amber schrijft ik kan ook geen beelden zien over kinderen die wat is overkomen of ziek zijn, laatst was er een peuter overleden van 17 maanden die systematisch was mishandeld vanaf zijn geboorte ik kan daar zoooooo verdrietig van worden. Wel probeer ik van alle momenten intens te genieten en me verplicht deze slechte gedachten weg te drukken. Maar het zal het moedergevoel wel zijn wat je er gratis bij krijgt! Henriette
Ja, herken het ook wel. Niet iedere dag en niet altijd, maar soms als ze heel rustig of lang slaapt, durf ik bijna niet in haar kamertje te gaan kijken omdat ik bang ben voor bijvoorbeeld wiegedood....
Ik herken het helemaal, ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik heb ook vaak van die angstbeelden, zomaar ineens. Over enge ziektes, nare situaties et. Ook nare berichten in het nieuws over kinderen, kan ik niet tegen, zo vreselijk! Lig ook vaak wakker over van alles en nog wat. Zit eraan te denken om misschien van die homeopatische tabletjes te proberen, sintjanskruid, schijnt dat je daar wat rustiger van word en dat t helpt bij angstige gedachtes enzo.
Hoi heel herkenbaar. Onze dochter is 14 maanden en we hebben al het een en ander achter de rug ( voorkeurshouding, overstrekken, helmpje etc ) het enige wat nu nog over is is het spugen en terug stromen van eten. Ik heb het meedere keren aangegeven bij het cb en bij de ha maar die hebben het nooit serieus genomen ik roep al 14 maanden dat ze verborgen reflux heeft . Twee weken geleden was ik het zo zat.... eindelijk een verwijsbrief in mijn handen. AFgelopen dinsdag bij de kinderarts geweest en het eerste wat ze zei was: "ze ziet er allergisch uit, niet zo gezond" schrok mij rot en kan het maar niet uit mijn hoofd zetten. 25/11 krijgt ze een slokdarm/maag onderzoek dmv foto als daar niks uitkomt een ph meeting en als daar niks uitkomt een allergietest. kreeg ook nog de opmerking dat ik veel eerder had moeten komen, hierop heb ik lekker mijn gal zitten spugen over het cb en onze ha. die krijgen het ook nog even op hun brood van ons. En heel eerlijk ik ben nog angstiger dan voorheen, verschikkelijk gewoon de angst dat er meer is of dat ze echt een keertje stikt in haar eten is soms niet meer te verdragen. iK heb nu medicijnen voor haar gehad en ik hoop dat die snel aanslaan....... beetje rommelig verhaal denk ik maar ik doe het echt in mijn broek....
oww zooo herkenbaar. Ik ben mijn broertje verloren aan wiegedood, toen ik 9 jaar was. Na de geboorte van Dano heb ik de eerste week alleen maar wakker naast zijn bedje gezeten, met als gevolg oververmoeide mama. Tot de dag van vandaag check ik elke avond een paar keer hoe het met hem is. In het begin wel 8 tot 10 keer per dag. Bij mij is het dus echt obsessief geweest, gelukkig nu niet meer. Ik heb ook meer vertrouwen in mijn zoon dan in het begin. Dan bedoel ik dat hij zijn gezicht niet onder de dekens verbergt enzo. 1 keer ben ik me rot geschrokken, ik ging zijn kamertje in en hoorde hem niet ademen wat ik normaal wel hoor, dus ik kijk bij hem en zag hem ook niet ademen, van schrik heb ik hem een porretje gegeven en toen bewoog hij ineens, gelukkig werd hij niet wakker. heb ook alle nodige voorzorgsmaatregelen genomen wb wiegendood
Krijg je gratis bij alle andere moedergevoelens zodra je mama bent geworden. Fijn heh? En dan zeggen ze wel dat niks meer gratis is tegenwoordig! Heb het ook hoor. Ook voor die 2 heren hier die al 9 en 11 zijn. Bij de eerste leek alles zo vanzelf sprekent. Bij de 2e werd dat ineens anders. Niet dat ik bij de eerste niet bang was hem te verliezen. Je moest eens weten hoe over stuur ik was toen ik van n traptree gegleden was tijdens de zwangerschap...terwijl er feitelijk weinig tot niks aan de hand was. Maar na de 2e was ik dubbel zo niet 4 dubbel zo bang...niks leek meer vanzelf sprekent. En waarom dat zo was? Weet t niet. Was er al bijna zeker van dat ik zo iets moois niet mocht houden. 2 mooie kindjes... En nu dan nr 3 en eindelijk de lang gewenste meid (nr 2 werd 10 jaar geleden al voorspeld een meid te zijn omdat hij zo klein was...was dus gewoon n klein manneke..en nog steeds). Telkens word t iets minder op n bepaald vlak, die angst. Maar komt er op n ander vlak iets nieuws bij. Zo word je minder bang dat hij ergens wat mankeert en je hem af moet geven. Maar gaan ze meer dingen doen zonder mama. (Klimmen en ze kunnen vallen en breken ofzo...buiten spelen en dan TOCH naar t water...en zo goed zwemmen...kunnen ze dat wel? Straks neemt n enge vent hem mee...) Hij zal op den duur alleen naar school gaan... DAT is pas eng (nu dan met de andere 2...maar zeker zo eng als dat er iets sluimerents mis kan zijn met Wendy en ik haar kan verliezen er door zonder dat ik dat nu al weet) Net zo goed als kinderen fazes hebben hebben moeders EN vaders dat ook. Mn man die nu dus voor het eerst op de biologische manier vader geworden is (ipv op de aangetrouwde zoals bij mn 2 zoontjes) benoemde die angst van de week nog. Hij kan zich niet voor stellen dat t allemaal zo goed blijft gaan en ze echt 3 word...of ouder. Kan ik me dan weer iets meer voor stellen...tja heb t bij die andere 2 ook mee gemaakt. Maar die angst is er wel hoor!
wat fijn om te lezen dat jullie dat ook allemaal hebben! Soms hoor je mensen zeggen dat een moedergevoel vaak klopt en dan ben ik bang dat die angst uitkomt... Ik heb inderdaad ook soms het idee dat mijn ventje te mooi, te leuk en te lief is voor deze wereld. Wat kan je jezelf dan toch gek maken hé.. Voor de koemelkallerie waren we bij de kinderarts en die zei op een gegeven moment als hij een jaar geweest is gaan we testen of hij nog steeds KMA heeft, ik kon allemaal maar denken.. goh ze denkt dus dat hij een jaar wordt! Sindsdien is de angst wel wat minder en niet altijd op de voorgrond, maar soms.. pff.. hier had niemand me voor gewaarschuwd!
Kan niemand je voor waarschuwen...want je denkt dan toch...ach zal wel mee vallen. Tot je t zelf ervaart. Is het zelfde als de cliche: Geniet er maar van want ze zijn zo groot. Dan denk je ach joh...valt wel mee hij is nog zooo klein.En lijkt 10 jaar n heeeele poos. En nu is mn jongste zoontje over n maand 10...kan zweren dat hij vorig jaar nog 5 was...
Heel erg herkenbaar. Hier ook een moeilijke start: geboren met 31 weken en 5 dagen, 5 weken ziekenhuis. Daarna lang goed gegaan en de laatste 2 maanden erg kwakkelig en benauwd. Soms is de angst zo allesoverheersend dat ik echt niet meer aan andere dingen kan denken. Ik denk continu dat hij RS heeft , of kinkhoest of .... (nou ja vul maar een enge ziekte met hoesten in).. Word echt niet goed van mezelf. Vervolgens baal ik van mezelf dat ik niet geniet en ik straks voor 100% van de baby-tijd heb genoten! En dat terwijl ik ook al niet 100% van mijn zwangerschap heb mogen meemaken... @ butterfly: inderdaad hier waarschuwt niemand je voor. Nu is het bij ons ook verre van vlekkeloos verlopen, maarde zorgen die je je maakt valt me echt tegen. Het doet me zelfs twijfelen aan een tweede (terwijl ik altijd en eigenlijk nog steeds minimaal 2 of meer kinderen heb gewild).
Heel erg herkenbaar hoor... Ik was en ben doodsbang dat onze meid iets zal overkomen, al is het nu wel al iets beter dan toen ze pas geboren was en nog o zo kwetsbaar (is ze nu nog, maar toch al iets minder). Ik ben al ontelbare keren gaan kijken naar haar terwijl ze sliep, gewoon om te zien of alles nog goed was. Alle voorzorgsmaatregelen genomen ivm wiegendood, inclusief bij ons op de kamer slapen, was ik dan eindelijk aan het denken (toen ze 15 maand was) om haar op haar eigen kamertje te leggen, sterft er hier in de buurt een jongetje van 2 jaar en 2 weken aan wiegendood (heel erg uitzonderlijk, maar toch zo'n 5 gevallen per jaar) dus ze slaapt nu nog bij ons op de kamer. Gelukkig is dat ook nog wel handig ivm de borstvoeding Afgelopen zomer heeft ons meisje hersenvliesontsteking gehad ten gevolge van de BMR-prik... je wil niet weten hoe bang ik toen was. Sommigen vinden me overbezorgd... maar dat deert me niet, zij weten immers niet hoe het is om een kindje te verliezen... ik helaas wel. Ik vind mezelf niet overbezorgd... ja, ik ga als ze op bed ligt wel eens kijken of alles goed met haar is, ja, ik ga naar de dokter als ze meer dan 39 graden koorts heeft (heeft toch een oorzaak), ja, ik ben het liefst van al zelf bij haar en laat niemand anders dan mijn mams en mijn zus oppassen... ze gaat dus niet naar het kdv. Maar zijn er niet veel mama's zoals mij?