Hier komt het dan, mijn eerste bericht op het forum. Mijn vriend en ik zijn al heel lang samen en hebben een zoontje van 3,5. Al jaren loopt het niet lekker en sinds de geboorte van onze zoon is het helemaal bergafwaarts gegaan. Natuurlijk hebben beide kanten hier schuld aan dus ik ga niet opsommen wat hij in mijn ogen verkeerd doet want ik weet dat ik ook niet perfect ben. Afgelopen maand heb ik de knoop doorgehakt en gezegd dat ik weg zou gaan. Al zo vaak het gesprek aangegaan en elke keer heeft hij me over gehaald om te blijven voor onze zoon. Maar deze keer heb ik voet bij stuk gehouden. ... en een week later kom je er achter dat je zwanger bent. Door alle drukte niet eens gemerkt dat ik overtijd was totdat ik voor de zoveelste keer die ongi krampjes had en dacht "morgen zal ik ongesteld worden" maar.... heee... dat dacht ik vorige week ook al een paar keer! De test loog niet, ik was al een week overtijd en de tweede streep knalde er af. Ik ben er ontzettend blij mee en de vader ook, beiden wilden we altijd een groot gezin. Maar de situatie is nu verre van ideaal. Ik ben van mening dat als ik nu blijf, het alleen maar uitstel is. Maar ik wil hem ook niet buitensluiten en alles zelf doen. Hij wil juist overal bij betrokken worden. Hij is ons gesprek van vorige maand al helemaal vergeten terwijl het voor mij echt definitief is. Vooralsnog besloten dat we de zwangerschap samen gaan doen, in 1 huis met onze zoon erbij. Maar dit is puur uitstel van executie... Zijn er meiden die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten en willen praten?
Jeetje meid lastige situatie.. Ik zit helaas niet in hetzelfde schuitje maar wil je wel even sterkte wensen, en natuurlijk gefeliciteerd (alhoewel dat een beetje dubbel klinkt)
Gefeliciteerd maar het klinkt inderdaad heel dubbel, is relatietherapie niks voor jullie? Jullie zijn beide blij met de zwangerschap, misschien kunnen jullie er samen met wat hulp nog wat van maken
+1. Lijkt mij namelijk als je echt besluit weg te gaan bij hem, ook dat je niet blij bent met nog een kind van hem?
Ik zou inderdaad investeren in relatie therapie. (Als jullie dit beide willen natuurlijk) Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Als het voor jou echt definitief over en uit is, zou ik nu niet nog 8 maanden schijnheilig gaan doen. Dan zou ik hier en nu zorgen dat je (financieel) onafhankelijk wordt van hem, iets gaan huren voor jezelf en je zoon en vertrekken. En dan kan er altijd gepraat worden over co-ouderschap voor je zoontje. En later voor nummer 2. Het zal nooit "de juiste moment" zijn om te vertrekken. Niet nu, niet vlak na je bevalling, niet als de kinderen ouder zijn. Ik zou dus echt wel een keuze maken in wat je wil. Als je nog een beetje overweg kan met elkaar, kan je toch ook apart wonen en hem bijvoorbeeld vragen mee te gaan naar de belangrijkste controles? Uiteraard blijf je in een ideale wereld samen ... Maar die ideale wereld is er niet altijd en als het al jaren aansleept ...
Je verhaal klinkt inderdaad alsof er misschien nog wel iets te bereiken is met relatietherapie... Je staat er open in; je ziet in dat fouten aan beide kanten gemaakt zijn en jullie zijn allebei gelukkig met de gezinsuitbreiding terwijl de situatie er helemaal niet naar is... Maar het is denk ik voor anderen moeilijk te zeggen wat 'het beste' is, wij kunnen niet kijken in jouw leven en in je hart. Mijn eerste reactie is, probeer het nog eens als gezin, iedere relatie kent bergen en (soms hele diepe) dalen, maar vaak wil het met heel hard werken wel lukken om weer uit die dalen te komen. Hoe uitzichtloos het soms ook lijkt. Gefeliciteerd met je zwangerschap en sterkte/succes met je keuze en het vervolg
slim om tijdens je zwangerschap en de eerste tijd erna samen te blijven, dit is meestal de zwaarste tijd (vind ik dan) en het is fijn om die samen nog te delen. Ik heb hetzelfde gehad bij mijn eerste, stond er veel alleen voor maar om in een zwangerschap alles alleen op te moeten gaan bouwen en helemaal alleen te moeten doen is echt zwaar. Op deze manier maakt je vriend de zwangerschap, geboorte en eerste tijd nog mee en voel jij je gesteund. In mijn ogen de beste oplossing, wat je ook na de bevalling besluit. veel sterkte want de je zult t door de hormonen misschien wel extra zwaar hebben de komende tijd
Je kan ook denken er zal waarschijnlijk nog wel gevoel zit want anders heb je ook geen seks denk.... Dus idd therapie misschien toch een optie!
Ik hoop dat jullie er toch samen uitkomen dat scheelt zoveel verdriet ook voor de kinderen later. Ik weet dat dit misschien heel ouderwets klinkt maar ooit hebben jullie voor elkaar gekozen . Verliefdheid gaat over maar als je ooit voor elkaar hebt gekozen ook om kinderen te krijgen dan is er houden van en kun je er aan werken om in je relatie verder te komen. Ik zou ook voor relatie therapie gaan . Jullie hebben ook nog seks kunnen hebben voor dit kleintje in je buik. Dat zal vast niet alleen uit lust zijn geweest.. wat als je zoontje in de puberteit komt en zegt mam ik ga bij mijn vader wonen . Omdat hij daar altijd alles mag bijvoorbeeld. Wat als er een hoop stress komt Door dat hè vertrekt hij moeilijk gaat doen over alimentatie red je dat . Sta je nu sterk in je schoenen nu je zwanger bent. Met al die hormonen. Ik hoop echt dat jullie er samen uitkomen. Sterkte .
Ditte! Je zegt dat je bij hem weg wilt en even later 'hebben jullie altijd al een groot gezin gewild'.. Klinkt mijns inziens tegenstrijdig
Ja het is van de zijlijn makkelijk praten natuurlijk, jij zit erin, wij niet. Het enige dat in mij opkomt is om samen te kijken of jullie eruit kunnen komen.. toch te gaan voor therapie oid. Jullie zijn uit elkaar gegroeid en nu komt er een tweede. Scheiden is ook erg zwaar voor jezelf en je gezin, ik zie het van dichtbij gebeuren. Dus of werken aan je relatie met kans op winst, of scheiden waarin de situatie altijd moeilijk blijft omdat je altijd met deze man zult moeten overleggen wbt de kinderen. Je 'komt nooit van hem af' idee.. Hoe dan ook wens ik je veel sterkte en wijsheid. En natuurlijk een fijne zwangerschap
Lastig hoor... Had je ongemerkt ook niet last van je hormonen, waardoor je nu deze keuze hebt gemaakt? Ik zou dat in ieder geval wel in je achterhoofd houden, dat je hormoonhuishouding nu van slag is... En dat je misschien spijt krijgt van keuzes die je nu misschien te snel maakt.
bedankt voor alle lieve reacties Die ideale wereld bestaat inderdaad niet. Nu blijven is alleen maar het uit elkaar gaan uitstellen. Het zal er toch ooit van komen en dan liever nu dan wanneer ons zoontje ouder is. Er werd me gevraagd of ik dan nog wel een tweede wilde van mijn vriend, maar daar kan ik heel kort over zijn. Abortus behoort niet tot de mogelijkheden. Wat betreft relatietherapie, dat wil hij heel graag maar ik sta daar niet meer voor open. De laatste jaren is er zoveel mis gegaan waar niet over gepraat kon worden, dat ik het in mijn hoofd al heel lang heb opgegeven. Ook al is dit kindje inderdaad samen gemaakt, en is er ooit wel die liefde geweest, ik kan het niet meer voelen voor hem.
Geef therapie een kans. Als het niet werkt om de relatie te verbeteren door therapie zal er in ieder geval tijdens therapie respect komen voor elkaars meningen en ga je veel beter uit elkaar.
Ook hier komt relatietherapie gelijk bij me op. Toch gefeliciteerd en hoop dat je de juiste keuzes kunt maken!
Als je dus sowieso niet bereid bent om eventueel te investeren in therapie omdat het voor jou echt over en uit is, snap ik niet waarom je nu nog zou blijven. Dat is mijns inzien je vriend aan het lijntje houden want die denkt schijnbaar dat het allemaal wel goed komt. Dat is niet fair tegenover hem vind ik.
Ik weet natuurlijk niet precies wat de problemen zijn, maar als je besluit te blijven zou relatietherapie ook kunnen toch? Anders ben ik het met bovenstaande eens... Gefeliciteerd en heel veel sterkte!
Als je er zo definitief over denkt dan zou ik niet zo blijven aanmodderen en weggaan. Weggaan van de situatie kan ook veel helder maken.Je kan wel samen naar afspraken van verloskundige gaan enzo. Denk dat als je zo blijft aanmodderen dat het alleen maar lastiger wordt om weg te gaan. Succes