Oh dit is zo herkenbaar. Die mannen denken dat als je voor een kind gaat dat het er dan ook daadwerkelijk morgen is of zo. Althans, die van mij was er ook nog niet aan toe en stelde het steeds uit....pfff..en nu!! Hij is zoooo gelukkig, heeft altijd een big smile op zijn gezicht en zou het nooit anders willen. Hij vind het een verrijking van ons leven en het is ook echt zo leuk en gezellig. Je weet een beetje waar je het allemaal voor doet zeg maar. Laat het even en probeer het over een paar weken weer. Je leven eindigt echt niet, dat hoeft helemaal niet. Wij doen nog regelmatig iets zonder ons meisje erbij, we maken er gewoon tijd voor vrij en ze gaat dan naar oma. 1 x per maand een weekend bij oma en opa. Dan gaan wij samen leuke dingen doen, uit eten en van elkaar genieten. Maar goed, dat moet dan wel allemaal lukken natuurlijk. Succes ermee. C
Bij 'zwangerschap' had iemand met een soortgelijke vraag zo'n topic geopend. Ik heb daar een heel verhaal geschreven Misschien kun je daar ook es kijken.
Dit is ontzettend moeilijk. Bij mij leefde het ook eerder dan bij hem. Ik durfde het niet eens aan te kaarten, ik was er al zo vroeg in de relatie klaar voor. Ik moest voor werk 5 maanden naar de VS en heb hem voor vertrek verteld wat IK dacht, en dat ik gewoon wilde dat hij er over zou nadenken. Ik wilde graag de Mirena er na thuiskomst uit hebben. We hebben er toen niet over gepraat, maar toen ik terug was was ik verloofd en kon hij niet wachten om de Mirena er uit te laten halen. Hij had gewoon wat ruimte nodig om daar zelf over na te denken, en dat ik weg was kwam daarvoor eigenlijk goed uit. Het was best moeilijk om het niet de hele tijd uit te spreken, maar het zeuren en er steeds over beginnen werkt misschien juist averechts. Je kan beter EEN duidelijk gesprek hebben, waarin je hem vertelt wat je waarom wilt (nl. beginnen nu je nog geen 32 bent, dat het best op zich kan laten wachten). Over dat 1 jaar bezig zijn. Ik was daar ook bang voor, maar ik was in no time zwanger. Zo snel dat ik er bijna van schrok, had gedacht dat ik nog wel even op gang moest komen (was jaren niet ongesteld geweest en was ook een langere tijd veel te licht om zwanger te raken). Dus, wees daar niet te bang voor Dat weet je nooit. Maar het is waar dat je niet te lang wilt wachten- ik had ook zoiets van, moest de MMM bv. nodig zijn, dan ben ik geen 35 als we daar aan de beurt zijn. Wat verder wel belangrijk is, is dat je het allebei graag wilt. Het is denk ik echt heel vervelend om de partner te zijn die de 'kinderwenskar' trekt. Dat kan erg veel spanning in de relatie veroorzaken. Zou je kunnen leven met een compromis, en bv. volgend jaar in de winter of lente de pil/spiraal er uit (laten) gooien? Heb je een compromis voorgesteld?
ja dat is ook wel een goeie, dat het allemaal wat concreter wordt voor hem. en voor mezelf trouwens ook... ik denk dat hij op dit moment alleen nog maar de 'lasten' kan zien, en ikzelf vooral de 'lusten'... dat is ook waar. ik snap ook wel dat ie een beetje gek van me wordt, maar ik denk er nu gewoon zo veel over na dat ik bijna mijn tong moet afbijten om er niet steeds een opmerking over te maken... normaal ben ik totaal geen flapuit, maar nu... grappig om te lezen dat het zo herkenbaar is. en fijn dat de meeste mannen toch binnen afzienbare tijd overstag gaan! ik hoorde hem gisteren met mijn zwager praten (mijn zusje heeft 2 kinderen) en mijn vriend was zomaar even al mijn argumenten aan het opsommen Goed om te weten dat hij er blijkbaar ook wel mee bezig is en dat het niet 'het ene oor in, het andere oor uit' is.. Hij zei wel ook weer dat hij nog zoveel andere dingen wil doen. maar hij is wel mooi gestopt met roken misschien niet om die reden maar ben er wel super blij mee! zal hem wel even met rust laten want hij is er best wel prikkelbaar van...
Ja, ik zou hem eventjes laten nu. Hij weet wat jij wilt, het is ook wennen aan een idee. Ook als je zwanger bent, is het voor de man veel abstracter dan voor de vrouw, ook dan wen je op verschillende manieren aan het idee. Het is echt het leukst als hij op een gegeven moment zelf komt met 'zeg lieverd, zullen we eens stoppen met de pil?' en er 100% achter staat. Maar tegelijkertijd kan je er natuurlijk af en toe over praten- hij moet nou ook weer niet het idee hebben dat er niks van je leven over blijft als je aan kinderen begint. Je krijgt een heel ander leven, ik weet niet of je daar echt ooit klaar voor bent, maar je moet bereid zijn om met je partner om aan dat nieuwe hoofdstuk te beginnen. JE wilt niet in een situatie komen waar hij gewoon zijn oude gang blijft gaan, en jou met alle zorg thuis laat zitten, ik lees dat nog vaak genoeg
Mijn mannetje wilde ook niet. Het deed me veel verdriet maar ik heb het toen geaccepteerd. Tussendoor nog weleens over gehad maar altijd kreeg ik een nee. Ik kreeg een kijkoperatie voor het iets anders maar er kwam ook uit dat mijn linkereileider helemaal dicht zat en mijn rechter vernauwd. Ik wilde toen toch eigenlijk wel heel graag beginnen omdat onze kansen wel heel klein werden op deze manier en stel dat de eerste lang op zich zou laten wachten en je moet dan nog doorgaan voor een 2e...pff...maar nog steeds kreeg ik een nee.... Pas 9 maanden daarna vertelde hij me dat hij ervoor wilde gaan. Ik heb nog 2 strips afgemaakt en toen gestopt. Wonder boven wonder waren we in de 5e ronde zwanger. Ik ben nu bijna 31 weken en m'n ventje is zó blij, ik kan er echt van genieten hoe hij nu al echt een papa is. Er word bijv gevraagt hoe het met zijn kind gaat...niet meer hoe het met mij gaat haha. Dat is het lange wachten écht waard geweest. Veel mannen vinden het volgens mij 'gewoon' eng en kunnen zich er geen voorstelling van maken dus willen ze niet. Maar dat hij het er al over heeft met mensen is al goed, hij is er dan toch mee bezig maar heeft zichzelf gewoon nog even de tijd gegunt door te zeggen dat hij nog even wilt wachten.