Hij wil zijn piemeltje niet meer...

Eigenlijk een beetje een dubbele standaard maar dit wordt dus als redelijk normaal gezien voor meisjes. Freud noemde dit ook wel de 'penisnijd'. Het stomme is dat ik me kan herinneren dat ik dit ook heb gehad. Ook ben ik niet zo'n vrouwelijke vrouw maar wel hetero. Het kan dus alle kanten op en dat is prima vind ik zelf.

 

hier een 3jarig meisje die helemaal verdrietig is omdat ze geen piemeltje heeft en niet staand kan plassen. Roept de hele dag dat ze ridder is. Het zijn bij haar echt momenten want het volgende momeng staat ze in haar prinsessenjurk te dansen. Ik denk dat je er goed mee omgaat. Laat hem thuis lekker zichzelf zijn en als dat betekent een jurk aan waarom niet!

 

Ik vind ook dat je er goed mee omgaat. Tijd zal uitwijzen of het een fase is of niet. Ondertussen zou ik er wel voor zorgen dat scharen e.d. veilig opgeborgen zijn. Je moet er niet aandenken wat er zou kunnen gebeuren als hij er eentje te pakken krijgt.

 

Hmm ik zou eens kijken op iedereenisanders.nl..

Zie bijv de vraag: hoeveel transgenders zijn er?
Of deze: hoe komt het dat iemand transgender is?

Verder kun je natuurlijk altijd eens zoeken op "genderkinderen" dat is namelijk de naam ervoor

 

Mijn zoontje (4) heeft het ook weleens gezegd, wil ook een jurkje aan als zijn zus zich verkleed, speldjes, nagellak en trouwen met zijn vriendje. Ik heb gezegd dat afknippen niet zomaar kon (stel dat ie het zelf eens zou doen!) en dat er dan veel bloed zou komen. De andere dingen heb ik zo gelaten. Wel gezegd dat trouwen met zijn vriendje wel kon. Zegt mijn dochter (6): maar dan wordt kindjes krijgen wel lastig he?
Ik herken het van jou dus als fase en zo niet: fijn dat je er open voor staat!

 

ik herken het niet helemaal, maar mijn zoontje wilt wel lippenstift, verkleedjurkjes.
hij wordt in januari 4

maar dat komt denk ik door zijn grote zus.
ik maak me er niet druk om.
als het zo is dat hij een meisje wilt zijn is dat ook oke.
maar ik denk dat het eerder door zn grote zus komt

 

staan plassen vond ik vroeger als een klein meisje ook erg interessant totdat ik het na probeerde te doen dat ging niet helemaal goed

 

Mijn jongste zoon wilde steeds een prinses worden, wilde ook prinsessenjurken aan en vlechtjes/staartjes in zijn haren. Zijn piemel vond hij wel te gek en nog steeds het gedeelte over het niet blij zijn met zijn piemel herken ik dan ook helemaal niet. Mijn zoontje wil nu geen prinses meer worden en is erg bezig wat er voor jongens is en wat voor meisjes.
Mogelijk is het een fase en als het over een poos nog zo is, kan verderzoeken.

 

Hier de jongste een tijdje dat hij graag de princessen jurken van zijn grotere zus aan wil. Nagellak en oorbellen. Niet elke dag, maar t gebeurd. Hier gok ik op een fase. Hij zegt nooit concreet dat hij een meisje wil zijn of zijn pielie niet wil hebben. En anders zien we wel als dit langer aanhoud. Mijn man is er wat panisch voor. Die wil graag dat zijn manneke gewoon jongens dingen doet.
Ik herken t wel van mijzelf vroeger. Ik wilde altijd een jongetje zijn.dat heb ik best lang volgehouden. Tot mijn pubertijd aan toe. Ik speelde als een jongen, ging alleen met jongens om. En kleedde mij niet erg vrouwelijk. Hekel aan rokken en jurkjes, gewoon spijkerbroek, blouse en dr.Martens. Op school werd ik ook vaak gepest daardoor. Het is sinds mijn 16e bijgedraaid. Ik ging uit en kreeg aandacht van jongens. Toen vond ik t niet erg meer om 'vrouw' te zijn.

 

Vind ik ook!!!

 

Overigens ken ik het dragen van een verkleedjurk wel. Maar ook de stoere dingen net zo. Het lopen met de poppenwagen of een pop gebeurd ook nog wel eens, of een nageltje lakken. Maar een meisje willen zijn niet, evenals de piemel eraf willen ken ik niet.
Wel eens de vraag waarom hij dan een jongen is en een ander niet. Maar dan komt er net zo snel weer achteraan dat hij en papa allebei een piemel hebben.

Ik zou ook afwachten hoe het ontwikkeld (en de scharen uit de buurt houden )

 

mijn zoontje heeft deze fase? ook gehad vanaf dat hij kon praten..

nu sinds een paar maanden (hij word deze week 4) is het weer een stuk minder geworden..

ik heb er niet te veel aandacht aan gegeven.. wel tijdens een 'gesprek' uitgelegd dat hij nu nog te jong is om een meisje te worden.. maar als hij 'groot' is en hij nog steeds een meisje wilt zijn dat we dan wel naar de dokter kunnen gaan.. vanaf dat gesprekje is het eigenlijk een stuk minder geworden

alles kwam langs,
meisje worden,
lange haren,
jurken en rokken
pielletje eraf willen knippen
etc etc

de meeste dingen hoor ik hem er niet meer over.. wel is hij nog steeds GEK op lippenstift en hakkenschoenen en als de verkleedkist opengaat dan kiest hij een jurk

hij mag soms ook wel eens een jurkje van zijn zus aan en mijn lippenstift.. en met de barbie's of poppen of iets anders dat voor meisjes is..

maar hij speelt net zo goed met auto's, graafmachines en is voor de rest echt een stoer jongetje.. stunten met zijn fiets , klimmen, rennen

ik zou er niet te veel aandacht aan schenken.. maar het ook niet stimuleren als je snapt wat ik bedoel?
(alles maar toelaten omdat een 3jarige iets zegt.. straks denkt hij dat het normaal is en raakt hij misschien in de war?)

het kan ook nog net zo goed zijn dat hij gewoon zijn grote zus nadoet.. dat is wat hij al 3 jaar lang ziet..
als het echt serieus is, dan maakt het mij echt totaal niet uit en dan gaan we mooi naar de huisarts/psycholoog op 8 of 9 jarige leeftijd

 

Ik moest meteen aan Myrthe denken, de mama met een transgenderkind, maar ze is niet meer actief?

Ze was heel open over haar kind en het proces dat het doormaakte. Maar zoals nog een aantal mama's aanhaalden, het kan ook een fase zijn natuurlijk...