Zolang jouw man niet accepteert dat zijn vrouw en kind er voor de rest van zijn leven zijn en niet zijn familie (ik neem aan dat hij tenminste weet dat zijn ouders er eerder niet meer zijn dan hij) is dit een verloren zaak. Zo te lezen heeft jouw man zo'n hechte band met zijn familie dat jij er nooit tussen zou passen. Ik zou de eer aan mezelf houden en bij hem en zijn familie weg gaan.
hai batchie, volgens mij ben je van hindoestaanse afkomst.. ik namelijk ook en weet dat het allemaal gewoon heel anders is en voor mensen van buitenaf moeilijk te begrijpen is hoe het bij ons cultuur in elkaar zit. de meeste mannen worden vanaf jongsaf aan ontzettend verwend door hun ma.. maar tegenwoordig komen de hindoestaanse vrouwen steeds vaker voor zichzelf op en leren de mannen accepteren dat het niet meer zoals vroeger kan zijn. jou man heeft ervoor gekozen om met JOU te trouwen en met jou een kindje te krijgen, hij zal eerst moeten begrijpen dat zijn leven nu verandert en hij moet ook rekening met jou houden want volgens mij ben je echt niet gelukkig. elke vrouw wil liefde en respect vanm haar man krijgen en dat is ook heel normaal, als hij niet wil luisteren naar jou en zich niet wil aanpassen dan wordt het heel moeilijk. hij zal zijn mama nu eindelijk es moeten loslaten en jij moet echt voor je zelf opkomen en blijf hem duidelijk maken dat Jullie samen een gezin zijn en dat zijn ouders zich niet zo mogen bemoeien met jullie relatie. Ik hoop echt dat je tot hem door kan dringen.. denk aan jou geluk en dat van je kleintje...
hee meid, denk dat je diep in je hart het antwoord wel weet, hoe je met deze situatie om moet gaan, maar dat je een duwtje in je rug nodig heb. niemand kan dit voor je doen, alleen jijzelf. denk aan jezelf en je kleintje, en net wat hier al eerder is gezegd, liefde voegt iets toe aan je leven en hoort niet zoveel energie te kosten als dat het jou kost. bovendien lijkt op het behoorlijk éénrichtingsverkeer bij jullie. kies voor jezelf meid!
Wat een rotsituatie zeg! Probeer je voor te stellen hoe het is over 10 jaar.. Zie je jezelf gelukkig worden met hem of niet? Zo niet,ga weg en leid je eigen leven met je kleine! Je red het alleen ook wel... Succes meid en sterkte!
Even mede reagerend op het bericht van Chanoetje hierboven.... Als ik het verhaal van Batchie zo lees, zal hij echt niet door te dringen zijn, zal hij nooit zijn gezin die aandacht geven die een man, hindoestaans of niet, behoort te geven! Kom nou, jullie zijn met z'n drieën een gezin en in Nederland mag dan een nuchtere kijk zijn, het is over de hele wereld onzin dat de vrouw zo behandeld wordt! Dit is echt uit de tijd hoor, ook dat je hele familie bij je over de vloer komt! Natuurlijk zal ik de laatste zijn die zegt dat je "zomaar op moet geven", maar als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je al weet wat je wilt, kan je alleen de stap nog niet zetten! Kleine aanmoediging? Mijn moeder is op haar 26e bij mijn vader weggegaan toen ik 9 maanden jong was. Het is in mijn ogen de beste beslissing die ze ooit heeft gemaakt. Als je geen toekomst in je huwelijk zie, ga dan nu, zo heeft Vishesh minder last van de "scheiding", ga dan niet nog jaren met problemen aanzien, want ook dat weet ik uit ervaring van mijn man, het scheiden van ouders doet kinderen meer dan we allemaal denken! Denk aan jezelf, probeer hulp in je omgeving te vinden en maak je keuze waar JIJ achter staat!
Is er geen mogelijkheid om te proberen de ruzie met je eigen ouders bij te leggen? Misschien dat ze je een helpende hand in deze situatie kunnen bieden?
Ik geloof dat ik ook voor mezelf en mijn kindje zou kiezen, op deze manier word je ook niet gelukkig. Maar ja ik heb gemakkelijk praten. Sterkte in ieder geval!
Ik sluit me hier bij aan. Hoe moeilijk het ook is. ik zou voor mijn eigen geluk kiezen !Succes met je beslissing.
Eigenlijk had je nooit je schoonouders in huis moeten nemen. Praat met je man, en anders ga bij hem weg-want zo is het ook niet leuk!
Hey sorry dat ik nu pas reageer, heb het een en ander met mn man uitgezet en even gepraat met iemand die er buiten stond. Het blijkt dus dat voor mijn gevoel zijn ouders zo erg in de weg staan. Ze bemoeien zich constant en zijn constant aanwezig, en ik kan me er niet in vinden adt mijn man er niks aan doet. Ik heb erover gesproken met mijn man en sindsdien ga ik ook gewoon niet meer mee naar die mensen. Helaas moet ik mn zoontje wel sturen want ja hoe dan ook het zijn zn grootouders. Afgelopen donderdag nacht gingen ze voor 3 weken op vakantie, dus ik was meegegaan om ze uit te zwaaien. Bij mn schoonzus thuis vertelde ik mn schoonmoeder dat ik Vishesh zijn verjaardag in 2 keer zou vieren omdat het niet past in ons huis. Ze heeft me zo boos gemaakt met haar reactie, ik mag het niet in 2keer vieren. Ik probeer de familie uitelkaar te halen, toen begon zn vader van ja Vishesh hoort bij ons hij is niet van jou, we hebben niks te maken met de (mijn achternaam) je moet alles doen volgens onze regels, je ,moet blij wezen dat we TOESTEMMING hebben gegeven om bij mn zoon in huis te gaan toen je ouders je weg geschopt hadden. Zo ik ben zo boos, gelukkig zie ik ze 3 weken niet. Maar ik heb al tegen mn man gezegd van ja is goed, je moeder krijgt dr zin ik nodig iedereen uit die ik wil (mn hele familie dus 71 man) en ik ken mn tantes die gaan vragen waarom ik alles in 1 had gedaan en ndan ga ik zeggen ja vraag maar aan amars moeder, zij heeft niks te maken met mijn familie als het aan haar ligt gaan er zelfs mensen op de wc zitten want het MOET in 1 keer. Amar begrijpt me wel en heeft geprobeert wat tegen zn ouders te zeggen, ik was erbij maar die mensen zijn selectief doof waarschijnlijk. Alles moet op hun manier en daarmee klaar. Iemand gaf als tip om de ruzie met mn ouders bij te leggen, gelukkig was die al heel snel opgelost, ik heb nog nooit zo een goede band gehad als nu. Maar helaas zgt mn moeder ook ja nu je getrouwd bent doe je dingen volgens die familie's kant. Wij mogen nu niks meer zeggen, maar mn moeder gaat ze wel aanspreken, zonder dat mn vader het weet dus ja ben benieuwd. Het voelt wel veel beter nu ze 3 weken weg zijn. Ik hoef niet steeds te denken van ja als ik zo thuis kom van werk wie zit er nu thuis enzo.
Jeetje meid, dat is niet niks. Ik zou zelf denken: Dat bepaal IK wel, het is MIJN gezin en daar hebben jullie niks over te zeggen. Maarja, dat is voor mij makkelijk gezegd. Ik denk dat je je gevoel moet volgn want op deze manier gaat het ook niet werken. Denk je eens in dat het de komende 10 jaar nog zo zou gaan, daar wordt je toch doodmoe van? Denk god na wat je wilt en praat hier nogmaals over met je man. Zoals ik al zei; het is toch jouw (jullie) gezin? Goedbedoelde adviezen tot daar aan toe, maar dit vind ik echt te ver gaan... Sterkte ermee!
Mag ik vragen hoe oud je man is? Hij is toch echt degene die zijn mond zal moeten opentrekken en geen weerwoord moet dulden van zijn ouders. Want hij geeft ze steeds de ruimte voor bemoeienissen. Het lijkt me HEEL erg moeilijk. Heb je al geprobeerd vreselijk te slijmen bij zijn ouders? Heel attent en lief doen, zodat ze je heel aardig gaan vinden en daardoor wat makkelijker worden? Of anders je steeds heel verdrietig opstellen bij je man, zodat hij misschien toch inziet dat er iets moet gebeuren omdat je ongelukkig bent? Tja, ik weet het ook niet, ik vind het wel heel vervelend voor je!
Hmm, dit soort familiesituaties zijn altijd lastig en vaak is er niet zomaar een oplossing voor. Probeer er in ieder geval steeds met je man over te praten. Zolang jullie nog op één lijn zitten, dan sta je sterk. Laat het over je heen gaan en trek daarna zelf je plan ... en een lange neus naar je schoonouders. Sterkte!
Wij zijn beide 22 jaar, en ja mijn man is altijd mama;s kindje geweest. Mede door zijn opvoeding dat zijn ouders altijd nummer 1 horen te zijn, kan hij dus neit zijn mond opentrekken. Hij heeft het eerder gedaan en dan gaat zn moeder dus huilen en drama maken en daar kan hij dus niet tegen.. Slijmen bij zn ouders? Liever niet hoor, als ik die kop van zn moeder al zie word ik al niet goed helaas.. Kijk ikbn ook niet geweldig hoor, en ik heb idd een grote mond gegeven door te zeggen dat mijn man en ik nu 1 gezin zijn en wij op onze eigen benen moeten staan, maar ja hun luisteren nooit dus dit was mn enige optie nu..
Hahaha! Dan is het inderdaad wel erg moeilijk om te slijmen, maar ik zou het toch eens proberen als ik jou was, mensen zijn daar vaak erg van gecharmeerd. ("wat zit uw haar leuk, mooie jurk, wat heeft u lekker gekookt, u bent zo'n wijze vrouw, ik kan nog veel van u leren")
Jeetje, en ik dacht dat ik het zwaar heb..wat een verhaal zeg. Moet wel zeggen dat het me allemaal zo bekend voorkomt omdat ik zelf 6 jaar een relatie heb gehad met een hindoestaanse jongen (en als ik me niet vergis ben jij ook van hindoestaanse afkomst). Ik snap dat je cultuur, geloof en de normen en waarden die je meekrijgt hartstikke belangrijk voor je zijn en die hoef je ook zeker niet te verloochenen maar hoe zie je t bijvoorbeeld over, laten we zeggen..20 jaar. Je zoontje zal opgroeien in een mannenwereld, want dat is het volgens mij wel, hij zal gelukkig ook jouw normen en waarden overnemen maar helaas ook die van je schoonfamilie aangezien ze zo sterk aanwezig zijn. En de kans dat je zoontje dan op dezelfde manier zal omgaan met vrouwen is natuurlijk dan wel aanwezig..en dan vraag ik me af of je daar op zit te wachten of dat je hem wilt leren gelukkig te zijn en om zijn vriendin/vrouw met wederzijdse respect te behandelen. Want volgens mij is dat wat je voor jezelf wenst ook vaak wat je voor je kind wenst.. Weet je, we kunnen met z'n allen gaan roepen wat je zou moeten doen maar uiteindelijk, als wij uitgelogd zijn en verder gaan met onze levens, ben jij diegene die nog in die rotsituatie zit. Tuurlijk, we kunnen je wel onze mening geven en naar je "luisteren" (lees: verhaal lezen), dat is dan ook het fijne hieraan, dat mensen je gewoon ff lekker een hart onder de riem kunnen steken wanneer je daar de behoefte aan hebt, maar het gaat uiteindelijk om JOUW geluk en om JOUW leven en dan zul je toch, hoe zwaar en moelijk het ook is, zelf keuzes moeten maken. Ik wens je echt heeeeeeeeel veel sterkte en geluk toe!
jeetje. Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien zeg ik wel iets wat al eens - of vaker - is gezegd. Maar ik zou niet in zo'n situatie willen blijven zitten. Jij bent voor jezelf een gedeelde eerste prioriteit! En jij verdient het ook gewoon om gelukkig te zijn in je leven en vooral in je eigen huis. Ik weet niet of het haalbaar is, maar omdat ik lees dat je volledig werkt en zo is er vast iets mogelijk, maar ik zou snel op mezelf gaan (met kind!). Want deze situatie is voor jou niet goed, als ik het zo lees word je nog depressief in no time! En die kerel...in alle eerlijkheid, wat ik lees is dat de liefde van 1 kant (de jouwe) komt. Dat is geen relatie. Denk even helder na. Als je weg gaat, wat geef je dan op? - een man die je lichamelijk gebruikt zonder echt lief te hebben - een gebrek aan aandacht - een gebrek aan begrip - een gebrek aan privacy en zo kan ik nog wel even doorgaan volgens mij. Je geeft alleen maar gebreken op. Nou, ik zou wel zonder kunnen ... Veel wijsheid en sterkte in ieder geval
Ik heb mn beslissing genomen, mn zusje is nu al een jaar getrouwd en heeft een 4 kamer woning voor haar en haar man alleen. Ze heeft aangeboden dat ik er een tijdje kan blijven zodat mn man en ik alles op een rijtje kunnen zetten, het is volgens haar namelijk allemaal te snel gegaan. Ik werd zwanger en soort van verplicht om maar gelijk in 1 huis te wonen zonder dat ik die familie echt had leren kennen. Dus ik ga dan daar naar toe en daarna zien we wel.. Ik weet dat mn man niet zonder me kan en hij heeft echt een ander idee van moeite doen voor een vrouw, hij denkt bijv dat hij het echt toont door me elke dag te halen van werk. Hij zegt dan dat ik niet in die kou hoef buiten te lopen. Terwijl ik weer zoiets heb van ja dat is wel normaal of als ik hem aangeef van ja geef eens wat vaker complimentjes dat hij dan zegt ja maar dan lijkt het toch zo nep, want je hebt er nu om gevraagd Mannen hebben soms echt een vage manier van denken. ik weet iig wel dat het probleem met zn ouders nooit weg zal gaan zolang ze nog leven.. dus mocht het ooit nog goedkopen tussen mn man en ik zal ik er helaas aan moeten wennen..
hoi batchie ik denk dat je een goede keus maakt om tijdelijk bij je zus te gaan wonen maar hoe denk je erover om je eigen huis te gaan zoeken en mocht het goedkomen met je partner komt hij bij jou wonen op die manier heb je meer zegenschap want het is tenslotte jou huis om te zeggen ik zal het maar moeten accepteren als je weer teruggaat naar je man is hetzelfde als zeggen nou dan maar ongelukkig zijn, zijn ouders hoeven jou niet te accepteren maar jij hun ook niet als zij zich in jou huis niet kunnen gedragen en niet jou regels op kunnen volgen moet je ze er gewoon niet inlaten klaar het klinkt allemaal heel hard maar jij bent de moeder van je zoon en de vrouw van je man zij is oma en moeder van jou man laat ze zich ook zo gedragen succes groetjes nathalie