Ik sluit mij aan bij wat er al gezegd is. Persoonlijk ben ik liever alleen met een kind en een goed vangnet, dan samen met iemand die mij dwingt tot iets waar ik niet achter sta. Zo te horen wil jij dit kindje wel graag houden en heb je ook mensen die je wel steunen. Laat je beslissing daarvan af hangen en niet van je "vriend"
Ik sluit me ook aan bij de rest, denk aan jezelf wat wil jij? En je gaat misschien enorm veel spijt krijgen.. Veel sterkte met het maken van je keus
Ik heb zelf in zo'n zelfde situatie gezeten, ik was 18 hij was 24. Hij wilde het absoluut niet, ik kreeg geen steun van mijn familie, ik verdiende toen de tijd 700 euro per maand, had geen huis en ik zag eigenlijk geen andere uitweg dan een abortus, omdat ik mij absoluut niet gesteund voelde. Had ik wel die steun van familie gehad, dan had ik waarschijnlijk een hele andere keus gemaakt, want ik heb er nooit 100% achter gestaan. Ik heb uiteindelijk nog 9 jaar een relatie met hem gehad, maar die abortus is wel iets wat altijd tussen ons in heeft gestaan. Hij was overigens erg dominant in deze relatie en probeerde met zijn psychologische spelletjes mij vaak een slecht gevoel over mijzelf te geven. Maar dat is altijd makkelijk achteraf praten. Inmiddels heel gelukkig met mijn huidige vriend en we hebben gister de eerste echo gehad, ik zag de opluchting op zijn gezicht toen het hartje klopte en voelde toen pas echt hoe het is om gesteund te worden hierin. Succes met je keuze, mocht je nog verder willen kletsen of vragen hebben, kan je me altijd een pb sturen.
Hier ook in een soortgelijke situatie gezeten; ik raakte door de pil heen zwanger, ex wilde het niet. Ik moest het weg laten halen, 'want anders'. Ik heb alleen nooit getwijfeld. Hij is inderdaad bij me weggegaan, wat ik op dat moment echt verschrikkelijk vond omdat ik dacht dat ik de liefde van m'n leven kwijt was. Achteraf zie ik wel in dat ik (en m'n zoon, van inmiddels 5!) véél beter af ben zonder hem. Als iemand van je houdt, dwingt hij je niet tot zulke keuzes.
als ik je reactie lees en hoe hij met je omgaat daarin dan denk ik aan emotionele chantage, hij wilt pas alleen praten erover als je het woord abortus laat vallen ? dat de dokter jullie een verwijzing heeft gegeven zonder ook echt jou verhaal te horen vind ik ook tikkeltje vreemd, maar goed het gebeurd wel denk ik, het beste advies is wat er al gegeven word, praat er met jou ouders over of met zijn ouders ? en stel je eigen inderdaad vragen zal je na de abortus je echt nog gelukkig met hem zijn en je veilig voelen ?