mijn verloofde en ik zijn vorig jaar januari gestopt met de pil omdat we graag een kindje samen wilde.. de afgelopen maand hebben we een beetje een moeilijke tijd gehad en na veel gesprekken vertlede hij dat hij toch nog niet klaar is voor kinderen... na anderhalf jaar moet ik dus weer aan de antoconceptie en ik heb het hier zo moeilijk mee.. ik sta achter zijn eerlijkheid en weet zeker dat ik kinderen met hem wil, en ik ben nog jong dus tijd zat zou je denken, maar ik kan me er niet overheen zetten.. elke pil die ik inneem neem ik met pijn in mn hart. pfff weet gewoon niet wat ik aan moet met dit gevoel..
Dat is naar, maar wat je zegt: zijn eerlijkheid telt ook. Hij geeft aan op termijn wel kinderen te willen toch? Bespreek je gevoelens wel, zodat hij ook jou begrijpt. En ga er dan over een tijdje samen weer voor!
Aan kinderen moet je samen willen beginnen.. als hij er echt niet klaar voor is zou je je er (hoe lastig dat ook is) toch bij neer moeten leggen en die keus moeten respecteren..
Oh wat naar meis! Ik denk dat er helaas niets anders op zit dan wachten tot hij er ookmklaar voor is. Je moet er allebei volledig achter staan. Maar datbis mijn verstand dat spreekt. Gevoelsmatig kanik me heel goed indenken dat je hier enorm van baalt!!!! Misschien het even een maandje katen rusten en als het volgende maand beter gaat tussen jullie het gesprek weer eens openen? Liefs,
goh wat naar ja.. ik kan me voorstellen als je anderhalf jaar bezig geweest bent en je er ineens weer van af te moeten zetten dat dat niet fijn is. het is natuurlijk wel jammer dat hij hier niet eerder mee gekomen is want stel je voor dat je wel zwanger geworden was. er zit indd niks anders op dan het te resepcteren en af te wachten wanneer hij er klaar voor is. nu zwanger raken is niet verstandig voor je relatie denk ik. ik hoop dat jullie er samen uit komen en dat jullie in de toekomst nog een vruchtbare tijd tegemoet gaan Liefs Riejantjuuh
Hey meid, wat vervelend nou! Is het niet gewoon de ''normale'' angst van alle mannen die voor het eerst vader worden? Zou je er niet over kunnen praten, dat jullie al zo lang bezig zijn en dat het voor een vrouw echt heel erg moeilijk is omdat ''zomaar'' naast je neer te moeten leggen en stoppen?
Oh wat lijkt me dat vervelend, wens je veel sterkte, hopelijk komen jullie snel weer op 1 lijn te zitten over de kinderwens.
Kan hij je wel duidelijk maken waarom hij er "ineens" niet aan toe is? Is het gewoon koudwatervrees of heeft hij echt een gegronde reden om nu te zeggen dat hij er toch niet aan toe is? Mijn partner schrok zich nl het rambam toen ik vertelde dat ik zwanger was van de oudste.... ondanks dat we toch echt beide achter onze kinderwens stonden. Hier bleek het een stuk angst/vrees/trauma te zijn uit zijn verleden. Hij is gescheiden toen zijn dochter 2,5 jaar oud was. En bij hem kwam ineens die angst opzetten, dat ik ook weg zou gaan zodra dit kindje rond die leeftijd zou zijn. Inmiddels hebben we twee bloedmooie dochters en een zoontje*.
Misschien doordat jullie afgelopen maand een moeilijke periode hebben gehad, is hij gaan nadenken. Misschien is hij wel bang voor het een ander? zoals anderen al zeggen misschien koudwatervrees? Hoeveel vrouwen in het begin van de zwangerschap denken "Ik kan niet meer terug nu"....misschien is dat voor mannen wel de "Mischien is het toch nog te vroeg" reden?. OF misschien bedoelde hij dat hij het even rustig aan wil doen niet teveel gefocused op een kindje krijgen, doordat jullie een moeilijke periode hebben gehad?