Het eerste wat mijn man en ik tegen elkaar zeiden was: hoe overleefd een relatie dit? Je man vergeet zijn eigen kind, en overlijd dan ook nog eens. Ik zou het denk ik nooit kunnen vergeten en vergeven?!
Ik breng mijn zoontje 3x per week naar het KDV en 1x per week kan ik rechtstreeks naar mijn werk. Het verschil in route: KDV is rechtsaf op de rotonde, werk is rechtdoor. Ik heb al 2x gehad, dat ik op de automatische piloot de eerste afslag van de rotonde miste. Bedacht ik me wel meteen, dus gewoon een rondje over de rotonde en toen er wel af. Maar heb ook 1x gehad, dat ik al op de grote weg zat toen ik het me bedacht. Dat was 1200 meter NA bovengenoemde rotonde. Gelukkig was de volgende afslag 1 km verder en kon ik ook weer makkelijk terug. Dus ja, ik kan me goed voorstellen als iemand veel aan zijn hoofd heeft, ie op de automatische piloot rijdt. Maar de HELE weg is wel erg lang. En daarnaast merk je het toch op als je uitstapt? En inderdaad: Ons KDV belt gewoon als je kindje er nog niet is. Maar dat zal in België misschien niet in het protocol zitten... Even heel hard, maar wel realistisch gezegd: De manier waarop dit kindje is omgekomen, is nog niet eens de slechtste. Je verliest bij oververhitting/uitdroging namelijk eerst je bewustzijn, voordat je ergens echt last van krijgt. Nou ja, hallucinaties misschien, maar niks lichamelijks. Hopelijk is het bij dit kindje ook zo gegaan. Gewoon 'in slaap' gevallen en niet meer wakker geworden. Niet dat ik daar zo blij van wordt, maar het is beter dan sterven met pijn...
Ja inderdaad... maar denk ook eens aan die ouder zelf... Hoe kan die nog met zichzelf leven? Ik zou kapot gaan door schuldgevoel. En dat is nog enkel van mijzelf, dus ZONDER alle verwijten van buitenaf.
Voor de mensen die roepen dat het verschrikkelijk is dat ie de hele dag niet aan zijn kind heeft gedacht? Hoe weten jullie in godsnaam dat ie ook daadwerkelijk de hele dag gewerkt heeft? Hij zou maar 3 of 4 uurtjes op het werk zijn geweest voor eoa vergadering, ik noem maar wat. We lezen alleen het stukje wat in de krant geschreven staat.
Ik vind het niet eens zo raar dat iemand de hele dag niet aan zijn kind denkt. Als je een mentaal zware baan hebt (en dat is in elk geval een feit voor militairen die bij de NAVO zitten), dan is dat helemaal niet vreemd. D'r zijn mannen, die zo druk bezig zijn, dat ze vergeten drinken te pakken en naar de wc te gaan, tot hun blaas begint pijn te doen.
Op de site van Elsavier staat zelfs dat hij uit zijn werk naar de creche is gereden om haar op te halen,maar daar bleek ze niet te zijn. Bij terugkomst vond hij haar in de auto. Het incident had woensdag plaats op het parkeerterrein van een militair complex. Maxi-cosi Het meisje zat in een maxi-cosi. De vader, een militair, kwam rond 8:00 uur op het werk, maar vergat zijn baby naar de creche te brengen. Toen hij na zijn dienst zijn baby wilde ophalen, kreeg hij te horen dat het kind er niet was. Terug bij zijn auto vond hij het kindje, dat inmiddels was overleden aan de hitte en uitdroging.
Als dat zo is, dan was het niet eens een kwestie van 'de hele dag niet aan zijn kind denken', maar was hij in de veronderstelling dat hij zijn kind gewoon netjes gebracht had.
de creche was op het terrein van het werk ( leger meen ik) waar de vader werkte.... dus hij hoefde er niet voor in de auto....
Oja, dat zou best wel eens kunnen. Het gebeurt vaker dat er kinderopvang op een legerbasis is. Maar dan is het ook niet zo, dat mama het kindje normaal wegbrengt. En ook niet, dat de man de hele rit naar het werk niet gemerkt heeft dat het kindje nog achterin zat (want dat hoort zo). Maar zo zie je maar weer, hoe EEN telefoontje van de opvang een leven kan redden!
Ik kan hier echt met mijn verstand niet bij.Waar zitten die mensen met hun gedachten in godsnaam.Hier ook vaak genoeg stress situaties gehad met kinderen naar een KDV brengen maar ik zou mijn kind werkelijk waar nooit vergeten. Wschl zat die man al tegen het overspannen of een burn-out aan want een andere verklaring kan ik er niet aan geven. Erg triest weer dit verhaal.
Heel moeilijk denk ik want als je in de schoenen van die ander staat ga je hoe dan ook verwijten maken denk ik.
Lijkt mij ook niet inderdaad. Tenzij je van vroeger af aan al iets had. Maar let wel: ik zei dat het een mogelijkheid is he. Ik ken de beste man niet en ik kan er gewoon niet over oordelen. Hoezeer ik het ook een nachtmerrie vind. Enige wat ik wil zeggen is dat zolang wij niet in die situatie zitten we kunnen speculeren en oordelen wat we willen maar aan het eind van de dag zijn we allemaal mensen en kan ons de raarste dingen overkomen. Daarom zul je mij nooit horen zeggen 'dat gebeurt mij nooit'. Dat kan je jezelf namelijk gewoonweg niet garanderen. Een excuus vind ik het ook niet. Maar ik denk dat die man momenteel zelf op het randje van zijn leven balanceert. In alle eerlijkheid, als mij zoiets zou gebeuren weet ik niet of ik nog met mezelf kon verderleven. Daarom heeft die man ook niets aan mensen die oordelen zonder de situatie echt te kennen. Die heeft al strijd met zichzelf genoeg. Kan ik het me voorstellen dat het mij gebeurt? Nee, absoluut niet. Maar me iets niet kunnen voorstellen en wat er werkelijk zou kunnen gebeuren daarbinnen zit een wereld van verschil.
Mensen slaan inderdaad heel snel over op de automatische piloot. Kan ook bijna niet anders met ons drukke leven van tegenwoordig.
En dat is nu precies mijn punt. Wij zien alleen dat wat in de media naar ons gefilterd wordt. En dat is altijd iets anders dan hoe de werkelijkheid is. Voor hetzelfde geld ging de vergadering over ontslagen die er zouden vallen en waar hij ook onderdeel van zou zijn... tja.... zoiets kan hard aankomen. Da's maar een voorbeeld natuurlijk.
Ik bedoel maar. Als dat waar is is dat meteen een mooi voorbeeld over hoe vreemd ons brein kan werken.
Ook dat is goed mogelijk. Zeker bij Defensie. Ook PTSS zou het geval kunnen zijn. Nou ja, anders krijgt ie dat hier wel van.
Zo erg!..die arme man daar komt het nooit meer goed mee. Maar wat zouden jullie als vrouw doen? Ik kon het mijn man nooit vergeven hoor...ook al weet ik dat het een ongeluk was... En toch denk ik....hoe kun je dat doen?
Met een beetje geluk kan die vrouw haar woede, verdriet en onbegrip richten op het KDV (dat die niet gebeld hebben). Dan hebben ze nog een kans als echtpaar... Persoonlijk denk ik dat ik het mijn man tot mijn dood zou blijven verwijten... En ik denk niet dat onze relatie dat zou overleven.