Even een klaagtopic hoor, maar ik zit er helemaal doorheen. Ik heb al vanaf week 15 last van BI, dit wordt steeds erger waardoor ik al vrij snel niet meer kon werken. Ik zit dus ondertussen al heel wat weken thuis. Normaal ben ik altijd erg actief, maak veel lange wandelingen met mijn hond, maar ik kan nu dus al tijden vrijwel niets meer. Mede hierdoor (en wat andere zaken) ben ik depressief geworden, ik heb dus veel huilbuien, slaap slecht, ben erg moe en mijn humeur is ook meestal niet om over naar huis te schrijven. Mijn man vind het erg moeilijk om ermee om te gaan als ik (met name) huilbuien heb. Hij doet dan best wel kortaf en ontloopt me een beetje, dit helpt voor mij ook niet mee natuurlijk. We hebben er al een aantal keer over gepraat, maar echt verbeteren doet het niet. Gisteren belde mijn man me op met de vraag of ik iets op wilde zoeken voor hem in een map. Deze map ligt onderin het dressoir. Toen ik de map weer op wilde bergen hurkte ik om erbij te kunnen. Op dat moment begint mijn bekken te kraken, zak ik door mijn linker been heen en het enige wat ik kon doen was me eigen rustig op de grond laten zakken. Toen zat ik dus op de grond en ik kon me geen mogelijkheid meer overeind komen. Het dressoir is te hoog om aan op te trekken en alles deed ongelovelijk veel pijn. Gelukkig had ik mijn telefoon bij de hand, dus ik heb mijn man gebeld. Die was gelukkig bijna thuis, dus die heeft me overeind geholpen. Hierna heb ik steeds erg veel pijn gehad, met name aan de linkerkant van mijn bil en heup. Ook ben ik nog een paar keer door dat been heen gezakt tijdens het lopen, maar gelukkig niet meer gevallen. (ik was alleen thuis, omdat mijn man late dienst had). Vanmorgen was de pijn helaas alleen maar erger geworden, tegen de tijd dat ik de wc bereikt had was ik aan het huilen van de pijn. Het stukje van de wc naar de douche ben ik 5x door mijn been gezakt. Dus toen heb ik mijn man wakker gemaakt met de vraag of hij de hond wilde laten plassen (het was inmiddels half 10, dus het beestje moest wel nodig). Hier reageerde hij erg kortaf op, waarop ik dus helemaal over de zeik was. Toen zei hij dat hij er niet tegen kon dat ik gelijk ging huilen en dat hij voelde dat hij overal de schuld van kreeg (ik was al aan het huilen van de pijn) Hij is 5 minuten met de hond naar buiten geweest en heeft daarna vrijwel niets meer tegen me gezegt. Hij is nu boodschappen aan het doen en de hond is verder niet meer uit geweest. Ik kan het niet (moet een trap af en het is spekglad buiten). Als ik hem het niet kan vragen/ geen begrip krijg.... Wie dan wel? Ik weet het echt effe niet meer...
Heb je al wel therapie voor je bekken? Of een bekkenband. Dit kan echt een hele hoop schelen. Mijn man snapt ook niet dat je bekken echt een belemmering kunnen zijn. Mijn omgeving ook niet trouwens. Maar het is niet anders. Ik heb bij 7 weken al aangeklopt bij de therapeut. Misschien kun je eens met je verloskundige hebben over hoe nu verder?
Ik heb vanaf week 15 bij cesar therapie gelopen, vorige week daar voor het laatst geweest voor de bevalling. Helaas heeft dat voor mij niet veel gedaan. Een bekkenband gebruik ik eigenlijk alleen als ik ergens naartoe moet, niet in huis want ik kan er niet echt lekker mee zitten. M'n verloskundige weet er ook van en waarschijnlijk word ik binnenkort ook ingeleid.
Fijn zo. Want zo is het ook geen doen. Ik heb trouwens mijn band ook alleen om als ik stukjes moet lopen.
Jenala, helaas kan ik er over meepraten! Ik kan niets voor je betekenen, maar toch..Meis kop op, nog even doorbijten! En ja..voor de mannen is het volgens mij gewoonweg moeilijk om het allemaal te begrijpen/bevatten.
Ik heb laatst ook een topic geopend omda tik er helemaal door heen zat/zit. Ook al vanaf 7 weken bekkenklachten waardoor ik van week 7-21 thuis heb gezeten. Daarna nog maar 2 uurtjes pd gewerkt. Mijn vriend, fam en omgeving (werk/vrienden) realiseren zich gelukkig wel dat ik echt serieus klachten heb en niet overdrijf. Maar zelf vind ik het gewoon vreselijk frustrerend. Wil gewoon mijn lijf weer terug! M.a.w. ik snap je helemaal! Ik denk ook niet dat het is dat je vriend het niet wil begrijpen, het is voor hem alleen ook erg moeilijk om mee om te gaan. Natuurlijk zou het ideaal zijn als hij er dag en nacht voor je zou zijn. Maar ja in een perfecte wereld... Probeer te bedenken waar hij je echt mee zou mee helpen. Vertel hem dat. Is dat extra in huishouden, je eens lekker masseert. Of gewoon eens zegt schat ik ben trots op je. Het klinkt heel raar om er om te moeten vragen, maar mannen zijn nou eenmaal heel anders als wij vrouwen. Bij mannen moet je echt zeggen waar je behoefte aan hebt, die zien dat niet tussen de regels door. O ja en idd als het niet gaat echt niet gaan proberen te lopen met de hond. Het is niet anders dan ff acccepteren dat je hond maar 5 min uitgelaten wordt. helemaal met dit weer! Ik kan mijn zoontje ook niet de aandacht geven waarvan ik vind dat hij verdient, maar ja, ik zou zoveel graag anders willen zien. Het frustreert je alleen maar meer als je je hier meer zorgen om maakt. Trouwens nog ff een andere tip waar ik veel aan heb gehad, ga op zoek naar een goede fysiotherapeut die gespecialiseerd is in bekkenproblematiek. Ik ben daar erg goed mee geholpen. Je krijgt goede handvaten welke spieren je moet aanspannen om er voor te zorgen dat je bekken steviger wordt. Ook al ben je nu aan het eind van je zwangerschap, ook na de zwangerschap kan hij/zij veel voor je betekenen. Ik raad je dit echt aan! Meis heel veel succes met de laatste loodjes!! Dikke knuffel! Nog even en het zit erop!!
pooh meis heftig! sterkte hier ook bi vanaf wk 7 en vanaf wk 11 100% ziektewet en zal zeker niet meer aan de slag gaan tot na de bevalling kan zelf ook niet ver mits manlief thuis is voor evt sjouwen en ik een goeie dag heb Zelf loop ik bij een Bekkentherapeute heb hier wel degelijk iets aan maar naarmate de week voorbj gaat..... zoals zij zegt t is pappen en nat houden Betreft je man, kan ik niet over meepraten dit is mn 2de zs met BI en deze zs is t ook veel heftiger hij is zelf meegeweest naar de fysio en zijn vragen gestelt en dat heeft voor hem een hoop duidelijk gemaakt en hoor hm er ook niet over mopperen hij doet wat hij kan zou hm eens vragen of hij zelf een watermeloen daar binnen wilt dragen en uiteindelijk eruit moet werken.... dikke knuffs PS : inleiden word niet aangeraden met BI
Heel herkenbaar. Bij Levi kreeg ik met 10 weken bi. met 20 weken werkte ik halve dagen, met 30 weken werkte ik nog 3 uurtjes. Een bekkenband gaf nog enige verlichting maar vaak waren het hele dagen van pijn. Met 38+6 dagen heeft de vk me gestript omdat ik het gewoon echt niet meer trok. zowel lichamelijk als geestelijk was ik een wrak. Helaas had het strippen geen resultaat. Met 39+4 weken nog een goede poging tot strippen gedaan en een paar uur later was Levi er. Nog heel even vol houden meis. Ik hoop dat het bij jou net zo gaat als bij mij. Toen Levi er eenmaal uit was, waren mijn bekken niet gelijk over maar voelde me geestelijk gelijk weer mijn oude ik. Succes met de laatste loodjes
Bedankt voor alle reacties. Gisteren toch nog een goed gesprek gehad met mijn man en dat voelt wel beter nu. Vanacht ook eindelijk een keer redelijk geslapen, dus dat helpt ook. @Musty: inleiden is niet voor de BI, maar ivm met psychische klachten. Mijn man is het voorlopig nog niet eens met inleiden, ivm de risico's. Dus dat is ook nog een punt van discussie (al snap ik hem wel hoor).