Lieve lezers, alvast bedankt voor het lezen! Weet niet zo goed wat ik er mee aan moet, hopelijk tips, adviezen of herkenning! Ik ga mijn hele leven al gebukt onder bepaalde gevoelens. Ik voel mij vrij snel schuldig. Voorbeeld: een collega gaat tekeer tegen mij omdat ik het niet volgens de regels doe/of op mijn manier aanpak. Zij zegt dat ik het anders moet aanpakken. Ik voel mij direct schuldig omdat ik haar dan niet tevreden stel. Later denk ik er over na: kom op zeg, je kan het net zo goed op je eigen manier doen! Hoe dan ook, het wordt goed gedaan. Ik spreek de collega er op aan en probeer dat tactisch te zeggen: "Ik heb nog eens nagedacht over je opmerking. Ik vind deze eigenlijk niet terecht want het resultaat is hetzelfde." Collega schiet in de verdediging en zegt: jaaa zo bedoel ik het toch helemaal niet joh?? Maak je niet zo druk! Gevolg: ik voel mij schuldig en de collega loopt glimlachend weg en is haar gevoel kwijt. Ik blijf met een rotgevoel achter. Als ik met iemand meedenk over bijv. een probleem, gezondheidsprobleem, of vraagt een advies, vraag ik wel eens door om proberen uit te zoeken wat het probleem is, of er een achterliggend probleem zit of om gewoon oplossingen aan te dragen. Het wordt wel zo gigantisch NIET gewaardeerd als ik er mee aan kom zetten. Hoe ik het ook zeg, het is NOOIT goed!! Ik probeer het voorzichtig te brengen. Een oud-collega zei ooit: je moet er op letten HOE je het zegt, soms kom je over alsof je het beter weet. Prima. Ik ga er op letten. Maar als ik toevallig iets veel van een bepaald onderwerp weet, mag ik dat dan gewoon niet zeggen?? Want dan kom ik weer bemoei-achtig over. (dat hebben oud-collega's letterlijk gezegd) Ik weet echt niet meer hoe ik mensen kan helpen, hoe ik iets moet aandragen. Mensen zijn snel op hun teentjes getrapt. En ik zeg er speciaal bij: SORRY ALS IK HET MIS HEB, of NEEM MIJ NIET KWALIJK.... of anders zeg ik: Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, het viel mij op..... en zelfs dat is niet goed. Ik word er moedeloos van. Ik kan nooit iets tegen iemand zeggen. Heb nu net een maand een nieuwe baan en het gaat echt verbazingwekkend goed tot een collega zei: jij straalt uit alsof je het beter weet! (we hebben een goed gesprek gehad en ze wil mij daar echt bij helpen, echt lief) Maar frappant is dat 1 jaar geleden iemand tegen mij zei: kom op schouders omhoog! Laat maar zien dat je het wel kan! Jaaaaaaa hallo!!!! Zo dat is dat. Nu over tot de orde van de dag. Hopelijk. Straks weer werken.
Ik heb hier ook altijd last van, ik denk dat ik gewoon de verkeerde "ontvangers" kies . Ik hou van eerlijk en duidelijk en ga er dus ook geen mooi verhaal van maken maar zeg waar het op staat. De één kan dat waarderen, de ander niet...so be it.
Ik denk dat mensen tegenwoordig teveel met zichzelf bezig zijn. Ze luisteren niet echt naar wat je zegt en dan trekken ze de verkeerde conclusie. Probeer het zo goed mogelijk te doen en als het niet gewaardeerd wordt heeft de ander niet pech. Fijn dat er nog mensen zijn die mensen willen helpen.
Alvast excuses voor mijn bericht. ( ) Ik heb een hekel aan meedenkers die hun mening geven zonder dat ik daar om vraag. Wat jij aangaf, TS; "Vraag ik wel eens door om proberen uit te zoeken wat het probleem is, of er een achterliggend probleem zit of om gewoon oplossingen aan te dragen." Daar ben ik allergisch voor. Ik ben een persoon die, als je dit doet, een hekel aan je krijgt. Ik denk dan: Bemoei je met je eigen zaken, en wie denk je wel niet dat je bent. Dit is mijn mening hoor, geen feit. Ik hoop dat je een tussenoplossing kunt verzinnen. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is als mensen boos of geïrriteerd naar je worden terwijl je alleen maar probeert te helpen. Ik ben wel blij voor je dat jouw nieuwe werk zo positief met je 'aan het werk gaat' (dat klink alsof je 'gefixt' moet worden, maar zo bedoel ik het niet ) Ik heb geen tips voor je, maar wou dit wel even kwijt
Ik herken het. Vooral als mensen advies vragen. Mijn mening is dan ook dat ze liever geen advies willen, maar gewoon hun verhaal kwijt willen of dat ze even willen klagen. Ik zeg dan niks meer, behalve dat ik het vervelend voor ze vind.
Je collega gaf je een tip, en vervolgens zeg je toch dat je mensen gaat aanspreken. Er is helemaal niets mis mee om collega's tips te geven of je eigen kijk erop, maar je eigen kijk erop geven is heel iets anders dan wat jij hier allemaal boven zit te beschrijven. Wat je kan doen is, sommige mensen accepteren wie ze zijn, kijken wat de werkwijze van diegene is en aan de hand daarvan met een tip komen. Niet meer en niet minder dan dat. En vooral goed luisteren! Vraagt diegene wel om je mening? Of wilt diegene gewoon dat je even luisterd naar haar verhaal, misschien komt ze dan wel zelf met een oplossing terwijl ze haar verhaal aan jou verteld.
Tja, hier ook hetzelfde verhaal. Ik ben maar gestopt met tips te geven. Als ik erop terug kijk vind ik mezelf ook een vreselijke bemoeial. Dan maar op je vingers zitten, in het begin vervelend maar het went wel. Nadeel is wel dat ik nu vreselijk verlegen en in mezelf ben, maar dat vind de rest fijner dan ik-als-bemoeial, denk ik.
Hmmm wat lastig zeg.. Ik vind het meestal juist wel fijn, alleen bij bepaalde 'onderwerpen' kan ik er slecht tegen en word ik er een beetje kriebelig van..
Gewoon geen tips meer geven. Sommige mensen willen heel graag klagen en zeuren, sorry vertellen wat hen dwars zit, dus willen het alleen kwijt en geen oplossing. Dus luisteren, op je tong bijten en meelevende geluiden maken. (en je ondertussen afvragen waarom men je dit verteld) Succes!
@ShampooL en anderen: ik snap hoe je het bedoeld. Dit is voor mij dan weer helder, dat had ik nl echt niet "door"! Fijn! Mss idd beter luisteren of mensen een advies willen. Het is zo frustrerend want ik bedoel het goed. Ik probeer echt te luisteren, herhaal wat ze zeggen, benadruk dat het vervelend is. Misschien is dat dan wel genoeg. Daar kan/kon ik mij echt druk om maken, ik dacht: verdorie waarom mag ik je niet helpen? Netjes ja en amen knikken en achter mijn rug om mopperen dat ik bijdehand ben. Nou zeg.... Ach ja.. die mensen hou je toch denk ik.
Heel herkenbaar. Soms hebben mensen idd gewoon een luisterend oor nodig. Misschien kun je aangegeven dat je het begrijpt en alleen dat je alleen maar iets zegt in de trant van 'wat vervelend voor je' of 'het komt vast wel weer goed'. Soms hebben mensen niet meer nodig. Mannen proberen ook altijd een oplossing te vinden voor je probleem, daar zijn vrouwen meestal allergisch voor. Ze willen gewoon hun ei even kwijt en that's it. Trouwens wel irritant dat mensen jou wel op je gedrag mogen aanspreken, maar andersom niet. Ook herkenbaar. Dat schuldgevoel zit bij vrouwen volgens mij in de genen ingebouwd. Daar doe je niets meer aan.
Heel herkenbaar, hier ook gehad. Zo erg zelfs dat ik bij een stage in de pauzes vaak alleen zat. Of ik ging ergens aan een tafel zitten en iemand kwam erbij zitten. Ik probeer mijn mening of opmerking nu te doseren en gewoon vaker in te slikken. Het gaat nu ook verbazend goed op mijn werk. En ik vind het steeds makkelijker worden om niks meer te zeggen en gewoon te luisteren.
Je klinkt mij als een heeeel lief meisje. Misschien te lief? Je mag best wat assertiever zijn hoor. Het klinkt veel makkelijker om het van je af te zetten, maar probeer eens te zeggen "geen idee" als iemand advies wil over iets wat je heel goed weet. Het is uiteindelijk toch nooit goed. Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal. Gewoon je schouders ophalen als je commentaar krijgt dus.
Soms wil je een luisterend oor. Voor advies en raad ga ik naar mijn moeder, daar heb ik geen collega voor nodig Tenzij de collega ook een goede vriendin van mij is. Maar goed, dat vind ik, anderen vinden het fijn om zoveel mogelijke tips en trucs te ontvangen. Het is persoons afhankelijk denk ik.
Misschien moet je het ook anders zien: als echt naar iemand luistert dan ben je iemand juist aan het helpen! Hoe vaak gebeurt het nou dat er iemand echt naar je verhaal luistert zonder eigen agenda of zonder je naar een advies te duwen?
zeer herkenbaar, ben zelf heel creatief en behulpzaam, wanneer je dan aanbied om te helpen (ook als ze het vragen) kom je schijnbaar over als weet het beter en bemoeizuchtig. Wil gewoon helpen, ben een echte gevoelsmens. Ik weet het ook niet meer wat ze dan wel willen. In mijn geval beter niet mezelf zijn, maar dit werkt niet omdat mijn plezier in het werk weg ging. Ik lees mee voor tips, voor jou en iedereen die er last van heeft veel succes!
Zo herkenbaar. En soms ga ik hier mee nog wel eens de mist in. Je wilt zo graag andere helpen of voor andere denken dat je voor bij gaat aan dat andere er niet altijd op zitten te wachten dat je het ook beter of wat dan ook weet. De moeilijkste verandering is voor iedereen om niet voor andere te denken of voor andere mensen hun problemen op te lossen. Anders gaan denken is volgens mij de grootste tip die ik je kan mee geven. Hoe goed bedoeld je het ook bedoeld. Na je mening meer proberen daarna de mening goed genoeg te vinden in plaats van nog verder te willen uit pluizen wat een ander nodig heeft. Zorg voor je zelf. Denk voor je zelf.