Hoi meiden, Ik vroeg me af of jullie hetzelfde hebben. Een paar weken terug was ik met vriendinnen aan het lunchen en verzuchtte een beetje dat ik zo'n 10 jaar terug de wereld aan het bestormen was en nu.... tja. Ik heb een leuke baan hoor, maar doe al jaren hetzelfde. Ik had dansen als hobby, maar dat begint pas om 23.00 en mijn bedtijd is een uurtje eerder . Een jaartje terug kwam ik op een festival een soort droom-coach tegen, waar je je ambities en doelen mee kon bespreken. Hij zou dan helpen om het concreet te maken. Zit ik op aanraden van Zilverman in die bus... heb ik totaal geen ambities! Ja, slapen! Maar echt ambitieus is dat niet. Ik! Ik had al ambitie toen ik 6 was, wist vrij goed wat ik wilde en ben tot mijn 30ste bezig geweest dat (met enige bijstellingen) te bereiken. Na ieder doel lag een volgend doel. En nu... tja. Wanneer ben ik zo'n suffe mama geworden? Echt, ik heb mijn werk, een deel van het huishouden, wat vriendinnen en yoga (want gezond) en hardlopen (want gezond) en mountainbiken (want gezond, en stel je bij het stoerheidsgehalte niets voor). Maar echt niets waar ik helemaal enthousiast van ben, of waar ik helemaal voor ga. Lunchen met vriendinnen, dat is eigenlijk het enige waar ik echt zin in heb. Avontuur van de week.... ik heb een taart gemaakt. En Zilverman... hobbies te over. Dansfeestjes, skaten, een eigen bedrijf dat supergoed begint te lopen, hij maakt/tekent/ontwerpt de mooiste dingen. Eén en al zelfontplooiing die man (Klink ik jaloers? Ja he?). Op feestjes is hij met zijn nieuwe bedrijf het stralende middelpunt. "En zilvervosje, wat heb jij gedaan? Nou, kind naar school gebracht, les gegeven, was gedaan." Dus we hebben allebei een kind gekregen. (Hetzelfde kind gelukkig . Dus daar ligt het niet aan.) Wat maakt mij ineens een onderdeel van de zithoek en hem een ambitie-god? En het gekke; mijn vriendinnen precies zo! Een en al herkenning. Tja, hobbies..... oh ja, we gingen de wereld veroveren. Mag het na de lunch? En dan de hamvraag he.... hoe kom je er weer uit? (voor de mama's die dit overwonnen hebben).
maar ben je gelukkig? want dan is het toch goed zoals het nu is? en dan komt er vast vanzelf weer iets ik voel me juist meer een buitenbeetje in mijn omgeving omdat ik u mijn ambities en opleiding voor laat gaan op een kinderwens voor een 2e. waren we vroeger overtuigd dat we echt absoluut een 2e wil, zo onzeker is die kwestie nu en dat vinden we allebei prima. voor nu zien we het wel waar het schip strand. sinds ik met de deeltijd hbo begonnen ben worden mijn ambities juist eigenlijk duidelijker dan ooit tevoren, en weet ik heel goed welke kant ik op wil. tegelijkertijd herken ik ook wel veel van wat je zegt, echte hobbies? ja yoga is wel echt een hobby geworden, fotografie is mijn passie maar dat ligt stil i.v.m. tijdgebrek door oa opleiding... uitgaan? dat doen we eens in de 4 maanden, zelfs in de kroeg werd t al opgemerkt 'tijd voor jullie 4-maandelijks avondje uit?' en 'tot over 4 maanden he!'. ach ja, so be it als we dan uitgaan redden we het wonder boven wonder nog wel tot een uurtje of 3, hoe geen idee haha ik vraag me vooral wel eens af of er ooit nog een dag weer komt dat ik niet moe ben? denk dat het vooral komt omdat doorgaans je prioriteiten wanneer je moeder bent geworden verschuiven van jezelf naar je kinderen. is niks mis mee in mijn ogen, maar er is ook zeker niks mis mee om "meer" te willen. tja moeilijk hoe kom je er weer uit, vooral als je niet weet waar je nu echt enthousiast van wordt....sorry geen tips! nou eigenlijk heb je aan deze reactie dus helemaal niks.
O ik vind het juist heerlijk niet meer vol gas te gaan... Lekker leven zonder alles te plannen en ergens heen te moeten... Ik doe nu veel meer waar ik zin in heb...en als ik er geen zin meer in heb doe ik het niet meer. Ik leef nu en niet meer in de toekomst...niks moet...alles mag. Mijn ambitie is dus eigenlijk: go with the flow... heerlijk.
Ik heb er ook niet echt last van. Jaren geleden wel besloten om niet meer voor een baas te willen werken en daarop volgend zzp'er geworden. En daarmee doe ik nu alles wat ik wil. Het belangrijkste doel was ten alle tijden thuis bij mijn kinderen zijn en daarbij heb ik de leukste baan van de wereld dus wat dat betreft geen wensen meer.
Argh ik herken het wel hoor! Ik heb altijd een bepaalde onrust in me gehad, ik wilde zoveel en oh zo weinig tijd Voor de kinderen deed ik alles, studeren, leuke bijbaan, elk weekend feesten, stapelverliefd, op vakantie gaan en de dromen die ik had voor na mijn afstuderen! En toen werd ik zwanger... Ook heel leuk hoor, don't get me wrong, maar het lag echt niet in de planning zeg maar. Daarna wilde ik me vooral richten op mijn gezin, lekker coocoonen en alles werd minder boeiend. Maar als snel kwam die ambitie in alle hevigheid terug! En zat ik vast met een kind en toen nog 1 en ik kon gewoon niet bij ze weg. Enerzijds omdat mijn kinderen zorgintensief zijn, maar ook omdat ik het gewoon aan niemand anders toevertrouwde. Ik weet het namelijk altijd beter Maar ja, die tijd he? En mijn man, die heeft een super baan, doet allerlei leuke workshops en cursussen, ziet er verdorie nog knap uit ook, zelfs als hij net uit bed komt rollen terwijl ik mij een ragebol voel. Nu mijn jongste wat groter wordt, heb ik meer tijd. Hij gaat bijna naar school en dan ga ik LOS. En dan moet ik mezelf wel echt dwingen niet los te gaan met shoppen of het huishouden, allebei net iets teveel van het goede. Maar schrijven, mediteren, sporten, mensen om mij heen zonder kinderen. Gewoon even Vlinder zijn! Onze tijd komt echt, het is nu alleen nog even sappelen.
Herkenbaar! Ik heb het idee dat mijn leven on-hold is sinds ik kinderen heb. Mijn man timmert ondertussen ook flink aan de weg met zijn carrière. Ik heb het geaccepteerd en probeer ik juist van te genieten. Het is maar een fase dat de kinderen zo klein zijn. Ik wil graag weer studeren om me verder te ontplooien. Gelukkig heb ik redelijk jong kinderen gekregen. Ik ben nu 31. Als ik 35 ben zitten al m'n kids op school. Dan ga ik weer studeren. En ondertussen geniet ik van het hier en nu.
Ik heb ook geen ambities (meer), vroeger eigenlijk ook niet echt . In zoverre... ik wilde het beter krijgen dan mijn moeder en studeren om dat te bereiken. Beide gelukt. Ik heb gestudeerd, ben lerares (docent avo, Nederlands, Engeles en Maatschappijleer) geworden (advocaat is niet mijn ding), heb een prima salaris, werk 2,5 dag en heb het goed. Mijn man stast eigenlijk hetzelfde in het leven. Hij heeft ook gestudeerd en een goede baan, die hij in 4 dagen kan doen en de rest van de tijd spenderen wij aan leuke gezinsdingen. Dagjes uit, weekendjes weg, dochter leren skieen en haar voorbereiden op het leven. Dat is mijn ambitie (Maar wij zijn net wat ouder dan de meesten hier, scheelt ook wel. We hebben al veel bereikt, dus misschien scheelt dat)
Ik had het er vandaag even over met een vriendin en hoorde mezelf zeggen "ik was altijd net ietsje beter dan zilverman en nu niet". Zo, was dat even een bitchy opmerking. Maar wel een beetje waar. Ik was zijn meisje, ik promoveerde, ik danste, ik had vriendinnen....Ik had een baan waar ik iets meer verdiende dan hij en waar ik meer lol in had dan hij. Oh, ik bedoel het echt niet zo erg als het er staat. Zo zwart op wit is het wel heel erg sneue. Nu ben ik al vijf jaar een moe bankmonstertje en hij gaat hij heel veel meer verdienen.... Het voelt even raar om ambities te willen, maar geen idee hebben in welke richting. Ik zou nooit zo nuttig kunnen zijn voor de financiën; triest feit is dat ik mijn skills wel waardevol zijn, maar niet perse een topsalaris gaan opbrengen. Hij kan gewoon heel veel naast zijn werk. Goed, dit is wel even heel bloot zo, zoiets rottigs over mezelf toegeven. Jaloers op het succes en de ambitie van ander. Iieeek, sinds wanneer ben ik die vrouw? Ik ben ook een beetje bang dat ik straks toch anders door hem bekeken wordt. Omdat hij meer verdient, meer succesvol is. Dat hij me minder serieus neemt in een discussie of dat ik sneller opdraai voor de klusjes thuis. Volgens mij moet ik iets met die jaloezie. Vooral zelf iets vinden waar ik weer van ga stralen. Want ik wil echt geen dof mensje worden en ook geen zuur besje!
Ik heb braaf gestudeerd (wo opleiding), heb een vaste baan met redelijk salaris (kan veel beter) maar in mijn vakgebied kun je nog veel hogerop en nog veel post doc opleidingen doen. Genoeg mogelijkheden. Maar heel eerlijk vind ik het heerlijk dat ik nu maar 3 dagen werk en 2 dagen alleen met mijn meisje ben. Ik wil geen opleiding doen naast 32 uur werken. Ik heb altijd paarden gehad. Daar elke dag mee bezig geweest. Nu met kind iets minder (3 dagen per week) maar geniet er erg van. Wel breek ik mijn nek om naar huis te gaan om weer bij mijn meisje te zijn. Uitgaan ook leuk maar ben inmiddels net zo blij om thuis te zijn. Ik heb vriendinnen en genoeg mogelijkheden tot leuke uitjes. Bij mij geldt: allemaal kansen en mogelijkheden maar ik vind het goed zo. Ik geniet elke dag van haar, mis weinig. Tja misschien wat minder ambitieus maar dat maakt mij niks uit. Ik heb een vast salaris en daar kan ik alles van betalen. Ik kan ook morgen onder een bus liggen dus ik pluk de dag! Misschien wat saai en truttig maar stiekem ben ik maar een saaie muts dus.
Misschien moet ik me inderdaad meer focussen op de leuke tijd met onze meid. Dat is ook heel bijzonder! Wijs van jullie, zo simpel kan het zijn!
@Vlinder... Dat!! Alleen kreeg ik meer tijd toen ze naar school ging en heb ik geen idee wat ik ermee moet doen. Maar ik vind jouw ideeën wel heel mooi!
Begin een blog of ga iets anders doen met schrijven. Ik vind je openingspost geweldig! (y) Ik zit sindskort ook in de fase van 'kinderen naar school'. Het roer qua werken heb ik een jaar geleden al omgegooid, de rest moet ik nu in gaan vullen. Gebrek aan ideeën heb ik niet, ik moet ze alleen om gaan zetten in daden. En dan wil ik als de kinderen thuis zijn er ook 300% voor hun zijn. Op dit moment heb ik iedere dag nog maar een paar uurtjes gehad, die ik deels vulde met het huishouden en verder met er aan wennen dat ik alleen thuis was... Ik zit er aan te denken een soort planning te maken met de dingen die ik wil doen, zodat er ook wat van de plannen terecht komt.
Dat is misschien niet eens zo'n slecht idee Nieke! Bedankt voor het compliment... Schrijven lijkt me eigenlijk wel leuk.
Maar omdat wij er allemaal op deze manier naar kijken, hoeft niet te zeggen dat jij dat ook moet doen. Als je echt zo jaloers bent op je partner zou ik er wat aan doen. Mijn man maakt ook nu carriére, jaloers ben ik niet, ik vind het prachtig en geniet er net zo goed van. Dus, wil je het ook graag, maak het dan waar, ik denk echt dat je er anders spijt van krijgt. Je kunt ook de keuze maken bijvoorbeeld dat je man een stapje terug doet, zodat jij wat meer aan je carriére kunt werken.
Je bent rücksichtslos eerlijk over jezelf, knap hoor! Ik zou met je vriend gaan praten over deze angsten. De dynamiek in jullie relatie is veranderd en dat maakt je bang, dus lijkt me het aanpakken van je angst de eerste stap. Misschien vindt hij het wel fijn dat hij nu meer gaat verdienen en gunt hij je leuke vrijetijdsbestedingen. Dan kun je met een vrijer gevoel gaan kijken waar je blij van wordt. Succes!
Ik herken het wel hoor. Ik heb ook een hele tijd gedacht van wat nu? En stiekem nog steeds een beetje. Ik heb gestudeerd, leuke baan van 32 uur. Alleen raakte ik daar op uit gekeken. Ik heb ook nooit heel veel persoonlijke ambitie gehad. In die zin dat ik hogerop wilde komen en carrière wilde maken. Ik ben nu beleidsadviseur en dat bevalt me prima. Ik hoef geen manager of bestuurder te worden, want daar komen taken bij die niet bij me passen. Maar ik wil me wel blijven ontplooien en blijven ontwikkelen. Ik wil niet stil staan en stoppen met leren. En daar sta ik nu een beetje. Ik heb wel een nieuwe functie met een nieuw onderwerp waar ik me nu in aan het verdiepen ben. Ik wil als mijn dochter naar de basisschool gaat misschien weer een nieuwe studie gaan doen. Maar wat dan? En weet ik wel zeker dat een nieuwe studie wel die behoefte stilt? Want een tweede studie gaan doen kost heel veel geld. Mijn man daarentegen weet precies wat hij wil. Hij hoeft ook niet zo nodig meer te werken. Hij werkt 4 dagen net als ik, alleen verdien ik meer. Hij gaat wel binnenkort een hele interessante opleiding starten. En daarnaast ben ik ook gewoon moe. Ik werk 4 dagen, probeer 1 a 2 x per week te sporten en in het weekend mijn vrienden en familie te zien én nog met zijn tweetjes leuke dingen te doen. Als ik dan een avond niks heb, lig ik het liefst languit op de bank met een glas wijn of kop thee naar een kneuterige Britse detective serie te kijken.
Ps: ik herken ontzettend veel van je openingspost. Ook over hoe ik vroeger was. Ik ben nu bezig met een herinneringsboek en zit heel veel foto's van vroeger door te spitten (Beste vriendin overleden, heel ander onderwerp) Maar wat me opviel is dat ik bij het zien van veel foto's dacht: "Goh.. ik was vroeger eigenlijk best een leuke meid." Vrolijk, ondernemend. Altijd in voor een feestje en altijd bezig met de wereld te verbeteren. Het lijkt soms net of ik die persoon niet ben. En dat ben ik ook niet, want ik ben nu gelukkig veel verstandiger en meer verantwoordelijk en ik heb een prachtig kind. En dat zou ik ook niet willen veranderen, maar toch...