Hoi mama's, Hoe aanhankelijk is normaal voor een baby of dreumes? Onze zoon van 12 maanden wil al zn hele leventje niets anders dan bij mij (of iemand die hij goed kent) zijn. Maar dan bedoel ik: vooral gedragen worden of erg dicht in de buurt zijn. Hij verliest me geen moment uit het oog en zodra ik even naar de keuken loop komt hij me huilend achterna kruipen en trekt zich aan mn benen op en wil opgetild worden. Ik kan werkelijk niets zonder hem doen en doe heel veel met 1 hand omdat ik hem draag. anders is het brullen, overstuur! Slapen gaat gelukkig goed sinds kort, hij vindt zn bedje prima maar zodra hij weer wakker is huilt hij totdat ik kom. Hij wordt nooit vrolijk kletsend wakker. De box hebben we weg gedaan omdat hij het echt verschrikkelijk vindt, hij raakt helemaal overstuur omdat ie dan niet naar mij toe kan komen. Het is erg lief (hij houdt ook enorm van knuffelen) maar het is zo vermoeiend! En negeren helpt echt niet! Verder ontwikkelt hij zich goed en is wel nieuwsgierig en leergierig. Hij loopt af en toe een stapje los, zegt al wat woordjes (mama bij 9,5 maand, papa bij 10,5 maand, 'Uit! ham! Ete! Die! Waf! Boem! enz en snapt een heleboel. Hij is vaak chagrijnig als we thuis zijn, als we op weg gaan ergens naartoe, buiten zijn of in het winkelcentrum dan is hij helemaal in zijn nopjes. Visite vindt hij erg leuk, hoe meer mensen hoe leuker. Dus angst voor nieuwe dingen is het niet... Iemand die dit herkent? Kan het aan mij liggen? Soms zie ik baby's een halfuur in de box spelen terwijl mama de was doet of even boven opruimt, dat kan hier dus echt niet, hij schreeuwt alles bij elkaar als ik de hoek omga...
Ik heb het stapje voor stapje gedaan. Gewoon toch even weggaan. Hier merkte ik dat ze uiteindelijk na een minuutje mopperen toch zelf ging spelen. En dan die periodes steeds langer maken. Maar helemaal overstuur is natuurlijk niet de bedoeling. Maar ze is nu bijna 2 en loopt nog steeds overal achter me aan. Ze zal niet in de kamer gaan spelen als ik in de keuken ben, of de televisie moet aan staan. Maar ik draag haar echt niet de hele tijd. Ze rommelt meestal wat achter me en af en toe moet ze even kijken wat ik aan het doen ben en dan til ik haar even. Misschien kun je wat speelgoed vlakbij je leggen (of een krant, oid). Dan kan hij toch vlakbij jou zijn.
ik heb hier het compleet omgekeerde. Wil niet knuffelen en niet opgetild worden etc. Het stukje van thuis chago en buiten in zn nopjes herken ik wel. mijn zoontje vind het ook heel leuk buiten om naar andere mensen te kijken. meestal in het winkelwagentje het dorp door, in de kinderwagen is hij niet te genieten. in de box spelen is per kind en per keer afhankelijk. Hier wil hij soms de box in (???). ik leg bijv een dag zijn favoriete speelgoed IN de box, zodat hij ernaar kan kijken, en als ik hem er dan in zet is het niet zo'n ramp want dan kan hij eindelijk spelen met dat speelgoed. De box staat wel op een centraal punt in de woonkamer/open keuken zodat hij alles kan zien vanaf daar. Ik kan dan wel rustig naar boven lopen voor een wasje, maar ik kan niet te lang wegblijven want dan breekt ie de tent af.
Ik zie in mijn omgeving dat het deels in het kind kan zitten en deels in hoe ermee wordt omgegaan. Kinderen die van kleins af aan gewend zijn dat mama alleen naar de wc gaat, eten kookt met de baby in de box, etc. Die raken daaraan gewend, ook als ze uit zichzelf graag bij mama waren geweest. Andersom raken kinderen ook gewend aan bij ieder geluidje 100% aandacht. Beiden is natuurlijk prima zolang iedereen het leuk vindt. Ik denk dat je zelf moet bepalen waar voor jou de grens ligt, want het is duidelijk dat je zoontje meer van je wil dan jij op dit moment wil geven. Ik vind het ook wel logisch dat je af en toe je lijf voor jezelf wil. Het kost dan wel tijd voordat je zoontje daaraan gewend is, want ondanks dat je aangeeft dat negeren niet werkt, til je hem blijkbaar wel altijd op. Je zoontje is niet achterlijk en begrijpt echt wel als je zegt dat hij even alleen moet spelen. Hij vindt het misschien niet leuk, maar jij vindt het ook niet leuk om hem constant te dragen. Ik vind het heerlijk dat mijn zoontje af en toe lekker alleen zit te spelen. En in plaats van dat ik dan wat nuttigs doe zit ik er verliefd naar te kijken haha!
als niets helpt zou je nog de televisie aan kunnen zetten als hij de box in gaat (wel zorgen dat ie het kan zien dan). En wat kennissen van mij doen als ze koken is kind in de kinderstoel met soepstengel ook in de keuken zetten. zelf heb ik op de eerste etage ook een kinderstoel, zodat ik was kan vouwen als hij er is. ik moet dan alleen niet uit beeld verdwijnen
Bij mijn dochter is het heel erg afhankelijk van hoe ze zich voelt. Als ze op de een of andere manier niet lekker is, zit ze als een sticker aan me vastgeplakt. Vaak kom ik er pas later achter wat er aan de hand is. Dus ik herken je ergernis! Als ze goed in haar vel zit, ga ik vaak even samen spelen en dan zeg ik na tien minuutjes bijvoorbeeld: mama moet even naar de wc.... Dan kan ik een minuutje weg en blijf wel steeds praten. Tijdens het koken zet ik haar met een pannenlap of theedoek op de keukenvloer. Gezellig samen koken Ik zou dus eerst checken of er niets is waar hij last van heeft en daarna steeds meer oefenen met zelf spelen.... En hopen dat het overgaat als hij straks nog meer zelf kan.
Je kunt overwegen om in kleine stapjes steeds meer het gewenste gedrag te bevorderen. Daarmee bedoel ik dat je hem soms even ergens neerzet waar hij zich zou kunnen vermaken en dan niet reageert op gebrul. Zodra hij wel rustig is beloon je hem met aandacht. Bij mijn jongste zoon werkt dit echt heel goed. Rond elf maanden ging hij ook echt constant aandacht opeisen (en die krijgt hij ook echt wel veel). Tien seconden in de box was al keihard gillen. Dat gillen ben ik dus gaan negeren, maar wel zodra hij even rustig is of fijn met iets bezig lekker knuffelen of benoemen. Mijn zoontje heeft het echt nodig om het zo te doen. Hij kan nu ook kleine momentjes zelf spelen en ontdekken. Soms moet hij kort in de box en er wordt dan niet meer meteen gemopperd. Al is het maar kort het scheelt echt enorm.