Hoi meiden, Ik ben (voor zover ik weet, nog) niet zwanger, maar heb wel een vraag die betrekking heeft op zwanger zijn. Daarom plaats ik de vraag hier. Ik ben moeder van het leukste en liefste kind ter wereld. Een prachtige zoon, met een goed gevoel voor humor. Al vanaf mijn kindertijd ben ik er vanuit gegaan dat ik ooit een dochter zou hebben. Vooral later lijkt me dat erg leuk. Inmiddels hebben wij onze wens voor een tweede kindje al een paar keer uit moeten stellen. Nu we er eindelijk echt voor gaan ben ik op het punt gekomen dat ik gewoon heel graag nog een kind wil. Een kind met een goede toekomst. En ja, ik zou het nog steeds heerlijk vinden om ook een dochter te krijgen, nu ik al een zoon heb. Maar ik weet ook dat een tweede zoon, geen kopie is van de eerste en dat een nieuw kindje sowieso weer een heerlijk eigen persoontje is dat wij steeds meer en meer mogen gaan kennen, liefhebben en ontdekken. Dus dat gevoel voert nu de boventoon. Maar...al sinds de zwangerschap van onze eerste begonnen de mensen om me heen erover hoe leuk het zou zijn als we volgende keer een meisje krijgen. En omdat ik het zelf ook graag wil, begon dat als een soort druk te voelen ofzo. Nu ik eindelijk met mezelf in het reine ben, zie ik er tegenop dat, wanneer ik weer zwanger zou mogen worden, de mensen om ons heen opnieuw zulke dingen gaan zeggen. En ik ben bang dat ik dan teleurgesteld zou zijn als blijkt dat ik afscheid moet nemen van de droom ooit een dochter te hebben. Mijn vraag aan vrouwen met alleen dochters of alleen zonen: Herkennen jullie dit? Of is het geluk van nog een kindje zo allesoverheersend dat je de irritante en ongewenste commentaren van de mensen om je heen, naast je neer kon leggen? Voor mezelf heb ik het volgende besloten: Ik wil het geslacht niet weten tijdens de zwangerschap. Ik ga geen dieet doen ofzo om de kansen op een meisje te vergroten, omdat ik er dan 'iets voor gedaan heb' en ik voor mijn gevoel minder ruimte laat voor een zoon dan voor een dochter. Nu eerst nog zwanger worden haha! Waarschijnlijk komt het omdat we nu elke maand de kans maken op een volgend kindje dat ik er zo voorbarig mee bezig ben. Maar het is voor mezelf ook fijn om er vast over nagedacht te hebben hoe ik ermee om zou gaan mocht een tweede kind ons gegunt zijn.
Ondanks dat ik zeer dankbaar ben dat ik uberhaupt kinderen heb mogen krijgen: Ik had na Aiden ook wel graag een meisje gewenst. Simpelweg omdat je dan beide geslachten (zoon en dochter) mee mag maken en op mag voeden. Mijn beide zusjes hebben ook allebei twee zoontjes (en mijn ouders dus alleen maar kleinzonen). Dus wat dat betreft zou een meisje zeer speciaal zijn geweest. Bij de 20-wekenecho bleek er echter een tweede zoontje op komst. Moest toen wel even een beetje slikken en hoopte ergens nog stiekem dat ze het verkeerd gezien hadden. Mijn moeder begon tot de 20 wekenecho wel constant (ik was de laatste van haar dochters die voor de laatste keer zwanger zou zijn) tegen iedereen over dat er "nu vast een meisje in mijn buik zou zitten".....Dat soort commentaar liet ik gewoon langs mij heen gaan trouwens. En nu? Ik ben dol op mijn beide zoontjes. Onze kinderwens is klaar. Er komt geen derde meer. Ik hoef ook geen derde meer. Ben blij met mijn jongens en mijn verlangen naar een dochtertje is serieus helemaal weg!
Het feit dat er nog een kindje komt, weegt zoveel zwaarder dan het geslacht zelf. Ik vind het zelf vrij egoïstisch om teleurgesteld te zijn of er echt van te balen zodra je erachter komt dat het geslacht niet is wat jij graag wilde, niet als persoonlijke aanval bedoeld hoor, maar ik heb het in mijn omgeving weleens gezien. Tranen van verdriet kwamen er bij kijken. Ik snap dat je een voorkeur hebt, maar je mag allang blij zijn dat je zo bevoorrecht bent om (meerdere) kinderen te kunnen krijgen. Een voorkeur is prima, maar je moet het wel naast je neer kunnen leggen. Als je bang bent dat je dat niet kunt, moet je je er misschien helemaal niet meer aan wagen. De kans is altijd 50/50. Wat trouwens een tip kan zijn: ik heb steeds tegen mezelf gezegd dat het kindje het geslacht zou zijn wat we al hadden verwacht. Nog een meisje dus. Toen het ook daadwerkelijk weer een meisje bleek te zijn, was ik al helemaal aan het idee gewend en vond ik het heerlijk. Twee meiden. Ik voel me elke dag een gezegend mens!
Ik heb een dochter en ben zwanger van een jongetje. Ik heb daar serieus aan moeten wennen. Bij de 20 weken echo was ik verbaasd, ik had gedacht dat het een meisje zou zijn. Waarom? Ik denk omdat ik het zo graag wilde, ik had heel graag 2 meiden gehad. Heb zelf ook 2 zusjes. De eerste paar dagen na die echo was ik stiekem zelfs teleurgesteld, maar dat veranderde. Ik had gewoon tijd nodig om mijn ideaalplaatje om te gooien. Nu ben ik 31 weken en vind ik het geweldig dat we een zoontje erbij krijgen. We hebben van beide 1 en ik ben vooral erg benieuwd of deze jongen zo anders is dan zijn zus. Jongens zijn rustiger wordt mij steeds vertelt, dat hoop ik van harte want mijn dochter is een echte druktemaker
Ik snap wel een beetje wat je bedoelt wij hebben 2 meiden en ik heb eigenlijk elke zwangerschap gedacht dat ik een jongetje zou krijgen. Voordat we kinderen kregen heb ik ook altijd het gevoel gehad dat ik mama zou worden van een jongetje nu ik zwanger ben van ons derde kindje en dit echt de laatste zal zijn ben ik wel heel benieuwd of het (zoals heel de wereld denkt inclusief mijn man!) of het idd een derde dochter is of dat we nu een zoontje verwachten. Als het weer een meisje is ben ik daar super gelukkig mee, maar zal toch ergens 'afscheid' moeten nemen van dat beeld van mezelf als moeder van een zoontje. Dus ga zeker wel voor een geslachtsbepaling, zodat ik tijd heb om aan het idee van het derde kindje als meisje/jongen te wennen
Gefeliciteerd! Mijn vraag gaat erover of andere vrouwen ook in hun omgeving mensen hebben die steeds hun hoop op het andere geslacht uitspreken en hoe je daar mee om gaat. Heb jij bv mensen in je directe omgeving die steeds zeiden: Hopelijk id het deze keer een jongetje! Wat vond je daarvan? En hoe ging je hier mee om? Had je het gevoel dat de mensen om je heen vervelend zouden reageren op nog een meisje? En raakte dat jou? Dat meer. Zoals ik beschrijf ben ik op het punt dat ik gewoon heel graag nog een kindje wil! En ja, als blijkt dat ik een tweede jongen zou krijgen dan betekend dat automatisch dat ik afscheid moet nemen van mijn droom ooit een dochter te hebben. En daar mag ik van mezelf best even verdrietig over zijn net zoals ik verdrietig ben geweest toen ik van andere dromen afscheid nam. Zegt niets over hoe gewenst mijn tweede kindje nu al is. (En dat terwijl ik wss nog niet eens zwanger ben )
9 weken alweer Shart!! Wat gaat de tijd snel! Wat jij zegt is natuurlijk ook weer handig. Juist wel een echo om te wennen. Toch lijkt het me ook erg leuk om het pas bij geboorte te weten. Ook omdat een jongen even welkom is als een meisje. En volgens mij maakt het je niets meer uit als je dat kleine, glibberige lijfje in je armen sluit! Het is alleen dan zo jammer om nooit te weten hoe een meisje geweest zou zijn.
hier als klein meisje altijd gedroomd van een dochter maar wat blijkt? Ik ben een echte jongens moeder ben heel blij met mijn 2 jongens omdat ik zie dat ze een hele sterke band hebben samen. Ze spelen veel samen en hebben dezelfde vriendjes en interesses. Weet zeker dat het heel anders was geweest als de jongste een meisje zou zijn. Een wens voor een 3e heb ik wel en stiekem hoop ik op een jongen. Gewoon omdat ik dat ken en makkelijk is qua spullen maar een meisje zou fantastisch zijn om mee te maken. Maar inmiddels ben ik op het punt dat het me echt niet uit zou maken.. Ieder kind is zo anders en uniek.
Ik had weinig last van opmerkingen. Wij wisten dat we een 2e meisje zouden krijgen, maar niet iedereen wist dit. Ik had mij wel versproken bij mijn zus en zij zou het niet door vertellen. Gelukkig heeft ze me verkeerd begrepen, want ze heeft aan iedereen lopen te verkondigen dat ik een jongen zou krijgen. Mochten een 3e kind ons gegund zijn, vertel ik haar dus helemaal niks meer. Kan haar blijkbaar niet vertrouwen. Op mijn werk dachten ze ook allemaal dat ik een jongen zou krijgen, maar het werd toch een meisje.
Wij hebben 3 jongens en eind januari verwachten we ons vierde kindje. We weten niet wat het wordt maar bijna iedereen in de omgeving 'hoopt' dat het een meisje wordt. Zelf hebben we echt geen voorkeur, dus maken de opmerkingen me ook niet zoveel uit. De meesten bedoelen het ook goed, dus maak ik gewoon een vriendelijke opmerking terug. Tuurlijk zou een meisje leuk zijn, maar een jongen erbij zou ik ook fantastisch vinden. Dat wordt dan ook wel beaamd. Alleen mensen die ik totaal niet ken (lees: gewoon voorbijgangers op straat) dien ik wel iets feller van repliek. Maar achteraf moet ik er vaak om lachen, waar ze het lef vandaan halen om zoiets tegen een volslagen onbekende te zeggen
Misschien te snel gelezen, sorry! Ik merkte heel erg in mijn eigen omgeving dat iedereen zei dat het een jongetje zou worden, omdat de eerste al een meisje was. Hele goede logica, ahum.. Haha! Ik heb dus mezelf steeds voorgehouden dat het een meisje werd zodat ik al aan dat idee gewend was. Mocht het dan toch een jongetje zijn, dan was dat een leuke verrassing zeg maar. En tegen mensen om mij heen zei ik gewoon duidelijk dat het ons niets uit maakte, zodat ze ook niet eindeloos zouden gaan speculeren over het geslacht. En een vroege geslachtsbepaling is ook aan te raden zodat je inderdaad alvast aan het idee kunt wennen/om kunt schakelen.
Dat soort opmerkingen over hopen dat het het andere geslacht gaat zijn... "als het maar gezond is"....
Nou meid, daar weet ik dan helaas weer alles van, als het helemaal niet gezond is, dus geloof me dat ik me maar al te goed besef dat dat het allerbelangrijkste is. Maarrr... Dat ik benieuwd ben of ik dit keer een jongetje zal krijgen of dat het een derde meisje is dat maakt daar absoluut geen verschil in. "Als het maar gezond is" staat hier dan ook niet ter discussie, daar hoopt iedereen op. Vind dit dan ook weer een behoorlijk dooddoener eigenlijk.
Waarom vallen zoveel mensen er toch altijd over als je je voorkeur wél uitspreekt? Een lichte voorkeur voor het geslacht wil toch niet zeggen dat je er anders niet van zult houden. Nou dan! @ts bij mijn vorige zwangerschap continue gehoord 'als het maar een meisje is blabla' nou het was een jongen en dat heb ik lekker voor onszelf gehouden tot na de bevalling
Hee Joppi! Ik zal je eerlijk bekennen dat sinds ik zwanger ben ik sws een hekel heb gekregen aan de omgeving wat betreft opmerkingen en goed bedoelde adviezen.... mensen denken altijd maar dat ze alles mogen en kunnen zeggen. Dus meid probeer het wat van je af te zetten. Wij willen het graag een verrassing houden maar ook dat valt bij de omgeving niet goed. Nee want ze kunnen nu niks kopen, zijn veel te nieuwsgierig, het duurt nog zo lang.... ik denk soms wel eens wiens kind is het eigenlijk? En denk je dat ik niet nieuwsgierig ben? Grr.
Ik heb het een beetje andersom. Ik zag mezelf eigenlijk met twee jongetjes. Dat zag ik gewoon voor me, ik weet ook niet waarom. Bij mijn zoontje had ik het niet zo, toen leek me een meisje net zo leuk, maar nu zag ik dat zo voor me, misschien omdat ik mijn zoontje zo leuk vind en ik vond dat het allemaal zo snel gaat, nog weer zo'n klein mannetje leek me heerlijk. Ik krijg een meid en ben daar ook super blij mee, ook heel erg leuk om het beiden te hebben. Ik heb er alleen minder een voorstelling bij ofzo... Wat ik heel stom vind is dat ik het idee heb dat mensen inderdaad heel blij voor mij zijn dat het een meisje is, alsof ik niet net zo blij zou zijn geweest met een jongen. Hoe vaak niet wordt gezegd: wat leuk, een koningskoppel, dat wenst iedereen zich toch'. Terwijl ik denk een lekker boeven koppel was net zo welkom geweest... Dus eerlijk gezegd denk ik dat als het een meisje zou zijn mensen dit ook tegen jou zullen zeggen en als het een jongetje zou zijn houden ze hopelijk hun mond , hoewel ze dan zullen vragen hoe je het vind. Dat werd aan mij niet gevraagd hoor...
Ik herken je gevoel helemaal dat je afscheid zou moeten nemen van je droom om ooit een dochter te krijgen, daar was ik ook bang voor maar nu ben ik dus zwanger van een dochter na een zoon dus onze wens is uitgekomen maar nu de bevalling dichterbij komt kan ik me totaal geen voorstelling bij een meisje maken omdat ik een jongen zo gewend ben. Soms overvalt mij het gevoel zal ik haar net zo leuk vinden als mijn zoon want mijn zoon is echt mijn boef en hij is 8 jaar alleen geweest dus weet gewoon niet zo goed hoe ik me moet voelen straks met een meisje. Slaat helemaal nergens op want ben erg blij dat we een dochter krijgen alleen is de voorstelling er nog niet hoe het met een meisje zal zijn. Raar hè hoe gedachtes kunnen gaan terwijl de wens voor een meisje is uitgekomen maar dat het ook wennen is als je een jongen zo gewend ben.
Snap heel goed wat je bedoeld.. Bij mijn tweede zwangerschap hoopte ik stiekem ook wel op een meisje. Toen de 20 weken echo dichterbij kwam ging steeds meer de gedachte spelen ¨als alles maar goed is¨ en mijn voorkeur verdween steeds meer naar de achtergrond.. Nu ben ik zwanger van een derde.. En de vraag van mensen: jullie gaan zeker net zolang door tot er een meisje komt vind ik zo irritant. Alsof een derde mannetje niet gewenst zou zijn. Tuurlijk, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik een meisje niet heel leuk zou vinden. Maar ik wil een derde kindje, niet een meisje. En geloof me, als dat kleine ukje op je buik wordt gelegd dan ben je op slag verliefd, jongen of meisje
Dit idd. Ja gezondheid is prioriteit nr 1. Maar als het dan even kan, zou het mooi zijn als een voorkeur uitkomt.
Wij hebben 2 meiden, ik heb eigenlijk een jongetje gewild mijn man wou graag alleen meiden. Al vanaf begin zwangerschap zei mijn gevoel dit is een meid. Daarom had ik er ook vrede mee ofzo nu wil ik ook niet anders meer geweldig 2 meiden. Wat betreft de ergste opmerking en deze krijg ik vaak en overal: "ahhh wat zielig voor je man alleen maar meiden!" Uh hij wou juist alleen meiden en vind het geweldig, ik snap de opmerking dan ook gewoon niet alsof mannen persee een zoon willen?