Hoe 'afhankelijk' ben jij van je familie

Mijn so wonen op een uur, mijn ouders op 10 minuten maar dat is puur toeval. Beiden passen maar heel zelden op. So zijn te oud,mijn ouders zijn juist nog enorm jong en actief. Als het nodig is doen ze het natuurlijk wel. Vorig jaar kreeg ik uit het niets een fikse nierbekkenontsteking en mijn moeder was een paar dagen vrij. Toen was het wel heel fijn dat ze twee middagen de kinderen opving.

Ik mis vooral mijn broertjes en zusje. Mijn broertjes wonen beiden op een ruim half uur,mijn zusje 1,5 uur. We zien elkaar (normaal gesproken) regelmatig maar toch is die afstand niet leuk. Vooral toen mijn zusje verhuisde wel wat tranen gelaten.

Aan de andere kant wilden wij naar australie emigreren 6 jaar geleden en is mijn man ook weleens bezig geweest met een baan in zweden. Dat is gestopt toen de oudste ass bleek te hebben. Anders hadden we denk ik niet meer in Nederland gewoond en ondanks mijn leuke familie had ik het er niet voor gelaten

 

helemaal niet.

Mijn vader woont een uur verderop.
Mn schoonouders 15 minuten.


Wij hebben gekeken naar wíj wilden wonen. En niet eigenlijk naar waar de rest woont.

 

Precies dit ! Ik geniet er van om de familie te kunnen zien, en zou het echt niet graag anders willen. Vind het voor de kindjes ook leuk dat ze er goed mee op groeien

 

Mijn kinderen springen zelf op de fiets om naar opa en de oma's te gaan, zij hebben zo'n ijzersterke band met elkaar en dat vind ik onbetaalbaar.
Voor ons is verder weg wonen geen optie.

 

Even OT, gewoon nieuwsgierig
Je kinderen zijn 5, 4 en 1. Dan weet je nu toch nog niet of ze daar heen gaan / of ze dat überhaupt willen?

En OT, wij wonen in dezelfde woonplaats als (schoon)ouders en wij vinden het heel fijn.
Ze zijn nooit vaste oppas geweest, maar hebben regelmatig opgepast, in het weekend, indien nodig door de weeks 's avonds, bij ziekte van de kinderen.
Nu draaien de rollen zo langzamerhand om, zeker nu in deze corona-tijden.
Wij helpen hun nu, en de meeste kinderen van hun wonen in een andere woonplaats. En dan ben ik blij dat wij zo dichtbij wonen. In geval van nood staan we binnen 5 minuten op de stoep.

Verder gaan we echt niet wekelijks op de koffie etc, de verhoudingen zijn goed, maar dat is wederzijds zo.

Zou nu niet anders willen!

 

@Felice mbo's zijn vaak makkelijker te vinden. Ik zeg met mijn opmerking ook niet dat ze het hbo of WO gaan doen. Maar zolang we niet genoeg kunnen sparen voor die tijd is de bereikbaarheid de beste optie voor ons om een wereld aan mogelijkheden open te houden.

 

Totaal onafhankelijk. Wij zijn zelfs naar belgie verhuisd (en weer terug).

Nu past mijn moeder wel elke week 1 dag op (kindjes slapen dan ook daar) dus ja, dat zou dan wel heel complex worden, want nu woont ze op een klein kwartiertje rijden..

 

Zo.. Dit topic komt binnen... zonder dat ik dat verwachtte.
Wij wonen op 1.5 uur rijden van mijn ouders (en 3 kwartier van schoonouders, maar die laat ik even buiten beschouwing)

En mijn hemel wat vind ik het jammer dat we niet even kunnen binnenlopen, langs fietsen enz. Soms denk ik op woensdagmiddag, na school, even naar mn moeder. Dan (laat)lunchen we daar, kinderen even spelen en om dan voor de spits naar huis te gaan is er eigenlijk maar max. een uurtje speeltijd. Dus even naar de kinderboerderij, terrasje pakken, wandelen met de hond is al niet te doen. Vaak besluit ik dan te blijven eten, maar dan moeten we de kinderen klaar maken voor de autorit tijdens het toetje eten... om ze nog een beetje schappelijke tijd op bed te leggen, want volgende dag school

In vakanties of weekenden is de afspraak als we daarheen gaan. Leuke dag, bij oma lekker eten en douchen, nog even spelen en dan slapen in de auto terug. Dat doen ze ook keurig! Maar ook omdat de oudste zelf ook weet dat ze het echt nodig heeft.

Maar.. heb altijd gezegd.. mocht mijn moeder komen te overlijden wil ik best nóg verder wonen. Maar als ik nu mag kiezen, wil ik eigenlijk op fietsafstand .

 

Dat is heel persoonlijk. Hangt van je karakter af en van de band met je familie. Ikzelf zou het niet kunnen. We zijn niet irritant close, maar juist doordat we dichter bij elkaar wonen, voelt het niet als 'visite'. Een bakkie koffie van een half uurtje vind ik meer ongedwongen dan meteen een paar uur bij elkaar op de bank, omdat je een eind moet rijden.

 

Ik heb geen ouders en schoonouders meer. Ik heb 1 broer in de buurt wonen maar spreek hem zelden tot nooit. Ik heb 1 schoonzus op 20 minuten en 1 op een uur rijden. De schoonzus op 20 minuten afstand past nog 3x per jaar een weekend op onze kinderen (en wij op die van haar) en zien we tussendoor ook nog weleens. Zeker niet wekelijks, hooguit 1x per maand.
We zijn niet afhankelijk hiervan dus.

Maar...als mijn ouders, of 1 van hen, nog had geleefd dan was het heel anders. Mijn moeder paste op mijn dochter en ik sprak haar elke dag. Sowieso telefonisch maar zag haar ook wel 3 of 4x per week gemiddeld. Ik heb zowel voor als na hun/haar overlijden nooit serieus overwogen verder weg te verhuizen. Niet alleen voor mijn ouders maar ook omdat ik prima naar mijn zin woon in dit dorp.

 

Niet. Mijn schoonouders zijn al wat ouder en die vraag ik zelden voor iets. Een poosje terug had ik mijn schoonmoeder gevraagd om de jongste uit school te halen omdat ik met de hond voor een ingreep naar de dierenarts moest. Dan vinden ze het wel heel gezellig maar op de een of andere manier ben ik ook niet het type wat snel hulp vraagt. Ik doe het liever zelf. Mijn moeder woont iets verder en die wil ik ook niet belasten. Al heeft ze bij ziekte van de kinderen best weleens opgepast maar we hebben nooit structureel hulp nodig gehad.
Nu denk ik ook wel dat de band die je hebt met je ouders of schoonouders een grote rol speelt. Hier zijn de banden goed maar niet heel warm en dat maakt denk ik ook dat je minder snel iets vraagt en ook omdat er nooit spontaan iets is aangeboden. Als we dan iets vroegen werd het wel gedaan maar nooit eens een spontaan gebaar. Ik hoop dat ik later bij mijn eigen kleinkinderen een grotere rol kan spelen. Het lijkt me juist wel fijn om mijn kinderen te helpen bij de opvang van de kinderen en niet alleen in geval van nood.

 

Helemaal niet afhankelijk. Kan zo van Tilburg naar Groningen verhuizen zonder dat dat effect zou hebben. Doe alles zelf. Hulp vragen doe ik niet en heb wel sporadisch contact maar lopen nergens de deur plat en zien zelf ook amper bezoek.
Hebben het druk met ons eigen gezin en kunnen het zelf rooie. Maar ben niet graag afhankelijk . Van niemand
Zelfs na zware rugproblemen en operaties deed ik alles zelf. Herstel was niet mogelijk gewoon omdat ik geen hulp vroeg. En soms echt wel stess vol en periodes van burn out en zelfs FNS vast gesteld met de nodige symthomen . Moet juist keren hulp te vragen en te accepteren

 

Voordat wij naar het buitenland verhuisden woonden we in hetzelfde dorp als ouders en schoonouders. Mijn ouders pasten zelfs 2 dgn per week op de kinderen. Nu wonen we al 4 jaar in het buitenland en zie we elkaar uiteraard een stuk minder vask, maar als we elkaar zien is het wel intenser. De band met alle ouders is nog beter geworden! Over een paar maanden verhuizen we terug naar ons oude dorp en de kinderen kunnen niet wachten om dan vaak (zelf) naar opa en oma te kunnen gaan! Is ook een van de redenen dat we terug gaan...

 

Schoonouders wonen op 35 en 40 minuten met de auto (zonder file) en ouders nu nog 20 minuten maar dalijk 1,5 uur rijden. Pffff.
Schoonmoeder past vaak op, maar is ook vaak te laat door files en de kinderen even naar haar brengen gaat niet. Als we op visite gaan is dat vaak voor een halve dag, anders de moeite niet.
Mijn ouders komen nu ook regelmatig even langs en nemen dan vaak de kinderen mee om bij hun thuis te spelen, maar dat gaat straks veranderen. Ik vind het niet leuk, ik heb zelf niet een super band met ze maar de fijne band tussen mijn kinderen en opa/oma zal wel veranderen