Ik denk persoonlijk dat ik dan wel een probleem heb zegmaar ! Wij hebben rekeningen etc alles samen dus dat zal gedeeld worden. Maar mijn werk heb ik bij mijn schoonpa. Nu is de relatie daarmee goed, als dat gewoon goed zou zijn, ookal gaan Leander en ik uit elkaar. Dan ben ik gewoon nog verzekerd van inkomen. Maar stel dat de rede dat Leander en ik uit elkaar gaan toch ook iets is met zijn familie, zijn ouders. Dan denk ik dat mijn contract niet meer zeker is ! Maar ach, dan ga ik gewoon (tja klinkt makkelijk) solliciteren bij een andere praktijk. Ze kunnen vast wel ergens nog iemand gebruiken! Alleen zit ik dan wel een beetje met de kinderen. Ik zal dan namelijk full time moeten gaan werken om ons te onderhouden en zal dan nog opvang moeten gaan regelen. Maar ach, ik denk niet dat het zover gaat komen! We zijn inmiddels 9 jaar bij elkaar! En tja idd dat geeft echt geen garantie dat we voor altijd bij elkaar blijven, maar daar ga ik wel vanuit !
Hier hebben mijn vriend en ik het van het weekend ook al over gehad, ik vind het wel goed om er over na te denken en afspraken te maken helemaal nu we een kindje krijgen. Mochten mijn vriend en ik uit elkaar gaan dan hebben we afgesproken dat ik in ons huurhuis blijf wonen met ons kindje (dit omdat hij op zijn loon evt. een eigen huis kan kopen) en dat ik de grootste deel van de zorg op mij neem (omgangsregeling). Voor ons kindje krijg ik dan alimentatie, partneralimentatie zou ik nooit willen. Ik werk part-time en mijn inkomen wordt aangevuld met een wajong uitkering. Het zal geen vetpot worden maar ik zit dan nog steeds ruim boven het minimumloon en dan ben je volgens de boekjes 'financieel onafhankelijk' dus dan moet het lukken. Maar ik ga er natuurlijk niet van uit dat het ooit zo ver komt, ik wil natuurlijk voor altijd bij mijn vriend blijven!
Wij dachten er eerst ook over na dat ik na de bevalling thuis zou blijven voor het kind. In ieder geval wilde mijn aanstaande mij die keus geven.. En natuurlijk is het fijn om bij je kind te blijven, maar als ik dan naar mijn zus kijk die al jaren thuisblijfmoeder is en zooooo afhankelijk is van haar man... Nee, dan wil ik niet meer. Haar man verwijt haar ook steeds: "Je maakt al mijn geld op!" :S Nu ze afhankelijk is van hem, loopt hij gewoon over haar heen. Want als ik niet werk, wie betaalt mijn kleding? Mijn make-up? Mijn hobby's? Mijn dagje 'lekker shoppen'? Moet ik dan elke keer mijn handje ophouden bij manlief? Van die gedachte word ik niet gelukkiger. En mijn moeder heeft ons altijd gezegd: Wees hoe dan ook altijd onafhankelijk van je man.
Als we uit elkaar zouden gaan dan zou ik mezelf op dit moment niet kunnen redden. Ik ben nog niet afgestudeerd (nog een paar maandjes) en heb dus geen inkomen. Ik heb theoretisch geen recht op ons huurhuis (volgens de woningbouw). Ik zou dan bij mijn ouders in moeten gaan wonen. Als ik straks klaar ben met mijn studie en een baan heb dan zou ik mezelf prima kunnen redden.
Ja, ik ben afhankelijk van mijn vriend (ahum, man sinds vorige week ). Toen wij een half jaar geleden besloten te gaan samenwonen, hebben we er bewust voor gekozen dat ik zou stoppen met werken. Tja, de consequentie is dat ik nu afhankelijk ben van zijn inkomen. Maar ik zit er niet mee. Ik heb een goede opleiding en altijd een goede baan gehad, dus ik denk dat ik als het echt nodig is, ik zo weer een baan heb. Natuurlijk is het wel even slikken, na altijd onafhankelijk geweest te zijn. Bij mijn scheiding is het feit dat ik financieel onafhankelijk was wel erg prettig geweest. Maar ja, je weet natuurlijk nooit van te voren hoe iets loopt en mocht er iets mis gaan, dan zie ik dan wel weer...
Op het moment als het over zou zijn tussen ons, ben ik wel even het bokje om zo maar te zeggen... Mijn baas heeft net kortgeleden mijn uren terug gebracht naar 2 dagen werk ipv 5 en in de zomer 6. Nu ben ik wel aan het zoeken naar iets voor erbij, zodat ik ook weer elke dag werk heb. Dan kan ik me prima redden. Ik verdien niet superveel maar genoeg om van rond te komen. Heb ook een mooi autootje voor de deur staan die officieel van mij is.
Getrouwd in gemeenschap van goederen, geen diploma, geen werkervaring, niks! Mocht hij komen te overlijden dan willen we ons daar zo voor verzekeren dat ik niet hoef te gaan werken, maar thuis kan blijven met de kinderen. Scheiding ben ik niet bang voor
Ik ben nu al niet afhankelijk van mijn man maar straks ga ik wel minder werken. Maar stel als het niet meer gaat tussen mijn man en mij dan zal ik mij wel redden kwa financieele dingen. Wij hebben dat goed geregeld.
Hartstikke goed als je daar over nadenkt. Je kan de toekomst niet voorspellen al heb je het nog zo goed samen. En het kan echt heel zwaar zijn als je opeens alleen ervoor komt te staan, ik heb zelf vrouwen in die situatie begeleid omdat ze even ondersteuning nodig hadden. De gemeente, de geld wolven en de advocaat maken de situatie ook niet bepaald makkelijk! Je moet stevig in je schoenen staan om alleen en zonder geld en met kinderen er bovenuit te rijzen, dus je kan beter zorgen voor een backup plan. Dat kan een hoop ellende besparen. Zelf ben ik onafhankelijk. We hebben een dubbel inkomen en gescheiden financien. De hypotheek is van mij (huis is deels van mij, deels mijn hypotheek), mijn vriend betaalt mij maandelijks 'huur' om de welvaart beter te verdelen tussen ons, anders zou hij 80% kunnen sparen ofzo, das niet eerlijk.
wij hebben het huis en dus de hypotheek op twee namen.. de financien zijn allemaal gezamelijk. We hebben alleen allebei een eigen spaarrekening erbij. We komen nu rond van zijn loon en dat van mij is 'extra' . Wel grappig , ik zie het feit dat ik niet fulltime 'hoef' te werken meer als een vrijheid dan afhankelijkheid..
Afhankelijk wordt blijkbaar nogal verschillend geïnterpreteerd. Ik werk parttime, mijn man fulltime. Hij verdient het meest dus in dat opzicht zou ik afhankelijk van hem zijn. Zoals al eerder gezegt zou hij ook niet kunnen leven zoals hij nu doet zonder mijn inkomen. Voor mijn persoonlijke uitgaven hoef ik niet bij mijn man aan te kloppen. Uit mijn werk (momenteel uitkering) haal ik voldoende inkomen om mijn eigen kleding en andere uitspattingen te betalen. Naast elk een eigen betaal en spaarrekening hebben we ook een gezamelijke. Daar storten we elk, naar rato van inkomen, een bedrag op voor onze gezamelijke uitgaven. Ook zijn wij niet in gemeenschap van goederen getrouwd, dus elkaar financieël uitkleden is er niet bij.
IK ben behoorlijk afhankelijk van mijn man.. Dit is wel iets waar ik me nu bij neergelegd heb, maar wel moeilijk vond. Ik ben wel gastouder thuis maar dat zet geen zoden aan de dijk hoor. Wij hebben er samen voor gekozen om mijn lijf wat rust te geven, ik kan het bijv. eigenlijk niet aan om meer dan 3 weken 3 of 4 dagen te werken. De keuze was dus financieel breeder, kim moe, sjacherijnig, huishouden een zooitje en kim slapend de zondagen door of financieel minder breed, kim vrolijk, niet zo moe, huishouden redelijk geregeld ( nu helemaal super, fijn he nesteldrang ) en in het weekend meestal wel puf om iets te doen. Als martin weg zou vallen hebben we daar een nabestaanden plan voor, inderdaad voor mijn fysieke redenen. Als we zouden gaan scheiden, wil martin dat ik ook partner allimentatie krijg en zal ik parttime werken 3 dagen hoop ik dan vol te houden en het verder proberen te redden.. Dit zal erg zwaar zijn als dat gebeurd! dat realiseer ik me terdege.. gelukkig hebben we een super huwelijken moeten we er allebei niet aan denken uit elkaar te gaan..
Ik werk ook niet. En als ik het ooit zou moeten zie ik het dan wel weer. Krijg elke maand veel geld van mn ouders dus dan kan ik me daar altijd nog mee redden.
mocht het ooit gebeuren dat de relatie stuk loopt (moet ik niet aan denken) dan zou ik het zelf ook wel redden, ben totaal niet afhankelijk van hem maar zo wel stuk gaan van verdriet. finincieel gezien red ik me prima maar als het op liefde geluk en tevredenheid neerkomt dan ben ik wel afhankelijk van hem.
Ik hoop niet dat het ooit nodig is, maar ik zou me wel redden als er ooit een scheiding komt. Ik werk parttime, maar van dat salaris en de toeslagen die je krijgt als alleenstaand ouder zou ik het makkelijk moeten redden.
Ik ben wel afhankelijk van mijn partner: Van mijn eigen salaris alleen zou ik nooit de hypotheek en alle vaste lasten kunnen betalen. In onze huwelijkse voorwaarden hebben we vast laten leggen dat we allebei naar rato van ons inkomen bijdragen aan de gezamenlijke kosten, dus hij stort ongeveer drie keer zoveel op de gezamenlijke rekening dan ik. Tja, een verpleegkundige versus een ondernemer in de ICT. Hoewel we het er roerend over eens zijn dat mijn werk op de menselijke schaal veel belangrijker is dan dat van hem, heeft de maatschappij nu eenmaal veel meer geld over voor de diensten die hij levert. Het is niet anders. Hier staat tegenover dat ik met mijn diploma ALTIJD aan de slag kan, zowel full-time als parttime. Dus mocht ik er alleen voor komen te staan, dan zal ik zeker moeten verhuizen, maar dan red ik me wel. Ook als ik straks verantwoordelijk ben voor ons kleintje. Want de regelingen voor werkende moeders zijn in mijn branche gelukkig erg goed, en ik heb kinderopvang bij mijn werk als het nodig is. Ik verkeer nu ook in de luxe-positite dat ik niet bij hem aan hoef te kloppen als ik eens een stapel boeken wil kopen, als ik naar een concert wil of als ik een leuk paar schoenen heb gezien. Dat koop ik lekker van mijn eigen geld.
Ik ben in zoverre onafhankelijk dat ik ook zonder hem een prima leven zou kunnen hebben. Maar de hypotheek bijvoorbeeld van ons huidige huis die zou ik niet alleen, nou ja kunnen, willen betalen omdat er dan niet veel overblijft voor andere leuke dingen. Dus in principe financieel onafhankelijk.
Ik denk dat mijn man eerder de afhankelijke is van ons tweeën. We werken allebei en verdienen goed, maar ik krijg veel meer dan hij. Als ik hem kwijt zou raken, zou er voor mij eigenlijk niet zoveel veranderen financieel gezien. Ik denk dat hij zich ook wel zonder mij zou kunnen redden, overigens. De reden dat ik werk (en zoveel inkomen heb) is trouwens niet echt dat ik bang ben om financieel afhankelijk te zijn of zo. Ik wil gewoon graag werken en bovendien kunnen we met dit inkomen een heleboel leuke dingen doen en van alleen zijn inkomen zouden we misschien net rond kunnen komen, maar meer ook niet. En ik ben toch wel erg gehecht aan mijn luxe, eerlijk gezegd.
Ik vind het ook wel een goede stelling/vraag eigenlijk. Ondanks dat mijn vader altijd het meeste geld binnen bracht en mijn moeder pas weer is gaan werken toen ik op de middelbare school zat heb ik toch het idee om zelfstandig te zijn....Dus niet dat ik dat voorbeeld al heb gekregen ofzo. Ik ben blij dat ik mijn eigen geld heb en dat ik zelf kan sparen enzo we hebben wel een gezamelijke rekening voor de vaste lasten omdat we allebei de helft betalen. Sparen doen we op mijn rekening maar alles wat mn ventje overmaakt naar mij om te sparen zet ik zijn naam bij zodat mocht het ooit fout gaan hij zijn geld gewoon kan krijgen en we er geen ruzie om hoeven te maken. Verder zou ik idd niet weten waar ik mijn kleding etc van zou moeten kopen en het voelt ook best wel goed om onafhankelijk te zijn ik voel me er wel sterk door. En als het uitgaat dan kan ik altijd nog meer gaan werken in het verpleeghuis waar ik werk is standaard personeel te kort dus dat zit wel goed