Hallo dames, Misschien vinden jullie mij een zeikerd of een angsthaas, maar ik weet het even niet. Ik zal van het begin af aan beginnen. Toen ik nog jong was, jaar of 10, hadden wij wegens ruzie geen contact meer met mijn vaders kant van de familie. Na 3 jaar is dit weer goed gekomen (ik weet niet hoe). Eigenlijk is het zo, mijn vader heeft ruzie met zijn vader gehad en daardoor is er zolang geen contact meer geweest, ook niet tussen mij en mijn opa en oma. Het contact verliep daarna stroef; Zagen elkaar enkel op zon- en feestdagen. Mede dankzij mijn oma. Toen ik een jaar of 16 was, kregen wij te horen dat mijn oma (non) hodgkin (??) had. Een agressieve vorm van kanker (weet niet meer welke vorm de zwaar agressieve was, deze vorm had mijn oma). Van mijn opa MOCHT ze niet klagen, ze leefde immers nog. Zo werd dat ook door mijn oma gezegd. Met de nadruk op mogen. Mijn opa kan zo wie zo raar uit de hoek komen. In december 2006 is mijn oma uiteindelijk komen te overlijden, na lang ziekbed. Ik was inmiddels 18 jaar, mijn zusje 16. Voor haar overlijden, mochten wij van opa niet meer langs komen. Nu snap ik misschien waarom; Mijn oma was er echt slecht aan toe en ze zou niet lang meer te leven hebben. Ik denk nu dat mijn opa ons wou "beschermen"; Hij wilde dat wij de oma van vroeger als herinnering hadden. Niet zo'n zieke oma. Tussen de terminale tijd en begravenis van mijn oma is er veel gebeurd. Ook m.b.t mijn opa, haar man. Details wil ik niet op internet kwijt, respecteer mij daarvoor alsjeblieft. Het ging zelfs zo ver dat mijn ouders bijna zijn gaan scheiden. Dat neem ik opa nog wel heel erg kwalijk. Gelukkig hebben mijn ouders voor hun huwelijk gevochten en zijn niet gaan scheiden. Na de begravenis is er op de parkeerplaats van de begraafplaats definitief de knoop doorgehakt, geen contact meer met de familie van mijn vaders kant. Toen was ik enorm kwaad om wat mijn opa allemaal had gezegd en gedaan. Opa heeft wel tegen mijn zusje en mij gezegd: Mochten jullie wel contact willen hebben, staat de deur altijd voor jullie open. Dat vond ik toen ook wel fijn, ondanks mijn boosheid. Maar goed. Sinds die tijd geen contact met opa en rest van de familie gehad. Ook mijn ouders zeiden tegen ons dat als wij wel contact willen, hen dat respecteren en ons gang laten gaan. Maar voor hun is de deur voor opa dicht gegaan en op slot. En dat respecteer ik wel. En ik snap mijn vader enigsinds wel; Mijn opa is geen makkelijke man. In zijn verleden is er ook het één en ander voorgevallen. Paar jaar geleden liepen mijn zusje en haar, inmiddels, ex op de stoep. Mijn zusje zei nog dat is een lelijke auto, niet wetende dat het de auto was waar mijn tante en haar man in zaten. Mijn zusje zei het gewoon omdat ze het geen mooie auto vond. Zo'n mening mag je toch hebben?! Toen is de auto gekeerd en heeft mijn tante mijn zusje en haar ex bijna aangereden. Auto ging op de stoep rijden, recht op hun af. Dan ben je toch gestoord? Met die tante wil ik geen contact, met hun zoons heb ik wel contact, via Hyves. Nu, anno eind 2010 tot heden worstel ik met het "missen van contact" met opa. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen. En of opa dat nog wel wilt. Het balletje begon te rollen toen ik in augustus 2010 te horen heb gekregen dat mijn opa prostaatkanker heeft (weet niet hoe het nu gaat). Daarna heb ik er niks mee gedaan, met het willen van contact. Ik vond het wel heel erg voor hem en ben er ook best van geschrokken. Eind 2010 hoorde wij dat het huis van opa (en ook oma, toch) te koop staat bij een Apeldoornse makelaar. Hij woont zelf in Ermelo en staat daar in het telefoonboek. Nu ben ik, al vanaf die tijd bang dat hij zijn huis verkoopt en vertrekt naar Apeldoorn. En dat ik hem daarna kwijt ben. Nu staat mijn oom wel in het telefoonboek dus zou het nog via hem kunnen spelen. Afgelopen nacht heb ik van mijn opa gedroomd en heeft mij echt heel erg aan het nadenken gezet en uiteindelijk erg verdrietig gemaakt. Ik had in mijn droom weer contact met opa. Hij zag er grauw en zeer mager uit. 6 jaar geleden was hij bij wijze van spreke nog een 10 tonner (hij was echt heel stevig). Kort na het eerste contact is hij overleden en heeft mijn zoon en mijn vriend nooit leren kennen. Toen ging de wekker van mijn vriend dus weet niet hoe het af liep. Weet wel dat ik dat echt heel rot vond en wist ook niet of het echt was of maar een droom. Gelukkig was het maar een droom. Ik wil nu dus écht het contact herstellen. Maar ik ben bang voor mijn opa, wat als hij geen contact meer wilt? Hij heeft wel gezegd dat de deur altijd voor ons open zal staan, maar dat is al 6 jaar geleden. Kan mij nog wel herinneren, dat ik 6 jaar geleden nog werkte bij de supermarkt waar hij ook kwam, vroeger samen met oma. Hij kwam bij mij aan de kassa en hadden wel een leuk gesprek. Ik hoop gewoon dat dit binnenkort ook weer zo is, want ik vond het erg fijn om mijn opa weer te zien en vond het ook erg fijn dat wij normaal konden doen. Dit wil ik zo graag weer! Maar hoe pak ik dit aan? Via een brief? Via de telefoon (hij staat in de telefoongids, gelukkig) of langs gaan? En wat zeg ik? Hoi opa, ik ben het, M., je kleindochter. Ik wil het contact weer herstellen, omdat ik je mis? Ik vind het zo moeilijk. Neem ik met eerste afspraak mijn zoon en vriend mee? Of ga ik alleen, zodat we alles eerst uit kunnen praten? Sorry voor mijn gezeur, maar ik zit hier wel mee. Al te lang... Zo lang dat ik af en toe pauze moet nemen met typen, omdat ik aan het huilen ben. Groetjes, Sweetchocolate
Goh, wat een lastige situatie! Zoveel voorgevallen en je ouders hebben zelf geen contact met hem. Ik snap dat je het contact mist en wilt oppakken, maar ook dat die stap toch wel erg groot en lastig is. Praktisch gezien, zou ik denk ik een brief schrijven. Is toch een beetje veilig, is je opa niet overdonderd en kan terugschrijven wanneer hij wil. Zet er ook je telefoonnummer etc in, dan kan hij je eventueel ook bellen. Dat zou ik doen. Dan kun je rustig je gevoelens op papier verwoorden en kan hij ook rustig weer antwoorden. Even leuk een fotootje van je zoontje erbij om het luchtig te houden. Dat is mijn advies . Succes hoor! Dappere stap!
jij zeikt niet hoor! Ik denk dat ik een brief zou schrijven. Dat is zowel voor je opa als voor jou veiliger.. Sterkte meis!
Hoi hoi, Ooit heb ik ook overwogen om weer contact met mijn vader te zoeken....ik heb hem een brief gestuurd zodat het aan hem was of hij weer contact wilde of niet...hij belde uiteindelijk een week later en het contact is weer hersteld....hou er wel rekening mee dat dingen nooit meer worden zoals ze waren. Het contact wat je mogelijk weer zal krijgen zou mogelijk niet meer zo zijn als het was voor alle problemen ....hou daar wel rekening mee anders kan het je heel erg tegen gaan vallen... dus mijn advies een brief! Dan geef je hem de keuze.... Groetjes Lysanne
Heyhey Lastige situatie! Ik heb bijna 10 jaar geen contact met mijn oma gehad, uiteindelijk is dat vorig jaar hersteld via mijn nichtje. Dat is voor jou geen optie, dus ik sluit me bij de andere meiden aan: Schrijf een brief. Dan kan hij er over nadenken en eventueel reageren. Succes ermee! Het is niet makkelijk, maar als de stap eenmaal gezet is heb je de helft al gehad!
Dank jullie voor de reacties. Dat wardeer ik enorm. Inderdaad, brief schrijven... Hierin kan ik mijn emoties kwijt en dring ik hem niet op tot het spreken met mij. Dat heb ik natuurlijk wel met telefoongesprek en langsgaan. Ook inderdaad, geef ik hem de tijd om na te denken, om het een plekje te geven. Het is misschien voor hem ook niet altijd even makkelijk na wat er gebeurd is. Vriend zei al vanmorgen, langs gaan. Maar dit vind ik zelf echt geen goed idee. Thanks meiden, ik ga een brief schrijven.
Dank je! Inmiddels begonnen met een brief, maar het is o zo moeilijk. Ik weet niet waar ik moet beginnen en heb dat ook in de brief staan. Heb om het ijs te breken eerst gevraagd hoe het gaat, dat ik weet over zijn gezondheid (prostaatkanker), dat ik weet dat zijn huis te koop staat en gevraagd of er al veel kijkers zijn geweest. Ook gelijk gevraagd waar de vogels zijn gebleven (hij had vroeger een grote kooi met vogels), die kooi zie ik niet meer staan. Gewoon, die dingen, om het ijs een beetje te breken. Daarna to the point gegaan. Maar het is zo moeilijk Ik heb zoveel emoties, er is zoveel gebeurd. Dat is met geen pen te beschrijven zonder de tranen te laten lopen. Moet af en toe pauze nemen, omdat anders mijn papier nat gaat worden. Heb het bewust op papier gezet. Ik kan wel leuk een brief typen via de computer en dan uitprinten, maar dat vind ik nog altijd niet persoonlijk. Ik wil het toch persoonlijk houden. Ik schrijf nooit meer brieven. Type alles via de mail en anders bel ik mensen op.
ik had oko een soortgelijke situatie met mijn grootmoeder,heb haar dan op een dag gewoon gebeld... gesprek verliep heel normaal... ik belde in de trant van: hallo oma, we hebben ons lang niet meer gehoord en ik moet eerlijk zeggen dat ik je enorm mis... en zo kwam het ene na het andere... succes meid!!!