wij weten sinds kort dat we zwanger zijn en ja ouders weten nog van niks ik zie er erg tegen op mijn eigen ouders het te vertellen hebben gelijk allerlei nadelen hoe zouden jullie dat oplossen? en verwachten het helemaal niet want wij zeggen altijd nu nog niet
de enige oplossing is er niet omheen draaien, gewoon eerlijk zeggen en duidelijk maken dat jullie volwassen zijn, er blij mee zijn en dat hun dat ook mogen zijn, jullie geluk moet hun toch waardevol zijn krijg je toch een nare reactie dan laat je het even bezinken bij ze.....en kom je er later op terug om uit te leggen wat zo'n reactie met je doet.
Ik zei altijd dat ik geen kinderen zou willen. Maar mijn gedachtes zijn 2 jaar geleden helemaal omgegaan. Dus als ik het aan mijn ouders ga vertellen dan komt dat als een verrassing. Je kan nog even mee wachten met het vertellen als je dat wilt. Maar hoezo nadelen? Ze vinden het vast leuk! Groetjes en succes!
Ik denk dat ik een beetje begrijp wat je bedoelt, ook al vertel je je verhaal vrij beknopt De relatie met mijn ouders was ook niet optimaal, door allerlei omstandigheden, ziekte enzo. Vooral mijn moeder en ik lagen elkaar niet optimaal; zij had altijd op alles wat ik deed behoorlijk wat commentaar, en niet op een leuke manier. Het afgelopen jaar verbeterde de relatie met mijn ouders wel. Toch zag ik er ook best tegenop om ze (vooral m'n moeder) te vertellen dat we zwanger waren. Ik heb er echt ramp-dromen over gehad, de ergste en pijnlijkste scenario's vlogen door m'n hoofd. Gelukkig zijn mijn vriend en ik heel sterk samen, en dat heeft me kunnen kalmeren. wat ze er ook van zou vinden; het was onze bewuste keuze en ons grote geluk! Met oudjaar zijn we naar mijn ouders gegaan, de eerste echofoto als cadeautje ingepakt. Ik viel bijna van m'n stoel van hun (haar!) positieve reactie! Ze zei zelfs dat ze het al aangevoeld had... was echt supertrots en vertelde het om middernacht gelijk tegen de hele familie en straat. Dit was voor ons toch wel een grote opluchting...! waarom denk je dat het bij jouw ouders moeilijk ligt? Ik hoop dat je door mijn verhaal ook wat hoop kunt krijgen dat het goedkomt! Liefs, Monique
Ja ik woon namelijk nog alver bij mijn ouders vandaan zo'n 190 km ongeveer zie hun dus niet erg vaak maar ze weten vaak alles beter en als je iets verteld over iemand wat er gebeurd is zal wel niet zo zijn en zal wel mee vallen en daar baal ik zo van en mijn vriend werkt heel veel en vaak s avonds laat thuis en daar door moet ik veel alleen doen en dan beginnen ze weer en ik mopper daar wel is over dat hij zo is maar goed wij willen dit samen vandaar. maar ben gewoon bang voor hun commentaar
dan zou ik als ik jou was zowiezo nog ff wachten. wij hebben het de eerste keer verteld na de 1e echo met 9 wk. nu vonden onze ouders het helemaal gewledig. maar als je bang bent voor reactie zou ik persoonlijk nog ff wachten. en dat je hetn iet zou redden zou raar zijn mijn vent heeft ook een beroep waarbij hij veel van huis is . we hebben een kleine van bijna 3 en nu weer zwanger en ik doe dus ook veel alleen en is heel goed te doen hoor. het is een keuze die jullie samen gemaakt hebben. en miss dat ze eerst ff verbaasd zijn dat het nu al zover is. maar de meeste opa en omas turnen zo om hoor. als ze eenmaal kleertjes kunnen halen en helemaal als de kleine er is. dus je moet je niet teveel aantrekken van de opmerkingen dat je het niet zou redden in je eentje. hoeveel alleenstaande (tienerm)moeders redden het wel niet.
dat vinden wij dus ook maar goed toen ik zeven jaar geleden verkering kreeg waren de problemen en de nadelen dat hij zo ver weg woonde niet te beschrijven en ik heb volgehouden en hij past niet bij jou en ga maar door mijn vriend zegt altijd ze zijn van de oude stempel