Ik heb een konijn, ik voelde me een beetje eenzaam toen ik samen ging wonen (kwam uit een erg druk gezin waar altijd iemand thuis was, terwijl ik altijd eerder thuis was dan mijn man en dus nergens tegen aan kon 'kletsen'). Wilde graag een konijn en deze is er dus ook gekomen. Ze is echt heel erg tam, komt heerlijk naast je op de bank liggen en huppelt gezellig door het huis (natuurlijk alleen wanneer ik thuis ben anders zijn alle stroomdraden door). Maar ik ben er behoorlijk gehecht aageraakt. Voor veel mensen mischien moeilijk te begrijpen omdat het om een konijn gaat maar deze is dus echt een stuk tammer en gezelliger dan een gemiddeld konijn. Maar het blijft natuurlijk wel een gewoon een dier, wil het beestje voor geen goud kwijt maar staat dus absoluut niet op dezelfde hoogte als van een mens (bij mij dan).
Ik ben stapel gek op mijn kat, en zij ook op mij Overal waar ik ben is zij ook. En ze is heel aanhankelijk, altijd lekker knuffelen, heerlijk! Gelukkig vind mijn vriend haar wel leuk (ook al is hij meer een hondenmens) anders hadden we wel een probleem gehad..
Mijn dieren zijn alles voor me! Wij hebben een Berner Sennen van 2,5 en die gaat echt overal mee naartoe. Hij hoort er echt bij. Ik heb hem gekregen toen ik net verhuisd was om met mijn vriend te gaan samenwonen en ik voelde me behoorlijk eenzaam in een stad waar ik niemand kende. Met mijn paard heb ik een hele andere band, die is wat meer op zichzelf en die neem ik natuurlijk ook niet mee naar huis, maar die zou ik ook echt niet willen missen. Ook zij heeft ervoor gezorgd dat ik na mijn verhuizing nieuwe mensen leerde kennen en me wat meer op mn plek ging voelen. Ik ga elke dag met haar rijden en dan kan ik even heerlijk alles vergeten.
Ik heb twee ratjes Als ze wat jonger waren dan liepen ze hier af en toe los door het huis, kwamen ze zo op je af lopen, of deden ze de trap naar boven Of ze zitten met je mee op de zetel, of rijden mee in je nek. Super propere en sociale beesten, ik ben echt blij dat ik ze heb. Op ons appartement vonden we het net te klein voor een kat, daarmee. Altijd heel veel lol van gehad. Vroeger had ik er vijf, nu nog twee oudere dikke dames. Door de kamer rennen doen ze niet meer, maar knuffelen nog wel Waar ik altijd zo razend van word zijn mensen die je voor gek verklaren dat je 'zoveel geld in een diertje van 5 euro steekt.' Euh, pardon?? Je huisdier is toch je huisdier, en is toch je verantwoordelijkheid? En als die ziek wordt, ga je daar mee naar de dierenarts, punt! :x Ok, mijn eerste ratje is gestorven na behandelingen die tot 400 euro zijn opgelopen, natuurlijk had ik ze liever mee naar huis genomen, maar om dat nu weggegooid geld te noemen... Een ander ratje heeft twee keer operatie gehad, en struint nu nog vrolijk door de kooi (nu ja, momenteel ligt ze te maffen ). Kan er soms gewoon zo kwaad om worden; een huisdier is geen accessoire dat je weggooit als het 'kapot' gaat, verdomme :x
Mijn kat is heeel belangrijk voor mij, hij is echt een grote troost voor mij geweest in moeilijke tijden. Ben echt verliefd op hem, gelukkig is hij ook niet bij mij weg te slaan en zul je hem nooit in een andere kamer als ik ben zien.
Hier 2 honden en 1 kat. Ze zijn echt alles voor me. We krijgen in september een kleintje en krijg nu al de vraag hoe ik dat straks ga doen. Nou, hoe dan ook, het gaat me lukken! De kat kon ook niet samen met de honden en dat gaat nu prima. Gewoon geduld hebben. Mijn honden hebben ook al veel meegemaakt, van andere vriend (nu man) tot een paar keer verhuizen aan toe. Ze zijn lekker druk, niet heel gehoorzaam, maar ondanks dit, echt enorme schatjes. Als ik naar de dierenarts met ze moet,dan ben ik al zenuwachtig. Laatst met mijn kat nog, ging helemaal niet goed met hem en aan de telefoon hadden ze al zoiets, dit komt niet meer goed. Nou echt, had me toch een brok in mijn keel, haha.
Ik heb 2 katten en een hond. Ben altijd opgegroeid met dieren en met de mentaliteit dat jij verantwoordelijk bent voor hun verzorging. Bij mijn moeder thuis heb ik een herder gehad die echt mijn maatje was, ik liep uren met haar buiten en als ik het moeilijk had zocht ze me op en ik haar. Nu heb ik 2 poezendames die zelfstandig zijn maar graag komen kroelen. De hond hebben we nu exact een jaar maar die heeft meer met mijn man terwijl de katten echt naar mij toe trekken. Hoe dan ook, zou ik echt niet meer zonder ze kunnen en heb ik alles er voor over om het voor hun goed te hebben
Hier 3 poezen en dat zijn echt mijn kindjes en ook die van mijn man. Ik zou echt niet zonder ze kunnen/willen.
we hebbn 7 katten en 2 parkieten (1 ervan via zp ) maar zou niet meer zonder ze kunnen. komenheerlijk kroelen,luisteren naar je wandelen met jemee heerlijk!
Ik ben niet zo heel erg gehecht aan mijn huisdier (klein zwart konijntje). Ze staat binnen, we zorgen goed voor haar maar nu de kleine rondkruipt durft ik haar niet los te laten. ze laat erg vaak 'iets' vallen en Thijs die stopt echt alles wat los en vast zit in zijn mond. Ze is dus al een tijdje haar kooi niet uit geweest.
Hier een poes. Eerlijk gezegd heb ik er niet heel veel mee en zij niet met ons. Ze is al 14 jaar in ons gezin. Tot twee jaar terug had ze nog een zusje bij ons in huis, maar helaas is zij overleden. En met haar kon ik alles, liep de hele dag met mee, kroelen, mauwen, echt zo gezellig. Maar deze dame houdt niet van aandacht, slaapt zo'n beetje de hele dag en zit de rest van de dag naar buiten te turen en durft af en toe ook even aan een grasspriet te ruiken. Ik verzorg haar verder goed, speciale afgemeten voeding, dierenartsbezoek als nodig en verder alles wat ze nodig heeft. Het ligt dus ook heel erg aan het karakter van het dier wat je hebt, hoe je band ermee is. Maar dat neemt niet weg dat je er goed voor moet zorgen.
Ik vind ze erg belangrijk... Heb een konijn (13jaar), een amerikaanse staffordshire terrier (10jaar) en een Golden Retriever (7jaar) en hoop ze dan ook nog heel wat jaartjes bij me te hebben...
Was al bang dat ik de enige was We hebben 1 hond, een bullterriër en 4 sluierstaartvissen.. Er komt binnenkort een konijntje bij waarschijnlijk. (kijken of dat mogelijk is qua tijd etc.) Zo mag de hond niet op de bank (Oke, net een nieuwe bank van stof en ze haart vreselijk dus dat speelt ook mee), al probeert ze het wel elke avond We verzorgen haar goed, maken lange wandelingen met 'r. Gaan naar de dierenarts als dat nodig is etc. Wil haar absoluut niet missen, het is echt een lieverd. Maar ze is niet mijn kindje. Onze zoon en dochter zijn onze kinderen, de hond is een huisdier.
Ontzettend belangrijk en ons hondje hoort ook echt bij ons gezin. Toevallig is hij dit weekend heel ziek geweest en er bleek een stuk plastic in z'n dunne darm te zitten. Wat heb ik slecht geslapen en in de rats gezeten en dan besef je echt wel hoe dierbaar hij voor ons is! Inmiddels is hij geopereerd en gaat het echt de goede kant op, maar pff.....zoiets hoop ik nooit meer mee te maken!
mijn honden zijn mijn alles. de katten helaas wat minder, die vinden het gezelliger met zn 3en dan met mij. mijn rottweiler en ik zijn echt een heel sterk team. we trainen 2x in de week intensief op een hondensportgroep. je merkt echt dat hij met mij wil werken, erg mooi gezicht. mijn jack russell is bijna 11 en echt een oude dame. ze vind het heerlijk om uren bij me op de bank ze liggen kroelen.
mijn kat i s mijn allesje, ook al is ze stront eigenwijs en krijg ik haar niet meer binnen. sinds ze nierpatientje is is de band wel nog meer geworden omdat je zoveel zorg aan het arme beestje hebt. alleen mja. ze vind het buiten gewoon veel te gezellig :') naja scheelt weer kattenbak schoonmaken voor vriendlief. zolang ze in de tuin is, doet ze maar. ze is nu jaar of 11 denken we. (komt uit t asiel) daarnaast heb ik nog ratjes, die vind ik ook wel erg grappig, echt leuk hoe ze allemaal hun eigen karaktertje hebben. helaas heb ik er 1 moeten laten gaan vorige week.... tja en vissen. vind ze wel leuk. gehecht ben ik maar aan 1 vis. die is echt niet dood te krijgen. witte stip, zware worminfectie die AL mijn vissen vermoord heeft enz enz. hij overleefd alles! gelukkig zijn de ziektes nu over en kan ie gelukkig zijn
we hebben 2 hondjes,een kat en sinds gisteren 2 vissen. Ze horen er gewoon bij maar zijn ook inderdaad niet mijn kindjes ofzo...mochten ze ooit overlijden neem ik i.i.g geen nieuwe dieren meer,vind het toch een hoop gedoe.
Onze huisdieren, hond, 2 katten en konijn zijn gewoon een lid van het gezin. Soms doen mensen huisdieren weg als er kinderen bij komen, hier dus never nooit niet. Ik moet ook altijd aan dit stukje dan denken... *deelt alvast zakdoeken uit* HOE KON JE...! Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carriere, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dat ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende het meeste van mijn tijd opgesloten in een kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderde ik van 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carriere kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', .....maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, ... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: "Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft. Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beiden met hun hoofd en vroegen: "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was..... Ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik realiseerde dat ik van de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en zei me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde: "Hoe kun je..." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze: "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.
Ik vind m'n kat heel lief, maar kan hem echt niet zien als deel van het gezin, en al helemáál niet als kind Ik ga bijvoorbeeld ook echt geen uur zitten wachten als hij nog niet binnen is als ik naar bed wil, en zou me ook geen zorgen maken als ik 'm een keer een dag niet gezien heb.. Hij gaat z'n eigen gang, wij gaan ons eigen gang, en regelmatig is er een knuffelperiode. De kat en Damiën kunnen overigens niet met en niet zonder elkaar, Damiën valt dat arme beest constant lastig, zit regelmatig helemaal onder de krassen omdat de kat ook uithaalt als hij het genoeg vindt, maar als Damiën op de bank in slaap is gevallen gaat de kat er gegarandeerd naast liggen en zoekt 'm ook bij het buitenspelen telkens weer op..