Hoe beleef jullie man de zwangerschap?

Pf nou ik snap wel dat dit niet leuk voor jou is. Hij lijkt zichzelf een beetje buitenspel te zetten.

Mijn vriend jaagt regelmatig mijn hand weg van mijn buik want dan is het zijn beurt om te voelen want ik voel het altijd al. Hij geeft regelmatig kusjes op mijn buik en praat er vol trots over.
Hij doet wat ik vraag en laat me geen zware dingen tillen.
Soms moet ik bepaalde dingen wel 100x vragen hoor (het is en blijft een man )

Praat erover met hem en vertel hem dat het je dwars zit en je graag samen beslissingen wilt nemen en soms wat hulp nodig hebt.
Hij heeft gewoon een schop onder zijn kont nodig.

 

Oh dat is niet leuk. Mijn vriend is juist heel erg begaan met me en doet alles wat ik niet kan (met name toen ik misselijk was ) zonder gemopper. Moet het soms wel 3x vragen maar dat is normaal bij hem.

Ik zou een gesprek aangaan en vertellen wat je dwars zit. Misschien ervaart hij het zelf niet zo?

 

Wat vervelend om dat zo te ervaren.
Bij mij is het gelukkig andersom wat soms ook op me zenuwen werkt.

Begin was zwaar door dat het een ongelukje was, dus toen ik er aan wende en blij erdoor werd kon ik dit niet goed uiten omdat hij er nog aan moest wennne.


Maar nu hij vraagt hoe het gaat als hij naar een vriend gaat, denkt mee over de kamer en alle spullen. Zijn hand op mijn buik niet altijd uit zichzelf maar inderdaad blijft een man.

Maar soms als ik iets wil doen kan eigenwijs zijn en gewoon willen dan zeg die al snel nee dat ga je niet doen, terwijl ik dan zoiets heb van ja dacht ik kan het gewoon nog. Hahah en sokken wil dir graag helpen als die merk dat moeite heb maat wil het dan tovh eht zelf doen.

Dus ja ik heb niks te klagen en ben ontzettend blij Met hem

 

Wat zul jij je soms alleen voelen , je man klinkt wel heel onbereikbaar.

Herken het geheel niet, ook al is mijn man inmiddels ook ervarvaringsdeskundige. Maar goed, dat helpt jou niet zoveel.

Als sokken en handdoeken op de grond gooien dagelijkse routine is, kan ik me voorstellen dat hij er niet altijd bij nadenkt, maar waarom raap jij het op?? Woorden helpen blijkbaar niet, beeld hopelijk wel.
Wat betreft de rest van de klussen, ik zou er op staan dat hij het deze middag doet en er niet iets vrijblijvends voor in de toekomst van maken.

Dat hij in jouw mail weinig inlevend lijkt, tja is dat karakter of komt dat echt deze zwangerschap om de hoek kijken?

Sterkte, niet leuk!

 

Mijn vriend was betrokken maar niet overdreven. De bezoeken aan de vk deed ik alleen en hij zat ook niet bijzonder veel aan mijn buik ofzo. Maar hij wilde wel dingen voor me doen die ik niet (meer) kon en we praatten zeker over de bevalling en erna. Dat is ook echt belangrijk want daar moet hij jouw grote steun zijn. Mijn vriend was de laatste weken heel nerveus maar heeft me super goed geholpen tijdens de bevalling

 

Ik herken zeker een deel van je verhaal. Mijn man ziet er zelf heel erg tegenop de eerste weken als de baby geboren is, omdat hij slecht om kan gaan met weinig slaap. Dit was ook een heikelpunt bij de eerste.. Die is nu 2 jaar en hij is heel erg leuk met hem. Dat "baby-gedoe" is gewoon niks voor hem en daarom is hij ook voor mijn gevoel minder betrokken bij mijn zwangerschap. Als ik hem dingen vraag duurt het ook wel even voordat hij het doet, maar als ik het echt niet meer trek dan zeg ik; Nu wil ik praten en gaan we er voor zitten om te bespreken wat de plannen zijn en wat ik van hem verwacht. Gelukkig komt dit niet zo vaak voor, maar ik denk dat er nou eenmaal mannen op deze wereld bestaan die zich weinig betrokken voelen, omdat ze niet snappen/willen snappen wat er in de moeder omgaat. Soms is dit wel erg moeilijk ja..

 

die van mij is eerlijk gezegd best wel anders... tot nu toe maar 2 keer niet mee geweest naar de vk. zit elke dag wel even aan mijn buik om te voelen. als ik moet spugen dan pakt hij een glas water voor me. als ik het zuur heb of last van mijn rug dan masseert hij mijn rug of wrijft erover. hij verplicht me om een middag dutje te doen omdat ik dat nodig heb maar het mezelf niet gun.
dingen in het huishouden moet ik aan hem vragen om te doen maar dan doet hij ze wel meteen.
heel veel dingen heb ik wel alleen in elkaar gezet (wieg, kinderwagen enzo) omdat ik niet kan wachten tot hij thuis is van zijn werk. zware dingen doet hij maar ik moet het wel even vragen omdat hij het zelf niet altijd door heeft.
Verder is hij er niet zo mee bezig zoals ik, ik kijk vaak vooruit en denk aan hoe de kleine eruit zal zien, hoe de eerste weken zullen gaan.. Hij leeft meer in het heden en is daar dus helemaal niet mee bezig en kan zich daar geen voorstelling van maken tot het moment daar is.

 

Ik snap je volledig. Vriendlief heeft ooit in het begin van de zwangerschap gezegd, ik weet dat ik tegen het einde wel wat meer ga moeten helpen, misschien eens het afwasmachien uit laden of zo (hij doet echt niks in het huishouden).
Nu 31weken zwanger, en heb er echt nog niks van gemerkt! Hoeveel ik ook laat merken dat ik pijn heb of dat het niet goed meer gaat... Ik zeg al van maart dat er iets in de voortuin gesnoeid moet worden, denk je dat meneer eens de snoeischaar pakt??? Gisteren hebben de buren zelf wat onkruid uit gedaan in mijn tuin (zij hadden er wat last van) terwijl meneer voor de tv lag...

Hij snapt echt niet dat het me allemaal veel meer moeite kost. En als ik aan het koken ben en ik heb al heel de dag zitten poetsen, dan zegt die soms wel tegen mij: ge hebt weer te veel gedaan hé, ik zie het aan u gezicht... En dan denk ik: ja iemand moet het allemaal doen hé!
Zelf probeer ik me gewoon in te houden, heb gewoon geen fut voor nu ruzie te zitten maken...

Voor de rest legt hij wel eens zijn hand op mijn buik, of doet hij wel lief, hij durft soms al eens recht te staan voor drinken te pakken voor mij...

 

Wat vervelend voor je! Ik herken het niet want mijn man is echt het tegenovergestelde. Mag al vanaf de positieve test niks meer tillen en ondanks dat hij fulltime werkt en zwaar werk doet helpt hij altijd met de huishoudelijke klussen. Hij wil de hele tijd voelen of de kleine beweegt en hij vraagt de hele dag door (op de app) hoe het gaat en hoe ik mij voel...
En hij zorgt dat hij bij elke controle bij de gyn mee is...
Heb je al eens goed gepraat met je man? Heeft hij wel door hoe het over komt op jou?

Liefs Tess

 

Ohh dat klinkt niet bepaald leuk
Begrijp heel goed dat je je "alleen" voelt.

Mijn man is het complete tegenovergestelde..juist heel betrokken, lief en zorgzaam. Maargoed, zo is hij normaal gesproken ook al dus dat maakt misschien wel een verschil.

Maar dan nog, je mag best van je man wat meer betrokkenheid en hulp verwachten tijdens je zwangerschap denk ik. Het is ook zijn kindje!
Misschien helpt het als je het heel nadrukkelijk vraagt als je wil dat hij iets doet (mannen pikken subtiele hints nou eenmaal niet op meestal he )
En misschien zit hem wel iets dwars en is hij niet de persoon die dat uit zichzelf uit? Zou hem vragen of dat het geval is en daarnaast ook duidelijk maken dat je je alleen voelt! Misschien heeft hij er geen erg in dat jij je er zo onder voelt? Als hij dat beseft kan hij er tenminste ook iets aan doen!

Succes iig de laatste weken nog!

 

Ik herken het ten dele. Buik voelen is mijn man wat ongeduldig voor, hij voelt t vaak ook gewoon niet.. Bovendien is t getrap in mijn buik volgens mij te abstract voor hem, als de baby er eenmaal is is het toch 'echter'.
Verder herken ik ook wel de huishoudelijke dingen. Ik heb nu eenmaal hogere eisen aan t huishouden dan hij en ik kan hem natuurlijk ook niet mijn maatstaven opleggen.. Ik heb best wel veel last van bekken en andere kwaaltjes op t moment en daarom 'moet' ik dus meer aan hem vragen. Het liefst wil ik dan natuurlijk dat hij t direct doet, maarja hij is ook mijn loopjongen niet natuurlijk (daarbij ben ik volgens mij ook wel ongeduldig nu met die nesteldrang).
Ik weet niet hoe t bij jullie is, maar veel vrouwen, waaronder ikzelf, zijn ook wel goed in indirect communiceren. Denk je dat je duidelijk genoeg bent voor je man? Soms denk je zelf van wel, maar voor veel mannen moet je t echt uitspellen voordat t kwartje valt hoor. Misschien kun je hem dit topic laten lezen..
Succes!

 

Goh bengelke, ik zou het toch echt niet pikken als m'n man zich zo zou gedragen hoor. Hij woont toch niet in een hotel?!

 

Wat vervelend voor je meid!
Ik zou zijn zooi niet meer oprapen.
Dan heeft ie uiteindelijk geen sok meer om aan te trekken

Mijn man helpt me best veel als ik erom vraag.
Hij doet altijd het vuilnis en de kliko's aan de weg zetten.
Ruimt de vaatwasser uit.
En sinds paar weken stof zuigt ie ook boven.

Voor de rest is het op verzoek.
Soms een keer een volle wasmand naar beneden brengen en ook weer naar boven. En zo nu en dan beneden is stofzuigen.

En binnenkort mag ie een paar ramen zemen beneden.
Daar kom ik niet goed meer bij.

Hij heeft ook weinig geduld met het voelen aan mijn buik.
Meestal als ze begint te bewegen pak ik zijn hand en leg hem op de goede plek.
Dan voelt ie een paar schopjes en is het wel weer genoeg.

Hij is wel zo'n type man waarbij het pas echt word als ze er eenmaal is.

Hij is wel mee geweest naar alle echo's en afspraken t/m de GUO.
Daarna werd het rap minder omdat er weinig veranderingen meer waren. Het mensje is al compleet en hoeft alleen nog maar te groeien.
We hebben wel nog een 4D pretecho gedaan en toen is ie wel mee geweest. Dat wilde ie echt graag.

Hij is wel zo trots als een pauw.
Als ie weer iemand tegen komt op straat dan is het eerste wat ie zegt 'ik krijg een kleintje!'.
Heeft het veel over "zijn" meisje.

Maar qua babykamer, wagen en andere spullen uitzoeken stond ie zowat volledig aan de zijlijn.
Dat interesseerde hem echt niet.
Als ik het maar mooi vond.

Zou toch eens gaan praten met je man.
Duidelijk zijn dat je je vaak alleen voelt hierin.
Sterkte en hopelijk komt er nog wat verandering.

 

He bah ts, ik zou mij ook eenzaam voelen.
Ook mijn vriend is het tegenovergestelde.
Ik moet hem uit de babywinkels trekken, is al vanaf dag 1 bezig met wat hij wil in de babykamer.
Gaat altijd mee naar de vk en 1x pm naar partnerles van de yoga.
Hij begrijpt heel goed dat sommige dingen trager gaan en neemt ze vaak al uit handen voordat ik het kan vragen.

Meerdere keren per dag vraagt hij hoe het gaat met de gup en hij verteld iedereen trots dat hij vader wordt.
Ik moet er vooral op letten dat ik geen misbruik van hem ga maken.
Het is wel heerlijk dat hij alles wil tillen haha.

 

Hier een niet geplande kleine, en zelfs ik herken het niet, ik mag niet meer zwaar tillen van hem, zo affetoe wil hij de kleine voelen, en hij neemt uit handen wat ik niet meer kan. Ook vraagt hij dagelijks hoe het gaat

 

Vervelen zeg! Ik herken het een beetje!
Het is voor ons de eerste keer, alles is nieuw en voor hem is het nog wat onwennig. Je ziet vrijwel niets aan mijn buik en kwaaltjes heb ik ook niet echt last van. Het enige is dat ik zo ontzettend moe ben, nog steeds.

Hij denkt er vaak niet aan dat ik niet zwaar mag tillen(hier moet ik hem aan herinneren) en hulp in het huishouden moet ik hem echt 3 keer vragen. Ook als ik flauw word, omdat ik bijvoorbeeld te lang niets gegeten heb kijkt hij me ongelovig aan. Hij lijkt het niet te snappen!
Ik hoop dat het nog veranderd als ik ga groeien en steeds minder kan.

Daarnaast gaat hij wel mee naar de vk (controles nu niet meer omdat hij zich voor die 5 min geen vrij hoeft te Nemen van mij) ik heb hem liever na de bevalling wat langer thuis.

Buik voelen doet hij ook niet echt. Ik voel haar nu sinds twee weken schoppen maar hij is er te ongeduldig voor, na 10 seconden trekt hij zijn hand weer weg

 

Dat is zeker niet leuk!

Mijn man was erg begaan, hij is met elke controle en echo mee geweest, heeft erg veel voor me gedaan en ook met alles geholpen omtrent de komst van de baby.

Denk toch dat jullie er eventjes een goed gesprek over moeten voeren!

 

Hier hetzelfde. Vk ook gewoon alleen, hij hoefde van mij niet telkens mee. We zijn daar allebei ook heel nuchter in, haha. Maar hij wilde wel altijd weten hoe het was. Was heel zorgzaam, en deed dingen gewoon zonder te vragen. Hoef sowieso nooit iets te vragen, we hebben onze eigen taken. Ik zou zn sokken niet eens oprapen, ik ben zn moeder toch niet? Verder heeft ie de hele kinderkamer alleen in orde gemaakt, is meegeweest naar partneravond van de pufclub, open avond op de verloskundeafdeling van het ziekenhuis en heeft me erg gesteund tijdens mn 31- urige bevalling.
Ik kan me voorstellen dat je je alleen voelt, zoals jij het opschrijft, vind ik niet heel normaal zoals hij niet betrokken lijkt.