Die van mij had het zich waarschijnlijk ook wat romantischer voorgesteld maar door zijn onhandigheid en mijn temperament liep het iets anders dan gedacht. Na afloop van een romantisch etentje: 'We zijn nu een tijdje samen en ik heb er van genoten. Je bent lief, zorgzaam, en ik voel me zo ontzettend goed bij je maar ik moet je wat zeggen'. Mijn eerste 2 gedachtens op dat moment; -is ie me nou aan het dumpen?! -%@%@%#&..de eikel is vreemd gegaan! Vervolgens mijn tas en mijn waardigheid opgepakt en na een 'val dood' ben ik het restaurant uitgelopen. Even later kwam hij achter me aanrennen en met een hoop gehijg vertelde hij me dat ie me %@%@$ ten huwelijk wilde vragen en waarom ik weg was gelopen. Ging alsnog op zijn knieën en vroeg me ter plekke in de parkeergarage ten huwelijk
Leuk om te lezen hoe verschillend de verhalen zijn. Mijn man is van het romantische, maar ongelooflijk onzeker en onhandig in het pakken van het moment. Al weken was hij De Vraag aan het voorbereiden. Op een dag lag hij ziek op de bank (mannengriep) Ik had de hele dag gewerkt en was een beetje geïrriteerd ( je weet wel. Mannen en de groep pffff. Aanstellers). Maar goed. Ik maak een kopje thee voor hem en zet dat naast hem neer. Pakt hij me vast en trekt me naast hem op de bank. " Je bent zo lief voor me. Ik wil de wereld laten zien dat ik van je houd. Wil je met me trouwen?" Zo jammer dat ik die snotkop echt niet wilde zoenen op dat moment
Hahaha heerlijk topic! Mijn man vroeg het gewoon toen we knus op de bank zaten. De ring die hij uitkoos was overigens veeeel te groot, viel nog van mijn duim af Daarna zijn we heerlijk uit gaan eten.
Toen ik weeen kreeg van de oudste. Iedereen vind het romantisch, ik wat minder. Lag ik in mn kraambed, helemaal verfrommeld met een blinkende diamant aan mn vinger. Nogal een contrast.
Wij zaten s avonds op de bank van alles te bespreken waarbij er ineens kwam dat wij eigenlijk zouden moeten gaan trouwen..... tijd voor een feestje. Na 16 jaar samen en eigenlijk de hoop al opgegeven te hebben na al die jaren te horen dat hij trouwen onzin vind en teveel geld kost, heb ik die kans aangegrepen natuurlijk En nu is hij degene die er een groot feest van wil maken......
Hij bleek al maanden aan een filmpje te hebben gewerkt met heel wat familie en vrienden erin (waarvan sommigen het wisten waarover het ging en anderen niet). Hij heeft "ons" liedje opnieuw ingespeeld met eigen instrumenten en een eigen tekst over ons, met daartussen interviewtjes etc met de mensen. Mijn paarden er ook in betrokken. En daarnaast in het filmpje nog mijn ouders om mijn hand gevraagd (dag van het aanzoek pas opgenomen haha anders was hij bang dat ze het zouden verklappen) en naar de kapper geweest om zich zogenaamd voor te bereiden op het echte aanzoek (ik hoor het nu nog als ik daar kom!). Het filmpje heeft hij met een smoes opgezet tijdens een feestje bij ons thuis en ging aan het einde op zijn knieën. Ik was compleet in shock hahaha!
Ik doe met je mee! Mijne zegt de hele tijd dat het wel komt, maar komen ho maar! Ik heb de moed al opgegeven. En dat ik laatst tijdens een ruzie schreeuwde dat het wat mij betreft ook niet meer hoeft omdat ik toch al wachtte tot ik een ons woog, heeft ook niet meegeholpen denk ik
Jeetje wat lief hier werd ik even emotioneel van heftig ook maar er wel een mooie herinnering van kunnen maken
Ik zei s avonds op de bank misschien is het handig om te trouwen (ivm de geboorte van ons 2e kind) hij zei toen is goed joh haha zo is t trouwens ook gegaan om zwanger te worden allebei de keren Hij had t eigenlijk wel op een romantische manier willen doen maar ik zag dat zelf eigenlijk niet zitten hou er totaal n iet van om in de belangstelling te staan We zijn uiteindelijk ook gewoon gratis getrouwd in nette kleding niks groots ofzo gewoon alleen een catering thuis met familie en lekker veel eten
Nou dit is dus gewoon ons verhaal!!! Hahaha hij heeft mij uiteindelijk op het san Marco plein gevraagd omdat ik dus die gondel echt verrekte! Daarna alsnog gedaan toen hij me al had gevraagd. Grappig was dat. Wij zijn trouwens nog wel steeds getrouwd
Wat leuk om te lezen en sommige mannen maken er echt iets geweldigs van dmv filmpjes ofzo! Ik wacht geduldig tot mijn vriend me gaat vragen. We zijn ruim 8 jaar samen en hebben het er al best vaak over gehad, we willen allebei graag trouwen. Hij heeft ook al gezegd dat hij me wil gaan vragen maar dan wel op een originele manier en niet zo standaard bij de Eiffeltoren ofzo. Vorige week zei hij nog dat hij het er met collega’s over had gehad, en die wilden hem wel helpen met iets leuks bedenken. Dus het gaat er van komen, ik weet niet wanneer en hoe maar ik wacht het af Mijn eerste keer was totaal niet romantisch (zie reactie hierboven) en dat huwelijk is na 10 jaar ook gestrand, de trouwdag zelf was ook een ramp, dus ik kijk er naar uit dat het nu totaal anders gaat. Lijkt me geweldig!
Ik heb hem gevraagd Op zijn 30ste verjaardag in Turkije op het strand. Ik had geen ring, maar een fotoboekje van ons de afgelopen 7 jaar. Op de laatste pagina stond een gedichtje met als laatste zin Wil je met mij trouwen ?
's Ochtends kreeg ik een bos rozen met een kaartje waarop stond dat ik 's avonds om 7 uur klaar moest staan en wat leuks aan moest trekken. Ik wist eigenlijk meteen wat de bedoeling was. Om half 7 's avonds gaat de telefoon met het bericht dat mijn opa helemaal niet lekker is geworden en naar het ziekenhuis moest. Mijn vader, die ook wel vermoedde wat de bedoeling van onze avond zou zijn, drong aan dat we toch zouden gaan. Mijn ouders vertrokken toen snel naar het huis van mijn opa. Mijn gevoel was echter helemaal niet goed, en toen mijn man aan kwam rijden heb ik huilend in de deuropening gezegd dat ik niet meekon. Hij heeft het restaurant afgebeld en samen met mij gewacht op nieuws. Een half uurtje later belt mijn vader met het nieuws dat mijn opa is overleden. Nog diezelfde avond zaten we met de hele familie in het huis van mijn opa; mijn man in pak en ik in een leuk jurkje. Mijn ooms en tantes merkten nog op dat we er zo leuk uitzagen voor een doordeweekse avond. Mijn opa was niet een grootouder op afstand, maar een heel belangrijk onderdeel van ons leven. We kwamen daar zo'n 2 keer per week. Het verdriet was voor ons allebei dan ook groot. 6 Weken later waren we in Utrecht en zijn we op de bonnefooi (dacht ik) binnengestapt in een juwelierszaak. Daar kon je helemaal zelf je trouwringen samenstellen. Dat hebben we toen gedaan. Ik wilde graag uit eten in Utrecht maar mijn man wilde toch graag naar onze woonplaats. Daar heeft hij me meegenomen naar de plek van onze eerste zoen en heeft hij me in de motregen ten huwelijk gevraagd. Vervolgens zijn we gaan eten in het restaurant waar hij me in eerste instantie mee naar toe had willen nemen. Het was perfect zo. Niet helemaal een standaard verhaal, en ook niet echt 'luchtig', maar wel een dierbare herinnering.
Wij hebben het eigenlijk ook gewoon besloten dat we om best konden trouwen. We woonden net samen dus dat kon er ook nog wel bij.
Toen we op visite waren bij familie en ik net van de wc kwam na ontzettende diarree en met verschrikkelijke buikpijn van het slechte avondeten.
Ik was al eens getrouwd en toen ik mijn nu man leerde kennen, heb ik steeds tegen iedereen geroepen dat ik nooit meer wilde trouwen. Al wist ik dat mijn man eigenlijk wel een huwelijk wou, maar hij had mijn uitspraak geaccepteerd. Samen gewoond, kindje erbij, huisje gebouwd... tja... ik moest van hem geen aanzoek meer verwachten natuurlijk nadat ik mijn overtuiging 5 jaar lang had uitgesproken. De dag dat we 5 jaar samen waren, dochter op bed lag, lekker thuis raclette gedaan met een wijntje erbij. Had toen parfum gekocht en dit uit het doosje gehaald en in de plaats vriendschapsringen erin gedaan. Na het eten, heb ik het cadeautje afgegeven. Hij pakte het geschenkpapier af en bedankte zich voor het parfum. Toen toch maar gevraagd of hij het niet wou uitproberen... Toen hij het doosje opendeed, heb ik een mooie tekst voorgelezen die ik op voorhand had voorbereid, met op het einde de vraag of hij toch officieel mijn man wou zijn. Nu 10 jaar samen en 5 jaar getrouwd!