Hi allemaal, Ik wil graag even mijn ei kwijt. Mijn man en ik zaten inmiddels in ronde 13 en ik ben helaas weer ongesteld geworden. Ik vind dit zelf elke maand behoorlijk heftig en verdrietig, zeker naarmate dat het nu al wat langer niet lukt. Afgelopen maanden reageert hij er steeds laconieker op. De enige reactie die ik van hem krijg als ik vertel dat ik weer bloedverlies heb is 'oh ok jammer' of hij wordt boos dat ik er zo verdrietig van word en zegt dan dat het met die instelling nooit gaat lukken. Hebben jullie hier ervaring mee? Is er nog iemand anders met een 'lastige' man? Ik merk dat ik er echt van baal dat hij er zoveel minder om lijkt te geven dan ik. Overigens gaan we in September op vakantie (als dat kan) en als het daarna nog niet gelukt is gaan we het medische traject in. Liefs, Anneke (28)
Ik heb geleerd dat dit voor veel mannen helemaal anders is dan voor vrouwen. Voor ons voelt dit heel anders. Wij preppen ons lichaam voor zwangerschap, hebben ovulatietesten, temperaturen, zijn er dagelijks mee bezig, letten op kwaaltjes want het moet wel in ons lijf gebeuren. Een man voelt dit niet zoals wij doen. Mijn man besefte pas voor het eerst dat wij zwanger waren bij de eerste echo. En eigenlijk nog het meest toen de kleine voor het eerst schopte tegen zijn hoofd toen hij met zijn hoofd op mijn buik lag. Sommige mannen zijn zenuwachtiger en teleurgestelder dan vrouwen. Dit is super persoonlijk. Ik begrijp dat het frustrerend is en dat je je niet gesteund voelt, maar verder kun je hem niet "verplichten' te voelen wat jij voelt. Maar jij kan ook jouw gevoelens niet "uitzetten'. Wat een vervelende situatie voor jou. Ik hoop dat je spoedig goed nieuws mag ontvangen.
Heel herkenbaar. Natuurlijk was mijn man ook teleurgesteld maar hij werd niet dubbel gestraft door menstruatie, mood swings en krampen en migraine. Hij werd niet zichtbaar geconfronteerd met een niet meewerkend lijf. Niet met de wisseling in hormonen. Toen hij mopperde dat hij zijn zaad moest inleveren zei ik wel dat ik wel 3x per week mijn eicel groei moest controleren en weer met mijn benen wijd lag. En moest bespreken hoe mijn menstruatie ging etc. Heb hem daarna ook niet gehoord over zijn bijdrage
Precies dit ja . Plus iedere dag mezelf injecteren met een naaldenfobie . En ik herken het wel dat hij er veel beter mee om kon gaan dan ik. Ik was ook veel blijer met de positieve test. Pas na de eerste echo (en eigenlijk pas na 12 weken) ging bij hem de knop om...
Mannen en vrouwen zijn echt twee totaal verschillende wezens. Ik snap wat je bedoelt. Wij hebben ook in een ivf traject gezeten na jarenlang proberen en ook toen voelde ik mij vele malen verdrietiger en depressiever dan mijn man. Elke mislukte ronde en uiteindelijk een miskraam sloegen bij mij in als een bom en ik was zo boos op alles. Ik was zó jaloers op zwangere vrouwen. Ik vond het dubbel. Enerzijds baalde ik, want hij pakte de draad gewoon meteen weer op terwijl ik me veel langer rot bleef voelen. Aan de andere kant vond ik het ook weer prettig. Want wat heb je eraan als je allebei bij de pakken neer gaat zitten. Die nuchterheid was ook wel weer fijn, alles kwam zo wat meer in evenwicht. Maar het is inderdaad wel heel lastig, soms kan je je echt eenzaam voelen. En weetje, wij vrouwen voelen natuurlijk van alles. Het gebeurd in ons lichaam en al die wisselende hormonen werken ook niet mee. Als je uiteindelijk in een traject komt met hormonen spuiten enzo, wordt het ook niet makkelijker. Toen ik eenmaal zwanger was idem: mijn man had er nog niet echt een gevoel bij. Dat kwam pas toen ik wat verder in de zwangerschap was. Oh ja, vergeet niet: het kan bij mannen ook zo zijn dat ze hun verdriet verbloemen. Ze zullen er ongetwijfeld ook wel eens de pest in hebben, ook als ze hun vriendin/vrouw zo verdrietig zien. Alleen werkt het bij mannen gewoon anders. Denk dat daar helaas weinig aan te veranderen valt. Probeer wel te blijven praten met elkaar, dat is zó belangrijk. Voor nu: heel veel succes de komende tijd, het wachten valt niet mee. Maar het stukje over mannen is denk ik voor heel veel dames wel herkenbaar. Je bent niet alleen! Hopelijk heb je snel een mooie positieve test!
Haha ja dat injecteren ook. Hij zei nu ook als we wel voor derde gaan: ik wil geen traject meer in,vond dat heel zwaar. Hallo! Terwijl jij werkte, lag ik weeeer met mijn benen wijd, terwijl jij gezellig met je collega's zat te pauzeren was ik mijzelf moed aan t inpraten om mijzelf te injecteren want jij durfde het niet bij mij te doen. Ik had meer last van t traject. (Oke hij zag mij er wel aan onderdoorgaan dus ik snap hem echt hoor en ik heb ook zelf grens al bepaalt maar t viel even verkeerd toen hij over zichzelf begon haha) Dat met blijdschap ook, hij geloofde ook niet dat ik zwanger was. Wat was ik toen boos. Goede bloedtest en nog geloofde hij het niet. Ik huilen van opluchting, hij 'ik geloof t niet'. Maar ook heel begrijpelijk, achteraf. Maar eenmaal in de hormonen en op dat moment voelt het anders dan nu in alle rust terugkijkend. Ik snap hem ook goed nu.. En de hormonen maken het gewoon niet beter. Eerlijk is eerlijk. Dan beleef je het ook net even wat intenser.
Bedankt voor de lieve reacties dames! Ik vind zijn nuchterheid inderdaad soms ook juist wel erg fijn als tegenhanger van mijn hormonale emoties (), maar merk dat ik me af en toe ook heel eenzaam voel. Maar het zal inderdaad toch een deel hormonen/verschil mannen en vrouwen zijn. Wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben waarbij de man wat minder intens meeleeft!! Verder hoop ik ook dat het binnenkort eens een keer raak is. We gaan het zien, en anders is er nog een heel medisch pad wat we kunnen bewandelen.