Jaaaaa, daar is ie dan eindelijk: de 1e tand!

Ineens was hij daar; de eerste tand. We hadden er alles van verwacht, maar dit niet. Ze heeft er amper last van gehad! Hij zit er gewoon ineens, ineens een streepje tand. het is voor het eerst dat iets makkelijk gaat en dat maakt dat ik er ineens heel emotioneel van wordt. Ik weet niet eens waarom ik dat hier neerzet, misschien wordt het eens tijd om alles van me af te schrijven:

Wij hebben best een pittig jaar achter de rug. Mijn bevalling begon voorspoedig. In een uur tijd van 2 naar 9 cm ontsluiting. Wel hele heftige weeën, maar dat maakte me niks uit. Maar de laatste cm wilde niet. Uiteindelijk kon de VK het randje wegduwen en mocht ik thuis persen. Na een uur geen vordering toch de beslissing genomen om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aan een infuus gelegd en bij volledig ontsluiting nog 2 uur geperst. Ze zat veel te lekker in mama's buik dus de vacuümpomp moest een handje helpen. Na twee keer persen werd ze op mijn buik gelegd, dan navelstreng zat twee keer om haar nekje en het eerst wat ik dacht (en zei) "ze is dood". Ze huilde niet en werd na 1 minuut gelijk van me weggehaald en de dokters zijn een uur met haar bezig geweest om haar te helpen ademen. Ze is daarna in de couveuse gelegd en naar de afdeling neonatologie gebracht. Ze moest daar nog even blijven om haar ademhaling in de gaten te houden. Ze had een behoorlijke klap gehad, haar sleutelbeen gebroken en wilde niet drinken. Mijn borstvoeding liep als een trein, maar ze wilde mijn borst niet. Na een bloedtransfusie en veel vitamine L mocht ze na een week gelukkig mee naar huis.

Eenmaal thuis was ze heel onrustig. Ze huilde veel, wilde niet slapen en drinken ging zeer moeizaam. Omdat ze de borst niet wilde, ben ik gaan kolven. Dat was pittig omdat ze alleen stil was als ik haar vast had. Door haar gebroken sleutelbeen had ze een voorkeurshouding naar rechts ontwikkeld. Met 6 weken kwam de fysio voor het eerst thuis en zij heeft ons aangeraden naar de huisarts te gaan en een osteopaat te bezoeken. Ze dacht aan reflux. Bij de huisarts medicijnen gekregen. Die hielpen en na vier bezoeken aan de osteopaat was ze veel rustiger.

Toch bleef ze wel een prikkelbaar meisje die nog steeds onrustig was. Er was steeds wel iets, waardoor ze niet lekker in haar vel zat. Dan buikgriep, dan verkouden, reactie op sinaasappel, eczeem. Iets 'kleins" zorgde hier voor grote onrust. Steeds een paar dagen rust en dan weer weken onrust. Hoe vaak we niet hebben gezegd dat het zo fijn zou zijn als het andersom zou zijn.

Nu gaat het de laatste maand eindelijk beter. Het lijkt of ze beter in haar vel zit. We waren enorm bang voor de eerste tand. Bang dat ze er heel erg last van zou krijgen, omdat ze van alle andere dingen waar baby's weinig of veel last van kunnen hebben, altijd veel last heeft. En nu blijkt dat de tand eigenlijk al door is! Ze werd wel wat vroeger wakker, was wat hangerig en dronk wat minder. Maar niet zoals eerder dat ze nachten wakker was, helemaal niet meer dronk en alleen maar huilde. Echt zo'n sprong vooruit en daar ben ik zo blij mee. Dat maakt mij zo'n enorm trotse mama!

 

Dit geeft zeker hoop en de bevestiging dat we op de goed weg zijn. Fijn om te lezen dat ik niet de enige mama ben. Dan voel ik me gesteund.