Wat een lastige situatie... ongepland zwanger raken is een heftige achtbaan weet ik uit ervaring. Hoop dat je partner inderdaad bijtrekt, maar het is nog zo pril, ik zou hem ook even de tijd gunnen. Hoe cru ook, hij mag dit niet leuk vinden en er moeite mee hebben. Accepteren gaat niet voor iedereen even snel. Sterkte! Wij hadden altijd wel ergens de wens voor een 3e (het gevoel niet compleet te zijn), maar door de heftige situatie (tav oudste) wel veel twijfels of het wel verstandig was, of we het wel zouden aankunnen en ook risico op herhaling was aanwezig. Het was niet 'het moment' en dat moment was het mij ook niet duidelijk of 'het moment' ooit zou komen. En toen... bleek ik zwanger ondanks anticonceptie. Wat een schok. Ik geloof dat ik 2 nachten nauwelijks geslapen had van de stress en paniek 'hoe moet dat nu!?'. Maar toch was het een vervulling van een heel diep begraven hartewens en er kwam toch ook al snel vreugde en berusting. Mijn partner was hierin overigens nog positiever dan ik, dat hielp wel. Net toen we waren geschakeld, bleek het niet goed te zitten en kreeg ik een miskraam. Dat viel me emotioneel en fysiek ontzettend tegen, mijn verdriet was intens. Voor ons was het niet meer dan logisch om daarna bewust voor een 3e te gaan, tenslotte waren we in ons hoofd al met zijn 5-en geweest... Om praktische redenen nog even gewacht en daarna kwam dus onze 3e. Het is wel zwaar, vind ik, maar dat ligt vooral aan problematiek van oudste. Maar ik kan me (uiteraard) geen leven meer voorstellen zonder onze kleine benjamin . Je hebt geen spijt van een kind krijgen. Ik heb me hoogstens beseft dat mijn leven makkelijker en minder druk zou zijn geweest met 2 kinderen. Maar tja... als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat . Het leven is toch niet maakbaar/planbaar.
Wat zit jij in een vreselijke situatie. Je zit gewoon klem. Als je het weg laat halen zal je hem dat misschien wel altijd blijven verwijten. Als het kindje geboren gaat worden wordt er misschien gezegd: jij wilde toch een derde? Op pittige momenten. Ik heb ooit met een ex in het zelfde schuitje gezeten. Achteraf werd het een miskraam dus we hoefden niet te kiezen. Maar dat was geheid mis gegaan die relatie hierdoor. UIteindelijk zijn we ook door een kinderwens verschil uit elkaar gegaan. Waarom mijn man en ik voor 3 zijn gegaan? Omdat ons gevoel zei dat we nog niet compleet waren. Wij moesten er ook een vreselijk lange en moeilijke weg voor afleggen. Nu hebben we 3 prachtige kids, mega mega mega druk, al komen we nu in rustiger vaarwater omdat de middelste uit de peuterpuberteit is. Jongste zit er nu al vollop in. Wij voelen ons nu compleet. We grappen wel eens om onze laatste cryo op te halen. Maar dat zal niet gebeuren. We voelen ons goed met onze 3 kids. Heel veel sterkte in deze rot situatie.
Ik heb je topic weer even opgezocht omdat ik toch benieuwd was hoe het af ging lopen. Gelukkig staat je man er nu iets positiever in en als ik het goed begreep heb je je keuze gemaakt het kindje te houden. Hopelijk draait je man alsnog helemaal bij, lieve ts, heel veel sterkte. <3
Wat een lief berichtje Johanna! Volgende week heb ik mijn eerste echo. We gaan ervoor, partner is nog niet helemaal om. Het beangstigd hem. Mij soms ook wel. Hoe zal hij er uiteindelijk in staan, hoe zal het zijn met drie kinderen, kunnen we dat aan. Veel praktische zaken. Kan helaas nu nog niet echt genieten van de zwangerschap. Hoop dat het snel zal veranderen.
Wat een enorm moeilijke situatie, een ware rollercoaster qua mixed feelings. Ik ben al vanaf dag 1 een alleenstaande mama. Heb destijds bewust gekozen voor een tweede en ook bewust voor een derde. Deze kindjes zijn wel allemaal van m'n overleden man. Mensen vragen mij weleens naar m'n beweegredenen. Jeetje, ik heb werkelijk waar geen idee hoe ik die moet uitleggen. Het was een enorm diepgekoesterde wens van mij om 3 kindjes te krijgen, m'n man vond 2 voldoende, maar weet anderzijds zeker dat hij uiteindelijk had ingestemd met een derde. Hier is het puur gebaseerd op een wens en gevoel. Uiteraard wel al het praktische afgewogen tegen elkaar. Ik ben alleen en heb ook een enkel inkomen en dat is geen vet pot, leef namelijk van een anw uitkering (algemene nabestaandenwet) en toeslagen. Maar toch red ik het en heb nog een auto ook. Voor de kindjes lijkt het mij geweldig. Een gezellig groot gezinnetje en allemaal volbloed zusjes en broertje! Ik kan dus niet uitleggen waarom ik ervoor koos( maar als ik het kan als alleenstaande, dan kunnen jullie dat ook. Heel veel sterkte meis, komt vast wel goed als ik al lees dat je man langzaam bijdraait.
Dapper en mooi dat jij er na zo'n moeilijke tijd zelf helemaal voor gegaan bent en straks drie ongetwijfeld prachtige kindjes hebt! Het zal ook deels door het onverwachte komen. Ineens nadenken over allerlei zaken waar we nog nooit over nagedacht hebben. Nu het derde kindjes in aantocht lijkt, wordt je ineens gedwongen daar allemaal wel over na te denken. Dat is inderdaad een rollercoaster. Partner is zeker niet enthousiast en heeft gezegd dat als hij degene was die zwanger was, hij voor abortus had gekozen. Dat doet toch wel pijn. Anderzijds geeft hij aan me nergens toe te willen dwingen en bang te zijn wat voor effect het dan op onze relatie zal hebben. Anderzijds weet hij ook niet wat een derde kind met onze relatie zou doen. Het leven kan zo raar zijn. Mensen die dolgraag zwanger willen worden moeten soms hemel en aarde bewegen en mensen die eigenlijk keurige maatregelen nemen om niet zwanger te raken, worden dat toch. Het is en blijft een wonder en besef heel goed hoe dankbaar we eigenlijk moeten zijn dat dit ons gegund is. Er zijn vele meer mensen met drie kinderen en die redden het ook. Hoop dat onze relatie sterk genoeg zal zijn. We hebben geen makkelijk jaar gehad en e.e.a. leek juist de goede kant op te gaan en dan ineens zwanger.
Hoi lieke84 , ik heb even het hele verhaal gelezen en begrijp je gevoel , toen ik er 5 jaar terug achter kwam dat ik zwanger was schrok ik ook , ik was n alleenstaande moeder van 2 zoons en kreeg er toen nog n zoon bij , ik dacht als 2 me lukt dan lukt 3 ook en zelfs mij lukt het om de eindjes aan elkaar te knopen en de kids overal heen te brengen kwa sporten enz , dus dan gaat het jullie ook vast lukken , ik zou niet zonder mijn 3 jongens kunnen , nu zijn ze 4,5 11 en 13 jaar ☺