... als je kleine voor de honderdste keer zichzelf onderspuugt.... ... als je kleine de hele dag ligt te dreinen als je hem in de box legt.... ... als je kleine alle groente en fruit op de grond spuugt wat hij net in zijn mondje heeft gestopt... ... als je kleine zijn sap 100x achter elkaar vrolijk langs zijn kin laat lopen en de beker uit enthousiasme/ongeduld bijna uit je handen mept.... ... als je kleine constant bij je op schoot wil, maar als ie daar eenmaal is, alle mogelijke moeite doet om bij je weg te komen... tuurlijk, kan ie allemaal niks aan doen, maar het kan o zo moeilijk zijn om dan je geduld te bewaren!! gelukkig is het me tot nog toe altijd gelukt, maar vraag me niet hoe... hoe doen jullie dat? Liefs!
Diep zuchten en tot 10 tellen.... Mijn zoontje is niet zo vaak vervelend, maar áls hij vervelend is, is dat altijd rond etenstijd. Dan denk ik altijd maar aan mijn mantra: overeenuurligthijinbed....overeenuurligthijinbed..overeenuurligthijinbed...ooohmmmm...
ik ben 12 jaar alleen geweest met 2 gehandicapte kinderen dan leer je heel veel. maar het was vooral letterlijk blijven ademen en zo rustig mogelijk blijven. de muziek ff hard aanzetten als ze buiten speelden en bijtanken in de weekends als ze bij hun papa waren. en nu heb ik de "luxe" dat ik onze jongste aan iemand anders over kan laten als ik ff een time out nodig heb. dat is iets wat ik niet ken en nog steeds erg apart vind. en ik ben zelf 15 jaar ouder dat scheelt ook. ik sta er heel anders in nu. ik kan veel beter relativeren en ik weet wat er allemaal komen gaat dat scheelt ook. en aan elke dag hoe lang ook, komt een einde.
dat leer je wel meis... ik was de meest ongeduldige egoistische persoon voordat ik jayla kreeg en nog alleenstaand ook! en nu? tja je hebt er nog wel momenten tussen dat je denkt grrrr nu moet ik ff weg! en dat doe ik dan ook haha dan ga ik met jayla de eendjes voeren, ff naar me moeder of gewoon een stukje wandelen zodat we beide op adem kunnen komen.. en wat jou kindje nu doet zijn fases waar elk kind en ouder doorheen moet j moet jezelf maar voorhouden dat het de ontwikkeling is en dus dat je kindje het prima doet! daar leer je wel mee omgaan..
Ik ga dan vaak even buiten in de tuin een sigaretje roken... even tot mezelf komen en er dan weer met volle moed tegenaan
Ja, even in de tuin een peukje, even de was gaan doen, even met de kids gaan wandelen of stukje auto rijden (vinden ze geweldig), van 100 tot 0 tellen, soms een snauw, soms negeren, tja, elke keer iets anders proberen om je geduld te bewaren. Het valt af en toe niet mee.....en je bent maar mens, soms mag je best wel een keer boos worden, leren ze ook weer van.
..hier is het vaak tot 10 tellen en tegen mezelf zeggen, rustig blijven het wordt vanzelf bedtijd. Of idd even weglopen, in mijn geval zonder peukkie. hier is het af en toe ook wel een snauw en een grauw hoor, maar probeer mezelf liever te beheersen, t zijn net papagaaien en ik vind het niet fijn als ze een snauw en een grauw terug geven.
Ik verwacht dat ze al dat soort dingen gaat doen en dan valt het gewoon mee als ze maar de helft doet
Ik houd mezelf altijd voor dat het een fase is die weer overgaat. En dat ik over een jaar of 15 waarschijnlijk weer zou willen dat ze weer zo klein zou zijn en zulke dingen zou doen .
afleiden met een speeltje een liedje zingen in mijn handen klappen niet direkt er heen als hij in de box aan het mopperen is gekke bekken trekken voor de spiegel rondjes lopen eten en drinken even weg zetten en na een paar minuten weer proberen soms een beetje mopperen (binnensmonds) en maar blijven denken morgen is er weer een dag
Me in mijn dochtertje verplaatsen en bedenken dat het allemaal wel goed komt. Dat ze zich vollop ontwikkelt en dat ondeugend zijn, (nog) niet (kunnen) luisteren, bekers omkeren en eten op de vloer gooien daar allemaal bij hoort.
Genoeg tijd voor mezelf nemen zodat ik lekker opgeladen bent. Kliederen met eten en drinken kan ik niet boos om worden, op en af schoot ook niet. Waar ik wel boos om kan worden is als ze slaat of schopt. Dan moet ik echt eerst ff tot 10 tellen voor ik verder ga. Maar ook dan denk ik "het is een fase en gaat over" En inderdaad afleiden, afleiden en afleiden
Hm, toen ik 20 was en m'n eerste zoontje had, die ook nog es flink eigenwijs kon zijn, ook al was hij klein. Poeh, wat had ik het toen moeilijk. Ik heb hem wel es met kinderwagen en al in de bijkeuken gezet! Erg he? En toen hij drie was, en zoooooow ontzettend eigenwijs heb ik hem zelfs een keer met z'n hoofd onder de koude kraan gehouden! Nu was hij ook wel heel bijzonder eigenwijs, maar zoiets zou ik nu echt niet meer doen hoor. De tweede was al veel makkelijker, en inmiddels was ik zelf al een beetje ervarener. En nu, nu ik Jesse heb en 45 ben, weet ik dat ik echt ouder en wijzer en geduldiger ben geworden. Maarja, niet iedereen wil wachten tot z'n 40e wachten met kindjes krijgen. En m'n oudste is nu een schat van een kerel van 25, en heeft er niets nadeligs van over gehouden... Dus tja... al doende leert men, zou ik denken. Veel sterkte ermee hoor.
Jeetje, heb je het echt moeilijk om bij zulke dingen je geduld te bewaren? Dit zijn toch allemaal heel normale babydingen? Waar erger je je dan precies aan? Dat je zijn rommel op moet ruimen en hij aandacht nodig heeft? Dat is toch heel normaal bij een baby? Sowieso, mijn kind heeft nooit hoeven huilen in de box: als hij huilt wil hij er niet in en haal ik hem dus er uit. Waarom zou je hem er in laten liggen huilen? En eten/drinken wat over de grond gaat: dat hoort er bij. Inmiddels eet hij redelijk netjes met een lepel en vork, de rest veeg ik op met stoffer en blik en z'n kleren gaan bij het eten uit of daarna in de was. Waarom zou je je daar aan ergeren? Het is een handeling van 5 minuten.
in de kinderwagen en wandelen maar! sigaretje roken in de tuin op bed leggen, meestal als ze vervelend is is ze toch moe.. en jaa heeeel vaaaak tot 10 tellen!
Toen ze de leeftijd had van jouw kindje, kon ik me daar eigenlijk niet aan ergeren. Het begint nu wel een beetje te komen, vooral als ze in haar drama queen rol zit. Pff... Jammeren om niks, daar kan ik niet goed tegen. Wat hier helpt is gewoon vrolijk doen, wordt zij ook weer vrolijk van. En als ik me echt irriteer negeer ik haar even. Zoals vanmorgen, ik weer druk haar broodje aan het smeren en mevrouw huilen,huilen. Nou dan wacht ze maar even en besteed ik er geen aandacht aan. Duurt ook maar 2 min, dan broodje eten en samen knuffelen.
Wij zijn gezegend met een heel lief meisje maar ook zij heeft haar momenten. Even diep zuchten tot 10 tellen en weer doorgaan, maar nogmaals hier is dat wel makkelijk aangezien het niet zo vaak voorkomt.