Over grenzen die vervagen eens je bevallen bent

Hier heeft hij ook veel voor me gedaan na beide bevallingen, ook een beetje noodzakelijk dus verbergen ging niet Anderzijds is hij zelf flink ziek geweest en kon hij een aantal weken echt niet uit bed, hooguit even op de rand zitten. Toen heb ik hem ook verzorgd. Dat zijn niet dingen die je doet vanwege de romantiek, maar het heeft ons zeker dichter bij elkaar gebracht.

 

Eh ja hij heeft me verzorgd bij de ergste momenten in mijn leven. Toen ik 3 dagen niet uit bed kon komen na de bevalling van mijn jongste (maar uiteraard wel naar de wc moest met een ''bedpan''). En toen ik na de oudste problemen kreeg met mijn baarmoeder en niet meer kon lopen moest hij me ook naar de wc hijsen en me vasthouden terwijl ik mijn behoefte deed.
Het zijn niet de leukste dingen inderdaad - maar het moet.

 

Jep, heerlijk die aambeien waar je niet makkelijk bij kan vooral in het begin. Toen heel normaal en nu hebben wij het er niet meer over, hij deed het uit noodzaak omdat het er bij hoort en hij voor mij wilde zorgen.

 

Yup hier ook na de eerste bevalling, aambeien, ruptuur en 2,5 liter bloedverlies dus dat onder de douche hangen komt me wel bekend voor Haha.
Bij man heb ik met zulke dingen geen schaamte nee. Bij arts of fysio wel, al komt dat ook wel door mijn gewichtstoename na ziek zijn etc.

 

Het is wel heel gek ja.. inderdaad na zo'n bevalling ben je alle schaamte voorbij. Ik moet wel zeggen dat het weer langzaam terug gaat. Hij mag mij nu niet in alle standen en onder alle omstandigheden zien.

Ik ben altijd zo gefascineerd door mannelijke gynaecologen. Het maakt mij niet uit hoor wie er bij mij binnen kijkt. Maar hun hebben vrouwen echt zo geruïneerd en uit elkaar gevallen gezien.. kunnen ze hun eigen vrouw nog heel onbevangen zien?

 

Nou, dat poepen tijdens de bevalling vond ik denk ik het ergste van allemaal. Wat dat betreft is dat absoluut geen verandering want ik poep nog altijd liever alleen. Aambeien laten zien deden we ook al. Ik heb mijzelf wel regelmatig onder geplast net na de bevalling omdat ik geen drang voelde om te gaan en het ook niet kon ophouden. Dus toen ik het voelde was ik al te laat. Hebben we samen aardig om kunnen lachen al was het natuurlijk alles behalve grappig.

 

2 HG zwangerschappen en compleet afhankelijk zijn van mijn partner.
Maar die grenzen waren al voor mijn zwangerschappen al vervaagd hoor..
Katers, buikgriep, noem het maar op.

Ik vind mijn eigen gedachtes/gevoelens veel moeilijker om te delen met hem.

 

Ik moet zeggen dat wij beide allebei wel erg nuchter waren nog voordat ik bevallen was. We beseffen beide erg goed dat er soms (helaas) situaties zijn waarin je je partner op een manier ziet die je beide niet zo prettig vind maar dat het omstandigheden kunnen zijn waar beide niets aan kunnen doen.
Nu zijn wij ook nog zo, dat als ik me zou moeten schamen voor bepaalde dingen waar ik hulp bij nodig heb omdat mijn partner er raar over doet of vies, dan vind ik persoonlijk dat er iets niet goed zit. Mijn man denkt er ook zo over trouwens.

 

Ik ben naar buiten toe vrij preuts maar naar mn man niet.

Hij steunde me met alle icsi ellende. Alle zwangerschap ellende. Alle beval ellende en alles erna.

Hij is mijn steun en toeverlaat en hij mag dat zien. Zou het behoorlijk vervelend vinden als ik hem dat niet zou kunnen laten zien.

 

Het is eigenlijk een geluk, als een bevalling de aanleiding is om dat soort grenzen te laten vervagen. Voor we kinderen kregen is mijn partner serieus ziek geweest en heb ik voor hem gezorgd. Er kan je altjjd iets naars overkomen, waardoor je je van je kwetsbare kant moet laten zien in een relatie. Een baby krijgen is een van de gelukkigere omstandigheden waaronder dit kan gebeuren denk ik.

 

In begin van onze relatie wel toen was ik daar heel gesloten in, vond ik soms samen douchen al te privé hoe stom dat ook klinkt.
En was ik ook met regelmaat ineens verdwenen naar de wc zonder te durven zeggen dat ik een grote boodschap moest doen bijvoorbeeld.

Maar hoe langer we samen waren en uiteindelijk samen gingen wonen, hoe meer we daar opener in werden. Nu zeggen we gewoon simpel tegen elkaar van ik moet nodig naar de wc ben zo terug en als we elkaar naakt zien of ik heb toevallig mijn benen nog niet geschoren nou boeiend zegt hij dan.


Maar tijdens de zwangerschap van de eerste kon ik helaas op het einde weinig meer.. En schoor hij mijn benen voor mij etc of waste mijn haar omdat ik niet lang kon staan ivm duizeligheid en tijdens de inleiding zat ik aan allerlei toeters en bellen dat naar de wc gaan en aan en uitkleden een hele opgave was dat hij mij daarbij ook hielp. Net zo met de eerste keer douchen na de keizersnede, ik had liever hem die ik vertrouwde dan een verpleegster die voor mij wereld vreemd is en mij wel op intieme plekken moest verzorgen.

Moet eerlijk zeggen dat ik het ook wel heerlijk vind dat je bij één iemand gewoon volledig je zelf mag en kunt zijn zonder dat je bij ieder dingetje moet denken wat zal hij hier wel niet van vinden, als ik geen zin heb om mijn haar 's ochtends in model te brengen of heel de dag een joggingbroek aan trek en zonder bh loop dan vindt hij mij niet minder aantrekkelijk en dat is toch echt wel een verademing want ik vind dat zo nu en dan die dagen ook gewoon moeten kunnen, net zo dat hij af en toe in een trainingsbroek loopt en een slobber trui en een poef kapsel. Zolang we deur niet uit hoeven ja waarom niet? Gewoon lekker jezelf bij elkaar zijn vind ik ontzettend belangrijk in een relatie of huwelijk.

 

Ja die ervaring heb ik ook, niet alleen na de bevalling maar ook er voor. Ik ken geen schaamte naar hem. En andersom trouwens ook. Hij heeft eind 2018 een hartinfarct gehad, dus ook tijdens die periode was bijv. douchen al een hele opgave en hield hem met wassen/afdrogen etc..

 

Mijn partner is echt een schatje waar ik alles mee kan delen. Na een galblaas operatie heeft hij mij letterlijk overeind moeten helpen zo dat ik naar de wc kon.

Na de bevalling was ik heel ziek door een blaasontsteking en dat was een finale klapper. Uk lag in het ziekenhuis en ik kon mijn hand niet meer op mijn buik leggen. S'avonds stopte hij mij in en legde 6 dekens over mij heen. Door de paasdagen kwamen ze niet meteen voor een controle.

Snachts ondersteunde mijn man mij om naar de wc te gaan, had het zo koud dat ik met trillende benen 'liep'
Hij heeft ook mij geholpen bij het wassen etc

Toen onze zoon eenmaal naar huis mocht had hij verborgen reflux waardoor ik 3/4 uur sliep verdeeld over de nacht. Hij ging extra vroeg naar het werk, nam geen pauzes om zo extra vroeg thuis te zijn om het over te kunnen nemen.

Als ik dat is weer schrijf lopen mijn ogen weer vol, wat hou ik toch van hem.

 

Hm, daarvoor hadden we al geen schaamte. Maar als we die ergens hadden is die nu inderdaad wel helemaal weg. Na de bevalling kregen wij niet direct kraamhulp omdat Q in het ziekenhuis lag. De eerste 4 dagen heeft hij alles gedaan hier. Mij aan en uitgekleed en met alle andere dingen geholpen. En het was fijn. We deden het samen. Ik ben denk ik nog meer van hem gaan houden.

Daarna begon mijn wond te wijken. Hij heeft het elke dag even grondig bekeken, moest van mij, kan het zelf niet zien. ‘Ziet er al weer beter uit hoor schat’

 

Mijn man moest mij 2 weken lang elke 4 uur helpen met katheteriseren. Daarvoor hadden we al geen schaamte voor elkaar, maar hierdoor al helemaal niet meer.

Het was een vreselijke periode, maar wat was ik blij dat hij hielp.

 

Ik riep toen ik zwanger was dat hij echt NIET mocht kijken en alleen bij mijn hoofd mocht staan. Toen tijdens mijn eerste bevalling het hoofdje eindelijk te zien was en de gyn. hem erbij haalde vroeg hij netjes: Mag ik kijken? Het boeide me niets meer en dus ja hij is blijven kijken. Werd ik nog ingeknipt ook en zoontje met een vacuum gehaald. D|e dagen erna verloor ik enorm veel bloed en als we met de rolstoel naar mijn zoontje gingen en alles zat onder hielp hij netjes met schoonmaken, geen moment heeft hij geklaagd.

Tijdens mijn tweede bevalling keek hij van begin tot het eind mee (duurde ook maar 40 minuten ).

Vorige maand op de spoed, inwendige echo en poging tot ingreep zonder narcose, toen heb ik hem gevraagd wel even buiten te wachten. Ik dacht: hij is net die hele bevallingen vergeten, houden zo. En is ook wel minder emotioneel dan een bevalling. Toen heeft hij wel netjes gewacht tot ik hem weer binnen liet roepen.

 

Heel veel herkenning hier hoor. Er is qua lichamelijke intimiteit echt een VOOR en een NA bij ons. Bij de bevalling had ik veel bloed verloren en kon hierdoor nog maar weinig zelf doen. Om te plassen hing ik in de douche aan mijn man zijn nek. Volgens mij heb ik hem elke keer ondergeplast but I couldn't care op dat moment, ik was al lang blij dat ik iemand had om me aan vast te houden. Ook kraamverband heeft hij gewoon mee verwisseld en aambeien mee verzorgd. Allemaal dingen die je liever niet laat doen door je partner, maar hij heeft het gewoon gedaan en we zijn nog steeds niet gescheiden

 

Hm, nee, hier eigenlijk juist geen duidelijk voor en na. We waren daarvoor ook al de schaamte voorbij naar elkaar toe Ik kan me dat wel herinneren in eerdere relaties; dat daar echt een opbouw in was in hoe en wat van mezelf te tonen (en sommige dingen toonde ik nooit). Maar nu van begin af aan nooit last van gehad en ik vind dat ook wel zo mooi en fijn tussen ons.

 

Een dag na de eerste bevalling (keizersnede) heeft hij een keer mijn maandverband moeten verschonen, terwijl ik in bed lag, zodat wij naar onze zoon toe konden, die op de NICU lag.
Dat vond ik al erg genoeg.
Daarna heb ik alles weer netjes weten te verbergen. Ben wel preuts op dat gebied.
Ook bij beide natuurlijke bevallingen mocht hij niet "meekijken".
Vond hij ook fijner, gelukkig
Dus hier geen vervagende grenzen